บทที่ 28 แผนชั่ว

ผ่านไปสามวัน…

“พี่วิ”

ซาร่าเมื่อเห็นเจ้านายสาวเอาแต่นั่งเหม่อสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวก็ทนดูไม่ได้จึงมานั่งข้างๆ

“มีอะไรรึเปล่าซาร่า”

“พี่วิโอเคมั้ยคะ หลายวันมานี้ซาร่าเห็นพี่เหม่อเหมือนมีอะไรในใจอยู่ตลอดเลย”

“ไม่มีอะไรหรอก…”

วิเวียนก้มหน้า ปากบอกไม่มีอะไร แต่สีหน้าเธอมันบ่งบอกชัด ความจริงซาร่าไม่ต้องถามก็รู้ เพียงแต่ไม่อยากให้เธอต้องเอาแต่นั่งหมกมุ่น

“เฮ้อ… พี่รอคุณชายนั่นอยู่ใช่มั้ยคะ”

วิเวียนเงียบไม่มีคำตอบ แสดงว่าเรื่องจริงน่ะสิ ไม่รู้ว่าไอ้คุณชายนั่นคิดอะไร มาตามติดพี่สาวเธอเหมือนจริงจัง แต่อยู่ๆ กลับมาเล่นหายหัวไปปล่อยให้วิเวียนต้องมานั่งกลุ้ม

“ไอ้คุณชายบ้านั่น อย่าให้เห็นโผล่มานะ เดี๋ยวซาร่าจะซัดเข้าให้ มาทำให้คนอื่นมีใจแล้วหายหัวไปไหนไม่รู้”

ซาร่าบ่นอุบ มันน่าโมโหจริงๆเลยมั้ยล่ะ

“เอาน่าซาร่า เค้าคงจะยุ่งกับงาน”

“แต่ก็ควรจะบอกกันสักคำสองคำมั้ยล่ะคะ”

ทันทีที่ซาร่าสวนไปแบบนั้น แววตาคู่สวยก็สั่นไหวขึ้นมาทันที ลูกน้องสาวพูดมีเหตุผลพอสมควร สีหน้าวิตกของเธอทำเอาซาร่าแทบกลืนนํ้าลายลงคอด้วยความรู้สึกผิด เธอปากมากจนลืมคำนึงถึงความรู้สึกวิเวียนเลย อยากจะตบผีในปากตัวเองสะจริง

“เอ่อ… พี่วิอย่าคิดมากเลยนะคะ เค้าอาจจะยุ่งอยู่จริงๆก็ได้”

“พี่ไม่ได้คิดมากหรอก แล้วพี่ก็ไม่ได้มีสิทธิ์คิดด้วย เราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย เราน่ะ ไปทำงานได้แล้วไป”

“พี่อยู่คนเดียวได้นะคะ”

ซาร่าชักสีหน้าถามอย่างไม่ไว้วางใจ ยังไงการมีเพื่อนคอยคุยด้วยในเวลาแบบนี้ก็ดีกว่าฟุ้งซ่านอยู่คนเดียว แต่คำถามเธอกลับเปรียบเสมือนคำตลกที่ชักชวนให้คนได้ยินขำลอดออกมา

“พี่ไม่ใช่เด็กแล้วนะซาร่า ที่จะอยู่คนเดียวไม่ได้น่ะ”

“ก็ซาร่าเป็นห่วงนี่คะ”

“พี่ดูแลตัวเองได้หรอกน่า ทำเป็นเล่นใหญ่ไปได้ ไปทำงานได้แล้วไป”

วิเวียนยิ้มเอ็นดูให้กับความน่ารักของลูกน้องสาว บางทีซาร่าก็ทำตัวเหมือนผู้ใหญ่ที่คอยจู้จี้จุกจิกจนเธอรู้สึกว่าตัวเองกลายเป็นน้องสาวไปแล้ว

“ก็ได้ค่าา”

ซาร่าหน้าบึ้งจำใจหันหลังเดินออกไป พอลูกน้องสาวเดินจากไปไกลจนลับตา รอยยิ้มที่ประกบอยู่บนใบหน้าหวานก็เลือนหายในพริบตา พร้อมกับความรู้สึกหลากหลายที่โถมเข้ามา วิเวียนได้แต่ถอนหายใจเฮือกใหญ่กับความไม่เข้าใจตัวเอง

“เฮ้อ…”

ทำไมพอเป็นเซบาสเตียนเธอถึงได้อ่อนไหวง่ายขนาดนี้กัน ทั้งที่ก่อนหน้าก็ไม่ใช่ว่าไม่มีชายคนไหนมาจีบ เพียงแต่ว่าเธอไม่เคยรับรักใครมาก่อนในชีวิต แต่พอเจอคนอันตรายแบบเขา หัวใจดวงน้อยกลับสั่นไหว ทั้งที่ไม่รู้ด้วยซํ้าว่าเขามันอันตรายรึเปล่า

แววตาวูบไหวมองออกไปหน้าร้านพร้อมมือกำแก้วนํ้าชาแน่น เวลานี้เธอรู้ตัวแล้วว่า เธอได้ตกไปในหลุมพรางของเซบาสเตียน แล้วอาจจะเผลอตกหลุมรักไปด้วยแล้วก็ได้…

.

.

บริษัท

“แหมๆ เดี๋ยวนี้หมกมุ่งกับงานดีจังเนาะ”

เซบาสเตียนที่นั่งทำงานถึงกับแสดงสีหน้าเบื่อหน่ายใส่เพื่อนที่เปิดประตูเดินเข้ามาหน้าตาเฉย ซึ่งมันทำแบบนี้ทุกวันตั้งแต่วันนั้นละ ไม่รู้จะมาทำหาพะแสงอะไรนักหนา

“มึงว่างมาก?”

“ก็คนมันเกิดมาสบายอ่ะน่ะ”

โอทิสสวนตอบอย่างยียวนกวนประสาทใช่เล่น หย่อนก้นนั่งลงบนโต๊ะทำงานเพื่อนสนิทเป็นกิจวัตรประจำวัน

“อย่าทำเป็นเมินเพื่อนแบบนั้นดิ นี่กูเห็นว่ามึงไม่ไปหาคุณคนสวยหลายวันละ ทำไมวะ เบื่อแล้วรึไง”

“ใครบอก”

พอพูดถึงวิเวียนเท่านั้นแหละ จากใบหน้าเคร่งขรึมแสดงถึงความเจ้าเล่ห์ขึ้นมาทันที

เบื่องั้นหรอ เหอะ… เบื่อก็บ้าละ

“เอ้า ก็ปกติกูเห็นมึงเอาแต่ตามติดเค้าทั้งวันทั้งคืนไม่ใช่รึไง”

แล้วไหนมาช่วงนี้เอาแต่ทำงานทำการหมกมุ่นอยู่ที่บริษัท วันนั้นยังบ่นจะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมาทำคะแนนตัดหน้าอยู่เลย มันก็ต้องงงมั้ยล่ะ

“หึ กูมีแผนของกูก็แล้วกัน”

“แผนชั่วตามเคยแน่เลย”

โอทิสกอดอกมองเพื่อนอย่างมั่นใจ คนอย่างเซบาสเตียนหรอจะทำอะไรดีๆ ดูจากสีหน้ามันก็รู้ว่ามีแต่เรื่องชั่วเท่านั้นแหละที่มันเลือกทำ

“จะชั่วไม่ชั่วกูไม่สน แต่แผนนี้กูได้ในสิ่งที่ต้องการแน่”

มุมปากหยักยกยิ้มด้วยความร้ายกาจ ทำเอาเพื่อนที่นั่งมองนึกหมั่นไส้ขึ้นมา มันไปเอาความมั่นใจมาจากไหนวะ

“ยิ้มได้เลวมากเลยว่ะ”

ปัก!!

“โอ๊ะ เชี่ย!!”

ปากกาที่อยู่ในมือปลิวไปโดนแขนโอทิสจนเกิดร้องอุทานเสียงดัง

“รุนแรงจังวะสส”

แม่ง ปามาได้ไอ้เพื่อนเวร!

“เหอะ สมนํ้าหน้า”

คนปาไม่ได้สงสาร แถมยังสมนํ้าหน้าแล้วก้มหน้าทำงานต่อหน้าตาเฉย ปล่อยให้เพื่อนยืนบ่นอุบอยู่ตรงหน้าคนเดียว ไม่นานจึงกลับไปเมื่อเขาทำเป็นหน้ามึนเมินเฉย

.

.

วันต่อมา…

เป็นดั่งเช่นเคยที่วิเวียนจะมาเปิดร้านแต่เช้า แต่ช่วงนี้สีหน้าเธอดูไร้ความสดใสเอาสะเลย สองเท้าเรียวก้าวเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าประตูร้านพร้อมตั้งท่ากำลังจะเปิด แต่ก็ต้องใจหายวับกับคนข้างหลังที่อยู่ๆก็เดินมากระซิบอยู่ข้างหูเธอ

“อรุณสวัสดิ์ครับคนสวย”

!!!

วิเวียนตกใจรีบหันมองก็พบว่าเป็นชายที่เธอแอบเฝ้ารอมาตลอดหลายวัน

“คุณบาส…”

“ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะครับ ไม่ดีใจหรอที่เจอผม”

“ป..เปล่าค่ะ แค่…”

“หื้ม แค่อะไรครับ?”

“ม..ไม่มีอะไรค่ะ รอแป๊ปนึงนะคะ”

วิเวียนรีบหันหน้าหนีคนที่ยื่นหน้าเข้ามาไกล้เธอ พร้อมเปิดประตูร้านอย่างลุกลี้ลุกลน ทำไมเธอต้องตื่นเต้นขนาดนี้ด้วยนะ แล้วคนที่ยืนอยู่ด้านหลังก็เอาแต่มองเธอไม่หยุด ทำให้หญิงสาวลนเข้าไปใหญ่

“ข..เข้ามาด้านในก่อนค่ะ”

เสียงหวานเอ่ยชวนเสร็จก็รีบหันหลังเดินเข้าไปไม่รอให้อีกคนได้ตอบ

คิวเข้มขมวดเข้ากันเบาๆ มองตามแผ่นหลังระหงที่ก้าวเข้าร้านไป ก่อนฝีเท้ายาวจะก้าวตามเข้าไป แต่อยู่ๆ คนตัวเล็กก็หยุดเดินกลางคันแล้วหันมาหาเขา

“หื้ม มีอะไรรึเปล่าครับ?”

“คุณ…. หายไปหลายวันมากเลย…”