บทที่ 3 อาการมันฟ้อง

“อ้าวคุณ…”

วิเวียนเอ่ยทัก เมื่อเห็นชายคนเมื่อวานผู้ซึ่งเป็นลูกค้า เธอจำได้แต่ไม่รู้จะเรียกเขาต่อเช่นไร ในเมื่อไม่ได้ถามชื่อเขาไว้ แล้วตัวเขาเองก็ไม่ได้บอก

เซบาสเตียนครี่ยิ้มบางก่อนจะกล่าวแนะนำชื่อตนให้หญิงสาวได้รับรู้

“เซบาสเตียนครับ เรียกบาสเฉยๆ ดีกว่าครับ”

วิเวียนได้ยินเช่นนั้นจึงพยักหน้ารับรู้เบาๆ ก่อนจะปริปากเอ่ยถาม

“มาซื้อดอกไม้หรอคะ”

" ใช่ครับ ผมชอบมากเลยล่ะ โดยเฉพาะ… "

สายตาคมมองใบหน้านวลสักพักกับคำพูดที่เงียบไป ทำให้คนรอฟังประโยคท้ายต้องเอ่ยถามออกมาพร้อมแสดงสีหน้างุนงง

"คะ "

"ผมหมายถึงบรรยากาศร้านน่ะครับ ชอบเป็นพิเศษเลยล่ะ "

" ขอบคุณที่ชอบนะคะ"

วิเวียนยิ้มหวานดีใจกับคำชื่นชมของเขาที่เปรียบเสมือนลูกค้าท่านหนึ่ง ทว่าเธอหารู้ไม่ ในใจชายตรงหน้านั้นกลับตรงกันข้ามกับคำพูด หากเขาเอ่ยออกมาว่าสิ่งที่ชอบเป็นพิเศษคือเจ้าของร้านก็คงจะดูรีบร้อนเกินไป

“คุณบาสเชิญตามสบายเลยนะคะ เดี๋ยววิเรียกลูกน้องมาตามดูแล”

“ไม่ต้องหรอกครับ ผมชอบให้คุณช่วยเลือกมากกว่า”

เซบาสเตียนรีบกล่าวห้าม เมื่อสิ่งที่เขาจงใจมาหาคือเธอ แต่กลับจะให้ลูกน้องมาคอยตามแทนที่จะเป็นตัวเธอเอง มีเหรอเขาจะปล่อยให้เป็นเช่นนั้น

“งั้น….”

วิเวียนแสดงทีท่าลังเลออกมา ดูเหมือนว่าเธอจะหนักใจกับอะไรบางอย่าง แต่ชายตรงหน้าก็ยังจะดื้อรั้น

“ถ้าคุณไม่ว่างก็ไม่เป็นไรครับ ผมรอได้”

“งั้นก็ได้ค่ะ”

วิเวียนพยักหน้ารับรู้พร้อมยิ้มบาง บทสนทนาเป็นไปด้วยดี จนกระทั่งเสียงปริศนาดังก้อนขึ้นมาแทรก

“บอสครับ อีกครึ่งชั่วโมง__”

รอย ลูกน้องคนสนิทเดินเข้ามาเพื่อที่จะตามเจ้านายไปทำงาน ปริปากเรียกผู้เป็นนายเสียงดังจนสองคนที่ยืนคุยกันหันมอง ทว่าบทคำพูดยังไม่ทันจะสิ้นสุดก็ต้องปิดปากกลืนคำที่เตรียมจะกล่าวกลับลงคอ เมื่อถูกเจ้านายสั่งให้หยุดผ่านสายตาอาฆาตที่มองเข้ามาทันที แต่สายตาเจ้ากรรมกลับเผลอจับจ้องไปยันหญิงสาวผู้ยืนอยู่เคียงข้างเซบาสเตียน ทันไดที่ได้ชมเชยความงดงามของวิเวียน รอยถึงกับตาค้าง ยากที่จะเก็บอาการความเขินอายที่ปรากฏอยู่บนใบหน้า ทำเอาเจ้านายที่มองมาแทบจะฉีกเนื้อตนกินผ่านสายตา หากไม่ใช่ลูกน้องที่รู้จักกันมานับสิบปีคงได้ชักปืนยิงเบ้าตามันเข้าให้

"แฮ่ม! "

เซบาสเตียนแกล้งกระแอมเสียงดัง เรียกสติลูกน้องที่กำลังเผลอมองผู้หญิงที่เขาจอง ก่อนที่มันจะถูกลูกปืนเขากินหัวเข้าจริงๆ

“มึงจะไปไหนก็ไป”

เซบาสเตียนทำปากสั่งลูกน้องทันทีที่มันหันมองเขา โดยไม่ให้มีเสียงลอดออกมาสักนิดเดียว เมื่อเขาจะต้องเก็บลุคคุณชายผู้อ่อนโยนต่อหน้าวิเวียน

"ครับๆ เอ่อ… ผมจะบอกว่าวันนี้บอสว่างทั้งวันเลยครับ ไม่มีตารางงานอะไรเลย ผมจะมาบอกแค่นี้แหละครับ ขอตัวนะครับ แฮะๆ”

รอยรีบกล่าวอธิบายอย่างรีบรนเป็นชุด ก่อนจะขำแห้งแก้สถานการณ์ที่ดูเหมือนจะเต็มไปด้วยรังสีความไม่พอใจจากเจ้านาย เสร็จสิ้นคำพูดจึงรีบหันหลังวิ่งออกไปอย่างไม่คิดชีวิต ทำเอาหญิงสาวผู้ได้แต่ยืนมองเงียบๆ นึกงงขึ้นมา

“ขอโทษแทนลูกน้องด้วยนะครับ มันไม่ค่อยเต็ม”

เซบาสเตียนหันมาอธิบายให้เจ้าของหัวใจฟัง ช่วยได้ที่ไหนล่ะ มันอยากมาแทรกกลางเขาเอง โดนใส่ร้ายว่าไม่เต็มนิดๆ หน่อยๆ เพื่อแก้สถานการณ์ไม่ให้เทพธิดาของเขาข้องใจคงดีกว่าโดนเขาหักเงินเดือนเป็นหลายๆ เท่า

"ร..หรอคะ "

วิเวียนหันกลับมามองคนพูดพร้อมกล่าวถามพรางยิ้มแหยๆ จากที่มองตามหลังชายคนเมื่อกี้ที่วิ่งออกจากร้านไป

“คุณวิเวียนตามสบายเลยนะครับ เดี๋ยวผมนั่งรอแถวๆ นี้ก็ได้”

เซบาสเตียนเสนอ เพื่อไม่เป็นการทำให้วิเวียนอึดอัด

“เรียกวิเฉยๆ ก็ได้นะคะ ยังไงเดี๋ยววิให้ซาร่าเอานํ้าชามาให้นะคะ ระหว่างรอ หรือว่าคุณชอบดื่มกาแฟมากกว่า… "

“ไม่เป็นไรครับ ผมชอบชา”

เซบาสเตียนรีบสวนนํ้าเสียงสุภาพ วิเวียนพยักหน้าเข้าใจกับคำตอบอีกคน ก่อนจะกล่าวตอบเสียงหวานยิ่งกว่านํ้าผึ้งสดใหม่ที่เพิ่งเอามาจากรัง รอยยิ้มน้อยๆ ที่ประกบอยู่บนใบหน้าเล็กนั่นทำคนมองหัวใจสั่นไหวอยู่ตลอดเวลา

“งั้นรอสักครู่นะคะ”

“ครับ”

เซบาสเตียนยิ้มตอบด้วยหัวใจที่พองโต สายตามองตามหลังอีกคนที่เดินออกไปจนลับเข้าไปภายในร้าน วิเวียนทำให้เขานึกถึงผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งบุคลิกนิสัยช่างคล้ายคลึงจนเขาแทบเดาออกว่าเธอเป็นคนยังไงและชอบผู้ชายแบบไหน หากจะเรียกว่าวิเวียนคือรักแรกพบก็คงไม่แปลก เมื่อเธอนั้นเปรียบเสมือนร่างที่สองของผู้หญิงที่เป็นดั่งชีวิตจิตใจของเขาเสมอมา เซบาสเตียนนั่งเหม่อกับเรื่องราวต่างๆ ที่แล่นเข้ามาในหัว จนเสียงจากใครบางคนดังเข้ามาในโสทประสาท พอหันมองจึงพบกับเด็กสาววัยยี่สิบต้นๆ ที่ยืนถือถาดชาไว้ในมือ

“ชาดอกไม้ค่ะ”

“ขอบคุณครับ”

สายตามองดูแก้วนํ้าชาที่ถูกนำมาวางตรงหน้า ซึ่งสีสันมันช่างสวยงามจนไม่กล้าที่จะนำเข้าปาก กับกลิ่นหอมละมุนอ่อนๆ ที่ลอยมาแตะปลายจมูกจนชวนหลงไหล หากเขาเดาไม่ผิดคงจะเป็นวิเวียนซึ่งคือคนทำ ผู้หญิงที่น่ามหัศจรรย์คนนั้น

“ชานี่พี่วิเป็นคนทำเองกับมือเลยนะคะ”

แล้วเขาก็เดาถูก เมื่อซาร่า ผู้ช่วยสาวกล่าวเช่นนั้น เซบาสเตียนไม่รอช้าที่จะยกแก้วขึ้นจิบ พอนํ้าชาแตะลิ้น รสชาติที่หวานอ่อนๆ ละมุนทำเอาเขาติดใจ กระดกหมดแก้วจนคนที่ยืนมองถึงกับต้องกลั้นหัวเราะ

“คุณชอบพี่วิหรอคะ?”

ซาร่าถามความในใจออกไปตรงๆ

“แค่กๆ …”

แต่คำถามที่ตรงเกินนั่นทำเอาเซบาสเตียนที่กำลังกลืนนํ้าชาลงคอแทบสำลัก รีบวางแก้วลงไว้ที่เดิมก่อนจะเงยหน้ามองเด็กสาวตรงหน้า ก็พบว่าเธอกำลังยิ้มกรุ่มกริ่มดั่งถูกใจอะไรบางอย่าง นี่อาการเขามันฟ้องขนาดนั้นเลยเหรอ