บทที่ 2 เธอเหมือนผู้หญิงคนนั้น

“มึงเห็นป้ายนั่นมั้ย”

นิ้วยาวชี้ตรงไปยันป้ายที่ตั้งไว้หน้าร้านดอกไม้โดยไม่สนใจรอยว่าจะยืนงงกับอะไรนักหนา ชายลูกน้องเองก็มองตามนิ้วของเจ้านายด้วยความว่าง่าย ก่อนจะค่อยๆ พยักหน้าตอบงงๆ

"เห็นครับ "

"ไปจดเบอร์ติดต่อมา "

จบคำสั่ง เซบาสเตียนเดินไปขึ้นรถคันหรูพร้อมถือดอกไม้ในมือไปด้วยอย่างระมัดระวัง ปล่อยให้ลูกน้องยืนประมวลผลอยู่สักระยะ ก่อนจะเปิดกระจกรถตะโกนออกมาสั่งเสียงดัง

“เร็วๆ ดิ๊!”

“ครับๆ!”

เสียงตะโกนของเจ้านายเรียกสติรอยกลับมาในชั่วขณะ รีบวิ่งไปจดเบอร์ติดต่อที่เขียนไว้บนป้ายให้ตามความต้องการของเซบาสเตียนด้วยความงุนงงที่ยังไม่เลือนหาย เมื่อเสร็จสมตามนั้นก็รีบวิ่งกลับมาขึ้นรถฝั่งคนขับ รอยเริ่มขับเครื่อนรถหรูออกไป

“เป็นไงบ้าง หนี้วันนี้ที่กูใช้ให้มึงไปทวง”

ในขณะที่รถกำลังแล่นไปตามทาง เซบาสเตียนที่นั่งพักสายตาพิงเบาะรถด้านหลังก็เอ่ยถามขึ้นมา

“ระดับผม จะพลาดหรอครับ "

“ดี”

เขาพอใจกับคำตอบของรอยมาก เพราะลูกน้องคนนี้ไม่เคยทำงานพลาดในเรื่องแบบนี้ แม้เรื่องอื่นอาจจะดูโง่ไปบ้าง ทว่ารอยก็ยังเป็นลูกน้องคนสนิทในหลายๆ ด้าน

เซบาสเตียนลืมตาขึ้น สายตากวาดมองช่อดอกไม้ที่อยู่บนตักพรางยิ้มบางๆ ออกมา

“มึงขับเร็วๆ ดิ๊ เดี๋ยวดอกไม้กูเหี่ยวพอดี”

เขาลุ่มหลงในเจ้าของของมัน พอๆ กัยบดอกไม้ช่อนี้ ครั้งแรกที่เพิ่งเคยเห็นหญิงสาวที่สง่าดึงดูดสายตาเขาได้มากถึงขนาดนี้

รอยรีบเร่งขับตามคำสั่งของเจ้านาย ไม่นายรถคันหรูก็ขับแล่นเข้ามาภายในคฤหาสน์หลังใหญ่ เซบาสเตียนรีบก้าวเท้าลงรถไป ก่อนจะมุ่งเข้าไปในบ้านหลังมหึมาพร้อมช่อดอกไม้ในมือ

ป้าแม่บ้านที่กำลังยืนเช็ดโต๊ะอยู่ในบ้าน เมื่อเห็นนายน้อยอารมณ์ดีเดินเข้ามาก็รีบเอ่ยทัก ดั่งว่ารู้ใจผู้เป็นนายว่าเขากำลังต้องการอะไร

“อ้าวคุณชาย ให้ป้าเอาดอกไม้ไปใส่แจกันให้มั้ยคะ "

"ฝากหน่อยนะครับ ใส่แล้วเอาไปไว้ที่ห้องผมทีนะครับ "

“ได้ค่ะ”

ป้าแม่บ้านพยักหน้ายิ้ม ก่อนจะเดินมาหยิบดอกไม้ไปจัดให้ตามที่นายต้องการ ในขณะที่เซบาสเตียนยืนยิ้มสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เมื่อในหัวเต็มไปด้วยภาพใบหน้าสระสวยของวิเวียน

.

.

เช้าวันต่อมา...

ตึก ตึก ตึก!

รอย เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าที่ก้าวลงบันไดสูงมา ก็หันหน้าไปมองตามที่มาของเสียง ก่อนจะขมวดคิ้วเข้มมองดูผู้เป็นนายด้วยความประหลาดใจ เอ่ยถามขึ้นพร้อมแสดงสีหน้างุนงง

" อ้าวบอส ทำไมวันนี้ตื่นแต่เช้าล่ะครับ ยังไม่ถึงเวลาเข้าบริษัทนะครับ "

" ไปร้านดอกไม้เมื่อวาน "

เซบาสเตียนไม่ตอบคำถามที่คาใจลูกน้อง ซํ้ายังเอ่ยสั่งชายตรงหน้าเสียงเรียบ เมื่อทั้งคืนเขาเอาแต่นอนคิดถึงหญิงในดวงใจ หากวันนี้ไม่ได้ไปเจอคงนอนไม่หลับเป็นแน่

"ครับ?"

สิ่งที่คาใจยังไม่ถูกคลี่คลาย ผู้เป็นนายก็ถาถมเรื่องที่ต้องให้สับสนเข้ามาในหัวตนซํ้าอีก รอยขมวดคิ้วจนแทบผูกกันเป็นโบว์ มองหน้าเจ้านายด้วยแววตาไม่เข้าใจ ตั้งแต่ที่กลับจากร้านดอกไม้เมื่อวาน รอยก็ได้งงกับการกระทำแปลกประหลาดของเจ้านายไปแล้วร้อยรอบ

“เร็วๆ กูไม่ชอบคนชักช้า”

สิ้นสุดคำกล่าว ขายาวรีบก้าวไปยันรถคันหรูหน้าตาเฉย รอยที่ยืนงงก็ทำได้แต่รีบสาวเท้าเดินตามหลังผู้เป็นนาย

ภายในรถที่เงียบสนิทกำลังแล่นอยู่กลางถนน ก่อนจะมีเสียงชายผู้ขับรถกล่าวขึ้นพรางเหล่ตามองกระจกหลัง

“บอสไม่ทานมือเช้าหรอครับ”

“ไม่ กูจะไปหาคุณวิเวียน”

“คุณวิเวียน?”

รอยเลิกคิ้วสงสัยขึ้นมาอีกครา ทำให้เซบาสเตียนเริ่มหงุดหงิด

“มึงไม่ต้องอยากรู้ไปสะทุกเรื่องได้ป่ะ เป็นพ่อกูรึไง”

“พ่อบอสสั่งให้ผมตามดูบอสครับ”

“ยอกย้อนหรอ”

สายตาคมนิ่งจ้องมองเข้าไปในบานกระจกหลัง รอยที่เผลอสบตาเข้าใส่ต้องรีบหลีกหลบสายตาที่ดุยิ่งกว่าเสือนั่นพร้อมยิ้มแหยๆ

“ผมไม่กล้าหรอกครับ แฮะๆ"

“ก็ดี ขับเร็วๆด้วย อีกห้านาทีให้ถึง”

“ครับ? อีกห้านาที??”

ชายลูกน้องใจแทบหล่น ปลายทางที่กำลังมุ่งไปไม่ใช่ไกล้ๆ แต่บอสผู้เอาแต่ใจก็สั่งดั่งกับว่าอยู่หน้าปากซอย พอสั่งเสร็จสิ้นก็หลับตาพิงเบาะรถไม่สนใจรอยผู้กำลังใจหายวับ

อะไรจะไปสนใจคุณวิเวียนนั่นขนาดนั้น สงสัยต้องรายงานนายใหญ่!

สายตาจ้องมองทาง ในขณะที่มือสองข้างคุมพวงมาลัยรถ แต่ทว่าในใจกลับคิดทรยศนายตนเอง

เวลาผ่านไปเก้านาที รถคันหรูก็แล่นเข้ามาจอดหน้าร้าน เซบาสเตียนลืมตาขึ้นก่อนจะยกมือขึ้นมามองนาฬิกาเรือนหรูบนข้อมือ

“มึงช้าไปสี่นาที หักเงินเดือนสี่พัน”

“โห่ บอส!!”

เซบาสเตียนไม่สนใจเสียงโวยวายของลูกน้อง เท้ายาวก้าวลงรถก่อนจะกวาดตามองไปยันหน้าร้านแต่ทว่าสิ่งที่เห็นก็ทำเอาคิ้วเข้มขมวดเข้ากัน

“ยังไม่เปิด?”

“เฮ้อ..รีบแทบตาย "

รอยพึมพำเสียงเบาพอได้ยินแค่ตนเอง ในใจอยากจะบ่นเจ้านายให้หูชากันไปข้าง แต่ต้องระงับอารมณ์เอาไว้เมื่อเพิ่งจะถูกตัดเงินเดือนไปไม่ถึงห้านาที

"เอาบุหรี่กูมาดิ๊ "

เซบาสเตียนกล่าวพร้อมยื่นมือไปทางลูกน้องผู้รู้ใจ ไม่ถึงนาทีสิ่งที่เขากล่าวสั่งก็ถูกวางอยู่ในมือ

ฟุ่ว~~

ควันบุหรี่กระจัดกระจายไปทั่ว คนร่างโปร่งที่น่าหลงไหลยืนพิงรถหรู สูบบุหรี่ในท่าทางสง่าจนสาวสวยรอบๆ ไม่สามารถเดินผ่านโดยไม่หันมองไม่ได้

ตึก ตึก ตึก

ไม่นานเสียงฝีเท้าส้นสูงที่ก้าวเข้ามาใกล้ก็ดังขึ้น นำพาเซบาสเตียนหันมองตาม ก็ต้องรีบขว้างบุหรี่ทิ้งอย่างไวมือ เมื่อหญิงสาวตรงหน้าคือวิเวียน

“เฉียดหน้าผมไปนิดเดียวเองครับบอส..”

รอยรีบชักสีหน้ายิ้มประชดออกมาพร้อมคำบ่นมูมมาม เมื่อแท่งบุหรี่ที่เจ้านายโยนมานั้นเฉียดหน้าเขาไปเพียงน้อยนิด แต่ทว่าเซบาสเตียนกลับไม่สน เมื่อหันมองอีกทีเจ้านายก็ได้ก้าวขาไปยืนอยู่ตรงหน้าวิเวียนเสียแล้ว