บทที่ 40 หึงเมีย

“สามีอย่านะ!”

“เหอะ.. ไม่เจอกันนานอารมณ์การควบคุมตัวเองแย่ลงนะครับ”

แมกซ์ตันที่อยู่ในท่าถูกเขากระชากคอเสื้ออยู่สถบขำออกมาอย่างยียวน ก่อนเซบาสเตียนจะยอมวางหมัดลงแล้วสบัดมือออกจากคอเสื้อจนอีกคนเซไปข้างหลัง

“มึงมาทำไม!”

“สามีใจเย็นๆ… คุณแมกซ์ตันเค้าแค่มาซื้อดอกไม้แล้วก็บอกลาเฉยๆ เพราะเค้ากำลังจะย้ายสาขาที่ทำงานไปต่างประเทศอาทิตย์หน้าแล้ว”

วิเวียนอธิบายเสียงอ่อนให้กับคนหัวร้อนฟังเพื่อให้เขาใจเย็นลง ขืนปล่อยให้แมกซ์ตันเป็นคนตอบคงได้ต่อยกันเข้าจริงๆ

สองคนยืนผสานสายตากันอย่างเดือดดาลไม่มีใครยอมใคร แต่ก็ดีกว่าใช้กำลังสู้กันนั่นแหละ

“แหม่… ใจร้อนจังเลยนะครับ”

“ลาเสร็จแล้วก็กลับไปได้ละ แล้วก็อย่าเสือกมาจับมือเมียกูอีก”

ไม่พูดเปล่า มือหนาจับไหล่บางดันร่างอรชรเข้ามาแนบชิดตัวเอง ในขณะที่สายตาไม่ได้ละเลือนออกจากหน้าอีกคนที่กำลังเหยียดยิ้มกวนเขาอยู่

“สามี….”

“ไม่เป็นไรหรอกครับคุณวิ ผมเข้าใจครับ คนใจร้อนก็มักจะชอบใช้กำลังแก้ปัญหาแบบนี้แหละครับ”

แมกซ์ตันแขวะกลับด้วยถ้อยเสียงสุภาพต่างจากคำพูดลิบลับ

แม่ง ไอ้เหี้ยนี่มันวอนโดนตีนชัดๆ ถ้าไม่ใช่ว่าเชื่อฟังคำพูดเมียนะ หน้ามันได้เละไปละ

“เหอะ… ตลกว่ะ คนใช้สมองแก้ปัญหาแบบมึงหรอ… แค่จีบเมียกูมานานเท่าไหร่แล้วล่ะยังไม่ผ่านเลย”

“มึง!”

แมกซ์ตันกำหมัดแน่น เมื่อถูกคำพูดเซบาสเตียนแทงเข้ากลางอกเต็มๆ ทำมาเป็นพูด ตัวเองใช้วิธีหน้าด้านท่าไหนล่ะถึงได้ข้ามขั้นไปแต่งงานกับวิเวียนได้เร็วขนาดนี้

“เอ่อ… คุณแมกซ์ตันคงจะมีธุระต้องไปเคลียร์ใช่มั้ยคะ อย่าเสียเวลาเลยค่ะ วิว่าเดี๋ยวเอกสารการเดินทางจะล่าช้าเอา”

เป็นวิเวียนที่แทรกขึ้นพร้อมทำหน้าแหยๆ นำพาเจ้าของชื่อต้องรีบกดอารมณ์เกรี้ยวกราดของตัวเองลง ส่วนอีกคนนั้นไม่ต้องพูดถึง คงจะได้ใจเขาใหญ่เลยล่ะ

“เค้าไล่ก็ไปดิวะ”

เซบาสเตียนรีบแขวะ เผยยิ้มมุมปากใส่แมกซ์ตันอย่างเหนือกว่า ก่อนจะโดนภรรยาตัวน้อยหันมาตำหนิเสียงดุ

“สามี!”

“ไม่เป็นไรหรอกครับคุณวิเวียน ผมรู้ว่าคุณไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น งั้นยังไงผมขอตัวก่อนแล้วกันนะครับ ไว้มีโอกาสเมื่อไหร่หวังว่าเราจะได้เจอกันอีกทีนะครับ”

แม้อารมณ์จะครุ้งครั่งแต่แมกซ์ตันก็ยังกดมันกลับลงไปไม่แสดงออกมาต่อหน้าหญิงสาวผู้หมายปอง แม้ตอนนี้เธอจะมีเจ้าของแล้วก็เถอะ แต่หากวันข้างหน้ามีโอกาสเมื่อไหร่ บอกเลยว่าเขาจะไม่ยอมปล่อยให้มันหลุดมือซํ้าเหมือนตอนนี้แน่

“เอ่อ…ค่ะๆ เดินทางปลอดภัยนะคะ”

วิเวียนยิ้มแหยอวยพรให้กับแมกซ์ตันอย่างทำตัวไม่ถูก มือสองข้างก็จับอยู่บนลำแขนหนาเพื่อเป็นการตั้งท่ากันไว้เผื่อเซบาสเตียนเกิดนึกอยากจะพุ่งตัวเข้าต่อยชายหนุ่มขึ้นมาอีกจะได้ห้ามปรามได้ทัน

“เหอะ…”

อีกคนยังไม่วาย กรอกตาตามหลังชายที่เดินออกไปอย่างนึกหงุดหงิด หันกลับมาจ้องหน้าภรรยาผู้เป็นที่รักอย่างเอาเรื่อง

“อ..อะไรคะ อย่ามามองหน้ากันแบบนั้นนะ”

“ห่างกันไม่ถึงวัน ทำไมที่รักถึงปล่อยให้แมลงหวี่แมลงวันมาตอมได้ขนาดนี้ คุณก็รู้ว่าผมหึง ผมหวง ผมไม่ชอบ!”

“คุณเป็นผู้หญิงของผมคนเดียว เข้าใจมั้ยวิเวียน”

“ว..วิรู้น่า สามีจะท่องบทสะยาวไปทำไมคะ”

“จะได้จำไงครับ”

เซบาสเตียนหน้าบูด ยังคงจ้องใบหน้าหวานอย่างเอาเรื่อง ห่างกันไม่ถึงครึ่งวันก็เนื้อหอมเสียเหลือเกิน ในใจอยากจะหอบเธอไปด้วยทุกที่ให้มันรู้แล้วรู้รอด ไอ้พวกหน้าละอ่อนพวกนั้นจะได้รู้ตัวสักทีว่าไม่มีสิทธิ์!

“จะจำให้ขึ้นใจเลยค่า สามีเองก็กลับไปทำงานได้แล้ว วิรู้หรอกนะว่าทิ้งงานมา”

คนตัวเล็กจ้องกลับด้วยแววตาตำหนิ

ย้อนความผิดมาให้เขากลับสะอย่างงั้น!

“ไปกับผมเลย เดี๋ยวก็มีไอ้พวกหน้าละอ่อนมาจุ้นจ้านอีก”

“ไม่เอาสิคะ วิไม่ได้เข้าร้านมาหลายแล้วเพราะมัวแต่ไปบริษัทกับสามี แล้ววันนี้สามีก็เป็นคนอนุญาตให้วิอยู่ดูแลร้านทั้งวันแล้วด้วย”

“ไม่——”

“พูดแล้วห้ามคืนคำเชียวนะคะ”

คนตัวเล็กรีบแทรกก่อนที่เขาจะกล่าวสิ่งที่เธอไม่อยากได้ยินออกมา จนอีกคนหน้าบูดหน้าบึ้นขึ้นทวีคุณ เทพธิดาของเขาชักจะดื้อรั้นขึ้นเรื่อยๆแล้วสิ

“ไปทำงานต่อได้แล้วค่ะ เลิกงานแล้วอย่าลืมมารับภรรยาด้วยนะคะ”

วิเวียนยิ้มหวานอ้อนด้วยประโยคสุดท้าย จากที่ไล่ให้เขารีบกลับไปทำหน้าที่ตัวเองในประโยคแรก จนคนโตกว่าต้องยอมเดินไปยันรถแต่โดยดีด้วยแรงน้อยๆที่ดันหลังเขาออกมา แม้หัวใจจะละลายเป็นสายธารนํ้ากับความน่ารักของภรรยาไปแล้ว แต่สีหน้ายังคงเก็บนิ่งแสร้งงอนไม่หาย

ไม่ง้อแถมยังไล่ซํ้าอีก ชิส์!

คนหน้าบูดสตาร์ทรถขับเคลื่อนออกไปโดนมีวิเวียนที่ยืนโบกมือบ๊ายบายให้อยู่ไม่ไกล้ไม่ไกลด้วยรอยยิ้มหวาน

ยิ้มหย่างกับว่ามีความสุขนักที่ไล่เขาสำเร็จอย่างไงอย่างนั้น เหอะ….

ชายหนุ่มเมื่อกลับมานั่งทำงานก็ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวอีก เอาแต่นึกถึงหน้าหวานๆของภรรยา พยายามจดจ่อกับเอกสารตรงหน้า อ่านประโยคเดิมซํ้าไปมาแต่ไม่เข้าถึงโสทรประสาทเขาเลยด้วยซํ้า

จนเสียงหวานจากเลขาหน้าห้องที่ก้าวเข้ามาโดยไม่แม้แต่จะเคาะประตูดังขึ้นเรียกสติเขา

“บอสคะ…”

“คุณคิร่า… มีอะไรรึเปล่าครับ”

เงยหน้ามองเลขาสาวไม่ถึงวิก็ต้องหลุบหน้าหนีอย่างเร็วแสงเมื่อเธอแต่งกายได้โครตจะล่อตา สองเต้าอวบนั่นโผล่พ้นออกมาจากเดรสสั้นสายเดี่ยวจนเป็นจุดแรกที่สายตามันเผลอไปโฟกัส

“คิร่าจะเอาเอกสารมาให้บอสเซ็นน่ะค่ะ… เมื่อกี้บอสรีบออกไปโดยไม่ได้เซ็นให้คิร่าก่อน”

เลขาสาวคิร่าเดินเข้ามาหยุดตรงหน้าโต๊ะพร้อมทั้งวางเอกสารแผ่นใหญ่ลงบนโต๊ะก่อนจะโน้มตัวลงเล็กน้อยตั้งท่าชี้ช่องว่างที่ต้องการให้บอสหนุ่มเซ็น

แต่ใครจะไปรู้ว่าเธอนั้นตั้งใจอ่อย…