แฟนเก่าเป็นของแสลง

ตอนที่ 3

แฟนเก่าเป็นของแสลง

ร้านหนังสือในห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง

ชายหนุ่มร่างสูงสวมเสื้อฮู้ดสีดำปรายตาคมพร้อมไล่นิ้วมือเรียวไปตามชั้นหนังสือในโซนโปรดของเขา เพื่อหาหนังสือที่สนใจ เมื่อสะดุดตากับหนังสือสีเรียบเล่มหนึ่งจึงหยิบออกมาจากชั้น และลุกขึ้นยืนจากการย่อตัวนั่งลงเมื่อครู่เพื่อแก้เมื่อย เขาเปิดอ่านคำนำนักเขียนด้านในและอ่านภาพรวมของเนื้อหาด้านในอย่างสนใจ

เมื่อตัดสินใจได้ว่าจะซื้อหนังสือเล่มนี้ เขาจึงมองหาหนังสือเรื่องเดียวกันที่ซีนอย่างดีบนชั้น แววตาคมสะดุดตากับแผ่นหลังหญิงสาวตัวเล็กรูปร่างสมส่วนคุ้นตาที่ยืนดูหนังสือหมวดอื่นไม่ไกลจากเขามากนัก

‘เธอจริงๆ สินะ เจสซี่’

ร่างสูงสังเกตเธออยู่นานจนมั่นใจว่าเป็นคนเดียวกันกับคนที่เขาคิดแน่นอน จึงลังเลว่าควรเข้าไปทักทายดีหรือไม่ ก่อนเห็นเธอหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดพิมพ์ตอบโต้บางอย่างและหยิบหนังสือเล่มอื่นบนชั้นตรงหน้าอ่านต่อ

“พี ขอร้องล่ะ บอกแล้วว่าแฟนเก่ามันเป็นของแสลง ถ้านายไม่ได้จริงใจกับมันก็ถอยเถอะ”

ภาพความทรงจำที่ริชชี่ หนึ่งในเพื่อนสนิทของหญิงสาวตัวเล็กได้ขอร้องเขาเมื่อไม่นานมานี้ผุดเข้ามาในหัวเมื่อชายร่างสูงตัดสินใจจะเข้าไปทักทายคนที่เขาอยากเจอมากที่สุดมาตลอดหลายเดือน

‘แฟนเก่าเป็นของแสลงงั้นสินะ’

ใบหน้าหล่อยกมุมปากยิ้มเศร้า เขาไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรกับความสัมพันธ์ของเขาที่ไม่อยากให้จบลงโดยการจากลาแบบนี้ ทั้งที่ทุกอย่างในตอนแรกกำลังไปได้ด้วยดีด้วยซ้ำ

‘เธอจะเลิกบล็อกเบอร์ของเราหรือยังนะ’

ชายหนุ่มมองหนังสือบนชั้นอย่างเหม่อลอยใช้ความคิด ก่อนสังเกตเห็นหญิงสาวร่างสูงอีกคนที่เขาคุ้นเคยเป็นอย่างดีเดินตรงเข้าไปหาคนตัวเล็กที่เขาแอบมอง

“เจ้ พิ้งซื้อสกินแคร์เสร็จแล้ว นี่ได้เทสเตอร์มาเยอะเลยนะ พี่ BA คนนี้ใจดีมากเลย เจ้เอาไปช่วยลองใช้หน่อยน้า” หญิงสาวร่างสูงสวมเสื้อครอปสีครีมกับกางเกงยีนส์ขายาวเดินเข้ามากอดแขนรุ่นพี่ที่สวมเสื้อยืดครอปโอเวอร์ไซซ์กับกางเกงขาสั้น เธอเปิดถุงแบรนด์เครื่องสำอางค์ยี่ห้อดังให้ดูเทสเตอร์จาก BA คนโปรดที่อุดหนุนเป็นประจำ

“ได้มาเยอะทุกครั้งนั่นแหละ เธอไปอ้อนเขามา ฉันรู้” ร่างเล็กละสายตาจากหนังสือคลี่ยิ้มให้รุ่นน้องที่โน้มตัวกอดแขนเธออยู่

“คนมันสวยช่วยไม่ได้อะ เสริมสวยจนไม่รู้จะสวยยังไงแล้วคนบางคนเขายังใจแข็งอยู่เลย” คนที่ยังเกาะแขนออดอ้อนเผื่อว่าจะฟลุ๊คได้รับความเห็นใจจากคนเปี่ยมเสน่ห์ที่กั้นเธอเอาไว้ให้เป็นแค่พี่น้อง

“คนมาจีบอย่างกับแมลงวันตอมขี้ขนาดนั้นยังมองหาคนอื่นอีกนะเจ้าเด็กนี่”

“ไม่คุยด้วยละ พิ้งหิวแล้วอะ ไปหาของกินกันเถอะ เจ้ได้สักเล่มยัง”

“คิดว่าน่าจะได้แค่เล่มเดียว เดี๋ยวค่อยเดินไปหยิบตรงนู้นเพราะมันใกล้โซนทางออกและจ่ายเงินพอดี พิ้งอยากได้หนังสืออะไรหรือเปล่าล่ะ” เจสซี่ยิ้มตอบก่อนสะดุดตากับหนังสือแนะนำอีกเล่มที่มีสีเรียบง่ายแต่ดูน่าค้นหา เธอจึงไม่รีรอที่จะหยิบขึ้นมาเปิดอ่านอย่างสนใจ

“เจ้ พี่พีอยู่ในร้านนี้ด้วย เจ้เห็นหรือเปล่าเนี่ย” พิ้งกระซิบด้วยความตกใจเมื่อเห็นชายหนุ่มร่างสูงคุ้นตากำลังเลือกดูหนังสือบนชั้นไม่ไกลกันมาก และคาดว่าเขาน่าจะเห็นรุ่นพี่ของเธอเช่นกัน

“ช่างเขาเถอะ แค่คนรู้จักกัน เราไม่ได้เป็นเจ้าของร้านสักหน่อย ใครอยากซื้ออยากอ่านอะไรก็สิทธิ์ของเขา เราก็ทำตามสิ่งที่เราต้องการแล้วก็ทำธุระของเราต่อไปเถอะ” ใบหน้าหวานตอบด้วยสีหน้านิ่งเฉยโดยไม่ละสายตาจากการอ่านหนังสือในมือ

“โอเค พี่เจสซี่อยากเปลี่ยนที่กินข้าวมั้ยคะ” พิ้งถามอ่อนโยนจนคนได้ยินสัมผัสได้ถึงความห่วงใย จึงปิดหนังสือเล่มที่ถืออยู่และเลือกเล่มที่ซีนไว้อย่างดีขึ้นมาตรวจสอบสภาพหนังสือว่าโอเคหรือเปล่า

“ไม่ต้องหรอก เอาเล่มนี้แหละ เปลี่ยนใจละ ไปจ่ายเงินกัน” เจสซี่เดินนำไปยังเคาน์เตอร์ชำระเงินก่อนส่งสัญญาณให้พิ้งไปรอด้านนอกร้าน

“คุณลูกค้ามีบัตรสมาชิกร้านหรือเปล่าคะ” พนักงานถามด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

“มีค่ะ แจ้งเบอร์ได้ใช่มั้ยคะ”

“แจ้งได้เลยค่ะ คุณลูกค้าด้านหลังรอสักครู่นะคะ” พนักงานยิ้มแจ้งชายหนุ่มด้านหลังที่เดินมาเพื่อต่อคิว

“098-XXX-XXXX ค่ะ ขึ้นมั้ยคะ” เจสซี่แจ้งเบอร์ให้พนักงาน เธอปรายตาสำรวจหนังสือแนะนำทางซ้ายที่ทางร้านจัดไว้ใกล้ทางเคาน์เตอร์เพื่อฆ่าเวลาที่รอทางพนักงานตรวจสอบข้อมูลสมาชิก ก่อนพบกับคนร่างสูงคุ้นตาและนึกขึ้นได้ว่าคนที่ต่อคิวอยู่ด้านหลังของเธอคือคนที่เธอไม่อยากเข้าใกล้มากที่สุด

“คุณพิชามญชุ์ ถูกต้องมั้ยคะ”

“คะ…ค่ะ” เจสซี่พยักหน้าตอบรับให้กับพนักงานตรงหน้า

‘ทำไมอากาศร้อนแปลกๆ วะ’

หญิงสาวคิดในใจก่อนขยับร่างเล็กหลบคนที่ต่อคิวอยู่เล็กน้อย เพื่อที่ว่าหลังจากเธอชำระเงินเสร็จแล้วจะได้รีบออกไปจากจุดนี้เสียที เธอรู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูกเมื่อสัมผัสได้ถึงการเคลื่อนเข้าใกล้จากแถวของชายร่างสูงที่ต่อคิวอยู่

“ทั้งหมด 350 บาท ได้รับส่วนลดจากบัตรสมาชิก 15% เหลือ 297.50 บาทนะคะ” เจสซี่รีบยื่นเงินสดให้กับพนักงานพร้อมหยิบหนังสือใส่กระเป๋าผ้าที่สะพายอยู่

“ขอบคุณที่ใช้บริการค่ะ” หลังจากรับเงินทอนหญิงสาวตัวเล็กจึงรีบออกจากร้านโดยไม่หันมองร่างสูงที่สังเกตท่าทีของเธอตลอดเวลาที่เธออยู่ในร้าน

‘เฮ้ออ ชีวิตอย่าเพิ่งสู้กลับตอนนี้ขอร้อง’

23.30 น.

ครืนน ครืนน

089XXXXXXX incoming call…

เสียงสั่นแจ้งเตือนจากสายเรียกเข้าทำให้หญิงสาวที่กำลังจดจ่อกับการค้นคว้าข้อมูลในงานละสายตาจากหน้าจอคอมพิวเตอร์มองไปยังนาฬิกาดิจิตอลบนโต๊ะทำงาน

‘ห้าทุ่มเหรอ ใครโทรมาเวลานี้วะ หรือริชชี่หิวข้าวเหรอ’

เมื่อคิดได้ดังนั้นหญิงสาวจึงลุกขึ้นตรงไปยังโต๊ะหัวเตียง เพื่อหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดูว่าเป็นใครกันแน่ที่โทรมาในเวลาทำงานของเธอ ใช่ เวลาทำงานของเจสซี่นั่นแหละ เธอรับงานฟรีแลนซ์เขียนบทความและขายไฟล์ดิจิตอลให้กับกลุ่มคนที่สนใจในผลงาน เธอจึงสามารถจัดสรรเวลาการทำงานของตัวเองได้อย่างอิสระ เพียงแค่ต้องส่งงานตามกำหนดส่งของผู้ว่าจ้างเท่านั้น

‘ควรรับมั้ยนะ’

หน้าจอโทรศัพท์มือถือแสดงเบอร์ที่หญิงสาวคุ้นเคยเป็นอย่างดี ก่อนหน้านี้เธอจำเบอร์นี้ได้อย่างขึ้นใจเลยทีเดียว และตอนนี้ก็ยังคงจำได้อยู่ เธอมองโทรศัพท์มือถือที่ยังคงสั่นแจ้งเตือนอย่างลังเลจนเครื่องหยุดสั่นไป

‘เฮ้ออ ไม่น่าปลดบล็อกเลย’

หญิงสาวถอนหายใจนึกเสียดายที่ตัวเองกดปลดบล็อกเบอร์ของคนที่กำลังโทรเข้ามาหลังจากยืนยันกับพิ้งไปว่าเธอไม่รู้สึกอะไรกับเขาอีกต่อไปแล้ว แต่รุ่นน้องแสดงท่าทีว่าไม่เชื่อเธอสุดใจ เธอจึงตัดสินใจปลดบล็อกเบอร์ของเขาต่อหน้ารุ่นน้องเพื่อยืนยันให้เห็นว่า หากเธอยังรู้สึก เธอคงไม่กล้าที่จะปลดบล็อกเบอร์ด้วยซ้ำ

ตอนนั้นเธอคิดเพียงว่า อยากลองท้าทายตัวเองดูด้วยว่าจะกล้าปลดบล็อกหรือไม่ แต่ไม่คิดว่าการท้าทายครั้งนี้จะพ่วงมาด้วยการท้าทายที่เหนือกว่าแบบนี้

ครืนน ครืนน

089XXXXXXX incoming call…

โทรศัพท์มือถือปรากฏแจ้งเตือนสายเรียกเข้าอีกครั้ง ทำให้เจสซี่รู้สึกแปลกใจไม่น้อยที่เจ้าของเบอร์โทรที่เธอลังเลอยู่ตอนนี้กำลังโทรหาเธอย้ำเป็นรอบที่สอง ทั้งที่โดยปกติแล้วเขาคนนั้นแทบจะไม่โทรรอบที่สองเลย เท่าที่เคยรู้จักกับเขามาคือ แทบจะไม่โทรหาใครเลย หากโทรแล้วปลายสายไม่รับก็มักจะไม่โทรย้ำเพราะเขาไม่เคยง้อใครยังไงล่ะ

‘เอาไงดีนะ มีเรื่องอะไรนะ ทำไมโทรมาสองรอบ’

เจสซี่จ้องโทรศัพท์มือถือที่กำลังสั่นเครือไปมาบนโต๊ะหัวเตียงก่อนตัดสินใจกดปุ่มปิดเสียงเพื่อให้เครื่องไม่สั่น เธอปลดสายชาร์จและนำโทรศัพท์มือถือกลับไปยังโต๊ะทำงานด้วย ก่อนพยายามจดจ่อกับงานตรงหน้าที่ทำค้างไว้ก่อนหน้านี้ต่อ

ครืนน ครืนน

089XXXXXXX incoming call…

‘ครั้งที่ 3 งั้นเหรอ นายจะโทรหาฉันถึงกี่สายกันเชียว หึ ถ้าครบ 5 ครั้งฉันจะรับให้ละกัน หึหึ’

เจสซี่กดปุ่มปิดเสียงอีกครั้ง เพื่อไม่ให้มือถือสั่นรบกวนการใช้สมาธิอ่านข้อมูลเพื่อเขียนบทความ

ครืนน ครืนน

089XXXXXXX incoming call…

‘แล้วจะใจเต้นทำไมโว้ยยย อยากหยุมหัวตัวเอง’

หญิงสาวที่พยายามอ่านข้อมูลตรงหน้า แต่อ่านเท่าไหร่ก็ไม่เข้าหัวเสียที เพราะสายตาของเธอดันเหลือบเห็นหน้าจอมือถือที่กำลังแสดงเบอร์นั้นอยู่ตลอด กลายเป็นว่าเธอกำลังจดจ่อกับเบอร์นั้นมากกว่าข้อมูลตรงหน้า

ครืนน ครืนน

089XXXXXXX incoming call…

‘หงุดหงิดแล้วนะ นายทำฉันเสียสมาธิเกินไปแล้ว’

เจสซี่เอื้อมหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์ ก่อนพบว่าครั้งนี้คือครั้งที่ 5 ที่เขาโทรมาแล้ว

‘เอาจริงดิ ครั้งที่ 5 แล้วจริงดิ’

เมื่อรู้ว่าสายเรียกเข้านี้โทรหาเธอถึง 5 ครั้งตามที่เธอลั่นวาจาในใจแล้ว หัวใจที่ห่างจากการเต้นรัวมานานกลับเต้นแรงเหมือนแทบอยากจะกระโดดออกจากร่างเธอตอนนี้

‘แค่เจอวันนี้ก็จะหัวใจวายตายแล้วนะ เอาไงดีวะ’

คนที่ถือเรื่องคำมั่นสัญญาเป็นที่ตั้งเสมอลังเลทันที เมื่อคิดได้ว่าจะต้องทำตามสัจจะวาจาที่ลั่นไว้ แม้จะลั่นในใจไม่ได้บอกใคร แต่สำหรับเธอทุกความคิดที่ลั่นออกไปเธอรักษาสัญญากับตัวเองเสมอ การที่เธอให้เกียรติตัวเองในการทำตามสัญญาที่เอ่ยขึ้นในใจ ทำให้เธอสามารถดำเนินชีวิตเป็นไปตามแผนที่วางไว้ได้อย่างดีทุกครั้ง

‘ถ้ารับสายอีกคงไม่กระอักเลือดตายหรอกมั้ง’

‘หรือไม่รับดีวะ ปล่อยให้แม่งสั่นจนกว่าเขาจะขี้เกียจโทรไปเอง’

‘เฮ้ออออ’

ความคิดที่กำลังตีกันทำให้มือเรียววนนิ้วโป้งไปมาอย่างลังเล

‘เอาไงดีโว้ยยยย’