Kabanata VII

May mga umagang nagigising ka na alam mong may mali, kahit wala ka pang ebidensya kung ano iyon.

Ganito ang pakiramdam ko nang araw na iyon.

Maaga akong nagising, mas maaga kaysa dati. Maliwanag pa lang ang langit, at ang hangin sa probinsya ay malamig, pero mabigat ang dibdib ko na parang may nakaumang na bagyo. Nakahiga lang ako sa kama, nakatitig sa kisame, habang ang kamay ko ay awtomatikong napupunta sa tiyan ko—isang reflex na naging bahagi na ng pagkatao ko.

“Kumusta ka?” bulong ko sa batang dinadala ko.

May mahinang sipa akong naramdaman, sapat para mapangiti ako. Kahit paano, nabawasan ang kaba ko. Pero hindi tuluyang nawala. May kutob ako na hindi lang ito simpleng araw.

Pumasok ako sa flower shop na mas tahimik kaysa karaniwan. Wala pang customer, at ang amoy ng bagong dating na bulaklak ay humahalo sa kaba ko. Habang inaayos ko ang mga rosas, napansin kong may isang itim na kotse ang nakaparada sa tapat ng shop. Hindi iyon pangkaraniwan sa bayang iyon. Masyadong mamahalin. Masyadong “city.”

Pinilit kong huwag mag-isip ng kung anu-ano.

“Relax,” sabi ko sa sarili ko. “Hindi lahat ng itim na kotse ay may masamang ibig sabihin.”

Pero nang bumukas ang pinto ng kotse at bumaba ang isang lalaking naka-long coat at slacks, alam kong mali ako.

Hindi ko pa siya lubusang nakikita, pero may isang pakiramdam na parang hinigop ang hangin sa paligid ko. Tumigil ang kamay ko sa pag-aayos ng bulaklak. Tumigil ang oras.

Dahan-dahan siyang lumapit sa shop.

Hindi siya si Sebastian.

Pero alam kong konektado siya rito.

Pumasok ang lalaki, naglibot ng tingin sa loob ng shop, bago napatingin sa akin. Diretso. Matalim. Parang sinusukat niya ang bawat detalye ng pagkatao ko.

“Good morning,” bati niya, pormal. “Ikaw ba si—”

“May maitutulong po ba ako?” mabilis kong singit, pilit na kalmado.

Sandaling tumahimik ang lalaki, parang pinag-aaralan kung paano magsasalita. “Ako si Adrian Cruz,” sabi niya sa wakas. “Personal assistant ni Sebastian Cross.”

Parang binuhusan ako ng malamig na tubig.

Hindi ako nakagalaw. Hindi ako nakapagsalita. Lahat ng pinaghirapan kong katahimikan, parang nabasag sa isang iglap.

“Kilala mo ba siya?” tanong niya ulit, mas mababa ang boses.

Lunok. “Hindi ko po alam kung bakit n’yo ako tinatanong.”

Napatingin siya sa tiyan ko.

Hindi malinaw ang reaksyon niya—hindi gulat, hindi galit—pero may kung anong pagbabago sa mga mata niya. Isang kumpirmasyon na hindi ko gustong ibigay.

“Pwede ba tayong mag-usap?” tanong niya. “Kahit sandali lang.”

Gusto kong tumanggi. Gusto kong magsara ng shop, tumakbo, at magtago ulit. Pero alam kong wala na akong oras. Dumating na ang sandaling pilit kong iniiwasan.

“Sa labas,” sabi ko sa huli. “Sandali lang.”

Lumabas kami at naupo sa maliit na bangko sa tapat ng shop. Tahimik ang paligid, pero pakiramdam ko’y may nakatingin sa amin ang buong mundo.

“Hindi ka namin hinanap para saktan,” panimula ni Adrian. “Gusto lang naming makipag-usap.”

“Sino ang ‘namin’?” tanong ko, kahit alam ko na ang sagot.

“Si Mr. Cross.”

Nanikip ang dibdib ko. “Wala akong sasabihin sa kanya.”

“Hindi niya alam,” mabilis niyang sagot. “Hindi niya alam ang buong katotohanan. Pero may kutob siya.”

Napangiti ako nang mapait. “Kutob?”

“Hindi siya mapakali simula noong gabing iyon,” pagpapatuloy ni Adrian. “Ilang buwan na. Sinubukan naming hanapin ka noon, pero parang naglaho ka.”

Hindi ko alam kung ano ang mararamdaman ko—galit ba, takot, o lungkot.

“Pinili kong mawala,” mahina kong sabi. “At may dahilan ako.”

“Dahil sa baby,” diretsong sabi niya.

Napapikit ako. Hindi ko na kayang magkunwari.

“Hindi niya alam,” ulit ko, mas madiin. “At wala siyang karapatang malaman.”

Tahimik si Adrian ng ilang segundo. “Alam mo bang ilang beses na siyang muntik bumigay?” tanong niya. “Hindi sa negosyo—kundi sa konsensya.”

Hindi ko sinagot.

“Hindi ko sinasabing bumalik ka,” dagdag niya. “Hindi ko rin sinasabing ipaglaban mo siya. Pero may isang bagay siyang karapatang malaman.”

Tumayo ako. Nanginginig ang tuhod ko, pero matatag ang boses ko. “Ang karapatan niya natapos noong iniwan niya ako na may sorry pero walang pangalan.”

Bumuntot siya ng tingin sa akin. “Kung magbago ang isip mo,” sabi niya, iniabot ang isang calling card. “Ito ang number ko.”

Hindi ko tinanggap.

Pag-alis niya, halos mapaupo ako sa sahig ng shop. Pakiramdam ko’y hinabol ako ng nakaraan at naabutan.

Kinagabihan, hindi ako mapakali. Paulit-ulit kong iniisip ang sinabi ni Adrian. May karapatan siyang malaman. Pero paano ang karapatan ko? Paano ang karapatan ng anak ko na mabuhay nang tahimik?

Habang ako’y nag-aalinlangan, sa lungsod, nakatayo si Sebastian sa harap ng salamin sa opisina niya. Nakaluwag ang kurbata niya, at ang mga mata niya ay may bakas ng pagod.

“Sigurado ka?” tanong niya kay Adrian sa phone.

“Opo,” sagot nito. “Buntis siya. Malaki na.”

Napahawak si Sebastian sa gilid ng mesa. “Sa akin?”

“Hinding-hindi ko masasabing sigurado kung hindi ako sigurado, sir.”

Tahimik ang linya.

“Nasaan siya?” tanong ni Sebastian, halos pabulong.

“Sa probinsya. Tahimik ang buhay niya.”

“Bakit hindi niya sinabi?”

“Siguro dahil natatakot,” sagot ni Adrian. “O dahil nasaktan.”

Napapikit si Sebastian. Sa unang pagkakataon matapos ang mahabang panahon, ramdam niya ang bigat ng isang bagay na hindi kayang bayaran ng pera o impluwensya.

“Hindi ako lalapit kung ayaw niya,” sabi niya sa huli. “Pero kailangan kong makita. Kahit isang beses lang.”

Samantala, ako ay nakaupo sa kama, hawak ang tiyan ko, habang may mga luhang patak nang patak sa kumot.

“Anak,” bulong ko, “kung dumating ang araw na itanong mo kung nasaan ang papa mo… anong sasabihin ko?”

Tahimik ang gabi. Pero sa loob ko, may digmaan na nagsisimula.

Alam kong hindi na ako pwedeng magtago habambuhay. Alam ko ring hindi lahat ng sugat ay gumagaling sa pagtakas. Minsan, kailangan mo itong harapin—kahit masakit, kahit nakakatakot.

Kinabukasan, habang naglalakad ako papunta sa health center, napansin kong may isang pamilyar na kotse na muling dumaan. Hindi ito huminto. Dumaan lang, parang paalala.

Sa unang pagkakataon, hindi ako tumakbo.

Huminga ako nang malalim at itinuloy ang paglakad.

Kung darating man ang araw na magkaharap kami ulit ni Sebastian Cross, hindi na ako ang babaeng nagising na mag-isa sa hotel room. Hindi na ako ang babaeng puno ng takot at pagdududa.

Ako ay isang ina.

At handa na akong ipaglaban ang anak ko—kahit pa ang kalaban ko ay ang lalaking minsang naging dahilan ng pinakamalaking pagkakamali at pinakamalaking biyaya ng buhay ko.

At sa gitna ng lahat ng ito, isang tanong ang patuloy na bumabagabag sa akin:

Kapag nalaman niya ang katotohanan… pipiliin ba niya ang responsibilidad, o ang mundong matagal na niyang binuo nang wala kami?

Ang sagot, alam kong darating.

At kapag dumating iyon, wala nang atrasan.