Kabanata VI

Lumipas ang mga buwan na parang alon—may mga araw na kalmado, may mga gabing halos lamunin ako ng takot.

Pagkatapos ng desisyong huwag siyang hanapin, sinimulan kong burahin ang lahat ng bakas ng dati kong buhay. Hindi literal na pagbura—kundi pagputol. Pinutol ko ang mga tanong, ang mga alaala, at ang mga “what if” na palihim na bumubulong tuwing tahimik ang gabi. Sa isip ko, ito ang tanging paraan para manatiling buo, para manatiling ligtas ang batang dinadala ko.

Lumipat ako sa probinsya, sa isang bayan na minsan ko lang napuntahan noong bata pa ako. Tahimik ang lugar—may palayan sa magkabilang gilid ng kalsada, may ilog na mabagal ang agos, at may mga taong kilala ang isa’t isa sa pangalan. Dito, hindi ako tinatanong kung sino ako noon. Ang mahalaga lang, kung sino ako ngayon.

Nag-renta ako ng maliit na bahay—isang kwarto, isang kusina, at isang banyo na kailangan pang tabingan ng kurtina dahil sira ang pinto. Simple. Pero sapat. Sa unang gabi ko roon, nakaupo ako sa sahig, yakap ang bag ko, at nakatitig sa dingding na kupas ang pintura. Pakiramdam ko’y nagsisimula ulit ako sa zero.

At siguro, iyon nga ang kailangan ko.

Sa mga unang linggo, hirap na hirap akong mag-adjust. May mga umagang nahihilo ako habang nagluluto ng almusal, may mga hapong kailangan kong umupo sa bangketa dahil parang iikot ang mundo. Ang amoy ng pagkain—kahit paborito ko dati—biglang nakakasuka. Natutunan kong ngumiti kahit nanginginig ang tuhod ko, at huminga nang malalim kahit mabigat ang dibdib ko.

Nag-apply ako ng trabaho kung saan-saan. Sa huli, tinanggap ako sa isang maliit na flower shop sa bayan. Hindi kalakihan ang sahod, pero sapat para sa pang-araw-araw. Mabango ang lugar, puno ng kulay—parang paalala na kahit sa gitna ng takot, may kagandahan pa ring pwedeng makita.

“Buntis ka pala,” sabi ng may-ari isang araw, mahinahon ang tono. “Kung kailangan mo ng pahinga, magsabi ka lang.”

Tumango ako, nagpasalamat. Hindi siya nagtanong ng higit pa. At doon ko unang naramdaman ang kakaibang ginhawa—ang hindi kailangang magpaliwanag.

Tuwing hapon, pag-uwi ko mula sa trabaho, dumadaan ako sa health center para sa check-up. Doon ko nakilala si Midwife Lorna—isang babaeng may maamong mukha at boses na parang kayang patahanin ang kahit anong kaba.

“Malakas ang tibok ng baby,” sabi niya minsan, inilalagay ang Doppler sa tiyan ko.

Napangiti ako. Sa tunog na iyon—mabilis, matatag—parang may bahagyang nabubuo sa loob ko na hindi ko pa nararamdaman noon: tapang.

Sa mga gabing mag-isa ako, kinakausap ko ang anak ko. Hindi ko alam kung babae o lalaki siya noon, pero tinatawag ko siyang liwanag. Dahil sa tuwing natatakot ako, sapat na ang paghaplos ko sa tiyan ko para maalala kung bakit ako nagpapatuloy.

“Hindi kita ipapahamak,” pabulong kong pangako. “Kahit anong mangyari.”

Pero kahit anong pilit kong itaboy ang nakaraan, may mga gabing bumabalik siya sa isip ko—si Sebastian. Hindi ang CEO na nakikita sa balita, kundi ang lalaking nakilala ko sa isang gabing puno ng kalituhan. Minsan, sa panaginip ko, naririnig ko ang boses niya—mahina, parang humihingi ng tawad. Minsan naman, nakikita ko siyang nakatayo sa kabilang dulo ng kalsada, tinatawag ang pangalan ko, pero hindi ko marinig ang tinig niya.

Nagigising akong pawis na pawis, hingal, hawak ang tiyan ko na parang natatakot akong may mawawala.

“Wala siya,” paalala ko sa sarili ko. “Hindi siya bahagi ng buhay natin.”

Sa kabilang mundo, patuloy ang pag-ikot ng buhay ni Sebastian Cross.

Sa harap ng mga camera, palagi siyang kalmado. Confident. Ang batang CEO na hinahangaan ng marami. Pero sa likod ng mga pintuan ng opisina, may isang lalaking unti-unting nilalamon ng konsensya.

Ilang buwan na ang lumipas mula noong gabing iyon, pero hindi pa rin siya matahimik. May mga araw na okay siya—nakakapagdesisyon, nakakapagplano, nakakapagtagumpay. Pero may mga gabing bigla na lang siyang napapahinto, parang may kulang na hangin sa dibdib niya.

“Any updates?” tanong niya minsan sa head of security.

“Wala pa rin, sir,” sagot nito. “Parang sinadya talagang mawala.”

Napapikit si Sebastian. Hindi siya sanay na mawalan ng kontrol. Sa mundo niya, lahat may dahilan, may galaw, may resulta. Pero pagdating sa akin, parang may pader na hindi niya mabasag.

Isang gabi, matapos ang isang mahaba at nakakapagod na meeting, naupo siya mag-isa sa opisina. Nakapatay ang ilaw maliban sa desk lamp. Sa harap niya, nakalatag ang mga papeles, pero hindi niya binabasa. Ang isip niya ay nasa ibang lugar.

“Kung buntis siya…” mahina niyang bulong.

Hindi niya alam kung saan nanggaling ang ideyang iyon, pero simula noong pumasok sa isip niya, hindi na siya tinantanan. Isang buhay na nadamay. Isang responsibilidad na hindi niya alam kung paano haharapin.

“Kung nasaktan ko siya,” dagdag niya, mas mabigat ang boses, “hindi sapat ang sorry.”

Samantala, ako ay unti-unting natututong mabuhay sa katahimikan. May mga umagang naglalakad ako sa palayan, pinapakinggan ang huni ng mga ibon. May mga hapong umuupo ako sa may ilog, pinagmamasdan ang pag-agos ng tubig—paalala na kahit gaano kabagal, umaandar pa rin ang buhay.

Isang hapon, habang naglalakad ako pauwi, bigla kong naramdaman ang isang kakaibang sensasyon sa tiyan ko. Parang may munting kumalabit mula sa loob. Napahinto ako, napahawak sa tiyan ko, at napangiti.

“Hello,” bulong ko, nangingilid ang luha. “Nararamdaman kita.”

Doon ko tuluyang naintindihan—hindi na lang ito takbo. Hindi na lang ito pagtatago. Isa na itong buhay na pinipili kong harapin araw-araw.

Pero ang mundo ay may sariling paraan ng paglapit ng mga landas.

Isang umaga, habang nag-aayos ako ng mga bulaklak sa shop, may dumating na lalaking naka-barong, halatang hindi taga-roon. Maayos ang postura, tahimik ang galaw. Hindi siya bumili. Tumingin lang siya sa paligid, tapos sa akin—isang tinging mabilis pero matalas.

Kinabahan ako.

“May maitutulong po ba ako?” tanong ko, pilit na kalmado.

Ngumiti siya, magalang. “Naghahanap lang po ako ng lugar.”

Tumango ako, itinuro ang direksyon palabas. Umalis siya matapos ang ilang sandali, pero naiwan ang kaba sa dibdib ko. Hindi ko alam kung bakit, pero may pakiramdam akong may nagbago.

Pag-uwi ko, napaupo ako sa kama, hinihimas ang tiyan ko. “Hindi pa,” pabulong kong sabi. “Hindi pa panahon.”

Sa mga sumunod na araw, mas naging maingat ako. Hindi dahil may sigurado akong ebidensya, kundi dahil may instinct na nagsasabing hindi panghabambuhay ang pagtatago. May mga katotohanang marunong maghintay, at kapag dumating, darating ito nang hindi mo inaasahan.

Isang gabi, nakatanggap ako ng tawag mula sa isang unknown number. Tumigil ang mundo ko nang ilang segundo. Nakatingin lang ako sa screen, nanginginig ang mga daliri ko.

Hindi ko sinagot.

Hinayaan kong tumigil ang ring. Ilang sandali pa, may pumasok na text—walang pangalan, walang paliwanag.

“Kung nasaan ka man, gusto lang kitang makausap.”

Nanlamig ang katawan ko. Hindi ko alam kung siya iyon, o kung nagkataon lang. Pero ang dibdib ko’y sumikip sa paraang matagal ko nang hindi naramdaman.

Pinatay ko ang phone at humiga, yakap ang tiyan ko. “Hindi pa,” ulit ko. “Hindi pa.”

Sa gabing iyon, mahimbing ang tulog ng mundo, pero gising ang takot at tapang sa loob ko. Alam kong darating ang araw na kakailanganin kong humarap—hindi lang para sa sarili ko, kundi para sa batang dinadala ko.

Pero sa ngayon, pipiliin ko muna ang katahimikan. Pipiliin ko muna ang paghinga. Pipiliin ko muna ang buhay na unti-unti kong binubuo.

Dahil kahit anong mangyari, may isang katotohanang hindi ko na maitatanggi:

Hindi na ako nag-iisa.

At kapag dumating ang oras na kailangan kong humarap sa nakaraan, gagawin ko iyon—hindi bilang babaeng tumatakbo, kundi bilang isang inang handang ipaglaban ang anak niya, anuman ang kapalit.