ตอนที่4.สิ่งที่เปลี่ยนไป

ทันที่เท้าแตะพื้น ร่างบางก็เกือบล้มทั้งยืน อาการเจ็บหน่วงเข้าเล่นงานอีกครั้ง ขาทั้งสองข้างสั่นจนแทบยืนไม่อยู่ ตากลมโตเบิกขึ้น เมื่อเห็นคราบเลือดที่ยังติดอยู่ตามต้นขา นี่เป็นครั้งแรกของเธอ หญิงสาวถอนหายใจ เมื่อสุดท้ายเธอก็หนีเขาไม่พ้น จะโทษใครได้ เธอวิ่งมาให้เขารังแกถึงที่ สลัดความรู้สึกที่กวนใจทิ้งไป สิ่งที่อยากทำตอนนี้คือกลับบ้าน เพราะเป็นห่วงหนูยิ้ม ลูกจะเป็นยังไงบ้าง เมื่อตื่นมาแล้วไม่เห็นหน้าเธอ มือบางหยิบชุดที่กองอยู่ข้างเตียง ก่อนจะพยุงตัวเองเข้าห้องน้ำไป 

ร่างบางยืนสำรวจตัวเองหน้ากระจกบานสูง มองร่องรอยที่อรรถทิ้งไว้บนตัวเธอ เมื่อคืนเขาคงโมโหมากที่เธอมาแยกคู่ขาสุดที่รักของเขา เลยมาลงกับเธอ จนเจ็บช้ำไปทั้งตัว หญิงสาวอาบน้ำ แต่งตัวด้วยชุดที่ใส่มาเมื่อคืน ถึงมันจะขาดวิ่น แต่มันก็เป็นเสื้อผ้าชุดเดียวที่มี

จังหวะที่เธอเดินออกมาจากห้อง อรรถกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ เขาพยักหน้าแล้วใช้สายตาแกมบังคับ ให้เธอมานั่งที่เก้าอี้ตรงข้ามกับเขา ที่มีข้าวต้มชามใหญ่วางอยู่ รสรินเผลอกลืนน้ำลายลงคอ เมื่อได้กลิ่นหอมๆจากควันที่ลอยขึ้นมา ตั้งแต่เมื่อวานตอนเย็น ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเธอเลยสักนิด กะว่าจะมาหากินที่งาน แต่เขาก็ลากเธอมาบนห้องนี้เสียก่อน

ไม่มีเหตุผลอะไรที่เธอต้องปฏิเสธ เมื่อท้องร้องประท้วง และเธอก็ต้องการอาหาร หญิงสาวนั่งลง หยิบช้อนขึ้นมาคนข้าวต้มในชาม ที่ยังมีควันลอยหอมกรุ่น อรรถมองการกระทำของหญิงสาว นึกชอบใจที่เธอไม่ดื้อรั้น ก่อนจะเดินเลี่ยงออกไป เมื่อยังคุยกับคนในสายไม่รู้เรื่อง ฉัตรกมลโทรมาหาเขา แล้วงอแงให้เขาไปหาเธอ ตากลมโตมองตามแผ่นหลังกว้าง รู้สึกเจ็บที่อกข้างซ้าย ทั้งๆที่บอกตัวเองว่าอย่าสนใจเขา แต่พอมาเห็นเขาคุยโทรศัพท์แบบนี้ ก็อดน้อยใจไม่ได้ ร่างบางถอนหายใจ บอกตัวเองให้เข้มแข็ง อีกไม่นานเรื่องระหว่างเธอกับเขา ก็จะจบลง ก้มหน้าก้มตาตักของในชามใส่ปาก ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าในสายนั่น ต้องเป็นบ้านไหนบ้านสักบ้านของเขา 

เมื่ออรรถเดินกลับมา รสรินก็อิ่มพอดี หญิงสาวยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม ตากลมโตช้อนขึ้นมองหน้าเขา ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย

"คุณไม่ได้สั่งยาให้ฉันเหรอคะ"ถามหายาคุมฉุกเฉิน เพราะเมื่อคืนเขาไม่ได้ป้องกันเลยสักครั้ง

"ไม่รู้เหรอว่ายาพวกนั้นมันอันตราย"ชายหนุ่มดุ นึกขัดใจที่เธอมาขอยาจากเขา ทั้งๆที่เขาเป็นสามีของเธอ ยาพวกนั้นมันอันตรายมากไม่รู้หรือไง

"แล้วที่ผ่านมา เวลาฉุกเฉินผู้หญิงของคุณเขาทำยังไงกันคะ"ถามด้วยความอยากรู้ เพราะเธอจะได้เอามาทำบ้าง เขาไม่ได้ป้องกัน โอกาสที่เธอจะท้องมีสูงมาก

"โรส มันใช่เวลามาคุยเรื่องนี้ไหม เอาเป็นว่าผมสะอาดพอก็แล้วกัน"อรรถตัดบท ก่อนจะหันไปสนใจกับอาหารเช้าของตัวเอง ที่เป็นกาแฟดำเพียงถ้วยเดียว

"ไม่เกี่ยวกับสะอาดหรือไม่สะอาดหรอกค่ะ ฉันแค่ไม่อยากท้อง"รสรินตอบเสียงดังฟังชัด ชีวิตคู่ของเธอกับเขากำลังจะจบลง คงไม่ดีแน่ถ้าเธอมีลูกกับเขา แค่หนูยิ้มคนเดียวก็น่าจะพอ

เคร้ง!แก้วกาแฟกระทบกับจานรองอย่างแรง เมื่อรสรินพูดจบ อรรถมองหน้าหญิงสาวเขม็ง เธอกลัวท้องกับเขาอย่าง

นั้นหรือ

"ทำไมคะ ฉันพูดผิดตรงไหน เมื่อคืนคุณไม่ได้ป้องกัน แล้วฉันกลัวท้อง"รสรินยังเถียง ร่างสูงหยัดกายลุกขึ้น

หมดอารมณ์กับกาแฟตรงหน้า แค่คุยโทรศัพท์กับฉัตรกมลเขาก็ปวดหัวพอแล้ว พอมาเจอคำพูดที่ไม่เข้าหู ก็ยิ่งโมโหไปกันใหญ่ เธอเป็นเมียเขา แต่กลับกลัวท้องกับเขา ตลกสิ้นดี มือแกร่งคว้าข้อมือบาง แต่หญิงสาวสะบัดออก

"ฉันขับรถมาค่ะเดี๋ยวฉันกลับเอง"

"ผมให้คนที่บ้านมาเอารถคุณกลับไปแล้ว"

"คุณอรรถ!"รสรินขึ้นเสียง รู้สึกไม่พอใจที่เขาวุ่นวายกับเธอมากเกินไป อรรถไม่พูดอะไร วางเสื้อคลุมลงบนไหล่บอบบาง เมื่อชุดที่เธอใส่มันล่อแหลมเกินไป แถมตอนนี้มันก็ขาดจนเสียรูป

"ขอบคุณค่ะ"หญิงสาวพึมพำเบาๆ ก่อนจะถูกจูงให้เดินตามมา เธอไม่ปฏิเสธ เพราะไปกับเขาก็ดีกว่านั่งแท็กซี่กลับเป็นไหนๆ ยังไงเขาก็ต้องกลับบ้านอยู่แล้ว

"แวะร้านขายยาด้วยนะคะ"คำขอของเธอทำให้มือที่จับพวงมาลัยรถกำเข้าหากัน คำก็ยาสองคำก็ยา กลัวท้องขนาดนั้นเลยหรือ

ระหว่างทางมือถือของอรรถดังขึ้นอีกหลายครั้ง แต่อรรถไม่รับสาย เขาปล่อยให้มันดังอยู่อย่างนั้น ตาคมเข้มปรายตามอง คนที่ก้มหน้าเล่นมือถือในมือ ถ้าเป็นเมื่อก่อนเธอจะแย่งมือถือเขาไปดู แล้วโวยวายขอคำอธิบาย ถ้าเบอร์นั้นเป็นเบอร์ที่เธอไม่รู้จัก แต่วันนี้เธอกลับเฉย ไม่สนใจมันเลยสักนิด อรรถนึกขัดใจ อยากรู้เหลือเกินว่าในมือถือมันมีอะไรดี ถึงได้ก้มหน้าก้มตาดูแต่มัน

"รับโทรศัพท์ให้หน่อย"ชายหนุ่มออกคำสั่ง

"เชื่อมต่อบลูทูธสิคะ"รสรินหาทางออกให้เขา

"ผมไม่ชอบคุยเสียงดัง"

"ฉันก็ไม่ชอบก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวใครค่ะ"

"โรส!"

"คะ"

"อย่ากวน"

"ไม่ได้กวนค่ะ คุณเองก็ชอบให้เป็นแบบนี้ไม่ใช่หรือ"รสรินตอบกลับ จำได้ว่าครั้งสุดท้ายที่เธอวุ่นวายกับมือถือของเขา ผลลัพธ์ก็คือทะเลาะกัน แล้วเขาก็ห้ามไม่ให้เธอจับมือถือของเขาอีก แล้วตอนนี้จะให้เธอรับสาย เขาเสียสติไปแล้วหรือไง

ไม่นานสายก็ถูกตัด และเป็นเสียงข้อความทางไลน์ที่ดังขึ้นมาถี่ๆ หญิงสาวบิดปาก ก่อนจะเก็บมือถือลงกระเป๋า แล้วหลับตาลง เมื่อความเพลียเข้าเล่นงาน เมื่อคืนเธอได้นอนที่ไหนกัน มาผล็อยหลับช่วงเช้ามืดได้แค่นิดเดียว ก็โดนกวนอีก นอนพักเอาแรงสักงีบ กว่าจะถึงบ้านก็อีกพักใหญ่ๆ กลับไปต้องเลี้ยงลูกอีก คิดแล้วก็พาให้เพลียไปกันใหญ่ หนูยิ้มกำลังซนและพูดเก่งวันๆเธอต้องเสียพลังงานเยอะมาก เพราะคนตัวเล็กชวนเธอเล่นทั้งวัน