ตอนที่3.ครั้งแรก

ร่างสูงยืนมองร่างบาง ที่นอนคว่ำหน้าหลับสนิทบนเตียงกว้าง ด้วยความรู้สึกหลากหลาย มือหนาคว้าบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ ก่อนจะพ่นควันสีขาวออกมา ตาคมเข้มเพ่งมองซีกหน้านวลผ่านม่านควัน เวลาที่หลับสนิท รสรินก็ไม่ต่างอะไรกับเด็กที่ไร้เดียงสา ตาคู่คมกวาดมองไปตามผิวบอบบาง ที่โผล่พ้นผ้าห่มผืนหนาออกมา บางจุดแดงเป็นสีกุหลาบ บางจุดเขียวคล้ำ ไม่ว่าจะจุดไหน มันก็เกิดจากฝีมือของเขาทั้งนั้น 

บทรักเร่าร้อนจบลง เมื่อเขาเรียกร้องจากเธอหลายต่อหลายครั้ง จนคนตัวเล็กหลับคาอก หัวใจแกร่งกระตุก เมื่อเหลือบไปเห็นคราบเลือดที่หยดเปื้อนไปตามผ้าปูที่นอน ก่อนจะยิ้มให้กับตัวเอง เธอสะอาดบริสุทธิ์ และไร้เดียงสาที่สุด เขาปล่อยเธอไว้ได้ยังไง ทั้งๆที่เขามีสิทธิ์ในตัวเธอทุกอย่าง เพราะได้เธอมาง่ายๆ เลยทำให้มองไม่เห็นคุณค่า เธอก็ไม่ต่างอะไรกับของแถมทางธุรกิจ เมื่อทางครอบครัวของเธอประสบปัญหา ทางครอบครัวเขาก็ยื่นมือเข้าไปช่วย โดยมีเธอเป็นตัวประกัน การแต่งงานที่ไม่ได้เกิดจากความรักจึงเกิดขึ้น และเธอก็ทำตัวได้น่ารำคาญที่สุด ตามหึงตามหวง ทั้งๆที่เธอไม่มีสิทธิ์ในตัวเขา แต่เมื่อช่วงสองปี

ที่ผ่านมา รสรินก็เปลี่ยนไป เธอไม่สนใจเขา ไม่คุยหรือถามไถ่อะไร ทุกครั้งที่เขากลับบ้านดึก เธอก็จะเข้านอนก่อน จนกระทั่งทุกวันนี้ เธอเลือกที่จะแยกห้องนอนกับเขา 

ข้อนิ้วแกร่งไล้ไปบนพวงแก้มเนียนใส ก่อนจะก้มหน้าลงไปหา จูบหนักๆลงบนปากอิ่มที่บวมช้ำอย่างนึกมันเขี้ยว ก่อนจะเดินออกไปจากห้อง ขืนอยู่ต่ออีกนิด คงได้ปลุกคนหลับขึ้นมาจัดการอีกรอบแน่นอน เธอหอมหวานขนาดนี้ ใครจะอดใจไหว

มือแกร่งหยิบมือถือขึ้นมา แล้วกดหาเบอร์คนสนิท ก่อนจะสั่งงาน เมื่อปลายสายกดรับ

"แทนไทคุณช่วยเคลียร์เรื่องผู้หญิงให้ผมหน่อย"

"ใช่ ทั้งหมดนั่นแหละ"

"อืม...ไว้ผมจะคุยกับฉัตรเอง คุณจัดการตรงอื่นก่อนก็แล้วกัน ใช่เร็วที่สุด"

ร่างสูงถอนหายใจ มือแกร่งเผลอบีบมือถือในมือ เขาสั่งให้แทนไท เคลียร์ทุกคนออกไป เพราะอยากมีชีวิตที่ปกติเหมือนคนอื่น ผู้หญิงเหล่านั้นคุยไม่ยาก เพราะมีกติกาที่ตกลงร่วมกัน

จะมีก็แค่ฉัตรกมลคนเดียวเท่านั้น ที่เขาคงต้องคุยกับเธอเอง

เขาให้เธออยู่เหนือกติกา เพราะมันมีความรู้สึกเข้ามาเกี่ยวข้อง แต่มันก็ไม่ได้มากไปกว่าคนที่นอนอยู่บนเตียงนั่น คงไม่ใช่เรื่องง่ายถ้าจะคุยกับเธอ ต่อให้ยากสักแค่ไหน เขาก็ต้องจัดการให้เร็วที่สุด เขาเสียเวลากับเรื่องแบบนี้มามากพอแล้ว รสรินเป็นภรรยาของเขา ถึงเวลาแล้วที่เขาต้องกลับมาดูแลเธอ

.............................................................................................

ร่างบางขยับตัวอย่างยากลำบาก เมื่อความเจ็บร้าวเข้าเล่นงาน โดยเฉพาะท้องน้อยที่เจ็บหน่วง จนขยับตัวแทบไม่ไหว

"จะเข้าห้องน้ำเหรอ"เสียงนุ่มทุ้มที่ดังมาจากมุมห้อง ทำให้คนที่กำลังขยับตัวลงจากเตียงชะงักค้าง มือบางกำชายผ้าห่มไว้แน่น เมื่อเห็นหน้าของเขาเต็มตา อรรถลุกขึ้นเต็มความสูง แล้วก้าวเท้ามาหยุดที่ข้างเตียง ใบหน้าหล่อเหลาก้มลงมาหา

แก้มสาว รสรินเบี่ยงหลบ แล้วขยับถอยหนี 

"ว้ายยย!"หญิงสาวกรีดร้อง เมื่อผ้าห่มที่ใช้ปิดบังเนื้อตัวเปล่าเปลือย ถูกโยนลงไปข้างเตียง ด้วยฝีมือคนตัวสูง ที่มองมาด้วยสายตาขบขัน

"เอาคืนมานะ!"หญิงสาวร้องบอก ก่อนจะหันไปคว้าหมอนมากอดเอาไว้ เพื่อปิดบังเนื้อตัวจากสายตาของเขา

"จะอายอะไรอีก..."คำถามทีเล่นทีจริงที่เขาส่งมา ทำให้ใบหน้าสวยแดงจัด เมื่อภาพเมื่อคืนลอยกลับเข้ามาในหัว

"ออกไปค่ะ ฉันจะเข้าห้องน้ำ!"สั่งเสียงห้วนจัด เพราะยังโมโหกับสิ่งที่เกิดขึ้น เขารังแกเธอได้ยังไง

"เดินไหวหรือเปล่า"อรรถถามด้วยน้ำเสียงห่วงใย แต่มันกลับทำให้เธอเดือดจัด

"ไหว!"ต่อให้ไม่ไหว ก็ต้องไหว เพราะเธอไม่อยากให้เขามายุ่งกับเธออีก สิ่งที่เธอเสียไปมันก็มากพอแล้ว ถึงแม้จะเสียใจ แต่เมื่อมันเรียกร้องอะไรกลับมาไม่ได้ หญิงสาวก็ต้องทำใจยอมรับ เขาเป็นสามีที่ถูกต้องตามกฎหมาย มีสิทธิ์ในตัวเธอทุกอย่าง ไม่แปลกถ้าเขาจะเรียกร้องสิ่งนี้จากเธอ

"โรส"

"ออกไปได้ไหมคะ ฉันตองการเวลาส่วนตัว"

"เรามีเรื่องต้องคุยกันนะ"

"ค่ะ ฉันก็มีเรื่องจะคุยกับคุณเหมือนกัน"หญิงสาวตอบ พร้อมกับจ้องหน้าเขา วันนี้ทุกอย่างต้องจบ 

"เรื่องที่เกิดขึ้น..."

"ค่ะ เดี๋ยวค่อยคุยกันนะคะ ตอนนี้ฉันขอเวลาส่วนตัวก่อน ถ้าจะกรุณา ช่วยออกไปรอข้างนอกได้ไหมคะ"

เมื่อถูกไล่ซ้ำๆ อรรถก็จำใจต้องถอย รสรินเป็นคนเอาแต่ใจ ยิ่งเขาดื้อดึง เธอก็จะเอาชนะเขา

"ผมสั่งอาหารรอนะ อยากทานอะไรไหม"ชายหนุ่มถามด้วยน้ำเสียงอาทร

"ไม่ค่ะ"ตอบแบบไม่มองหน้า เขาคงรู้สึกผิดที่ทำกับเธอเมื่อคืน เลยอยากไถ่โทษงั้นเหรอ 

อรรถเดินออกไปจากห้อง เพราะอยากให้หญิงสาวได้ทำธุระส่วนตัว ขืนเขายังอยู่ตรงนี้ เธอก็คงเอาแต่นั่งกอดหมอนอยู่อย่างนั้น วันนี้ทั้งวันก็คงไม่ได้ทำอะไรกัน