Chapter 1

Nagising ako ngunit nanatiling nakapikit dahil tinatamad pa ako at pakiramdam ko ay nabugbog ako ng ilang beses.

Wait! Nasobrahan ba kami sa sex kagabi?

 

Bigla akong natauhan at pikit mata kong pinakiramdaman ang sarili kong pagkababae. Ilang beses kong kinapa iyon. Kumunot ang noo ko. Nanlaki ang mga mata ko. Bakit intact pa?

 

Was it just a dream?

 

No way! Sobrang vivid niyon, parang totoo! At hanggang ngayon ay nakatatak pa rin sa akin ang laki ng kaniyang anaconda!

 

Natigilan ako sa pag-iisip sa lalakeng iyon nang maramdaman ko ang bahagyang sakit ng aking kalamnan at hindi ko maigalaw masyado ang leeg ko. Para rin akong sinuntok sa tiyan, ibabang likod, balakang, hita, at binti. Napadilat ako at akmang babangon ngunit nagulat ako na may IV fluid na nakakabit sa likod ng aking kamay.

 

Dahan-dahan ko iyong tinanggal at halata ang namumulang parte ng mga tinusukan ng karayom sa aking bisig maging sa ibabaw ng aking siko.

 

Pagbangon ko ay saka ko lang napansin ang paligid ko. I'm lying in a royal blue bed with white curtains, and a familiar walk-in closet is on my left side.

 

What the hell? Why am I here?

 

Doon ko narinig ang huni ng mga ibon, ang pagaspas ng puno, at ang hampas ng mga alon sa dagat pati ang pamilyar na amoy niyon.

 

I'm back in Santander, Cebu! Who brought me here?

 

Kahit nahihilo ay pinilit kong maglakad habang nakasuporta ang aking kamay sa dingding. Nagtungo ako sa balkonahe at lumabas roon. Napansin ko ang malawak na dagat na kumikislap sa ilalim ng sinag ng araw. May mga mangingisda sa malayo at papalutang-lutang ang kanilang mga bangka, habang sila ay nagtatapon ng mga lambat. Mula sa malayo ay dinig ko rin ang malalakas na tawanan at usapan ng mga lokal na nasa tabi ng dagat.

 

Napayakap ako sa sarili nang maramdaman ko ang malamig na simoy ng hangin na galing sa dagat. Umismid ako sa malaking mga alon na humahalik sa dalampasigan.

 

Naningkit ang mga mata ko nang mapansin ang mga batang kapitbahay namin na naglalaro sa buhanginan, at nagtatayo ng kanilang mga sandcastle.

 

"Hello, Ate Ey!" malakas na sigaw ng isa sa akin habang kumakaway.

 

"Hi, Ate Taba!" sigaw naman ng isa.

 

I rolled my eyes at them. I wanted to talk back, but nothing came out of my voice. Sinubukan kong muli ngunit walang lumalabas na boses sa akin. Inirapan ko na lang muli sila.

 

Nabaling ang tingin ko sa ibaba at agad na nag-init ang ulo ko noong makita ko ang pamilyar na pigura sa ibaba.

 

He is dancing while humming a cebuano kundiman. He's swaying his sexy hips; bakat ang mabilog niyang puwetan sa suot niyang grey na jogging pants. Wala siyang suot pantaas at pasipul-sipol pa siya habang nagdidilig ng mga halaman sa hardin.

 

"W-what?" sisigaw sana ako sa kanya ngunit paos pa rin dahil sa tuyong lalamunan. Dalawang beses akong tumikhim ng malakas at muling sinubukang magsalita. "Why am I here?" I yelled, frustratedly. "Hoy, pobreng lalake! Kinakausap kita!" Humawak ako sa balustre habang nakatanaw sa kanya sa ibaba.

 

Sa pagtingala niya ay tinamaan ng liwanag ng araw ang mukha niya. Bigla akong natigilan. He suddenly looked hot in there.

 

No, erase! Pobre siya! Hindi siya hot!

 

"You kidnapped me!" akusa ko sa kanya.

 

He barked in laughter, still holding the water hose. "May kinidnap bang inuwi sa mismong bahay? Patawa ka!"

 

"How did I end up here?"

 

"Isinakay ka sa eroplano malamang!"

 

"Huwag kang pilosopo!"

 

"I'm telling you the truth," ngumisi siya. "Kung inanod ka, baka next month ka pa darating o kaya kinain ka na ng mga pating bago ka pa makarating dito sa Santander." Tumatawa siyang bumalik sa pagdidilig ng mga naiwang halaman ni Mama.

 

Inis akong huminga ng malalim. Alam kong sinusubukan niya ako. "Kinakausap kita ng matino, pobre!"

 

"Hindi pobre ang pangalan ko, kaya huwag mo akong kausapin." Malamig ang tingin niya noong tumingala sa akin. I even saw how his jaw clenched roughly. Lumakad siya at gumawi sa loob ng bahay.

 

I tried to control myself. Dahan-dahan muli akong pumanhik sa kuwarto. Naligo ako at nagsuot ng bagong damit. Pagbaba ko ay nasa hapag na siya, kasama ang kaniyang kapatid at ang aking ama. They are enjoying their breakfast meal.

 

Sabay-sabay pa silang napatingin sa akin habang papasok ako sa dining area.

 

"Oh, hija. Gising ka na pala? Kumusta ang pakiramdam mo?"

 

Papa is at the kabisera. Nasa kanan ang kaniyang querida, habang nasa tabi naman ng querida ang pobre niyang kapatid. He's now wearing a white t-shirt and I could tell he didn't take a bath. Yuck! He's really kadiri!

 

"Medyo ayos na kanina, sumama na naman ngayon."

 

Sinulyapan ko ang dalawang magkapatid. Agad na binitiwan ni Kate ang hawak niyang kutsara't tinidor nang mahuli ko ang mga mata niya. Yumuko siya at kinuha ang table napkin sa hita para punasan ang labi niya. Nanatili naman sa pagnguya ng chorizo ang pobre niyang kapatid. He was still that composed Anton, huh?

 

Ngumisi ako. "Tingnan mo nga naman, Papa. Pinag-aral mo na't lahat ang dalawang ito, nakuha pang makitira."

 

Papa looked so serious when he stared at me. Nagsalubong ang mga kilay at ibinaba ang hawak na utensils. Napansin ko ang pagkuha niya ng mga kamay ng kanyang querida. He caressed her hand so softly. Umirap ako sa hangin.

 

"Hindi ka na nagbago, Ey. Hanggang kailan ka ba magiging ganyan?" Dumukwang siya at may ibinulong sa querida. I almost puked seeing them like that.

 

"Magiging ganito ako hangga't nasa poder mo ang queri—"

 

My father's jaw clenched. Galit siyang bumaling sa akin. "Kate has never been my querida, Ey! Your mother died, and she was the one who saved me from agony. Alam mo yan, nagbubulag-bulagan ka lang!"

 

"Pa! Ginagamit ka lang ng magkapatid na yan!" turo ko sa dalawang magkatabi sa gilid niya.

 

"Put your hand down. I'm warning you, Ey." He spoke with a controlled voice, but his brooding eyes betrayed his anger.

 

"And what is this poor guy doing here? Dito na rin ba yan nakatira? Palamunin mo na din ba 'yan?" Ipinagkrus ko ang aking bisig.

 

Hinampas ni papa ang mesa. "The guy you are calling poor saved you from death, rotten brat!" Napaigtad si Kate dahil sa gulat. Papa crouched down, hugged her, and apologised to her.

 

Ako naman ay napatulala sa nalaman. Ako? Muntikan nang mamatay?

 

"I'm done, Señor. Mauuna na ako sa resort." Tumayo ang pobre. Hindi ako tinapunan ng tingin nang dumaan siya sa harap ko. He smelled musky, and I didn't like it.

 

"Look at what you did! You're now being an ungrateful brat, Ey. Lumalaki kang paurong!" He shouted at me harshly.

 

I panicked quickly. Kate was silent as usual. Hindi niya ako matingnan sa mga mata. Natulala ako dahil hindi ko alam ang tungkol sa sinasabi ni Papa.

 

"You weren't even breathing when he sent you to the hospital. And, for Pete's sake, Ey! Are you a drug user?"

 

Lumaki ang mga mata ko at napanganga ako sabay iling. "Pa, hindi ako gumagamit ng ganoon."

 

"Then why are you overdosing with drugs? Limang araw kang nakaratay sa kama!" Lumabas ang litid ni Papa sa galit. "You are a disgrace to the family. Nakabalandra ang mukha mo sa lahat ng peryodiko rito sa bansa."

 

Umiling-iling ako. 

 

"Did you know the girl you were with that night was raped and died as the result of a drug overdose?"

 

Hinilot ang sentido ko para alalahanin ang gabing sinasabi niya. Alam kong may mga kasama akong babae ngunit hindi ko naman kilala ang mga iyon. Sa club lang kami nagkita.

 

"Pa, hindi ko kilala ang mga taong iyon. They were just party people."

 

Umigting muli ang galit ni Papa. "The suspects are already put in jail. But do you know what happens to the driver who sends you home?"

 

"Wala akong alam, Papa."

 

"He died because of you!"

 

"Pa!" gulat na gulat na sabi ko

 

"Now tell me, kailan ka matatauhan sa mga kalokohan mo?"

 

"Pa..." Hindi ko na maapuhap ang aking sasabihin. Wala akong maramdaman, noong umpisa ngunit nang maalala ko ang pag-aalala sa akin ng matandang driver ay bigla akong pinanlamigan. I suddenly wanted to vomit. Sumakit muli ang aking ulo.

 

"Kahihiyan na lang lagi ang dala mo sa pamilya. I'm so tired of you, Aliza May," my father shouted, his frustration palpable.

 

Kate tried to calm him down, wrapping her arms around him while he rubbed his temples, but the sight of them together only made my blood boil.

 

I stormed off to my room and locked myself in. I was too afraid to check the news, so I just went to sleep without even looking at my phone. I turned it off and put it in the drawer.

 

Nanatili akong nakakulong sa aking silid sa loob ng isang linggo, hanggang sa sinabi sa akin ng mga katulong na dalawang pulis ang itinalaga upang protektahan ako sa ilalim ng isang programang proteksyon para sa kasong kinasangkutan ko.

 

Dahil sa impluwensiya ni Papa ay mabilis na umusad ang kaso. Nakulong sa kasong reclusion perpetua ang mga suspek at pagkaraan ng isang buwan, sa wakas ay pumunta ako sa Maynila upang humingi ng tawad sa pamilya ng matanda na nagpahatid sa akin, ngunit hindi sila nagpakita.

 

Sinabi ni Anton na nagbigay na sila ng tulong sa kanila, ngunit ramdam ko pa rin ang bigat ng kasalanan sa aking mga balikat, kaya pinakiusapan ko siya na samahan ako na bisitahin ang puntod ng matanda.

 

But when I got there, I was shocked to see my friend April. She looked thin, with dark circles under her eyes, and seemed stressed and sleep-deprived.

 

"Bakit ka nag-abala pang magpakita?" Galit na bulyaw niya sa akin.

 

"What do you mean? Did something happen? Why are you here?" I asked, looking around to see if she was with someone.

 

"Ey!" she yelled in my face, and I flinched at her sudden outburst. "You're really a selfish brat!"

 

I was confused. "What are you trying to say, April?" Sinubukan kong abutin at hawakan ang kamay niya, pero umiwas siya.

 

“Namatay ang tatay ko dahil sa iyo,” napaluha siya.

 

Natigilan ako at hindi alam ang sasabihin.

 

Habang umiiyak si April, nakaramdam ako ng pagkabigla at pagkakasala. Hindi ako makapaniwala na ang mga kilos ko ay naging sanhi ng pagkawala ng buhay ng isang tao. Sinubukan kong yakapin siya, ngunit itinulak niya ako, umiling-iling ako, at hindi makapaniwala.

 

"I didn't mean for this to happen, April. I'm so sorry," I said, my voice barely above a whisper.

 

"Sorry? 'Yan lang ang masasabi mo? Sinira mo ang buhay ko, Ey. Sinira mo ang buhay ng pamilya ko!" sigaw niya na puno ng galit ang boses.

 

I could feel the weight of her words bearing down on me. I knew I had made a mistake, but I didn't realise it would have such a devastating impact on someone else's life.

 

"I know I messed up, April. But please, tell me what happened. How did your father die?" I asked, hoping to get some answers.

 

"He was just trying to help you, Ey. He didn't deserve to die like that," humahagulgol niyang sabi.

 

Nanliit ako sa sarili. Naging pabaya ako at hindi nag-ingat, hindi iniisip ang mga kahihinatnan ng aking mga aksyon. Ngayon, isang inosenteng ama ang nawalan ng buhay dahil sa akin.

 

"I'm so sorry, April. I wish I could take it all back," I said, my voice heavy with regret.

 

But it was too late for apologies. The damage had been done, and I would have to live with the guilt and shame for the rest of my life.