Kabanata 5

MULING isinara ni Vivian ang pinto ng library kaya naman tumama ang wine glass sa pinto.

"Ma!” ani Vivian nang muling buksan ang pinto at pumasok ng library. “Muntik na akong tamaan ng pinalipad mong wine glass.”

“I’m sorry.” Nasapo ni Sonia ang sariling noo. “Nakakainit kasi ng ulo ang ginawa ng iyong ama!”

“Speaking of him, nabanggit niya sa testamento na may kapatid siya. Bakit hindi niya nababanggit sa ‘tin?” Umupo ang dalaga sa silya.

“I don’t know. Iyon nga rin ang ipinagtataka ko. Wala siyang nabanggit sa ‘kin tungkol sa kapatid niya at sa mga naiwang ari-arian ng kanilang pamilya.” Marahas na umupo sa ottoman chair si Sonia. “Inaasahan ko na sa akin o sa ‘yo mapupunta ang kumpanya. At ang nakakainis pa ay iba ang inihalili niya sa posisyong Director. Matagal ko nang inaasam ang posisyong ‘yon.”

“Ma, anak ba talaga ako ni Papa?” seryoso ang mukhang tanong ni Vivian.

Natigilan naman si Sonia. Hindi magawang salubungin ang mga mata ng anak. “O-oo naman.”

“E, bakit gano’n? Mas maraming natanggap na pamana si Jewel kaysa sa ‘kin? Ngayon ko nga lang nalaman na anak sa labas ang babaeng ‘yon ni Papa.”

“Kailangan pa bang itanong ‘yan, Vivian? Nakikita mo naman kung gaano kalapit sa isa’t isa ang iyong ama at si Jewel. Ikaw kasi, mas gusto mong kasama ang mga barkada kaysa ilapit ang sarili sa iyong Papa. Ayan tuloy, naungusan ka ng bastardang anak ng iyong ama.”

“Paano na ‘yan? Paano pa natin mapapaalis sa bahay na ito si Jewel kung sa kanya ito ipinamana ni Papa?”

“Hindi niya alam ang tungkol sa testamento ni Cesar. At ‘wag kang magkakamaling banggitin sa kanya ang tungkol dito. Hindi ako papayag na mapakinabangan niya ang ari-arian ng iyong ama. Wala siyang karapatan. Sampid lang siya sa ating pamilya.”

“Wala na si Papa. Siguro naman ay panahon na para malaman ni Jewel na isa siyang bastarda.”

“No!” Mabilis na lumapit si Sonia sa anak. “Hindi niya dapat malaman ang tungkol sa pagkatao niya.”

“Why?”

“Dahil natitiyak kong hahanapin niya ang totoo niyang ina. Baka maungkat ang tungkol sa mga pamanang iniwan ng iyong ama. Tayo lang ang may karapatan na tamasahin ang yaman na inagaw ng babaeng ‘yon!”

UMAGA.

“Hoy! Gumising ka’t huwag batugan!” si Vivian sa paraang sinabunutan si Jewel nang gisingin.

Napabalikwas ng bangon si Jewel. “A-ate, bakit?”

“Anong bakit?” anito sa nandidilat na mga mata. “Bumangon ka. Wala na si Yaya Lourdes at Aling Pacing. Ikaw na ang magluluto ng pagkain.”

Tila ikinatulig niya ang kaalamang ‘yon. Alam niyang umalis na si Yaya Lourdes. Pero ang kusinera nilang si Aling Pacing ay nakita niya pa kagabi sa kusina.

Humalukipkip si Vivian. “O, ano’t nakatanga ka pa riyan? Narinig mo ba ang sinabi ko?”

“A-ate,” tanging nanulas sa bibig niya.

“Ang sabi ko, pinasasabi ni Mama, gumising ka na raw at maghanda ng aming almusal. Male-late na kaming pareho. May rehearsal pa ako, ‘no! Ngayon, kung talagang bingi ka, o nagbibingi-bingihan, tingin ko ay si Mama ang dapat na pumarito sa silid mo,” anito na sinundang tumalikod.

Mabilis naman siyang naalarma sa sinabing ‘yon ng kapatid. Natatarantang niyang niligpit ang kanyang higaan. “Ate, susunod na ako.”

“Susunod ka rin pala, dami pang arte. Bilisan mo't male-late na kami!”

“O-oo.” Nagkukumahog siyang sumunod kay Vivian. Ni ang magsuklay ng buhok ay hindi niya nagawa pa. Hindi siya sanay na hindi nag-to-toothbrush sa tuwing gigising sa umaga. Ngunit sa pangambang makagalitan ng ina, hindi niya magawa ang mga iyon.

Nang makarating sa kusina, hindi malaman ni Jewel kung ano ang kanyang lulutuin. Iyon ang unang beses niyang magluto.

“Ano pa’ng tinatayo-tayo mo riyan?” singhal sa kanya ni Vivian, nakita siya nitong nakatitig sa loob ng fridge. “Nagugutom na ako!”

“Igawa mo ako ng kape,” utos naman sa kanya ng ina. Abala ito sa pakikipag-usap sa cellphone.

Mabilis na tumalima si Jewel. Pagkatapos maibigay ang kape sa ina, kumuha naman siya ng itlog at hotdog sa fridge. Napapasigaw siya kapag nagtitilamsikan ang mantika.

“Prito na nga lang, sunog pa!” reklamo ni Vivian. Napilitan ito na kainin ang hinandang almusal ni Jewel.

“Hindi ako  marunong magluto. Pasensya na, Ate.”

“Kailangan mong pag-aralan ang pagluluto dahil ikaw nang gagawa ng trabaho ni Aling Pacing.” Nakasimangot pa rin si Vivian.

Humugot siya ng silya para sumabay mag-almusal sa mga ito. Ngunit hindi pa man lumalapat ang pang-upo niya sa silya nang pigilan siya ng ina.

“Sino’ng nagsabi sa ‘yong sumabay ka sa ‘min kumain?” asik ni Sonia kay Jewel. “Mamaya ka na kumain pagkatapos namin. Huwag kang lalabas ng komedor. Kunin mo ang pitsel at lagyan mo ng tubig ang baso namin.”

“O-opo, Ma.” Pinigilan niya ang mapaluha. Wala naman bago sa pagtrato sa kanya ng ina pero hindi pa rin siya nasasanay. Nasasaktan pa rin siya sa hindi magandang trato nito sa kanya.

Tumayo si Jewel malapit sa fridge habang pinagmamasdan ang ina at kapatid. Masayang nag-uusap ang mga ito habang kumakain. Gusto niya sana itanong kung bakit pati si Aling Pacing ay pinaalis pero wala siyang lakas ng loob na gawin ‘yon.

“Mula ngayon, titigil ka na sa pag-aaral,” si Sonia, habang hinahalo ang mainit na kape.

Napaawang ang bibig ni Jewel sa idineklara ng ina. Para siyang itinulos sa kinatatayuan. “Bakit po?”

“Huwag kang magdrama. Makinig ka muna kay Mama,” singit naman ni Vivian, halatang naiirita.

“Ma, bakit kailangan ko tumigil sa pag-aaral?” masama ang loob na tanong niya. Bumilis ang tahip ng kanyang dibdib.

“Bakit hindi mo pa nilalagyan ng tubig ang baso ko, ha?” naiirita na singit ulit ni Vivian. “Gosh! I’m running out of time! Ang bagal namang kumilos nitong bastard–”

“Vivian!” agad na saway ni Sonia sa anak. Pinandilatan ng mga mata ang nakasimangot na si Vivian.

“I’m sorry. Ito kasing si Jewel, ang kupad kumilos!”

Mabilis na kinuha ni Jewel ang pitsel at sinalinan ng tubig ang baso ng kapatid.