7

"Ang kapal naman ng mukha mong ikaw pa ang nagtatanong ng kondisyon!"

Ito ang gusto sanang isigaw ni Aaron, pero sa halip, napangiti na lang siya nang pilit at nagpakita ng mapagkumbabang anyo.

"Sige, sige... sabihin mo na," wika niya.

"Una!" sabay taas ni Mariane ng isang daliri, "’Yung 6 million pesos na kinuha ko—hindi ko ibabalik. Bahala ka na kung paano mo babayaran ang suweldo ng mga empleyado, o ’yung gastusin sa operasyon ng nanay mo."

"Ah, oo... okay lang," mahina niyang sagot.

Sa totoo lang, kahit humingi pa siya ngayon, wala rin namang maibibigay si Mariane. Pero ang totoo, nagsisisi na siya ngayon.

Noong umpisa kasi ng relasyon nila, dahil accountant si Mariane, ipinagkatiwala niya rito ang pamamahala ng pera ng kompanya. Hindi niya inakalang doon siya palihim na kukuha ng malaking halaga.

Nagpatuloy si Mariane, "Pangalawa, gusto kong ilagay ang pangalan ko sa titulo ng bahay mo."

"Oo naman, oo. Matagal ko nang balak ’yan," paliwanag ni Aaron. "Nagkataon lang na hindi pa naaayos kasi medyo gipit ang kompanya. Balak ko sana kapag okay na ang takbo, saka ko ilalagay ang pangalan mo."

Pero malamig na tumugon si Mariane, "Ayoko nang maghintay. Kung gusto mong manatili ako sa relasyon natin, ilagay mo ang pangalan ko—ngayon na."

"Ah… ngayon kasi may business meeting ako, eh. Pero next week, promise, pupunta tayo para ayusin ’yan," sagot ni Aaron, sinusubukang makakuha ng kaunting palugit.

Napangiwi si Mariane at tumango. "Sige. Bibigyan kita ng isang linggo. Kapag nailagay mo na pangalan ko, tsaka lang ako babalik sa bahay natin."

"At ang pangatlo," dagdag pa niya, "Simula ngayon, magbibigay ka ng 100,000 pesos kada buwan sa pamilya ko."

"Magkano?!" hindi napigilan ni Aaron ang mapataas ang boses.

Buwan-buwan na nga siyang naglalabas ng pera para sa kompanya, ngayon pati pamilya ni Mariane ay papasanin niya?

"One hundred thousand pesos. Hindi mo ba narinig? Alam kong hindi kumikita ang kompanya mo ngayon, pero problema mo na ’yon. Sa akin, ibenta mo na lang ang kompanya tapos bumalik ka sa dating trabaho mo. Kung gagawin mo ’yon, baka sakaling pag-isipan ko kung puwede nating bawasan ang kondisyon."

Sa tono ng boses ni Mariane, para bang siya pa ang napakabait na nagbibigay ng "consideration."

"Pwede bang pag-isipan ko muna? Sa totoo lang, hindi ko talaga kaya sa ngayon." Napailing si Aaron habang nakakunot ang noo.

"Think about it all you want. Pero habang nag-iisip ka, ayoko munang makita ka. Pupunta ako sa gym."

Pagkasabi niyon, binuksan niya ang pinto. Pero bago lumabas, nilingon pa siya at nagbanta,

"Aaron, huwag mong subukang guluhin ang pamilya ko. Wala kang mapapala."

Pagkalabas niya ng kuwarto, napatingin sa kanila ang mga tao sa sala. Malamig na anunsyo ni Mariane. "Nakausap ko na si Aaron. Bibigyan ko siya ng isang pagkakataon, pero bago ’yon, kailangan muna niyang patunayan ang sarili niya. Kapag naging maayos siya, saka lang ako babalik sa kanya."

Matapos noon, nag-empake na si Mariane para umalis.

Napakunot-noo ang ina ni Mariane, "Ha? Eh hindi ba ayos na kayo? Saan ka na naman pupunta?"

"Sa gym. Hindi ko naman babaguhin ang schedule ko kahit dumating pa siya."

Pagkatapos ay sinulyapan lang si Aaron, at tuluyang lumabas.

Napangiti si Aaron nang mapait. Naalala niyang siya pa mismo ang bumili ng fitness card ni Mariane na nagkakahalaga ng ₱150,000. At ang balita pa niya, may personal trainer pa itong hinire. Mas madalas na siya sa gym kaysa sa bahay nila.

Nang makita ni Mario na paalis na ang kapatid niya, sumimangot din ito at sabing, "Lalabas na rin ako, kayo na bahala diyan."

Hindi na masama, sa isip ni Aaron. Mas gusto niyang wala ang magkapatid para makausap niya nang mas maayos ang mga magulang ni Mariane.

Umupo siya sa sofa at inalok ng sigarilyo si Joseph. "Dad, mahal ko talaga si Mariane. Kailangan ko po ang tulong n’yo."

Humithit ng sigarilyo ang matandang lalaki bago tumugon, "Tutulungan kita kung kaya, pero nasa iyo pa rin ang lahat. Kung may alitan kayo ni Mariane, kayo ang dapat mag-ayos niyan."

"Opo, lahat po ng kasalanan, inaako ko. At gagawin ko ang lahat para makabawi.

Ngumiti si Aaron habang inabot ang mga tiket na pinaghirapan niyang kunin buong umaga.

Alam niyang dating empleyado sa gobyerno si Joseph, at mahilig ito sa mga klasikong teatro. Malaki ang halaga ng mga tiket na ito sa kanilang grupo.

"Dad, ito po ’yung tickets na ginanap ngayong hapon. Pinakuha ko po sa kaibigan ko."

Nagliwanag ang mata ni Joseph. "Aaron, ayos ka! Kahit ’yung mga kaibigan ko hindi makakuha, tapos ikaw meron?"

"Timing lang po talaga, dad. May kaibigan akong nagtatrabaho sa teatro, kaya nakakuha ako ng lima. Sapat na ba ’yon?"

Inilabas ni Aaron ang mga tiket.

"Ay, sapat na, sapat na! Aaron, salamat talaga. Nakakahiya sa mga tropa ko kung wala akong ticket—ngayon makakabawi ako."

Tinanggap ni Joseph ang ticket at bahagyang nagtanong, waring nag-uusisa, "Bakit hindi ka na lang sumama sa panonood mamaya?"

"Oo naman, sakto rin kasi na may ilang kliyente akong mahilig din sa opera," sagot ni Aaron. "Pwede akong matuto sa inyo, Dad, baka makabenta pa ako habang kumakanta ng kaunti."

Pumayag agad si Aaron, na may halong pagbibiro.

At syempre, kung binigyan niya ng pabor ang ama ni Mariane, hindi rin niya nakalimutan ang ina nito. Iniabot niya kay Marina ang isang ₱10,000 supermarket card.

"Mom, hindi ko naman ginagamit ’to madalas. Binigay lang din ng kliyente. Gamitin niyo na po para sa mga kailangan niyo."

"Aaron, napakagalang mo talaga," sagot ng ginang.

Si Marina ay isang retiradong guro na paminsan-minsan ay nagbibigay pa rin ng tutorial para sa mga anak ng mayayamang pamilya. Mahilig siya sa mga ganitong simpleng regalo—lalo na’t galing sa taong nagpapakitang-gilas.

Hindi na muling binanggit ni Aaron ang tungkol kay Mariane.

Nang hapon na, sinamahan niya si Joseph sa teatro at ipinakilala siya sa mga kaibigan nitong mga ticket holders. Dahil siya ang nagbigay ng ticket, talagang napahanga niya ang grupo. Malaki ang naidulot nito sa ego ni Joseph—tila ba lumaki ang tingin ng mga kasama niya sa kanya.

Pagkatapos ng palabas at pauwi na sila, hindi nakalimutan ni Joseph na tapikin ang balikat ni Aaron.

"Aaron, huwag kang mag-alala. Kakausapin ko si Cortana para sa ’yo. Ang mahalaga, tutok ka sa trabaho mo. Mahirap lang talaga ngayon, pero lilipas din ’yan."

"Opo, maraming salamat, Dad," sagot ni Aaron, puno ng pasasalamat.

Pag-uwi niya sa bahay, pagod na pagod na siya matapos ang buong araw na pag-aasikaso sa pamilya ni Mariane. Ni hindi pa siya nakakaupo nang maayos nang biglang tumunog ang cellphone niya.

Si Lucille.

"Aaron, sunduin mo ako," utos agad sa kabilang linya.

Kabisado na ni Aaron ang ugali ni Lucille—kilala siya nito, at alam niyang hindi siya puwedeng magpa-petiks. Agad siyang umalis matapos tanungin ang address.

Pagdating niya sa harap ng isang apartment building, nakita niya si Lucille na naka-suot ng grass-green na trench coat at sunglasses.

"Let’s go to Heritage 179," agad na utos ni Lucille pagpasok sa kotse.

Napatigil si Aaron, hindi inaasahan:

"Ha? Saan tayo pupunta?"

Tinanggal ni Luccile ang sunglasses at tumingin nang diretso sa kanya.

"Kakain tayo. What time is it already? Mabuti nga’t hindi kita pinatawag nung tanghali pa lang."

Napakamot si Aaron at nag-alinlangan.

"Pwede bang huwag na lang sa mamahaling lugar? Medyo gipit na ako ngayon..."

Sa totoo lang, paubos na ang pera niya. Karamihan ng gastos niya ay napupunta kay Mariane—mula sa tiket ng opera hanggang sa supermarket card ng biyenan.

Napakunot-noo si Lucille.

"What? Wala ka nang pangkain?"

Napangiti na lang nang mapait si Aaron.

"Ako na ang taya. I want to celebrate with you," sabay ngiti ni Lucille, na tila may ipinapahiwatig.

Doon naintindihan ni Aaron ang ibig niyang sabihin, kaya mariin niyang sinabi, "Hindi pa kami divorced."

"Ano?!" gulat ni Lucille habang nakatitig sa kanya. "Ganito na nga ang nangyayari sa inyo, ayaw mo pa rin siyang hiwalayan? Anong ginawa mo buong araw?"

"Pumunta ako sa bahay nila, humingi ng tawad, tapos sinamahan ko ang tatay niya sa teatro."

Halos hindi makapaniwala si Lucille sa narinig. "Aaron, ganito ka na kababa ngayon? Ikaw pa ’yung nag-a-apologize? Nagpapalakas ka pa sa kanila? Anong nangyayari sa’yo? May tama ba ang utak mo? What are you even trying to do?"