6

Naupo si Aaron sa sira-sirang sofa habang pinagmamasdan ang halos walang lamang silid. Matagal siyang natulala, hindi pa rin matanggap ang lahat ng nangyari.

Bakit ginawa ni Mariane ito sa akin? tanong niya sa sarili. Minahal ko siya nang buong puso. Pero sa huli, parang tinaga niya ako sa likod.

Nakita niya sa sahig ang household registration book at ilang mahahalagang dokumento. Buti na lang at hindi iyon kinuha ni Mariane. Pero kahit pa nandoon pa ang mga papeles, wala na halos siyang pag-aari. Ang pinakamalakas na sigaw sa isip niya ay Divorce.

Pero habang tumatagal, unti-unting humupa ang init ng kanyang damdamin. 

Kung magdi-divorce kami ngayon... ano pa ang natitira sa akin?

Nilimas ni Mariane ang pera ng kumpanya. Wala na rin ang mga mamahaling gamit sa bahay. Sa loob lamang ng isang gabi, nawala lahat ng pinaghirapan niya sa nakaraang mga taon.

Ang tanging naiwan ay ang bahay—at buti na lang, hindi niya pa nailipat sa pangalan ni Mariane ang titulo. Kung nagkataon, baka wala na rin siyang matulugan ngayon.

Papalampasin ko na lang ba si Mariane? Hayop, hindi puwede. Hindi ko siya hahayaang lumakad nang parang walang nangyari.

Kinabukasan, maaga siyang nagising. Pero hindi siya nagtungo sa korte. Hindi pa ako handang makipag-divorce, bulong niya sa sarili.

Tama nga siya. Bandang alas-nwebe, tumawag si Mariane.

"Aaron, sabi ko magdi-divorce tayo ngayon! Nasaan ka na?"

Pinipigilan ni Aaron ang galit. Sa halip, pinilit niyang ngumiti habang sinagot ang tawag.

"Baby, I’m sorry for yesterday. Let’s not divorce, okay? I really still love you." Malumanay ang boses niya, pero puno ng pagkukunwari. "I’m just busy with something now, pero pupunta ako sa inyo mamaya para humingi ng tawad."

Pero malamig ang boses ni Mariane: "Aaron, anong drama Marianeman ’yan? Sa tingin mo ba may babalikan pa tayo?"

"Don’t be angry," sagot ni Aaron. "Hindi madali ang pinagdaanan natin. I know I’ve been struggling lately, pero I promise, babawi ako. Let’s talk, please. Uwi ka muna, punta ako mamaya."

Tahimik sa linya ng ilang segundo. Tapos narinig niya ang malamig na tugon ni Mariane, "Sige, gusto ko ring makita kung anong pinaplano mo."

Pagkababa ng tawag, biglang nagdilim ang ekspresyon ni Aaron.

Kinakausap ko lang siya ng maayos kasi hindi pa ako handa. Pero hindi ibig sabihin papayag akong lokohin niya ako nang ganito.

Maya-maya, bumili si Aaron ng prutas at ilang pasalubong, at tumuloy sa compound ng pamilya ni Mariane. Ngayong alam niyang kailangang magpakumbaba, kumatok siya nang maayos.

Ang nagbukas ng pinto ay si Marina, ang bayaw niyang kapatid ni Mariane. Nakaharang ito sa pinto, halatang hindi siya papapasukin.

"Ano’ng kailangan mo? Sabihin mo na lang dito."

Ngumiti si Aaron, pilit nagpapakumbaba. "Pasensya na sa nangyari kahapon, napikon lang ako. Nandito ako para humingi ng tawad. Pwede ba akong pumasok?"

Napatingin si Marina sa loob, waring humihingi ng pahintulot.

Sumigaw si Aaron papasok, "Mom, Dad! Sorry talaga sa nangyari. Wala akong ginawang masama kay Mariane. Medyo sabog lang talaga ako lately dahil sa problema sa kumpanya. Baka puwede n’yo akong bigyan ng chance na humingi ng tawad."

Narinig niya ang boses ni Joseph, ama ni Mariane.

"Xiaojun, papasukin mo na si Aaroni."

Sa wakas ay binuksan ni Marina ang pinto at pinapasok siya.

Pagpasok, nakaupo na sa sofa ang buong pamilya ni Mariane. Agad siyang nagpakumbaba, habang nag-aalis ng sapatos.

"Mom, Dad, sorry talaga. Nasaktan ko kayo kagabi. Nataranta lang ako, ang dami ko kasing iniisip. ’Yung Marianey ko, may sakit pa... tapos ang dami pang problema sa opisina. Pero, totoo, wala akong ginawang masama kay Mariane."

Pagkatapos magpalit ng tsinelas at ilapag ang mga dala, inabutan niya ng sigarilyo ang kanyang biyenan. Tinanggap iyon ni Joseph, pero si Marina ay tumanggi, halatang galit pa rin.

Hindi na lang siya nagpahalata. Nagpapakita siya ng buong pakumbaba. Sinimulan niyang kausapin si Mariane, tahimik at taos-puso.

"Alam kong naging abala ako sa trabaho nitong mga nakaraang buwan. Baka minsan napabayaan kita... pero totoo ’yung pagmamahal ko sa ’yo. Ayokong mawala ka. Please, give me another chance."

Tumingin lang si Mariane sa kanya, malamig ang tingin.

"Aaron, may saysay pa ba ’tong ginagawa mo? Sa dami ng nasabi at nangyari kahapon, sa tingin mo ba babalikan pa kita?"

"I know I made mistakes. But give me another chance, please. I just want to build a life with you."

Akala ni Aaron ay mahirap magsalita ng mga bagay na hindi totoo. Pero habang binibigkas niya ito, parang nagiging totoo sa tenga niya. Parang nadadala na rin siya sa sariling palabas.

Marahil, may natitira pa ring kaunting pag-asa sa puso ni Aaron.

Habang unti-unting nauupos ang sigarilyo sa kamay ni Joseph, seryoso siyang tumingin kina Aaron at Mariane.

"Mariane," wika niya, "sa tingin ko naman, si Aaroni ay isang taong may paninindigan. Sa mga taon na magkasama kayo, naging maayos naman ang pakikitungo niya sa ’yo at sa pamilya natin. Wala naman siyang nagawang mabigat na kasalanan. Siguro naman, deserve niya ang isa pang pagkakataon."

Ngunit mariing sagot ni Mariane, "Dad! Hindi ko na talaga kayang makisama sa kanya. Alam n’yo ’yan—huwag n’yo na akong pilitin."

Napakunot-noo si Aaron at mahinahong nagtanong, "Mariane, bakit? Kung gusto mo akong hiwalayan, siguro naman may dahilan ka. Kung may nagawa akong mali, puwede mo akong parusahan kung gusto mo..."

Sandaling napatigil si Mariane. Wari'y may gusto siyang sabihin, pero hindi niya mabigkas.

"He... he..." bulong niya, pero hindi naituloy.

Sumingit ang ina ni Mariane, "Anak, hindi naman kailangan ng malaking kasalanan para maghiwalay. Minsan, kapag hindi na talaga magkasundo ang mag-asawa, pareho lang silang pinahihirapan. Pero sa palagay ko rin, dapat bigyan pa ng isang pagkakataon si Aaroni. Baka puwedeng maghiwalay muna kayo pansamantala?"

Agad tumutol si Mariane. "Calm down? Do you really think he’s capable of calming down?" tanong niya, may halong pangungutya.

Nag-alinlangan si Aaron. Maingat siyang nagtanong, "Mariane... are you talking about the company's accounts?"

Hindi sumagot si Mariane. Tahimik.

Napansin ni Aaron ang tensyon sa mukha ni Marina. Sa tingin niya, mukhang hindi alam ng mga magulang ni Mariane ang buong istorya.

Agad siyang nag-isip at sinubukang kontrolin ang sitwasyon.

"Maliit na bagay lang naman ’yon. Hindi ko na pinapalaki, hindi ko na rin inaalala. Pwede naman itong ayusin," paliwanag niya. "Nagalit lang ako noon, sobrang pressured lang talaga ako. I’m sorry. I really know I was wrong."

Napatingin si Mariane sa kanya, halatang nabigla. Hindi niya inasahan na hindi direktang babanggitin ni Aaron ang totoo.

Napansin din niyang parang nakahinga nang maluwag si Marina.

Ngumiti si Joseph at tumango. "Oh, kung gano’n eh maliit lang pala ’yan. Hindi na kailangang magkaganyan kayo. Mariane, bigyan mo pa si Aaroni ng isang chance."

Huminga nang malalim si Mariane. "Aaron, sumama ka sa akin. Kailangan nating mag-usap, tayong dalawa lang."

"Oh, sige!" mabilis na sagot ni Aaron. Ngumiti pa siya sa mga nakaupo sa sala bago sumunod sa kanya papasok sa likurang silid.

Pagkapasok, isinara ni Mariane ang pinto at tumingin sa kanya, malamig ang mga mata’t nakatawid ang mga braso.

"Ano bang kalokohan ’tong ginagawa mo ngayon?"

Nagkunwaring inosente si Aaron. "Wala akong kalokohan. Hindi ko talaga gustong makipaghiwalay sa ’yo."

"You don’t care about the 6 million from the company?" tanong ni Mariane, tila sinusubok kung hanggang saan ang pagpapanggap ni Aaron.

Ngumiti si Aaron. "Di ba sabi mo, ginamit mo ’yon pambayad sa utang ng kapatid mo? Bumabalik naman ang pera, so bakit ko pa palalakihin? Galit lang talaga ako noon. At si Mario... kapatid mo siya, ibig sabihin kapatid ko rin siya. Siyempre aalagaan ko rin."

Hindi pa tapos si Mariane. "Eh ’yung kumpanya? ’Yung bayad sa operasyon ng nanay mo?"

Sa totoo lang, gusto na ni Aaron sumagot nang pabalang. Gusto niya nang ituro si Mariane at sabihing, "Paanong nagawa mong tangayin lahat kahit alam mong may mga problemang ganito?"

Pero hindi pa ito ang tamang panahon. Kailangang magpanggap pa rin siya.

"Ayos lang. Gagawa tayo ng paraan para sa kumpanya. May ilang araw pa bago ang suweldo. Nakautang na rin ako para sa operasyon ni Mama."

Napakunot-noo si Mariane. "Nakautang ka pa talaga? May pera ka pa ba?"

Ngumiti si Aaron, pilit pa rin ang pakumbaba. "I still have some friends."

Pinagmasdan siya ni Mariane, halatang naiinis. Saglit siyang tumahimik, pursigidong nag-iisip. Tapos, huminga siya nang malalim at humarap kay Aaron.

"Kung ayaw mo pang makipag-divorce, puwede. Pero may tatlong kondisyon ako."