Chapter 2

Xeia's POV

"Dito kaya?" tanong sa akin ni Colline.

"Masyado namang malayo 'yan, frenny," tugon ko. Nandito kami ngayon sa hospital room ni tatay at naghahanap ng pwede kong pasukan na trabaho, online, para sa pampagamot ni tatay. 

Mahigit isang linggo na ang nakararaan nang mangyari ang aksidente. No'ng nangyari 'yon ay agad dumating ang ambulansyang tinawagan ni Colline. Sinakay agad siya sa sasakyan at sumama kami papunta sa hospital. Wala akong ibang ginawa no'n kundi sambitin ang pangalan ni tatay habang umiiyak. Panay naman pagpapatahan ni Colline sa akin kahit siya'y umiiyak na rin. Pag-dating namin sa hospital ay agad ipinasok si tatay. Makalipas ng ilang oars ay lumabas na ang doktor.

"Ano

na pong nangyari

kay

tatay?" tanong ko sa

doktor

pagkalabas

niya ng emergency room.

"Kayo ho ba

ang

pamilya ng pasyente?"

"Opo, anak

niya

po

ako," sagot ko sa

kaniya.

"Ganito ho kasi..."

Napalunok at napayuko

ako

sa

sasabihin

niya. Bumalik

na

naman

sa

isip ko 'yung

mga

nangyari

kanina, kung paano

nahagip at tumilapon

si

tatay.

"Ahm....doc..." singit

ni Colline.

Lumapit si Colline sa kaniya at inaya sa di kalaluyan sa 'kin para mag-usap sa anong kalagayan na ni tatay.

Lumayo

sila ng kaunti

sa akin para hindi ko marinig

ang

pag-uusap nila.

Umupo

ulit

ako

para

hintayin

silang

matapos

sa

pag-uusap. Naka-uniform pa rin

kaming

dalawa at nasa

tabi ko naman

'yung toga namin

na may bahid ng mga

dugo. Umiwas

ako ng tingin

do'n, ayoko

sa

dugo.

Bumuntong

hininga

ako at tumingala, sinisink-in

sa

utak

ang

mga

kaganapan

kanina. 'Yung

mga

nasaksihan ko. Kung paano

na-aksidente

si

tatay. Nag-aalala

ako

para sa kaniya. Paano kung may mangyari

kay

tatay

na

mas

malalala? Hindi ko pa naipapakita

kay

tatay

'tong medals ko at certificate. Hindi ko kayang may mawala na naman sa pamilya ko. Hindi ko na kaya.....

'Yung

nakabangga

kay

tatay

wala pa kong

balita. May dumating

namang

mga

pulis at dinala

siya

sa

prisinto. 'Yung

lalaki

na

pumigil

sa

kaniya

para

tumakas

ay hindi ko pa ulit

nakikita. Thanks to him hindi nakatakbo

'yung

kumag

na

'yon.

"Thank you, doc," rinig

kong

sabi

ni Colline sa

doktor. Nakita kong nagkamayan sila at naglakad

naman

ang

doktor

papunta

sa may direksyon ko. Tumayo naman ako at nginitian siya ng pilit. Binalik niya ang ngiting iyon at naglakad  na palayo.

"Frenny," tawag sa akin ni Colline. Hinintay ko siyang makarating sa kinatatayuan ko. "Umupo muna tayo."

"Anong sabi ng doktor?" tanong ko sa kaniya. Gusto ko ng malaman kung ano na ang lagay ni tatay.

"Uhm.... Frenny, sabi ni doc... Hmm... Hindi naman malala ang natamo ni tito pero kailangan pa ring obserbahan ng doktor para makasigurado," aniya. Napatingala ako dahil sa tumulong luha galing sa mga mata ko. Napahilamos naman ako sa aking mukha.

"'Bat kay tatay pa?" tanong ko ahabang humihikbi. Hindi ko naman hinihiling na sana sa iba mangyari 'yon. Ang akin lang, bakit nangyari kay tatay 'yon?

"Hoy, Xeia!"

Bigla akong bumalik sa katinuan nang marinig ang sigaw ni Colline. Nilingon ko siya at napansin kong nakatulala ako kay tatay.

"Aray! Makasigaw naman," sabi ko. Sinigawan ba naman ako malapit sa tenga?  Ang sakit kaay!

"Kanina pa kita tinatawag, e," aniya. "Lutang ka, ghurl?"

"May iniisip lang," sagot ko. "At saka huwag ka ngang maingay. Nagpapahinga pa si tatay, e."

"Ay, sorry. 'Eto may nakita ako, naghahanap ng waitress sa café, malapit lang sa school na pwede nating pasukan," sabi niya sa akin habang tinuturo ang nabasa niya sa laptop. Nilapit ko ang mukha ko sa laptop at binasa ang tinuturo niya.

Sinagot muna ng tatay ni Colline ang pagpapa-ospital kay tatay. Kaunti na lang ang araw para makalabas dito si tatay at maaari nang umuwi.

"Colline, anak," rinig kong sigaw ni tita. Nagmamadali silang pumunta rito nang mabalitaan ang nangyari kanina.

"Mom," sambit ni Colline.

"Are you okay, darling?" nag-aalalang tanong ni tita kay Colline. Tumango si Colline at nang masiguro ni tita na ayos lang siya ay nilingon ako ni tita sa likod. Nilipitan niya ako at saka niyakap. "Everything will be alright."

Tumulo ang luha ko sa ginawa ni tita. Bigla akong nangulila kay nanay. Sa mga oras na 'to, parang naramdaman ko na si nanay ang kayakap ko ngayon. Hindi ko na napigilan na umiyak ng umiyak sa balikat ni tita Kate. Niyakap ko siya at sa oras na 'to ay hinayaan kong makita ako ng mga tao na mahina ako. Na hindi ko na kayang mag-isa.

"Everything will be alright," pag-uulit ni tita. "Huwag kang mag-alala ija, we're here. You can't carry all of it, you can leean on me."

Hindi ko na pigilang mapayakap muli sa kaniya at humagulgol sa balikat niya.

Nay....

Niyakap lang niya ako hangang sa tumahan ako.

"Siguro mas hihinahon ka kapg nakalanghap ka ng sariwang hangin?" aniya. "Colline, samahan mo muna si Xeia sa garden."

Agad namang sumunod si Colline at sinamahan niya ako.

"Frenny, huwag ka ng mamroblema sa hospital bills ni tito, sila daddy na raw ang bahala ro'n," sambit ni Colline. Lumingon ako sa kaniya at tinitigan siya. I'm happy because somehow I have someone with me now. Paano kaya kung wala sila? Paano ako? Ayokong mapag-isa na naman.

Hindi ako umimik sa sinabi niya. Gusto kong tumutol sa sinabi ni Colline na sila tito na ang bahala pero gusto ko ring sumang-ayon sa sinabi niya dahil wala naman akong malaking perang naitabi. Nagsimula akong mag-isip kung saan ako kukuha ng pambayad sa kanila.

"Hayaan niyo, babayaran ko kayo," panninigurado ko. Nginitian naman niya ako at hinawakan ang kamay ako.

"I'm sure na hindi papayag sila daddy sa gagawin mo," sabi niya.

"Alam ko. Pero hindi rin naman papayag si tatay kapag nalaman niyang hindi ako magbabayad sa inyo. Ang dami na naming utang na loob sa inyo." 

"Huwag mong isipin 'yon," aniya. "'Di naman namin kayo sinisingil. Ang mahalaga maging maayos ang kalagayan ni tito Zenon."

"Ang swerte namin sa inyo."

Ngumiti lang siya at umiwas ng tingin. Tumingala kami at pinagmasdan ang mga bituin sa kalangitan. 

"Hoy! Ano? Mag-a-apply ka ba?" rinig kong tanong ni Colline.

"Huh?"

"Huh? Hatdog. Ano ba 'yan frenny. Huwag ka ngang masyadong maraming iniisip diyan. Lutang ka na naman," sabi niya. "Kung iniisip mo 'yung pambayad sa ginastos kay tito, hindi ka naman minamadali ni daddy, e. Walang problema kung umabot pa ng taon ang pagbabayad. Ano ka ba? A t saka hindi kami nagpupumilit na magbayad ka."

"Alam ko naman 'yon," sabi ko.

'E, 'bat ganiyan ang mukha mo?"

"Gusto ko kasi makapagbayad na bago pa ang pasukan ulit. Para mabawasan ang iniisip ko," sabi ko sa kaniya. 

"Mabawasan? Eh, parang dumagdag sa isipin mo," aniy. Nagkibit-balikat na lamang siya. "Ikaw bahala."

Bumuntong hininga ako. "Labas muna ako saglit, ha."

"Sige, para marestart 'yang utak mo," biro niya.

"Sira."

Gusto ko muna mag-isip isip at gusto ko rin munang mapag-isa. Naglakad ako papalapit sa pintuan at saka binuksan iyon. Masyadong malaki ang kinuhang kwarto nila tito kaya malaki rin ang gastos. 

Nagsimula na akong maglakad sa hallway, medyo dulo ang kwarto ni tatay kaya naman medyo malayo rin kami sa may elevator.

Nang makarating na ako sa tapat ng elevator ay pinindot ang pinakababang floor. Naghintay pa ako ng ilang sandali at saka ito bumukas. Nakita ko 'yung lalaking nasa loob ng elevator na hahakbang na sana siya pagkabukas ng elevator pero nung nakita siguro ako o may narealize lang, bigla siyang napa-atras. 'Nyare?

Pumasok na ako sa loob at tumabi sa kaniya. Bigla akong nanliit sa sarili ko, ang laki niya, e. Naka suot siyang black turtle neck sweater at may kasamang black leather jacket. Nakasapatos. Nakasuot rin siya ng baseball cap at naka-mask kaya hindi ko masyadong makita ang mukha niya. Habang ako, I'm wearing a cargo pants with raglan top and flat brown shoes.

Bago sumara ang elevator at may humabol pang dalawang babae. Medyo umusog ako at nagkadikit kami ngayon. Nanatili kaming lahat ma tahimik sa loob. Hindi kami magkakilala kaya bakit kami mag-uusap? Nang nasa third floor na kami ay lumabas na 'yung dalawang babae, walang naghihintay na tao para sumakay sa elevator kaya kaming dalawa na lang ang nandito.

"How's tito Zenon?"

Nagulat ako sa biglang pagsasalita niya at sa pagbanggit sa pangalan ni tatay. Nilingon ko siya habang nakakunot ang noo ko. Tinagilid ko ang ulo ko habang nag-iisip kung sino ito. Mas nagulat ako nung makilala 'yung boses niya. Tumingkayad ako para tanggalin ang sumbrero niya at mask. Nang matanggal 'yon ay sabay na lumingon siya sa akin at ngnitian ako. Tama nga ako.

"Jung-hyun?!"