ตอนที่ 3 - 1/3

10 ปีก่อน

ตอนนั้นหนึ่งนางอายุสิบสองขวบ เธอกลัวเข็มมาก โดยเฉพาะเข็มฉีดยาชาเวลาถอนฟัน เพียงแค่คิดภาพปลายเข็มแหลม ๆ จิ้มเหงือกนิ่ม ๆ ก็แทบอยากจะร้องไห้แล้ว

แม้ไม่ชอบทำฟันแต่หนึ่งนางชอบกินขนมหวานโดยเฉพาะลูกอมสีสวย เวลาเคี้ยวกร๊อบในปากมันสนุกสนานดี ด้วยเหตุนี้เด็กหญิงหนึ่งนางจึงมีปัญหาเรื่องฟันผุบ่อย ๆ

เด็กหญิงหนึ่งนางไม่มีคนดูแลเท่าไหร่ พ่อเธอตายด้วยอุบัติเหตุ ทิ้งหนี้จำนองบ้านก้อนโตเอาไว้ ส่วนแม่พิการจากอุบัติเหตุเดียวกัน เงินที่ใช้จ่ายเป็นเงินประกันชีวิตของพ่อและเงินที่ได้จากการทำเค้กส่งขายในหมู่บ้านเล็ก ๆ น้อย ๆ

เนื่องจากมีแม่พิการหนึ่งนางจึงต้องดูแลตัวเอง ทั้งไปโรงเรียนหาข้าวหาน้ำให้ตัวเองกินและหาให้แม่ที่พิการด้วย เวลาที่หนึ่งนางฟันพุ แม่จะยื่นเงินให้เธอไปหาหมอฟันเอง แต่เธอไม่เคยไปเลยสักครั้ง

ก็พวกหมอชอบโกหก เวลาจะฉีดยาชาบอกเหมือนมดกัด ๆ มดหรือตะขาบกัดเจ็บจนตาค้าง เธอเลยเกเรหนีบ่อย ๆ พอแม่รู้เข้าก็เลยบอกให้เธอไปทำฟันที่คลินิกของหมอปราช หนึ่งนางเลี่ยงไม่ได้ เพราะว่าแม่กับหมอปราชรู้จักกันในฐานะเพื่อนบ้าน แม่ต้องรู้แน่ถ้าเธอหนี

หนึ่งนางบ่ายเบี่ยงอยู่นานแต่ฟันผุในปากไม่เอาด้วย มันทั้งเจ็บทั้งทรมานจนเธอนอนร้องไห้น้ำตาไหล สุดท้ายเย็นวันนึงตอนอยู่ป.6 หนึ่งนางก็ต้องนั่งรถเมล์จากหน้าโรงเรียนไปลงที่คลินิกปราชญาทันตกรรมจนได้

ภายในคลีนิกคนเยอะมาก เปิดประตูเข้าไปสายตาทุกคนก็จับจ้องมองมา หนึ่งนางเดินเขิน ๆ ไปแจ้งที่เคาเตอร์ว่ามาถอนฟันกับหมอปราช

"จะทำฟันกับหมอปราชต้องรอคิวนานนะ หมอคนอื่นได้มั้ย"

นางพยาบาลหรือพนักงานคลินิกนี่แหละถามเธอ หนึ่งนางรูดสายกระเป๋านักเรียนขึ้นลง แสร้งทำเหมือนนึก แต่ไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้น พักต่อมาก็ส่ายหน้า

"จะรอค่ะ" แล้วเธอก็นั่งรอที่โซฟาสีน้ำเงินข้างเคาเตอร์ นานจนหลับไป

ตื่นอีกทีเกือบสองทุ่มเพราะมีคนเขย่าตัว พอลืมตาขึ้นภาพที่เห็นคือคนตัวสูง ผมด้านหน้ายุ่ง แววตาเรียบเฉยเจือรอยอ่อนโยนนิด ๆ

"ถึงคิวแล้ว" เสียงเขาหนักแต่หางเสียงอ่อนโยน เขาเดินนำเธอเข้าไปในห้องทำฟัน หนึ่งนางก็เดินตามต้อย ๆ แต่หยุดอยู่แค่หน้าประตู

ก่อนหน้านั้นเด็กหญิงหนึ่งนางเคยเห็นเขาแค่แวบ ๆ เวลาออกไปตากผ้าให้แม่เพราะบ้านเธอกับบ้านเขาใช้รั้วบ้านเดียวกัน เขามักจะทักทายเธอสั้น ๆ ว่า

‘ไงเรา’

ก็ไม่ไง เด็กหญิงหนึ่งนางแค่ไปตากผ้า ไม่ไงอะไรทั้งนั้น แต่แม่บอกให้เธอมีมารยาท ผุ้ใหญ่ทักมาก็ต้องทักกลับ บางทีเธอเลยยกมุมปากเหมือนยิ้มส่งให้เขาไป เขายังเคยว่า

‘ใครสอนให้ยิ้มหลอก’

เด็กหญิงหนึ่งนางเลยคิดว่าหมอปราชเป็นผู้ชายลาด เพราะรู้ด้วยว่าเธอยิ้มหลอก บางทีคนอื่นไม่รู้แต่เขารู้ แต่ก็แค่นั้น ความสัมพันธ์ของเธอกับเขามีเพียงเท่านั้นจนกระทั่งวันที่เธอมาเยือนเขาที่คลีนิกทำฟันนี่แหละ

ห้องทำฟันของหมอปราชก็เหมือนของคนอื่น ๆ แค่เห็นก็ขนลุก เครื่องมือทำฟันวางเรียงรายเต็มไปหมด เก้าอี้นอนก็เหมือนเครื่องประหาร หนึ่งนางยกมือแนบแก้ม ไม่อยากทำเลยจะทำยังไงดี

"ไงล่ะเรา ฟันซี่ไหนผุ" ปราชญาพูดพลางมองเอกสารในมือ คุยปรึกษาเรื่องคนไข้ก่อนหน้านิดหน่อย ก่อนจะส่งเอกสารคืนผู้ช่วยแล้วหันมานั่งลงข้างเตียงทำฟันให้ความสนใจเด็กหญิงผมหน้าม้าท่าทางกวนประสาทชื่อหนึ่งนาง

"หมอฉีดยาเจ็บมั้ย"

หนึ่งนางยังไม่ยอมนั่งบนเตียง เธอยืนอยู่ตรงหน้าประตูขณะถาม

"ต้องลอง"

"คนอื่นบอกหมอฉีดยาเจ็บมั้ย"

"คนไหน"

"คนไข้ไง"

"ต้องรู้ว่าคนไหนถึงจะตอบได้"

"หมอก็คงฉีดยาเจ็บเหมือนคนอื่น"

"ไม่รู้สิ" ปราชญาส่งสัญญาณให้ผู้ช่วยเตรียมเรื่องมือ "แล้วฟันผุ ไม่เจ็บเหรอ"

หนึ่งนางยักไหล่

"นิดหน่อย"

เขาหัวเราะ เหมือนขำ หนึ่งนางถลึงตาใส่

"ไม่ถอนก็ได้นะ จะได้เลิกงาน"

"จะฟ้องแม่มั้ย"

"ฟ้อง"

"ขี้ฟ้อง" เธอว่าเข้าให้

"ไม่ฟ้องก็ได้แต่ต้องมาถอนฟัน" แก้มเธอบวมตุ่ย ช้ากว่านี้ปากเน่าพอดี

หนึ่งนางไม่อยากให้แม่เสียใจ แค่เดินไม่ได้เพราะอุบัติเหตุแม่ก็แอบร้องไห้บ่อย ๆ หลังชั่งใจสักพักเธอเลยยอมมานั่งลงบนเตียง จ้องเขาตาวาวคล้ายจะขู่ฟ่อด ๆ

ผู้ช่วยทันตแพทย์เอนเก้าอี้ลงให้ ใจเธอเต้นระทึก ทำฟันทีเหมือนจะตาย พวกหมอฟันร้อยทั้งร้อยโกหกว่าฉีดยาไม่เจ็บทุกคน

หนึ่งนางหลับตาแน่นตอนที่เขาบอก

"อ้าปากดูซิ ไม่เจ็บหรอก"

ไม่แน่ใจว่านั่นคือคำหลอกหรือคำสัญญา หนึ่งนางกำมือแน่น หวาดกลัวจับจิตจับใจ .. หมอต้องโกหกแน่ ๆ ไม่มีหมอฟันคนไหนที่ฉีดยาแล้วไม่เจ็บหรอก