SIMULA
EREM BLYTHE VALDERAMA’S POVGrowing up, I only have one big dream and that is to have a happy and complete family na kahit minsan ay hindi ko naranasan, kaya hanggang ngayon na nasa hustong gulang na ako ay bitbit ko pa rin ang pangarap na iyon.Lumaki akong walang ama at kahit anong pagkakakilalan tungkol sa kaniya ay wala ako. Kung bakit ay hindi ko alam dahil sa tuwing magtatanong ako aking ina tungkol dito ay palaging bulyaw lang ang nakukuha kong sagot mula sa kaniya.“Erem, ang tagal mo namang ihanda ang agahan! Ang kupad-kupad mo talaga kahit kailan!” galit at pasigaw na sabi ni Tiyo Robert, kinakasama ng nanay ko na halos walang ginawa sa buhay kung hindi ang tumambay at makipag-inuman.Isa na naman ito sa mga araw ng buhay ko kung saan gumising akong pagod at walang gana sa buhay, pero dahil alam kong mauuwi lang sa pagtatalo namin ni Mama kapag hindi ako kumilos ay naghanda pa rin ako ng pagkain para sa kanila.Walang kibo kong inilapag ang niluto kong sinangag na kanin at pritong itlog sa hapag kung saan nakaabang ang lalaki.“Itlog na naman, Erem?! Lintik na buhay naman ito, oo! Ada, wala bang pera itong anak mo at palaging pritong itlog ang ipinapakain sa atin?” reklamo ulit ng lalaki ngayo’y sinabi gamit ang mas galit na tono na siya namang naging dahilan para tingnan ako nang masama ni Mama nang makalapit siya sa hapag.“Tinitipid mo ba kami, Erem?!” iritadong sabi niya nang magkatapat kaming dalawa.Paano ko sila titipirin gayong wala rin naman akong pera na ilalaan para sa pagkain nilang dalawa, lalo na sa pagkain ng asawa niya na ayaw magtrabaho? Sa sarili ko nga ay wala akong mailaan! Kulang na kulang ang kinikita ko bilang student assistant para sa pag-aaral ko, dahil sa totoo lang ay halos wala namang napupunta sa akin. Tuwing araw ng sahod ko kasi ay kinukuha lahat ni Mama ang pera.“Ma, wala akong pera at alam mo iyan,” tanging tugon ko matapos siyang ipagtimpla ng kape,“At anong gusto mong palabasing bata ka? Na ginasta ko ang pera mo kaya itlog lang ang agahan ngayon?!” galit na naman niyang sabi habang nagsasandok ng pagkain.“Wala akong ibang ibig sabihin sa sinabi ko, Ma. Ang sa akin lang po, alam mong wala akong pera dahil kinuha mo ulit lahat ng sahod ko,” walang emosyon kong sabi at akmang uupo na rin sana para kumain ngunit bigla akong pinigilan ni Tiyo Robert.“Huwag ka nang kumain dahil sapat lang sa amin ng mama mo ang hinanda mo,” naka-ismid niyang sabi sabay higop sa kapeng hinanda ko para kay Mama. Magpoprotesta pa sana ako pero ultimo si Mama ay sinabihan akong umalis na dahil nasisira ko lang daw ang umaga niya.Nasa kolehiyo pa lang ako pero ako na halos ang gumagawa ng paraan para mabuhay at makakain ang aking ina at ang asawa niya. Lahat ng trabaho ay pinapasok ko makapag-uwi lang ng pera sa bahay. Nahihirapan na ako sa totoo lang, pero wala akong magagawa kung hindi ang ibigay lahat kay Mama kahit pa ayaw ko dahil kung hindi ay pagbubuhatan niya ako ng kamay.Wala na naman akong pagpipilian kung hindi ang umalis ng bahay at pumasok nang walang laman ang sikmura. Mabuti na lang talaga ay may nakatabi pa akong singkwenta pesos sa wallet ko para pamasahe papasok sa University. Mukhang makikikain na naman ulit ako ngayong araw kay Julie.Napabuntong-hininga na lang ako nang malalim bago tuluyang umalis sa bahay namin. Mabigat man sa loob ko na halos walang pagbabago sa buhay ko araw-araw ay wala akong magagawa kung hindi tanggapin ang buhay na mayroon ako.Nasanay na lang ako sa sitwasyon na wala naman akong ibang pagpipilian at tila natutuhan ko na lang na magsinungaling sa sarili ko na balang araw ay aayon din ang buhay sa akin, magiging maayos din ang lahat at pinakamahalaga ay matutupad ko rin lahat ng mga pangarap ko. Kasama sa mga pangarap na iyon ang pagbuo ko ng isang masaya at buong pamilya kasama ng taong mamahalin ko habang buhay.Hindi katulad ng inaasahan ko ang nangyari sa buong araw ko sa University dahil absent si Julie, block mate ko. Buong araw tuloy akong nagtiis ng gutom dahil wala ang kaibigan ko na palaging bumibili ng pagkain para sa akin.Hindi madali ang maging isang kolehiyo lalo na kung salat ka sa pera, masuwerte na lang talaga ako dahil sa scholarship na mayroon ako. Nakakapag-aral ako ng kursong gusto ko nang libre, at higit sa lahat ay wala akong iniisip na kahit anong bayarin.Third year college na ako sa kursong BS Management Major in Human Resources sa isang maganda at kilalang unibersidad sa bansa kaya mahirap makibagay at maki-ayon sa mga taong nakakasalamuha ko araw-araw pero sinisikap kong makisama dahil bukod sa mahirap lang ako ay wala naman akong ibang ipagmamalaki sa buhay.Nahihirapan ako sa totoo lang pero dahil nasanay na akong magsinungaling sa sarili ko, palagi kong sinasabing ayos lang at kaya ko kahit ang totoo ay nagsasawa na akong paniwalain ang sarili ko.Wala akong trabahong gagawin ngayon sa guidance office kaya naman makauuwi ako nang maaga, pero dahil malas ako ay naabutan pa ako ng malakas ulan kung kailan pauwi na ako. Napilitan tuloy akong magpatila sa waiting shed hindi kalayuan sa gate ng University. Hindi naman ako nag-iisa roon, bagay na ipinagpasalamat ko dahil ayokong naiiwang mag-isa sa pampublikong lugar.Nakasiksik lang ako sa pinakasulok kung saan sapat na para hindi ako mabasa ng ulan nang mapansin ko ang isang matangkad, maputi at guwapong lalaki na katabi ko na may suot ng unipormeng katulad sa akin.Mukha siyang seryoso kaya naman inalis ko ang mga tingin ko sa kaniya.Habang tumatagal ay mas lumakas pa ang ulan at kasabay ng pagbuhos ng ulan ay ang pagkulo ng sikmura ko dahil sa gutom. Napahimas na lang ako sa tiyan ko dahil talaga namang nag-aalburoto na ang mga alaga ko sa tiyan.“Nagagalit na iyong mga alaga mo ah,” dinig kong sabi ng lalaking katabi ko kaya naman napaangat ako ng tingin sa kaniya.“Huwag kang mag-alala, mas galit ako dahil nag-aalburoto sila,” natatawa kong tugon sa kaniya habang nakatitig sa guwapo niyang mukha.“Kainin mo ng manahimik na mga alaga mo,” natatawa niyang sabi sabay abot sa akin ng isang burger na mukhang binili sa isang kilalang fast food restaurant.Kahit may hiya akong nararamdaman ay nilunok ko.“Hindi ako tatanggi dahil nagugutom talaga ako. Salamat,” nakangiti ko namang saad sa kaniya matapos kong tanggapin ang pagkain na binigay niya.Agad ko itong kinagat at kinain.“I’m Lucas Sandoval,” pakilala niya habang natatawang pinanonood akong kainin ang binigay niya.“Erem… Erem Blythe Valderama, twenty years old, third year BS Management student, “ sunod-sunod kong sabi sabay lahad sa kaniya ng kamay ko para makipag-shake hands. Agad din naman niyang tinanggap kahit na halatang natatawa ito sa itsura ko.Hindi mahirap pakisamahan si Lucas, hindi kagaya ng ibang kapuwa ko estudyante sa University. Katulad siya ni Julie na kahit mayaman ay tanggap ako bilang isang kaibigan.Mula ng araw na iyon, naging magkaibigan na kaming dalawa. Hanggang sa hindi ko namalayan… nahulog na pala ang loob ko sa kaibigan ko.Pilit kong iniwasan ko at patuloy kong gagawin dahil alam kong kaibigan lang ang tingin niya sa katulad ko. Bukod pa roon, nasanay na rin naman akong magsinungaling para itago ang tunay kong nararamdaman. Pinaniwala ko ang sarili kong guni-guni lang ang lahat ng nararamdaman ko para kay Lucas Sandoval.KABANATA 1Hindi naging madali para sa akin ang iwasan na magustuhan ang kaibigan kong si Lucas. Hindi ko alam kung bakit isang araw ay nagising na lang ako na may nararamdaman na pala ako para sa kaniya. Salat ako sa pagmamahal at atensyon mula sa mga taong inaasahan ko na magbibigay ng mga iyon sa akin. Hindi ko kilala ang tatay ko at kahit kailan ay hindi ako pinakitaan ng pagmamahal ni Mama, kaya wala akong ideya kung bakit nakaramdam ako ng pagkagusto sa kaibigan, lalong lalo na kay Lucas.Wala akong konkretong sagot. Basta ang alam ko lang ay payapa at masaya ang puso ko kapag kasama ko siya. "Alam niya ba iyang nararamdam mo, Erem?" seryosong tanong ni Julie sa akin. Nandito kaming dalawa ngayon sa library para gumawa ng assignment, pero natuon ang atensyon ko kay Lucas na seryosong nagbabasa hindi kalayuan mula sa lamesa namin. "Nararamdaman?" kunot noong tanong ko rin sa kaniya. "Girl, matagal na tayong magkaibigan kaya halos kabisado na kita. Ngayon ko lang nakita kung p
KABANATA 2Binalewala ko ang mga mapanghusgang tingin mula sa mga kapuwa ko estudyante habang nakasunod sa ina ni Lucas na si Mrs. Amanda Sandoval, o na mas kilala ng nakararami bilang isang malupit na abogado sa buong bansa dahil lahat ng kasong hawakan niya ay panalo. Hindi ko alam kung bakit kabado akong makausap siya gayong wala naman akong ginagawang mali. Hindi ko talaga mawari kung bakit pakiramdam ko ay hindi maganda ang kalalabasan ng pag-uusap naming dalawa. Dinala niya ako sa parking lot ng university kung saan nakaparada ang kotse niya at ‘tsaka dali-daling sinenyasang umalis ang driver nang makalapit kami rito. Sumunod ako sa kaniya sa loob ng sasakyan kahit wala siyang sinabi sa akin na sumunod ako. Gusto kong maliwanagan ang isip ko tungkol sa mga nangyayari at kung bakit dawit ang mukha at pangalan ko sa video. Alam kong si Lucas dapat ang sumagot sa mga tanong ko at hindi ang mommy niya, pero wala na akong panahon na hintayin na makita at makausap siya. Kailangan
KABANATA 3Magulo ang utak ko at tanging si Lucas lang ang makasasagot ng mga katanungan na hanggang ngayon ay gumugulo sa isipan ko. Sa dami ba naman kasi ng kalokohan na ginawa niya sa tuwing nakikipag-inuman siya sa bar, bakit kailangan pang gumawa ng ganoon at makipagsiping sa iba? At ang pinakadahilan pa ng pagkagulo ng isip ko ay kung bakit mukha ko ang nasa video…Lumipas ang apat na araw at walang Lucas ang nagpapakita sa akin kahit pa ginawa ko na ang gustong mangyari ni Mrs. Sandoval. Inako ko ang issue at humarap sa media para sabihing ako ang babaeng kasama ni Lucas sa video na kumakalat. Sinabi ko rin na matagal na kaming may relasyong dalawa dahilan para mas lalo akong pag-usapan sa University. Alam ng Diyos kung gaano ko kagustong umatras na gawin ang bagay na iyon dahil bukod sa alam kong pagsisisihan ko ang lahat sa huli, masisira ang pagkakaibigan namin ni Lucas at nasisiguro kong magagalit siya nang husto sa akin. Samu’t saring komento ang natanggap ko matapos na
KABANATA 4Sa bawat araw na lumilipas habang magkasama kami ni Lucas sa iisang bubong ay mas lalo akong natatakot sa kaniya, dahil walang araw kasi ang nagdaan na hindi niya ako sinisigawan o kaya naman ay sinasampal. Masuwerte na ako kapag inuumaga siya ng uwi galing sa pakikipag-inuman kasama ng mga kaibigan niya, dahil maaga ako palaging pumapasok ng University na naging dahilan para maka-iwas ako sa pananakit niya dahil hindi na kami nagkikita pang dalawa sa bahay. Magkita man kami sa university ay para lang din naman akong hangin para sa kaniya. Iyong tipong may malubhang sakit ako kung iwasan nito dahilan para maging tampulan kami ng mga usapan. Lahat ng nasa isip ko noon na puwedeng mangyari kapag magkasama na kami sa iisang bahay bilang mag-asawa ay nabura dahil taliwas ang nangyari sa totoo. Kahit kasi isa sa mga pinangako ng mommy ni Lucas gaya ng tahimik na buhay mula sa usap-usapan galing sa iba ay hindi man din nangyari. Minsan kong plinano na kausaping muli ang mommy
KABANATA 5Kagaya ng dati, sa tuwing ikinukulong ako ni Lucas sa stock room ng bahay namin, hindi niya ako binibigyan ng pagkain o kahit tubig man lang, kaya wala akong ibang choice kung hindi ang magtiis at umiyak sa tuwing kakalam nang sobra ang tiyan ko dahil sa gutom.Alam kong umaga na dahil sa sinag ng araw na tumatama sa maliit na bintana ng silid dahilan para magkaroon ako ng pag-asang makalabas. Ano mang oras kasi ay aalis na si Lucas para pumasok sa university at hindi nga nagtagal ay narinig ko nang tumunog ang kotse niya hudyat na aalis na siya ng bahay. Hindi ako makapapayag na hindi pumasok sa university gaya ng gustong mangyari ni Lucas, kaya kahit alam kong bugbog na naman ang aabutin ko sa kaniya dahil tatakas at tatakas pa rin ako. Finals week na at isang taon na lang ay graduate na ako, kaya hindi ako makapapayag na pati ang pag-aaral ko ay pipigilan rin ni Lucas.Kinuha ko ang nakatagong maliit na kutsilyo sa ilalim ng tukador kung saan itinago ko talaga para maga
KABANATA 6Nang makarating kami sa bahay ay kaagad na bumaba ng kotse si Lucas pagka parada niya ng kotse niya at basta na lang akong hinila sa buhok hanggang sa makapasok kami sa loob ng bahay.“Lucas nasasaktan ako! Ano ba?!” naiiyak kong sabi pero wala siyang pakialam.“I told you not to go to school, pero ginawa mo pa rin at talaga. May lakas ka pa ng loob na magpakita sa akin!” galit na galit niyang sabi saka ako tinulak dahilan para masubsob ako sa coffe table.“Finals na Lucas at alam mo iyan… Hindi puwedeng masayang ang mga pinaghirapan ko,” puno ng tapang kong sagot sa kaniya.“Hindi ka na dapat nag-aaral Erem! Isa pa, asawa na kita kaya dapat sinusunod mo ang mga gusto ko!” giit niya sabay hila sa buhok ko.“Sinusunod naman kita Lucas ah! Pinagsisilbihan pa nga kita,” sabi ko dahilan para mas sabunutan niya pa ako. “Nasasaktan ako Lucas! Ano ba?! Bakit mo ba ako ginaganito? Wala naman akong ginawang mali sa iyo!” Hindi ko na napigilang umiyak.Kahit anong pilit ko na alisin
KABANATA 7Kinabukasan matapos na may nangyari sa aming dalawa ni Lucas ay hindi ako makabangon. Bukod kasi sa masakit kong pagkababae ay masakit rin ang leeg at pisngi ko dahil sa pagsakal at pagsampal niya sa akin.Nanghihina man ay sinikap ko pa rin na bumangon para maligo nang sa ganoon ay malinis ko ang sarili ko. Kagabi kasi ay basta na lang akong bumagsak ng higa sa kama nang makabalik ako sa sarili kong kuwarto matapos na umiyak sa kama ni Lucas. Hindi ko nga nagawang kumain ng hapunan at linisan ang sarili ko.Dama ko ang sakit sa buong katawan ko bagay na alam kong kapag ininuman ko ng pain reliever ay mawawala o kaya ay mababawasan ang sakit, pero ang sakit na mayroon sa puso’t isip ko ay hindi na mawawala dahil kahit anong gawin ko, naka-ukit na sa pagkatao ko ang malungkot at masalimuot na buhay.Kahit pa nanghihina ang katawan ko ay sinikap kong bumaba sa kusina upang maghanda ng pagkain para kay Lucas, pero bago pa man ako tuluyang makababa ay tanaw ko na siyang nakaupo
KABANATA 8Nang sumapit ang gabi, kahit ayaw kong umalis ng bahay ay nag-ayos at naghanda pa rin ako dahil wala naman akong magagawa. Sasaktan lang ako ni Lucas kapag sinabi ko na ayaw kong umalis at sumama sa kaniya.Nagsuot ako ng black highwaist pants, brown na fitted blouse na pinatungan ko ng brown sweat shirt ‘tsaka ko lang ipinares sa puti kong converse.Mahaba ang suot ko at pati ang make up na nilagay sa mukha ay makapal, bagay na hindi ko naman talaga ginagawa noon, nasanay na lang akong gawin sa tuwing umaalis lalo na kung kasama si Lucas at sa bahay ng mga magulang niya ang punta dahil ayaw niyang makita ng iba ang mga pasa ko na siya mismo ang may gawa. Mahabang damit at makapal na make up ang naging panakip ko sa mga pasang hindi na mabilang sa katawan ko. Nakalulungkot isipin na sa loob ng apat na buwang pagsasama namin ni Lucas ay halos hindi ko na makilala ang sarili ko dahil sa pagbabagong hindi ko inaasahan.Hindi ako kagandahan pero para sa akin sapat na ang itsur