Chapter 7

Sherry's Point Of View

He leaned even more closer. Eyes darting right into my soul. Nakakatakot siyang pagmasdan. "Or is your name even Sherry, I don't know," sa wakas ay bumalik ito sa dating pagkakaupo. "Why are you clinging like a leech to the Boss?"

"P-puwedeng isa-isa lang?"

"No. Answer them all at once right now. Additionally,"

"Meron pa?"

"Who sent you? Give me the name of your Boss or else."

"Wait." Hinarang ko agad ang palad sa pagitan namin. "Wait lang ha. At least, let me explain first. But..." Lumingon ako sa direksyon kung saan ko huling nakitang umalis si Levim.

"But what?" Naiinip na tugon naman ng kausap ko. Nabalik sa kanya ang aking tingin.

"Look here, Loid. My name is Sherry. And it's really my genuine name, totoo 'yon, okay?" He crossed both arms. Para bang handa na siyang makinig pero halata pa rin talagang wala itong senyales na magugustuhan niya ang kahahantungan nito. Napalunok ako. "Okay... first of all, I'm sorry. Okay? I'm really sorry kung bigla ko na lang ginawa lahat ng nagawa ko but here's the thing.

"I really, really need your help. Especially your Boss. And I'm sorry again to say this but, him being an amnesia patient could really help me stay away from my uncle for awhile."

"That's a family matter."

"I know, I know. It's none of your business. Naiintindihan ko 'yon pero talagang kailangang-kailangan ko lang talaga ng tulong ninyo."

"Is your uncle abusing you or something? Or naglayas ka lang dahil hindi ka pinayagang gumala ng mga barkada mo, is that it? Tell me the truth."

As much as I badly wants to put a tape on his mouth para manahimik na muna siya, mas pinili ko na lang din itong palampasin para magtuloy-tuloy ang pagpapaliwanag ko. "It's actually a controlling uncle of mine."

"Typical excuse."

"It's the truth!" Medyo tumaas ang boses ko kaya't nakagat ko na lang ang labi ko. Habang tinaasan lang din ako ng kilay ng lalaking ito. Nakakairita talaga, he wanted me to explain pero binabalewala niya naman ito.

Naiintindihan ko naman na suspicious siya sa 'kin pero sana naman bigyan niya pa rin ako ng pagkakataong maglabas ng hinanaing ko.

"He wanted me to marry someone and for what? Para lang mapanatili ang ugnayan niya sa mga business partners niya? No way I'm gonna allow that."

"I'm not your therapist so stop complaining and start answering my questions instead."

Napabuga na lamang ako ng hangin. Parang sasabog na ito sa kaba. Bakit ba kahit ilang beses na akong nakasaksi ng kausap na galit, hindi pa rin ako masanay-sanay? This is bad. But not that bad at all. At least ngayon naman, may nagbago na rin sa posisyon at tiyansa kong baguhin ang takbo ng buhay ko.

"My uncle's name is Verlin Francelia," nakita ko agad ang pagtalim lalo ng titig niya. Naibaba ang mga braso sa mesa. "Five years old ako nang mamatay ang magulang ko. Accident or illness? I don't actually know what killed them. At hindi ko na 'yon itinanong pa sa taong nagpapalaki sa 'kin simula no'n... and then."

Then tinaas niya ang isang hintuturo kaya't napatigil ako. "I told you to just answer my questions. Hindi mo 'ko madadaan sa drama ng buhay mo para mapayagan kitang manatili sa Boss bilang pekeng kasintahan niya. He have so many important things to do and you're just one of those dirty peasants around who's trying to sabotage it all."

Sa totoo lang. Nang sabihin niya 'yon sa mismong mukha ko, parang mas gusto ko na lang manahimik at umalis sa lugar na 'to. Alam ko naman na isa lang ako sa istorbo sa buhay nila.

Pinagsaklop ko na lang  din ang mga daliri sa pagitan ng aking hita. "I've been hiding from my uncle for a few months now. At sa oras na makita niya ulit ako, hindi na ako magkakaroon ng pagkakataong gawin ang mga bagay na talagang gusto ko. He'll cage me again. And this time, there will be no way out anymore."

"If you're still looking for sympathy here, then you came to the wrong people," tumayo na siya at tinalikuran ako. "Besides, what do you think would happen to you sa oras na bumalik ang alaala niya? You really think you can get out of this safe and sound, do you?"

Napakuyom ako. Gusto na talagang tumulo ng mga luha sa mata ko pero pilit ko naman itong ipinikit para lang mapigilan.

Sabihin ko mang masakit siyang magsalita, wala rin naman kasing mali sa sinabi niya. Ano pa nga bang magagawa ko kundi tanggapin na lang 'yon kahit ikasasakit pa 'yon ng dibdib ko.

"Loid?" Dumating naman si Levim na tila nagmamadali. "Where is he?" Tanong nito sa 'kin.

"Uhm... he walked that way." Pinilit kong itago ang lungkot sa puso ko na nginitian siya. Masyadong peke pero sinubukan ko pa ring maging natural. "What's wrong?" Tanong ko pa.

"I need to go. I'll be home late, see you." Sabay isang halik sa bunbunan ang natanggap ko bago ito nagmamadaling maglakad paalis.

"Take care." Hindi na yata niya ako narinig pa dahil mahina lang 'yon.

Matapos kong hugasan ang mga pinagkainan, dumiretso naman ako sa kwarto sa itaas. Sa kama ni Levim ako nahiga. Medyo madilim ang kwarto sa lahat ng maitim na kagamitan dito gaya ng kurtina, drawer, closet, pader at iba pa.

Pero hindi na roon natuon ang atensyon ko. Iniisip ko kung dapat ko bang sundin ang sinabi kanina ni Loid. Sa totoo lang, mas mabait pa nga ang kilos na ginawa niya dahil hindi niya agad ako binisto kay Levim.

"Kainis naman 'to!" Gusto kong sumigaw nang pagkalakas-lakas para lang mabawasan man lang kahit kaunti ang paninikip ng dibdib ko.

Ngayon mas tumatatak na sa isipan ko na hindi tama ang mga desisyon ko sa buhay. Lahat na lang talaga hindi sumasang-ayon sa gusto ko.

Tatlong oras akong nag-isip lang sa kwartong iyon. Mag-isa sa tahimik at madilim na kwarto.

Hanggang sa maupo na rin ako.

Nakapagdesisyon na ako. Hindi talaga magandang manatili pa ako rito sa susunod na mga oras. Mas mabuti na nga sigurong isugal ko na lang ulit ang buhay ko sa labas gaya ng ginagawa ko nitong nakalipas na mga buwan.

Tama. Kailangan ko nang umalis.

Lumabas ako sa kwartong iyon.

"Hello!"

Pero nagulat naman ako nang sumalubong din sa aking harapan ang isang lalaki. Nang makita ko ang mukha niya'y una ko agad naalala si Loid. Pero hindi naman palangiti ang lalaking 'yon.

Isa pa, dyed white ang buhok ng lalaking 'to. Nakasuklay patalikod at hindi mabilang earrings. May tattoo ito sa leeg at nakasuot lang ng simpleng white sleeves at pants.

"S-sino ka?"

"You must be Sherry, right? Wow! You're so pretty!" Hinawakan niya ako sa magkabilaang balikat at tinutukan nang malapitan. "Oh! Sorry, please allow me to introduce myself first. My name's Elliot! Nice to meet you, Sherry."

Wait lang! Sino ba 'tong lalaking 'to?