Chapter 6: Mga Apoy sa Dilim

Chapter 6 – Mga Apoy sa Dilim

(Serena’s POV)

Buong araw akong nagkulong sa kwarto. Hindi ko kayang tingnan si Damien matapos ang nangyari sa kusina. Parang naubos ang lakas ko sa bawat halik, bawat haplos na halos tumulak sa akin sa isang bangin na ayaw kong mahulog—pero pilit kong kinukubli ang katotohanan: isang maling tulak lang, at baka hindi na ako makalaban.

Pinilit kong abalahin ang sarili sa pagbabasa, sa panonood ng TV, pero lahat ng iyon walang saysay. Ang bawat pahina, bawat eksena, paulit-ulit lang na bumabalik sa isip ko ang ngiti niya, ang boses niya, at ang init ng mga kamay niyang humahaplos sa balat ko.

Bakit hindi ko siya makalimutan?

Kinagabihan, kumatok siya.

“Serena.” Mababa, kontroladong boses niya mula sa labas. “Buksan mo.”

Humigpit ang hawak ko sa kumot. “Ayoko.”

Sandali siyang natahimik, at inakala kong aalis na siya. Pero bigla kong narinig ang lagitik ng susi. Napaigtad ako.

Bumukas ang pinto, at pumasok siya—nakasuot ng simpleng itim na long-sleeves, nakabukas hanggang dibdib, at itim na pantalon. Ang itsura niya parang nilikha para sa tukso.

“Anong ginagawa mo rito?” tanong ko, pilit na matapang.

Lumapit siya, mabagal, parang leon na sinusukol ang biktima. “Hindi mo pwedeng isara ang sarili mo sa akin.”

“Damien…” babala ko.

Umupo siya sa gilid ng kama, nakatingin sa akin nang diretso. “Kanina, muntik na kitang hindi pakawalan.”

Kinuyom ko ang kamao ko. “At dapat mong gawin iyon ngayon.”

Ngumisi siya—hindi inosente, kundi puno ng panganib. “Talaga bang gusto mong tumigil ako?”

Hindi ako nakasagot. Sa halip, tumingin ako sa sahig, pilit tinatago ang namumulang pisngi.

Lumapit siya, inabot ang baba ko, at marahang iniangat iyon hanggang magkatinginan kami.

“Sabihin mo. Gusto mong tumigil ako?”

Nanginginig ang labi ko. Gusto kong sumigaw ng oo. Pero ang katahimikan ko ay mas malakas kaysa salita.

Ngumisi siya, mas mapanganib. “Exactly.”

---

Kinulong niya ako sa halik, mas mainit kaysa kagabi. Para akong natupok ng apoy, nawalan ng direksyon. Ang kamay niya mabilis na gumapang sa likod ko, dahan-dahang tinatanggal ang butones ng suot kong nightdress.

“Damien—” bulong ko, mahina, halos pagsusumamo.

“Shhh…” hinaplos niya ang labi ko gamit ang hinlalaki, habang patuloy ang paghalik sa leeg ko. “Stop fighting yourself, Serena. Alam mong gusto mo rin.”

Nang maramdaman kong bumukas ang ilang butones ng damit ko, napakapit ako sa dibdib niya—pero hindi ko siya tinulak.

Sa halip, lalo akong napalapit.

---

Bumagsak ang nightdress sa balikat ko, at ramdam ko ang malamig na hangin sa balat ko. Ngunit mas ramdam ko ang init ng katawan niya, ang init na dumidikit sa akin habang hinahaplos niya ako.

Napapikit ako, napakagat-labi, pinipigilan ang ungol na pilit kumakawala.

“Damien…”

“Hmm?” sagot niya, ngunit hindi siya tumigil sa ginagawa.

“Please…” hindi ko alam kung iyon ay pagsusumamo na huminto siya, o paghingi na ituloy niya.

---

Huminto siya saglit, tumitig sa akin, mabigat ang hininga.

“Kung hindi ako titigil ngayon,” bulong niya, halos growl, “hindi na kita pakakawalan hanggang matapos ko ang sinimulan. Naiintindihan mo ba?”

Nanlaki ang mga mata ko. Nakatingin ako sa kanya, hindi makasagot. Ang puso ko kumakabog, ang katawan ko nanginginig—hindi sa takot, kundi sa inaasam na hindi ko kayang aminin.

Dahan-dahan niyang hinalikan muli ang labi ko, mas malalim, mas madiin, at pakiramdam ko’y tuluyan na akong natutunaw.

---

Ngunit bigla siyang umatras, hingal, halatang nagpipigil.

“Not yet,” aniya, nakapikit, parang pinipigilan ang sarili. “Kapag dumating ang tamang oras… hindi na kita bibitawan.”

Iniwan niya akong nakahiga sa kama, hingal, nanginginig, at litong-lito.

Sa loob ng dilim ng kwarto, alam kong isang hakbang na lang… at tuluyan na akong mahuhulog....