Wala akong nagawa nang hablutin nito ang telepono mula sa mahigpit na pagkakahawak ko. Hindi pa rin ako makapaniwalang sinundan niya ako.Pailalim niya akong tiningnan matapos niyang tipanin ang telepono. “Who called you? Besides, this is Alliyah's," anito na sinundan ng kaniyang pag-igting ng panga.Humugot ako ng malalim na paghinga nang tibayan ko ang loob para tapatan ang mga tinging iyon. “W-Wala ‘yan, hindi ko nga alam ku–" naputol ang pagsasalita ko nang ibato nito ang telepono sa fountain na nasa harapan namin.Nanlaki ang mga mata ko habang pinagmamasdan ang mabilis na paglubog ng bagay na iyon sa tubig. Ipinagkrus ko ang aking mga braso nang maibalik ang tingin sa kaniya.Ang kaninang takot na bumabagabag sa aking kalooban ay napalitan ng pagkamuhi sa ginawa niya. “Bakit mo naman ginawa ‘yon? Trevino, ‘yong cellphone! Ang mahal no'n tapos ibabato mo lang?" kompronta ko habang itinuturo pa kung saan niya itinapon ang bagay na nagmistulang basura sa kaniya.Hindi naman talaga
Parehas na kaming nakabagsak sa sahig nang pasadahan ko ito ng tingin. “Tama na!" bulyaw ko atsaka ito nilapitan. Mabibigat na paghinga ang ibinubuga ng bibig ko kasabay ng mga luhang pumapaligo sa buong mukha ko. “Please, no!" huling bulyaw ko nang makarinig pa ng iilang putok ng baril. Pinagmasdan ko lamang ito habang nakaratay sa harapan ko, naliligo ng dugo at magmistulang lantang gulay ang katawan. “H-Hindi ka pwedeng mamatay, hindi!" bulalas ko habamg tinatapik-tapik ang mukha nito.“G-go ka. . ." saad nito habang pilit na humuhugot ng hininga. Mahigpit ang pagkakapit nito sa aking braso na animo'y punong-puno ng galit at pighati. Wala akong nagawa kundi bigyan ng sampal ang mukhang kanina pa bugbog sa mga pananakit. “S-Sabihin mo kung sino ang mga magulang ko, please! T-Tulungan mo naman ako," pagmamakaawa ko. Napansin kong umiling-iling ito nang bahagya atsaka ngumiti nang patagilid bago pa siya tuluyang malagutan ng hininga.
“Sir, the event has been started, your guests are waiting. Huge investors are also attending. We only have ten minutes left," bukambibig ni Ms. Maureen nang makalapit sa amin at sumulyap sa kaniyang relo bago tuluyang yumuko. Halos kapusin na ito ng hangin dahil sa labis na paghahabol ng hininga. Nakarinig ako nang mabigat na pagbuha ng hangin mula kay Mr. Trevino dahilan para maibalik ko ang atensyon dito. Nakahihiwa ang ibinato niyang tingin mula sa sekretarya na siyang labis na ikinabahala ko. “Prepare the chopper," tipid na litanya nito na siya namang itinango ni Maureen at mabilis na nag-martsa papalayo sa kinatatayuan namin. Mariin akong napalunok nang masalo ang titig nito. “Ano ba kasing nangyari? Baka makatulong ako," tanong sa gitna ng labis na pagtataka.Hindi ko na rin kayang pigilan pa ang sarili kong alamin ang nangyayari dahil kanina ko pa napapansin ang pagiging abala ng lahat, pati siya ay kanina pa mainit ang ulo dahil wala na siyang ibang ginawa kundi sermonan ang
“A-Anong ibig mong sabihin?" takang tanong ko sa kaniya atsaka marahang humakbang papalapit rito.Hinablot nito ang kamay ko nang makalapit ako sa kaniya atsaka ako binigyan ng ngiting hinahanap-hanap ko. “Ito naman, ang ibig sabihin ko ay I helped you to work in that club, ‘di ba? Don't tell me na pati ang pagtulong ko sa ‘yo ay na-forgot mo na?" sagot nito na sinundan ng pag-nguso nito sa akin. Napabuga naman ako ng hangin nang maialis ang pagtataka sa aking isipan. Muli kong dinamhin ang buong presensya nito at hinagk-n siya. “H-Hindi. Kahit kailan ay hindi kita makakalimutan. Salamat at naparito ka," bulong ko rito.Inayos nito ang suot na kulay gintong gown nang bahagya akong tabigin nito papalayo sa kaniya. Hindi ko inaasahang tumagal ang pagyak-p ko.“Siya nga, anong ginagawa mo rito?" takang tanong ko. Nakapagtataka lamang kasi ekslusibo lamang ang event na ito para sa mga tanyag at sikat na mga business owners. Ibang-iba ang hitsura niya nang kilatisin ko ang buong pagkatao
“You will pay for killing my father, asshole!"Nagmistulang bombang sumabog ang malakas na tinig na naulinigan ko nang makapasok sa building. Napahinto ako sa paglalakad nang manuot ang bawat salita nito sa aking mga tenga. Nagdadalawang isip pa nga ako kung lilingunin ko ito ngunit naglakas na ako ng loob gayunpang nakuha na nito ang buong atensyon ng iba pang mga tao sa lugar.Nalaglag naman ang panga ko nang makita ang hawak nitong baril habang buong lakas itong kumakawala sa malalaking pangangatawan ng mga guwardya. Humawak ako sa balikat ni Mr. Trevino nang saglit ko itong titigan atsaka nagbuga ng hininga. “Tara na, huwag ngayon," bulong ko. Dama ang malakas na pagkabog ng dibdib ngunit ang lahat nang iyon ay nilabanan ng loob ko nang makita ang marahang pagtango nito.Malakas na ingay ang bumalot sa buong lugar nang makarinig kami ng putok ng baril na umani ng atensyon ng nakararami. Mariin akong napalunok nang subukang lingunin ang nagkakagulong mga tao sa labas.“T-Trevino?"
Tinatambol ng kaba ang puso't-isipan ko habang tinatahak ang makipot na hagdan sa hospital. Hindi ko na nga makuhang pag-isipan pa ang mga hakbang na ginagawa dahil naliligaw na ng landas ang isipan.“Kalimutan mo na ako. Isa kang malas," bulong ko sa isipan habang inaalala ang simpleng liham na ipinadala sa ‘kin.Sa ilang saglit pa ay napapikit ako tsaka napatukod sa kulay puting pader. Muling sinakop ng luha ang mga mata ko kasabay nang paghahabol ko ng hininga.Wala na akong magagawa. “Nasaan siya? Please, sabihin mo na!" bulyaw ko nang makalabas sa fire exit. Nasapo ko ang dibdib at marahang napaliyad sa labis na pagkahingal.Wala na akong pakielam kung nakuha ko man ang atensyon ng iilan sa mga tao rito. Ang iba pa nga sa kanila ay pinagbubulungan ako ngunit hindi opinyon nila ang mahalaga para sa ‘kin.Walang mababasa sa reaksyon ng mukha nito na animo'y hindi niya inaasahan na susulpot na lang akong bigla sa harapan niya. “Maureen, pwede ba? Sabihin mo na kung nasaan, oh?" ani
Napakislot ako nang maramdaman ang katawang nakalapat sa isang malambot na higaan. Marahan kong itinungo ang palad sa gilid ko nang maramdaman ang malawak na espasyo atsaka hinimas-himas ang katabi ko.Napanatag ang loob ko nang mapagtantong mag-isa lang ako sa higaan. Napabuga ako nang hininga matapos ay paunti-unting itinaas ang mga talukap ng aking mga mata. Nakaramdam pa nga ako ng pagkirot mula sa aking noo.“Anong nangyari?" bulong ko. Awtomatikong nangunot ang noo ko nang pagmasdan ang buong lugar. Sinakop ng matapang na amoy ng lalaki ang loob ng aking ilong dahilan nang paglukot ng noo ko.“You've fainted." mababang tono nang pananalita ang naulinigan ko sa bandang kaliwa ng aking kinahihigaan dahilan para ibaling ko ang atensyon dito. “T-Teka, ‘yung tungkol sa investor? Nakausap mo na ba sila? Kung hindi mo kayang pakiusapan, ako ang iharap mo, gagawin k–" nagmistulang radyong namatay ang bibig ko nang bigla siyang nagsalita.“You have nothing to worry about it. Take more na
“Breathe in, breathe out." Ito ang mga litanyang tumatakbo sa isipan ko nang lagukin ang isang basong tubig. Namamawis ang mga palad kong nakaupo sa couch, pilit ko pa ring hinahabol ang hininga.“Manang, get rid of this!" Tinanggal ko ang pagkakasara sa mga nanginginig kong palad nang muling marinig ang tinig ni Sebastian. Alam kong bumubulusok na naman ang galit nito kung kaya't marahan akong kumuha ng bwelo para tumayo. “Sebastian," saad ko. Pilit kong pinakakalma ang sarili atsaka ito binkgyan ng ngiti. “Okay na ako, ‘wag ka nang magalit. Wala namang may kasalanan," dagdag ko pa atsaka lumapit dito. Blangko lamang ang mukha nitong nakatitig sa akin. Bahagya pa nga ang pagka-putla nito sa mukha. “Go to your room," walang ganang utos nito. Dumlim muli ang kaniyang paningin sa akin na nagdahilan nang pagkunot ng noo ko.“H-Huh? Akala ko ay may pupuntahan ta–"“Let's talk about it later." aniya atsaka tumalikod na animo'y wala ako sa harapan niya. Naiwan namang nakakunot ang noo