Umugong ang tenga ko nang isang malakas na sampal ang dumapo sa pisngi na nagdulot ng awtomatikong pag-atras ko. Nalaglag naman ang panga ko nang hawakan ang kanang bahaging parte nito nang makaramdam ng pag-kirot na paniguradong nagkaroon pa ng bakas.“Huwag ho, maawaa na kayo!" Sa kabila ng panginginig ng buong katawan ay hindi ko inaasahan ang pag-bukas ng bibig ko para magmakaawa. Nagmistulang kutsilyo ang titig nito sa akin. Naliligo sa pawis ang mga palad ko nang ikapit ko ito sa kabilang braso. “Maawa? Naglolokohan ba tayo rito? Ikaw ba, naawa ka ba sa ‘kin nong ipinahiya mo ako kanina sa labas? Wala ka talagang magandang dulot sa akin!" Halos mapatalon ako sa pagkagulat nang marinig ang mala-bombang sumabog na bulyaw nito sa akin. Sumulyap ako sa mga bubog na nagkalat sa sahig at mariing namang napalunok nang magtama ang paningin naminh dalawa.Yumuko na lamang ako. Hindi ko kayang titigan ng matagal ang mga mata nitong mas masahol pa sa kumukulong tubig ang init.“Pasensya
Naibaba ko ang suklay nang magtama ang paningin namin matapos itong iluwa ng pintuan. Panandalian ko na lang ipinikit ang mga mata.“Nakuha mo pa talagang tingnan ako sa mga mata ko, ‘no? Tumayo ka d'yan at linisin mo ‘yang mga kalat bago ko pa ipakain sa ‘yo iyan." Tumango na lamang ako sa kaniya. Wala akong lakas ng loob para tingnan ang mga mata nito dahil halos bangungutin ako ng gising sa t'wing nakikita ang madilim niyang mukha.Nakatatak na roon sa mala-aso niyang mukha ang kasamaan.Kahit kailan. Kahit alam naman niyang wala akong ginagawang masama ay ganito ang pakikitungo niya sa akin. Mas masahol pa sa demonyo ang ipinakikita nitong ugali sa akin. “P-Pasensya na ho ulit," mahinang bulong ko. Pinakinggan ko lang ang tunog ng mga mabibigat na hakbang nito hanggang sa makalayo sa akin.Inaamin ko na may kasalanan ako ngunit hindi ko lubusang maisip kung bakit halos ibunton niya sa akin ang lahat. Hindi naman niya kailangang parusahan ako ng ganito. Tumayo ako mula sa kinau
Naguguluhan ang isip ko nang marahan kong ibinalik ang paningin sa monitor at matamang pinagmasdan ang mga lalaking hayok na hayok sa laman. Humugot ako ng isang malalim na paghinga nang nagmistulang blangkong papel ang isipan ko. Hindi manlang ako nakapagsalita na animo'y tinakasan na naman ng boses.Delikado. Alam kong posibleng mangyari ito sa akin kung tatanggapin ko ang inaalok nito ngunit natatakot din naman ako sa kung anong pwedeng mangyari sa akin kapag umuwi akong walang napala.“Hoy, bruha ka! Huwag mong sayangin ang oras ko dahil kahit pa kinausap na ako ng tiyahin mo patungkol dito ay gusto kong sa ‘yo mismo manggaling ang desisyon. Mahirap na, madumi pa naman ang isip ng tiyahin mong si bruhilda!" Nakapameywang pa ito nang tapunan ko ito ng tingin atsaka mataray na hinawi ang buhok. Mariin na naman akong napalunok nang makita ang malalaking halaga ng perang ipinapamaypay niya sa sarili. Nagniningning ito sa aking paningin na kasing-tulad ng bituwin sa kalawakan. Hind
“Mga tarantado, magsilayas kayo rito!"Isang malakas na tinig ang pumukaw ng atensyon ko matapos kong makababa ng sasakyan. Mariin pa akong napapikit nang bulagin ako ng mataas na sinag ng araw.Kumunot ako ng noo at marahang tinapunan ng tingin ang kinaroroonan ng tinig. Nalaglag naman ang panga ko nang makita ang mga puto na nagkalat sa sahig.Nasapo ko ang dibdib nang panandaliang mapatingin sa paligid, hindi maipagkaka-ila na hindi nakakuha ng atensyon ang pangyayari. Hinigpitan ko ang hawak sa bitbit na bayong atsaka kumaripas ng takbo papalapit dito.“Okay lang ho ba kayo?" nag-aalalang tanong ko matapos itong pantayan ng upo. Nadurog ang puso ko nang magtama ang paningin namin ng matandang babae. Nakapinta sa mukha nito ang sakit. Hindi man lang ito kumibo sa akin at sinimulan ang pagpulot sa kaniyang mga paninda.“At ikaw na pokpok ka, anong ginagawa mo rito?"Suminghal ako nang marinig ang litanya ng babaeng unggoy sa harapan ko. Mataman kong kinilatis ang buong pagkatao nit
“Shit." dinig kong bulong nito.Maihahalintulad ko ang boses at pamimikas mito sa isang sundalo. Nakapalikod sa pananalita nito ang pagiging estrikto. Buong-buo ang boses niyang nanaig sa pandinig ko.Nakita ko pa ang pag-irap nito sa akin bago buksan ang pintuan at tuluyang sumakay sa kotse at simulang buksan ang makina nito.Nagmistulang dumaan ang anghel sa harapan ko dahil hindi manlang ako nakagalaw kaagad sa aking kinatatayuan. Pinagmasdan ko lamang itong bumarurot papalayo sa akin, wala salitang nakuhang kumawala sa bibig ko.Nabalik na lamang ako sa wisyo nang mapansing nakuha ko na naman ang atensyon ng mga tao sa paligid. Hindi katulad kanina'y mayroon ng hawak na telepono ang mga ito ngayon.Sa kagustuhang makatakas sa pinangyarihan ay kaagad akong kumaripas ng takbo papalayo sa lugar na ito.Nakaaawang mga tao dahil nagpapakain na ang mga ito sa sistema ng makabagong teknolohiya. Pabagsak akong naupo sa upuang kahoy. Hinilamusan ko rin ng tubig mula sa bote ang pagmumukha
Kasabay nang malakas na paghampas ng hangin sa mukha ko ang unting pagbuhos ng mga luha ko. Tila ba unti-unting kinikitil ang buhay ko nang minsan akong tumingin sa talampakang naliligo na sa dugo.Halos maging estatwa ako nang maramdaman ang mga kamay nitong marahang lumalayag patungo sa beywang ko.Nanlalamig ang buong katawan. Hindi ko magawang takasan ang reyalidad dahil animo'y nasa isang laro lamang ako na ako ang taya.Sa gitna ng kawalan ng pag-asa ay mariin akong napalunok na parang mayroong tinik na pumipigil sa akin para gawin ang bagay na ito.“H-Hindi kita maintindhan. P-Pasensya," Sapilitan akong napatingin sa kalawakan nang higpitan nito ang pagsabunot sa akin. Kitang-kita ko ang maliwanag na bituwin sa gitna ng kadiliman. Alam kong imposible ngunit sa puntong ito ay ipinapanalangin kong sana ay maging katulad din ako nito na kumikinang kahit sa gitna ng kawalan ng ilaw.“This isn't enough," saad nito na talaga nga namang pinagdiinan pa ang bawat salita.Hindi ko siya
Iginala ko ang paningin nang magkaroon ng lakas ng loob para harapin ang reyalidad. Alam kong walang magagawa ang pagdukdok ko rito. Sa puntong ito, kailangan kong magpanggap na matapang.Nakaharap ako sa isang malaking telebisyon na sapat na ang laki para makita ko ang repleksyon ng buong katawan. Mayroong itim na chandelier ang nakasabit sa gitna ng kwarto. Mahina lamang ang sinag ito, komportable ito sa aking paningin.Umalalay ako sa lamesa para makatayo.Tumingkayad pa ako para lamang makalakad.“Kailangan kong makatakas," saad ko sa isipan.Ito lamang ang litanyang tumatakbo sa aking isipan.Wala akong ibang paraang maisip kundi ang humanap ng paraan para makalabas sa silid na ito.Naiwan ko nga pala ang telepono ko. Malas!Ipinag-krus ko ang braso nang makaramdam ng lamig. Nababalot ako ng takot na unti-unting lumalamon sa sistema ko.Hindi ko alam kung saan ako dinala ng lalaking iyon. Hindi pa rin talaga ako makapaniwala na magagawa niya iyon sa akin, na may itinatago itong p
Malalim akong humugot ng hingin nang dumampi ang mga palad sa seradura ng pintuan. Nagdalawang-isip pa nga ako bago ko marahang binuksan iyon.Dumadagundong ang dibdib ko nang makitang walang tao sa loob ng silid. Marahan akong naglakad patungo sa couch at naupo na animo'y mayroong mababasag kung bibiglain ko ang kilos.Kinuskos ko ang mabibigat na talukap ng mga mata. Kulang na kulang ako sa tulog. Hindi ako pinatulog ng konsensiya ko kagabi. Takip ang bibig, marahan kong ibinuka ang bibig para humikab atsaka marahang iginala ang paningin sa bawat sulok ng silid.May kalakihan din ito kumpara doon sa kwartong tinulugan ko kagabi. Mayroong mga bookshelves ang nakapaikot sa kwartong ito dahilan para magmukha itong libraryo. Dumikit ang paningin ko sa desk nang balingan ko ito ng atensyon. Mayroong mga papel na nakapatong sa ibabaw noon dahilan para magtaka ako.Siya ngang napakadami ng trabahong ginagawa nito. Hindi na rin nakapagtataka kung bakit siya ang kinikilalang pinakabatang bi