The Weight She Carries

Pagkatapos ng unexpected lunch invite ni Sebastian, hindi pa rin maka-recover si Isabella. Habang nakaupo sa desk niya, tinatapik-tapik niya ang ballpen sa maliit na notebook na puno ng schedules at meeting reminders. Pero kahit anong pilit, wala sa mga ’to ang iniisip niya.

Nandoon pa rin ang replay ng mga nangyari kanina. Ang pagkakatitig ni Sebastian habang sabay silang kumakain, ang simpleng “Eat slowly” na parang may bigat na hindi niya maipaliwanag. And most of all, the way he noticed her. Her routines. Her skipped meals. Bakit ganon?

She felt… seen.

Pero ilang minuto pa lang ng tahimik na kaligayahan, biglang tumunog ang cellphone niya.

Ate Michelle.

“Hello, ate?” mahinang sagot niya, may halong kaba.

“Belle…” mahina at pabulong ang tinig ng ate niya. Yes, nickname ko yan sa bahay.

“May nangyari.”

Napaupo ng tuwid si Isabella. “Ano ‘yon?”

“Si Aidan… basta, umuwi ka muna.”

Naguluhan siya. “Ano nga yun, ‘te?”

“Si Aidan… nakakulong.”

Parang may sumabog na bomba sa dibdib ni Isabella.

“A-ano?! Bakit? Kailan pa?!”

“Ngayon lang kami ininform ng admin nila dito sa branch sa QC. T*****a, Belle. Five days na raw siyang hindi umuuwi. Hindi rin nila alam kung na saan si Aidan kaya kanina lang din agad nag-skip tracing si Ate Reina sa mga kaibigan niya sa Bulacan. Doon namin nalaman na nakakulong siya.”

“Hindi man lang tayo sinabihan agad?” garalgal ang boses niya.

“Hindi raw nila alam. Yung mga kaibigan naman ni Aidan doon sa Bulacan, hinihintay na may mag-chat sa kanila. T*****a talaga. Belle.. Section 5 daw ang kaso.”

Namilog ang mga mata niya. Nanginginig ang boses.

“Section 5…? Drugs?! Hindi! Hindi gagawin ‘yon ni Aidan!”

“Alam ko,” pabulong ding sagot ni Michelle.

“Alam ko, Belle. Pero sabi ng kaibigan niya, may nakuha raw na ebidensya sa kanya. Sabi pa ng kaibigan niya, nahuli sa checkpoint. Pero sabi naman ng iba may sinabay kasi siyang babae. Hindi ko alam kung buy-bust o ano.”

“Impossible. Kung may magagawa man si Aidan, hindi yon. He was already trying so hard to get back on his feet,” mariing sabi niya, pinipigilan ang luha.

Tumingin siya sa paligid para siguraduhing walang nakatingin, saka dinala ang cellphone at tumayo papunta sa sulok ng opisina.

“Hindi siya ganon, ate. Hindi siya masamang tao. Madalas kami nagaaway non pero hindi yon ganon.”

“Alam natin yon, Belle. Pero hindi lahat naniniwala. At kung hindi tayo kikilos, baka hindi na natin siya mailabas.”

Dahan-dahang napaupo si Isabella. Parang biglang nag-iba ang kulay ng paligid.

“Alam ko kung bakit siya napunta sa ganito,” bulong niya.

“…si Papa,” sabay silang dalawa.

Walang sumunod na salita. Katahimikan. Pero malinaw ang lahat.

Mataas palagi ang expectations ni Papa sa kanilang magkakapatid—lalo sa mga lalaki. Dapat breadwinner. Dapat matatag. Dapat hindi umiiyak. At kapag nadapa, walang espasyong bumangon—dahil ang kapalit ay sermon, sigaw, pangungumpara, panliliit, at madalas, pananakit.

Aidan was never strong in their father’s eyes.

Naalala pa niya nung tinawagan siya ni Aidan isang madaling araw. Humihikbi ito. Sabi niya, hindi na raw niya kaya. Na parang inutil siya sa paningin ng pamilya. Wala raw siyang silbi. Bigo sa trabaho, bigo sa relasyon, bigo bilang anak.

That night, she sent him money. Kaunti lang, pero sapat para makakain. She begged him to rest. To breathe. To keep going.

At ngayon… nakakulong siya.

At ngayon lang nila nalaman.

Hindi niya namalayang may luha nang tumulo sa pisngi niya. Pinunasan niya agad bago may makakita.

Sakto naman ang pagbalik ni Sebastian galing sa boardroom.

“Isabella?” boses ng boss niya ng mapansin siya nito.

“Y-yes, sir?” mabilis siyang tumayo.

“Everything alright?” tanong nito, kita ang concern sa mukha. “You look pale.”

“Just… just a family matter, sir. Sorry po.”

Tumango si Sebastian pero hindi agad nagsalita. Tiningnan lang siya nito nang matagal. Para bang sinusuri ang pinagmumulan ng sakit sa likod ng kanyang mga mata.

“You can take the rest of the day off,”

malumanay na sabi nito. “I’ll handle the rest.”

“Sir, I’m okay—”

“I insist.”

Tumango siya. Halos pabulong ang “Thank you.”

Pagkaalis niya sa office, hindi siya dumiretso sa elevator. Dumaan muna siya sa rooftop access ng building. Doon, sa tuktok ng lungsod, tinitigan niya ang malalayong ilaw ng BGC—parang mga bituin na pilit bumaba sa lupa.

Sa gitna ng lahat, bakit parang siya pa rin ang kailangang maging matatag?

Bunso siya. Pero siya ang tinutuluyan ng lahat. Siya ang tinawagan ni Ate Michelle. Siya ang inaasahan. Siya ang hindi dapat sumuko—dahil siya ang “nakapagtapos.” Siya ang “malakas.” Siya ang “okay.”

Pero… totoo ba?

“Hindi ako okay,” bulong niya sa hangin, habang pinipigilan ang isa pang luha.

Sa kabilang bahagi ng gusali, sa loob ng opisina ni Sebastian, hindi pa rin ito nakakabalik sa trabaho.

Kanina pa niya hawak ang cellphone. Bukas ang screen sa isang encrypted app at may message mula sa taong nagngangalang Elias:

“Found something about her family. Let me know if you want it.”

Tinitigan niya ito.

Delete?

Reply?

Ignore?

Sebastian closed his eyes.

He didn’t want to know about Isabella.

He wanted Isabella to tell him herself.

And for the first time in a long time…

he wasn’t sure if he could wait.