Lunch

Tahimik si Isabella habang nakaupo sa maliit na table sa loob ng opisina ni Sebastian.

Ang tipikal na executive desk na dati ay never niyang nilapitan unless may ipapapirma, ngayon ay tila naging dining table ng dalawang taong parehong hindi marunong umamin.

Naunang dumating ang food from a high-end Korean fusion resto. Dalawang set ito. May kimchi rice, bulgogi, at soft tofu stew. May included na side dishes pa na parang hindi galing sa delivery, ganun ka sosyal.

“Eat,” mahinang utos ni Sebastian, habang inaayos ang chopsticks at nilalagay sa harap niya.

“Sir, di na po ako—”

“You’re eating,” putol nito sa kanya, hindi siya tiningnan habang nagsimula nang kumain.

So, she did.

Tahimik lang silang dalawa. Ang maririnig lang ay ang mahinang tunog ng chopsticks at ang air purifier sa isang sulok ng opisina. Pero habang tumatagal, mas ramdam ni Isabella yung presensya ng lalaki sa harap niya.

Hindi man ito madaldal, pero nakakatunaw yung mga sulyap ni Sebastian. Parang siniscan siya.

Nagtataka tuloy siya.

“Masarap ba?” tanong nito.

Tumango siya. “Opo. Sobra.”

Napansin niyang may isang side dish na japchae na paborito niya.. Inuna niya yon. At hindi rin niya napigilan ang sarili na mapangiti.

At napansin yon ni Sebastian.

“You like noodles,” obserba nito.

Medyo natawa siya. “Kahit anong carbs, sir.”

“You should’ve told me,” aniya, kunot ang noo. “So I could’ve ordered more of it.”

“Di naman po kailangan. I’m okay na with this. Salamat po.”

“Still,” bulong nito, habang muling tumingin sa plate niya. “Next time, I’ll remember.”

Napahinto si Isabella.

Next time?

Tumahimik ulit sila. Habang kumakain, naramdaman niyang parang may gustong sabihin si Sebastian pero hindi pa nito maamin. And oddly enough… hindi siya nainip. Gusto niyang namnamin yung bawat moment nila ngayon.

Pagkatapos kumain, siya na ang nag-ayos ng food containers, pero bago pa siya makatayo—

“Sit down,” Sebastian said.

Napatingin siya. “Sir?”

“Let’s rest for five minutes.”

Nagulat siya sa casual tone. Sebastian Hale? Magpapa-pause ng trabaho?

“Pero sir time ko na po eh.”

Tumingin ito sa wristwatch, then sa kanya. “Five minutes lang. I’ll allow it.”

Umupo siyang muli, wala naman siyang magagawa dahil utos iyon ng boss niya.

“Okay po…”

Napatingin si Sebastian sa kanya. Tahimik ulit.

“Isabella.”

“Yes, sir?”

“Kanina,” panimula nito, mababa ang boses,

“I overheard what Intern said.”

Napakunot ang noo niya. “About… the lunch po?”

“She said you were downstairs.”

Napalunok siya. “Ah… opo, pero saglit lang po yon.”

“Did you lie for me?”

Tahimik.

Napatingin siya sa kanya. Nakakunot ang noo nito, pero hindi galit. Curious lang.

“I just… didn’t want to cause drama, sir. Baka ma-misinterpret lang ng iba.”

Sebastian leaned back sa upuan. “You always do that?”

“Do what po?”

“Protect people. Even when you shouldn’t.”

Isabella froze.

Hindi siya sumagot. Kasi… totoo.

All her life, siya ang tagapagtakip ng maraming bagay. Lalo na sa pamilya nila. Siya ang laging tahimik, tagasalo, taga-intindi. Sanay siya na siya ang mag-aadjust.

Pero bakit alam ’to ni Sebastian?

Bago siya makasagot, nagsalita ito muli.

“You deserve better than that.”

Napatingin siya sa boss niya. Mahina lang ang boses nito, pero ramdam ang bigat. Parang may pinanggagalingan.

Gusto niyang magtanong, pero he looked away.

Maya-maya, tumunog ang intercom.

“Yes?” sagot ni Sebastian.

“Sir, si Ms. Amara po from PR. She’s waiting in the boardroom.”

Sebastian stood up. Tumingin sa kanya. “I’ll head out. Stay here. Don’t clean up yet.”

Nagkatinginan lang sila. Then, without another word, he left.

Tahimik.

Naiwan si Isabella sa opisina ni Sebastian at sa maraming tanong na biglang sumulpot.

Bakit siya pinaupo rito?

Bakit parang bigla siyang naging “personal” concern ni boss?

At bakit… mas gusto niyang wag pang malaman ang sagot?