Chapter 1

Five years.

Limang taon ang lumipas mula nang huli ko siyang makita. Limang taon na akala ko ay sapat na para mabura ang alaala niya sa isip ko. Limang taon na inisip ko na healed na ako. Na kaya ko na. Na wala na siyang epekto sa buhay ko.

Pero sa isang iglap, lahat ng pinilit kong ibaon ay biglang bumalik.

Standing ako sa lobby ng Vale International Tower, hawak ang folder ng reports na pinaghirapan ko buong linggo. Malamig ang aircon pero ramdam ko ang init sa dibdib ko. Nandito ako hindi dahil gusto ko. Nandito ako dahil kailangan. Dahil trabaho. Dahil survival.

Paulit ulit kong sinasabi sa sarili ko na professional ako. Na kaya kong ihiwalay ang personal sa trabaho. Na kahit sino pa ang kaharap ko sa meeting na ito, kaya kong maging kalmado.

Hanggang sa bumukas ang elevator.

Tumigil ang mundo ko.

Matangkad pa rin siya. Mas matangkad. Mas malapad ang balikat. Mas maayos ang suot. Black suit, white shirt, walang tie pero ang dating ay sapat para magpasunod ng kahit sino. Ang buhok niya ay maayos ang ayos, parang wala ni isang hibla ang lumilihis sa gusto niya. At ang mukha niya

Diyos ko.

Lucas Vale.

Ang lalaking sinira ang dignidad ko noon. Ang lalaking pinangako kong hinding hindi ko na muling haharapin.

Parang may humigpit sa dibdib ko. Gusto kong umatras. Gusto kong magtago. Gusto kong umalis at magkunwaring hindi ko siya nakita. Pero ang mga paa ko ay parang nakabaon sa sahig.

Huminga ako ng malalim. Isa. Dalawa. Tatlo.

Elena, kaya mo to. Hindi ka na college girl. Hindi ka na yung babaeng pinagtawanan niya sa harap ng buong klase. Hindi ka na yung umiyak mag isa sa CR pagkatapos ng araw na yun.

Hindi na.

Lumabas siya ng elevator na parang hari sa sarili niyang kaharian. Sumunod ang mga tao sa likod niya. Mga assistants, mga executives, lahat nakatingin sa kanya na parang siya ang sentro ng mundo. At sa isang iglap, nagtagpo ang mga mata namin.

Boom.

Parang may sumabog sa loob ko.

Nakita ko ang pagkilala sa mga mata niya. Isang segundo lang pero sapat para malaman ko na kilala niya ako. Na hindi niya ako nakalimutan. At doon, sa gitna ng napakaraming tao, unti unting umangat ang sulok ng labi niya.

Isang smirk.

Hindi ngiti. Hindi greeting. Isang smirk na parang nagsasabing alam niya ang epekto niya sa akin. Na parang nagsasabing nandito ka na rin pala.

Parang gusto kong ihagis sa mukha niya ang folder na hawak ko.

Kinuyom ko ang kamay ko. Ramdam ko ang pagbaon ng mga kuko ko sa palad ko. Masakit, pero kailangan ko ang sakit na iyon para manatiling gising. Para hindi ako tuluyang lamunin ng galit.

Calm down, Elena. Calm down.

Lumapit siya sa amin. Sa akin. Ang bawat hakbang niya ay parang dagok sa alaala ko. Biglang nag flash sa isip ko ang lecture hall. Ang mga mata ng mga kaklase namin. Ang tawa. Ang boses niya na malamig at mapanakit.

Akala ko wala ka talagang hiya.

Pinagpag ko ang alaala. Hindi ito ang lugar. Hindi ito ang oras.

“Good morning,” malamig niyang sabi, direkta ang tingin sa akin.

Good morning.

Parang wala siyang sinirang buhay. Parang wala siyang tinapakang pagkatao.

“Mr. Vale,” sagot ko, pilit na steady ang boses. Tumango ako nang bahagya. Professional. Walang emosyon. Ganito dapat.

Pero sa loob ko, nagwawala na ang isang bagay na matagal ko nang ikinulong.

Ang yabang mo pa rin.

“Ready na ba ang team mo for the meeting?” tanong niya, nakangiti pa rin. Yung ngiti na hindi umaabot sa mata niya. Yung ngiti na gusto kong sapakin.

“Opo,” sagot ko agad. “We are prepared.”

Tumango siya, tapos muli niyang tinignan ang mukha ko. Mula ulo hanggang paa. Ramdam ko ang pag usisa niya. Ramdam ko ang pag aalala ng balat ko sa titig niya.

“Five years,” mahina niyang sabi, parang sa sarili niya lang. Pero narinig ko.

Nanlaki ang mata ko. Gusto kong sumagot. Gusto kong sabihin na oo, limang taon, at sa limang taon na iyon, pinulot ko ang sarili ko mula sa lupa kung saan mo ako iniwan. Gusto kong ipaalala sa kanya ang lahat ng sakit na dulot niya.

Pero ngumiti lang ako. Isang pekeng ngiti na matagal ko nang sinanay.

“People change,” sabi ko. “We should head to the conference room.”

Sandaling nag dilim ang mata niya. Parang may kung anong emosyon na dumaan. Pero agad din niyang tinago.

“Of course,” sagot niya. “After you, Ms. Moore.”

Ms. Moore.

Hindi Elena. Hindi yung babaeng tinawag niyang pathetic noon. Ms. Moore. Formal. Malayo. Pero ramdam ko ang tensyon.

Habang naglalakad kami papunta sa conference room, ramdam ko ang bawat tibok ng puso ko. Ang bawat hakbang ay parang mas mabigat kaysa sa nauna. Lahat ng senses ko ay naka focus sa kanya. Sa presensya niya. Sa aura niya na parang sinasakal ang paligid.

This is not over, bulong ng isip ko.

Sa loob ng conference room, umupo ako sa pwesto ko. Diretso ang likod. Matatag ang mukha. Kahit gusto kong sumigaw.

Nagsimula ang meeting. Mga numero. Mga projections. Mga proposal. Pero kahit nagsasalita ang iba, ang utak ko ay naka lock sa isang bagay lang.

Yung smirk niya.

Paminsan minsan, sumasagot siya sa mga tanong. Paminsan minsan, tumitingin siya sa akin. At sa bawat tingin niya, mas lalo akong nagagalit. Hindi dahil sa takot. Hindi dahil sa hiya.

Kundi dahil sa isang nakakabaliw na tanong na ayaw umalis sa isip ko.

Bakit parang siya pa ang may kontrol?

Pagkatapos ng meeting, isa isa nang nagsilabasan ang mga tao. Naiwan kami sa loob. Ako at siya. Tahimik. Mabigat.

Tumayo siya at lumapit sa bintana. Nakatalikod sa akin. “Hindi ko inaasahan na magkikita tayo ng ganito,” sabi niya.

Hindi ko rin inaasahan na sisirain mo ulit ang katahimikan ng buhay ko, gusto kong isigaw.

“Life is unpredictable,” sagot ko, pilit pa ring kalmado.

Pero bigla siyang naglakad palapit sa’kin.

Hindi ko alam kung paano ko nagawang tumayo nang diretso habang papalapit siya. Every step Lucas Vale took felt like a strike against my chest. Parang bumibigat ang hangin, parang gusto akong sakalin ng alaala ng nakaraan. I clenched my fists, my nails digging into my palm, reminding myself to breathe. Calm down, Elena. Hindi ka na estudyante. Hindi ka na yung babaeng pinahiya niya noon.

“Ms Moore,” sabi niya, mababa ang boses, controlled, parang walang kasalanan. That damn smirk stayed on his lips. Hindi nawala. Parang sinasadya niyang ipaalala na hawak niya ang sitwasyon.

I forced a polite smile. Yung klase ng ngiti na ginagamit kapag ayaw mong magwala sa gitna ng maraming tao. “Mr Vale,” sagot ko, professional tone, kahit gusto ko na siyang sampalin. “Didn’t expect to see you here.”

“Neither did I,” sagot niya, pero may something sa mata niya. Parang he was amused. Parang this meeting pleased him.

Galit na galit ako. My chest burned. Lahat ng pinagdaanan ko para kalimutan siya, bumalik sa isang iglap. Yung mga gabing umiiyak ako dahil sa kahihiyan. Yung boses niya sa utak ko noon, malamig, mapanlait. I swallowed hard.

We sat across each other at the long table. Business meeting daw, pero pakiramdam ko trial ito. He listened habang nagsasalita ang boss ko, pero paminsan minsan tumitingin siya sa akin. Hindi direkta. Side glances. Enough para mawala ang focus ko.

Control yourself, Elena. Hindi ka pwedeng magpakita ng kahinaan.

When the meeting ended, akala ko tapos na. Akala ko makakalabas na ako nang hindi na siya makakausap pa. Pero syempre, hindi ganoon kadali ang mundo.

“Ms Moore, may I have a word,” sabi niya, casual lang, parang normal lang kami. Parang wala kaming history.

I froze for a second. Lahat ng mata nasa akin. I nodded. “Sure.”

We stepped aside. The moment we were alone, the mask cracked. Hindi sa kanya. Sa akin.

“Why are you here,” tanong ko, mababa ang boses pero punong puno ng galit. “Out of all companies, bakit dito.”

He leaned slightly closer, invading my space. Hindi siya humawak. Hindi niya kailangan. “Business,” sagot niya. “But seeing you is a bonus.”

That smirk again. My control snapped just a little. “You haven’t changed,” sabi ko. “Still enjoying making people uncomfortable.”

He chuckled softly. “You still get angry so easily.”

That did it. The madness inside me roared. Five years. Limang taon kong pinigilan ang galit na ito. Limang taon kong sinubukang maging mas maayos na tao. At sa isang ngiti niya, lahat gusto nang sumabog.

“You humiliated me,” sabi ko, nanginginig ang boses ko. “And you think this is funny.”

His expression shifted for a second. Mabilis lang. Pero nakita ko. Something dark. Something regretful. Pero bumalik agad ang smirk.

“I remember,” sabi niya. “Every detail.”

Mas lalo akong nagalit. “Then stay away from me.”

He straightened. “I cannot promise that.”

My heart pounded. “Why.”

“Because fate seems to enjoy putting us together,” sagot niya. “And I never ignore fate.”

I walked away before he could say more. I refused to let him see how shaken I was. Pero habang naglalakad ako palabas, ramdam ko ang tingin niya sa likod ko. Parang anino. Parang babala.

That night, hindi ako nakatulog. His smirk haunted me. Hindi lang galit ang naramdaman ko. Takot. Kasi alam ko, sa ngiti na iyon, may plano siya. At sa pagkakataong ito, pakiramdam ko ako ang target.

Five years ago, he broke my pride. Ngayon, parang handa na siyang sirain ang buong mundo ko.