บทที่ 1

ในเมืองที่ศิวิไลแสงไฟส่องระยิบระยับสมกับเป็นเมืองในฝันของใครหลายๆคนเมืองที่พรั่งพร้อมไปด้วยเทคโนโลยีและความสะดวกสบายตามประสาเมืองหลวงอย่างกรุงเทพมหานครเมืองที่ไม่เคยหลับใหลไปตามกาลเวลาแต่ทว่าผู้คนต่างแบ่งแยกความเป็นมนุษย์เพียงแค่ชนชั้นอัลฟ่าเบต้าและโอเมก้า

หนึ่งในตระกูลมั่งคั่งร่ำรวยระดับเอเชียตะวันออกเฉียงใต้อย่าง ‘นันท์เดชภาคย์’ ที่ผู้คนต่างใฝ่ฝันได้รับการตอบรับเข้าทำงานกับบริษัทยักษ์ใหญ่ระดับเอเชียที่แตกบริษัทย่อยออกไปหลายสิบสาขารวมไปถึงสินค้าอุปโภคบริโภคหลายชนิดเป็นหนึ่งในตระกูลอันมั่งคั่งระดับล้านล้านบาทควบกิจการทุกอย่างตั้งแต่ต้นน้ำยันปลายน้ำแม้แต่รัฐบาลกลางยังต้องเกรงใจอยู่หลายส่วนหากคุณเกิดมาเป็นอัลฟ่าหรือเบต้าบริษัทพวกนี้จะอ้าแขนตอบรับคุณได้ไม่ยากไม่เหมือนกับโอเมก้า

ชนชั้นโอเมก้านั้นเปรียบเสมือนสิ่งมีชีวิตที่ต่ำต้อยที่สุดในห่วงโซ่อาหารของเพศรองพวกเขามีร่างกายที่พิเศษเป็นเพศชายที่สามารถท้องได้มีอาการฮีทหรือเรียกว่า ‘ฤดูผสมพันธุ์’ มีกลิ่นฟีโรโมนดึงดูดหลอกล่ออัลฟ่าให้ติดกับมัวเมาในกามาหากพลาดท่าอาจถูกตีตราเป็นเจ้าของโดยไม่เต็มใจ

เพราะฟีโรโมนยั่วเย้านั้นต่างก็ทำให้อัลฟ่าชั้นสูงไม่อยากจะมีปฏิสัมพันธ์ด้วยสักเท่าไหร่อัลฟ่าหลายคู่ต่างก็ต้องพ่ายให้กับกิเลสตัณหาและหลงละเลิงไปกับโอเมก้าไม่ว่าจะชายหรือหญิงต่อให้พวกเขาไม่ได้ตั้งใจจะส่งกลิ่นกายอันเป็นเอกลักษณ์ไปหลอกล่อใครกลิ่นฟีโรโมนเป็นเพียงส่วนหนึ่งของร่างกายและสัญชาตญาณเท่านั้นแต่ก็ไม่พ้นคำครหาถูกด้อยค่าเป็นแค่อีตัวบนเตียงหรือชนชั้นที่สร้างความร้าวฉานให้กับคู่ชีวิตอื่นอยู่ดี

หลายคนเพียรอ้อนวอนขอพรกับพระเจ้าหากเลือกเกิดได้ก็อย่าให้พวกเขาโชคร้ายเกิดมาเป็นโอเมก้าเลยเช่นเดียวกับ ‘มนันย์’ โอเมก้าหนุ่มที่ถูกเลี้ยงในรั้วตระกูลนันท์เดชภาคย์ที่ต้องคอยปิดบังซ่อนเร้นเพศสภาพให้เติบโตมาเป็นเบต้าเป็นชายทั่วไปที่ไม่มีฟีโรโมนหรืออาการฮีทใครๆต่างก็อิจฉาในความร่ำรวยและมั่งคั่งของคนในตระกูลนี้กันทั้งนั้นยกเว้นมนันย์ความโชคดีมีเพียงอย่างเดียวคือมีปัจจัย 4 พื้นฐานคือที่อยู่อาศัยอาหารเครื่องนุ่งห่มและยารักษาโรคที่ได้รับความกรุณาจากประมุขของบ้านอย่างคุณ ‘พิสิฐชัย’ หรือ ‘เจ้าสัวชัย’ ที่ช่วยเหลือเจือจุนโอเมก้ากำพร้ามาตั้งแต่แบเบาะ

เจ้าสัวอุ้มร่างทารกน้อยแนบอกก้าวเข้ามาในคฤหาสน์ต่างก็สร้างความตกตะลึงให้แก่ภรรยาอัลฟ่าบุตรสาวคนโตของหัวหน้ารัฐบาลในยุคปัจจุบันไม่เพียงแต่ภรรยารวมไปถึงบุตรชายทั้งสองอย่าง ‘พิรชัช’ และ ‘พิรภพ’ สองพี่น้องอายุ 7 ปีและ 3 ปีตามลำดับเด็กๆต่างงงงวยที่พวกเขามีน้องเล็กอีกคนตั้งแต่เมื่อไหร่ส่วนภรรยาอย่าง ‘พรรำไพ’ เต้นเร่าๆอย่างเดือดดาลครอบครัวแสนสุขมีอันต้องแตกหักสามีภรรยาที่เคยหวานชื่นต่างก็ห่างเหินหันหน้าเข้าหากันแทบไม่ติดความน้อยเนื้อต่ำใจของพรรำไพทำให้เธอหลีกเลี่ยงที่จะหันหน้าเปิดอกเข้ามาคุยกับสามีพาลคิดไปต่างๆนาๆว่าเธอผิดพลาดบกพร่องจากหน้าที่หรืออย่างไรสามีถึงปันใจให้ใครอื่นจนมีพยานรักออกมาอีกหนึ่งคนด้วยสาเหตุนี้ทำให้พรรำไพจากแม่บ้านที่ดูแลลูกๆเป็นอย่างดีมีแต่ความรักความอบอุ่นให้กับเด็กน้อยทั้งสองบัดนี้มีแต่ความเฉยชาปิดกั้นตัวเองอยู่แต่ในห้องนอนซมอยู่หลายวันจนลูกชายทั้งสองก็อดเป็นห่วงไม่ได้

เด็กน้อยสองคนจากเมื่อก่อนร่าเริงแจ่มใสบัดนี้กลับเงียบขรึมโดยเฉพาะคนโตอย่างพิรชัชเขาอายุ 7 ขวบพอจะรู้และเข้าใจอะไรบ้างแล้วเขารู้ว่าพ่ออุ้มเด็กน้อยทารกคนหนึ่งเข้ามาในบ้านและเด็กคนนี้ก็ทำให้ครอบครัวแสนสุขของเขาพังทลายลงไปมารดาผู้โอบอ้อมอารีมีรอยยิ้มแต่งแต้มบนใบหน้าเสมอบัดนี้มีแต่คราบน้ำตาดวงตาคู่สวยบวมช้ำเพราะผ่านการร้องไห้มาอย่างหนักและยาวนาน

เขาเกลียดเด็กนั่นเกลียดที่เด็กคนนั้นเป็นต้นเหตุให้ครอบครัวต้องแตกแยกเกลียดจนอยากจะให้เด็กนั่นหายไป

กว่าสองสามีภรรยาจะเปิดอกคุยกันความเกลียดชังที่พิรชัชมีต่อมนันย์ก็เพิ่มทวีคูณ