Chapter 1

“I want a divorce!” Sigaw ni Moises Floyd Ford, yumanig ang boses niya sa mga pader. “I’m the CEO of the Floyd Ford Group. My father can’t control me anymore. At hindi ko rin hahayaang kontrolin mo ako. Tapos na ako sa pagiging makasarili mo!”

Pula ang kanyang mga mata habang nakatingin kay Helena. “Akala ko kilala kita. Akala ko magbabago ka. Pero nagkamali ako. You don’t deserve another chance!”

“Moises, please…” basag ang tinig ni Helena Pearl. Hindi ito ang unang beses na binanggit niya ang salitang divorce, pero ngayon ay hawak na niya ang mga papeles. Nanginig ang tiyan niya sa takot. Pilit siyang nagsalita. “Akala ko niloloko mo ako. Kaya ginawa ko ang gagawin ng kahit sinong asawa. Hinarap ko ang babaeng tinatago mo sa mamahaling apartment na iyon.”

“Tinulungan ko lang siya!” putol ni Moises, halos pasabog ang boses. “She isn’t my mistress! Bakit lagi kang insecure?”

“Wala siyang kasama, Moises! Wala si Molly. Dinala ko siya dito sa Rose Hills dahil kailangan niya ng tulong.”

“Makakahanap siya ng disenteng trabaho kung aalis siya rito!” balik ni Helena, tumataas ang kanyang boses.

“At saan? Wala siyang pera. Wala siyang malalapitan. Wala!” sigaw ni Moises, nanginginig ang panga. “Sigurado kang wala ang tatay ko. Hindi niya kayang mabuhay mag-isa!”

“Kung gano’n, dapat bumalik siya sa Lockwood,” desperadong sagot ni Helena.

“Hindi iyon ang punto!” nagdilim ang mukha ni Moises, tinuro siya ng daliri. “Hindi mo ba naiintindihan, Helena Pearl? Ayaw kong sabihan kung ano ang gagawin! Sa tingin mo makokontrol mo ang buhay ko, kung sino ang makakasama ko, lahat ng ginagawa ko. Well, hindi ako makokontrol!”

Nanginginig ang mga kamay ni Helena. Gusto niyang sumagot, magpaliwanag, pero wala nang lumabas na salita. Lumiliit ang silid. Humihigpit ang hangin. At sa kaibuturan ng kanyang dibdib, naramdaman niya: siya mismo ang nagtulak dito.

“Hinding-hindi mangyayari iyon, Helena Pearl! Never!” Pumutok ang boses ni Moises. “Pumayag lang ako sa kasal na ito dahil sa ama ko. Dahil nagbanta siya—kukunin niya ang aking mana, ang aking pagkapanganay! Naiisip mo ba kung gaano iyon ka-unfair sa akin?”

Nilakad ni Moises ang silid, matalim at mapait ang bawat salita.

“At paano kung niloko ako? Bakit magiging mahalaga iyon sa iyo? Pinilit mo ang sarili mo sa kasal na ito! Ikaw at ang ama ko ang nakulong sa akin. Alam mong napapansin ko na si Molly, pero wala kang pakialam. Itinulak mo lang ang sarili mo sa buhay ko!”

Sumikip ang dibdib ni Helena Pearl. Pinilit ko ang sarili ko? Malalim ang sugat ng kanyang mga salita. Pero kilala na natin ang isa’t isa buong buhay, hindi ba?

Bumalik ang alaala.

Si Moises—ang magiliw na nakatatandang kapatid ng kanyang kaibigan—laging mabait sa kanya. Labintatlong taong gulang siya noon nang matapang siyang umamin na gusto niya itong pakasalan balang araw. Natawa lang siya, namula ang pisngi, ngunit hindi siya pinagalitan sa inosente niyang pangarap.

Pagkatapos, umalis ito sa Rose Hills. Kolehiyo. Master’s degree. Mga taon ng bakasyon na ginugol na magkalayo. At sa tuwing bumabalik siya, parang mas lumalayo rin ito.

Nang bumalik si Moises sa edad na beinte singko, ibang-iba na siya. Mas matangkad, mas makisig, puno ng kumpiyansa. At hindi siya dumating mag-isa. Nasa tabi niya si Molly Lively, ipinakilala bilang “potential girlfriend.”

Para kay Helena, iyon ang araw na nabasag ang lupa sa ilalim niya. Hayagan niyang ipinakita ang kanyang damdamin sa loob ng maraming taon. Ni minsan, hindi siya itinulak palayo. Kaya nang dumating itong may ibang kasama, parang lahat ng pinanghawakan niya ay biglang gumuho.

At ang pinakamalupit na bahagi? Kamukhang-kamukha niya si Molly. Ang parehong mahabang blonde na buhok, ang parehong amber na mga mata, pati ang pinong hugis ng ilong. Kung hindi dahil sa matalas na panga ni Helena, mas matangkad na frame, at asul na mga mata, maaari na silang ipagkamali bilang magkapatid.

Nag-aapoy ang sama ng loob niya. Maging ang ama ni Moises, si Erick Floyd Ford, ay galit na galit. Sinubukan niyang itaboy si Molly, nag-aalok ng malaking pera para umalis ito sa Rose Hills, ngunit tumanggi si Molly. Sa huli, pinilit ni Erick ang anak na pakasalan si Helena Pearl o tuluyang itakwil. Ang kanyang mensahe ay malinaw at matalim: Si Molly Lively ay hindi kailanman magiging bahagi ng kanilang pamilya.

Si Helena Pearl ay dalawampu pa lamang noon, nag-aaral ng biochemistry sa unibersidad na pag-aari ng kanyang ama, nang siya ay naging asawa ni Moises. Inamin niyang naging makasarili siya. Ang ideya na makita si Moises sa piling ng ibang babae ay hindi niya kayang tiisin. Pero minahal niya ito ng sobra, sobra na handa siyang sumama sa plano ng ama—ang itulak palayo si Molly. Naisip niya, Ito na ang pagkakataon ko. Balang araw, matututunan din niya akong mahalin.

Sa loob ng mahigit isang taon, ginamit nina Erick at Helena ang kanilang impluwensya upang pigilan si Molly na makabalik sa Rose Hills. At sa maikling panahon, nagtagumpay sila. Wala na si Molly.

Ngunit si Molly ay parang aninong hindi matitinag. Sa tahimik na tulong ni Moises, nakabalik siya.

At ngayong naririnig ni Helena ang tinig ng asawa, bawat salita ay parang punyal na tumatagos sa kanyang puso.

"Hindi na ako kontrolado ng tatay ko. I make my own decisions. And my decision is this—" tumigil ito sandali, bago tumingin nang diretso sa kanya, "I want you out of my life, Helena Pearl."

Ang mundo niya ay biglang gumuho. Ang lahat ng sakripisyo, lahat ng paniniwala na balang araw ay mamahalin din siya ni Moises—nag-iba sa isang iglap. At sa harap ng kanyang pinakamalaking takot, naramdaman niyang siya mismo ang naging dayuhan sa buhay ng lalaking buong puso niyang pinili.

Ang mga luha ay lumabo ang kanyang paningin. Nanginginig ang boses niya. “Pero Moises, mahal kita. Lahat ng ginawa ko… para lang mahalin mo ako pabalik. Simula bata pa tayo, alam mo na ang nararamdaman ko.”

Bumagsak siya sa kanyang mga tuhod, mahigpit na hinawakan ang kanyang mga binti. “Please… wag mo akong iwan. Mahal kita. Mahal na mahal kita.”

“HINDI KITA MAHAL!” Niyanig ng dagundong ng tinig ni Moises ang buong silid. Sa isang mabilis na galaw, inilapag niya ang makapal na folder ng mga papel sa mesa. Kumalabog iyon, umalingawngaw sa mga dingding, parang martilyo sa puso ni Helena.

Diborsyo.

Nakatutok ang mga mata niya roon, parang nanigas. Ito na ang katapusan. Pagkatapos ng lahat ng sakripisyo, lahat ng taon na hinintay niya… hindi pa rin sapat. Mababaw ang kanyang hininga, tumulo ang mga luha sa kanyang pisngi.

“You’re unbelievable,” dumura si Moises, ang mukha niya baluktot sa galit. “Ano ang nangyari sa Helena Pearl na kilala ko noon?”

Parang tinusok ng malamig na karayom ang dibdib niya. Ako pa rin ito… ako pa rin. Ipinaglaban ko lang ang pag-ibig na sa tingin ko ay tama. Para sa kanya. Para sa amin.

“Damn it!” Naikuyom niya ang panga at tumalikod. “Aalis na ako. I have better things to do than deal with you.” Tinuro niya ang mga papel. “Isang linggo. Pirmahan mo sila.”

Kinuha niya ang kanyang coat at tinungo ang pinto. Basag ang boses ni Helena. “Saan… saan ka pupunta?”

Hindi siya lumingon. “Wala sa iyong negosyo.” Tumigil siya sandali, bago idinagdag nang malamig, “Siguro sa apartment ni Molly ako tutuloy. Kahit saan, maliban dito.”

Isinara niya nang malakas ang dobleng pinto, iniwan si Helena na nakatitig sa walang laman na pasilyo. Para siyang iniwan sa gitna ng bagyo—tahimik ngunit nakabibingi. Kumakabog ang dibdib niya, bawat tibok parang pagsabog.

At habang dahan-dahang lumalakas ang galit na humahalo sa sakit, sumisigaw ang isip niya. Kung iniisip niya na mapapalitan ako ni Molly… nagkakamali siya. Hindi ko hahayaang maagaw niya si Moises.