Chapter 2

Makasarili? Oo. Kaya niyang aminin iyon. Pero para sa kanya, hindi iyon basta pagkamakasarili—ito ay pag-ibig. Minahal niya si Moises higit sa lahat.

Insecure? Paano ba naman hindi, kung si Molly Lively ay palaging naroon, laging sapat ang lapit para agawin siya?

Sa loob ng isang taon, naging... steady ang kanilang kasal. Hindi romantic, hindi dreamy, pero civil. May mga tahimik na sandali, mga gabing parang totoo silang mag-asawa. At masasabi niya—kahit paano—na sinubukan ni Moises.

Pero anim na buwan na ang nakalipas, nagbago ang lahat. Isang hindi inaasahang mensahe ang dumating: Bumalik si Molly.

Mula noon, parang may matalim na kuko na kumamot sa dibdib niya. Hindi siya mapakali. Sinimulan niyang silipin ang bawat galaw ni Moises, bawat kilos nito ay tila may nakatagong kasinungalingan. Lahat ng simpleng sagot ay naging kahina-hinala. Nawalan siya ng pasensya. At minsan, kusa na lang lumabas sa kanyang bibig ang salitang hiwalayan, kahit sa isang mahinang bulong.

Pagkatapos, dumating ang mga larawan. Si Moises at Molly sa tanghalian. Magkasama silang naglalakad papasok sa isang marangyang apartment.

Iyon lang. Pero sapat na iyon para gumuho siya.

Hinabol ni Helena Pearl si Molly. Nanginginig ang kanyang mga kamay habang binubuksan ang pinto ng lobby ng gusali. Sa harap ng lahat, buong tapang niyang sinabi kung sino si Molly. Asawa siya. Legal. At hindi niya hahayaang agawin ito sa kanya.

At natural, nalaman ni Moises. Ang paghaharap na iyon ang nagbukas ng pinakamasabog na away ng kanilang kasal, doon mismo sa sala ng villa. Nag-echo ang bawat sigaw sa marmol na dingding, at halos madurog ang baso sa kanyang mga kamay habang pilit niyang ipinagtatanggol ang sarili.

Oo, naging makasarili siya. Oo, naging insecure siya. Pero lahat ng iyon ay dahil mahal niya ito.

Ang tuluyang nagpabagsak sa kanya ay ang mga salitang iyon: HINDI KITA MAHAL.

Hindi ko ginawa.

Parang may kumalas sa loob niya, parang gumuho ang buong mundo. Kung wala talaga siyang nararamdaman, bakit? Bakit niya siya hinawakan nang mahigpit sa mga gabing mag-isa siya? Bakit niya siya tinanggap sa kama, sa tahanan, sa buhay?

Nangangatog ang kanyang mga tuhod hanggang sa bumigay ang mga ito. Napasubsob siya sa malamig na sahig, halos madurog ng bigat ng sariling mga iniisip. Tila siya tinutuya ng sariling boses na umuukit sa tenga niya.

“I guess… convenient partner lang ako.”

Isang mapait na tawa ang kumawala, kasabay ng pagbagsak ng luha. “Of course. He never said he loved me. Not once. Not even that he liked me. Ako lang yung babaeng pinilit ng ama niya na pakasalan.”

Saglit siyang nanatili roon, nanginginig, hanggang mapansin niya ang mga katulong na nakamasid mula sa may pintuan. Ang mga mata nila ay nakasunod, parang mga matang naghuhusga. Napaso siya ng hiya. Nakakahiya. How pathetic.

Mabilis niyang inagaw ang divorce paper sa mesa, halos mapunit ang gilid, at nagmamadaling tinungo ang master bedroom. Sa loob, pinilit niyang pigilan ang pag-iyak habang nanginginig ang mga kamay niyang bumubukas sa kontrata.

Isang linya ang agad tumusok sa kanya: Para palayain si Moises, tatanggap siya ng sampung milyong dolyar na sustento.

Para bang sinampal siya ng realidad.

Itinabi niya ang mga papel, humarap sa full-length mirror. Sa repleksyon ay bumungad ang isang mukha na hindi niya halos makilala—maputla, lubog ang mga mata, gusot ang buhok, at isang pahid ng luha sa kanyang pisngi.

“Nakakaawa,” mahina niyang bulong, halos hindi marinig ng sarili.

Bago siya naging Mrs. Floyd Ford, siya ang pinaka-hinahangad na babae sa kolehiyo. Pumila ang mga lalaki para ipagtapat ang kanilang pag-ibig, ngunit pinili niya ang isang lalaking hindi man lang nagbigay sa kanya ng kahit kapiranggot na pagmamahal pabalik.

Nakakaawa. Nakakaawa talaga.

Dalawampu’t dalawa pa lamang siya—isang nangungunang mag-aaral sa biochemistry, nagtapos nang maaga, nakatakdang maging isang surgeon. Ngunit itinapon na niya ang lahat. Bakit? Dahil laging nandiyan si Molly, laging malapit para nakawin si Moises sa kanya. Kung aalis siya, kung susundan niya ang pangarap niya, si Molly ang makakakuha ng lahat ng iniingatan niya. Kaya siya nanatili.

Dumapo ang kanyang paningin sa paligid ng kwarto hanggang sa huminto ito sa wedding portrait na nakasabit sa dingding. Naalala niya ang kanyang ngiti roon—maliwanag, puno ng pag-asa, parang kumikinang ang mga mata niya. Ngunit si Moises… kahit sa larawang iyon, hindi maitago ang lungkot sa kanyang mukha. At ngayong tinitigan niya ito nang mabuti, para bang sumisigaw ang larawan ng katotohanan: hindi siya kailanman naging masaya sa piling niya.

Naninikip ang guilt sa kanyang dibdib. Isang mapait na tawa ang kumawala—hungkag, walang laman. Para bang nakakulong siya sa sarili niyang mundo. Alam niya ito. Kung sinabi lang niya ng hindi noon, baka malaya na siya ngayon. Hindi nakatayo rito, ganito, wasak.

Muli niyang hinaplos ang gilid ng divorce papers. Sampung milyong dolyar para lumayo. Sampung milyong dolyar para tuluyang maglaho.

Nanginginig ang kanyang mga labi habang nakatitig sa salamin. “Pero… kung aalis ako ngayon… panalo si Molly?” bulong niya, halos wala nang boses.

Napaupo siya, nakatitig sa bakanteng silid. Hindi niya alam kung gaano katagal siyang tulala, hanggang sa marinig niya ang sarili niyang mahinang bulong. “Tama ka, Moises… tama ka. Sinira ko ang lahat.”

“Mrs. Floyd Ford, please eat something. Wala ka pang maayos na kain dalawang araw na,” malumanay na boses ang pumasok sa silid. Si Mrs. Shaw, ang tagapag-alaga ng bahay, may dalang tray ng pagkain.

“Dito ka na lang kumain,” sabi nito, inilapag ang tray sa mesa. Umupo siya malapit kay Helena Pearl at hindi umalis hangga’t hindi nakakagat ang kanyang amo.

Halos tubig at tuyong tinapay lang ang kinaya ni Helena nitong mga araw, pero ngayon, dahan-dahan siyang tinulungan ni Mrs. Shaw hanggang sa maubos niya ang kalahati ng pagkain.

Pag-angat ng ulo niya, pinilit ni Helena Pearl ang isang mahina, basag na ngiti. “Mrs. Shaw… salamat. Sa pag-aalaga. Sa pananatili…” Naputol ang tinig niya, sabay lagaslas ng luha. “Pero natatakot ako… I pushed too hard into Moises’s life. Maybe… maybe he hates me now.”

“Shhh, Mrs. Floyd Ford.” Maingat na ipinatong ni Mrs. Shaw ang kanyang kamay sa kanya. “Ikaw ay isang mabuting tao. Ang pag-ibig… hindi iyon bagay na puwede mong pilitin. Kung ito ay para sa iyo, babalik ito. Kung hindi… hindi kailanman sa’yo.”

Napalunok si Helena Pearl at sinubukang patatagin ang boses. "I... Alam ko yun. Pero... umaasa lang ako na mamahalin niya ako balang araw. Na baka... mapatawad niya ako."

Mabagal na tumango si Mrs. Shaw, ang kanyang mga mata ay banayad ngunit matatag. Napanood niya si Helena Pearl na lumaki mula sa isang matamis at walang muwang na babae tungo sa isang babaeng pinatigas ng buhay at pag-ibig. Nakita niya ang sakit kay Helena Pearl mula nang ikasal siya kay Moises. Karaniwan, itinatago niya ang kanyang sarili, ngunit sa pagkakataong ito, hindi niya kayang panoorin ang paghihirap niya.

Nakaupo si Helena Pearl sa tahimik na bahay, ang bigat ng nakalipas na ilang buwan ay bumabagabag sa kanya. Nakapatong pa rin sa mesa ang divorce papers, hindi nagalaw hanggang ngayon. Sa loob ng ilang linggo, iniiwasan niyang isipin ang mga ito, nagpapanggap na maayos ang lahat. Ngunit pagkatapos magsalita muli ni Moises kahapon, ang katotohanan ay sumalubong sa kanya tulad ng malamig na ulap: ang kanilang kasal ay tapos na.

Nabasag ng malumanay na boses ni Mrs. Shaw ang kanyang mga iniisip. "Kung pareho kayong hindi masaya sa kasal na ito, bakit mananatili?"

Ipinikit ni Helena Pearl ang kanyang mga mata, naramdaman ang bukol sa kanyang lalamunan. Alam na niya ang sagot bago pa man niya sabihin. "Oo... nakapagdesisyon na ako," bulong niya, halos hindi marinig.

Nang makaalis si Mrs. Shaw, naramdaman ni Helena Pearl ang katahimikan ng bahay sa dibdib niya. Bumaha ang mga alaala, maliliit na sandali ng kasiyahan, ang mga tawanan na pinagsaluhan nila noong mga bata pa, ang init ng kamay niya nang siya ay natatakot. Naalala niya ang mga aralin sa matematika, ang mga pancake, ang lawa, ang bilis ng tibok ng puso niya sa tuwing ngumingiti ito sa kanya. At naalala niya rin ang mga pagkakamali, ang mga panahong itinulak niya ng husto, humihingi ng sobra, at pilit na pinipilit ang pag-ibig na hindi maaaring pilitin.

Ang mga luha ay lumabo ang kanyang paningin. Kinuha niya ang panulat at papel. Nanginginig ang kanyang kamay, ngunit pinilit niyang magsulat, hinahayaan ang bawat salita na dalhin ang kanyang kalungkutan, kanyang panghihinayang, at kanyang pagmamahal.

“Moises, hindi ko alam kung paano ka pakawalan nang hindi nadudurog ang puso ko. Pero alam kong mas masakit ang manatili kung ako lang ang nagmamahal. Hindi kita sisisihin… kasi ako ang pumilit. At alam kong hindi kita kailanman mapipilit na mahalin ako.”

Huminto siya, pinahid ang luha, at muling idinikit ang pluma sa papel.

“Kung sakaling maalala mo ako balang araw, sana hindi bilang asawa na nagdulot ng bigat, kundi bilang batang babaeng nagmahal sa’yo nang buo, kahit pa hindi siya minahal pabalik.”

Bago niya matapos, napakagat siya ng labi. Hindi niya alam kung kaya pa niyang ipagpatuloy o kung iyon na ang huling bagay na masasabi niya kay Moises. Ngunit malinaw: ang liham na ito ang magiging pamamaalam niya.

“Mahal kong Moises,

Una mo akong tinulungan sa aking takdang-aralin sa matematika noong ako ay sampu. Naaalala ko ang pagkamangha ko sa kung gaano kadali mong pinagkadalubhasaan ang mga numero. Akala ko magaling ka.

…Narinig ko na itong sinabi ng maraming beses, ngunit itinanggi ko ito: ang ibig sabihin ng pagmamahal sa isang tao ay pagpapalaya sa kanila. Kaya eto na. Pinirmahan ko na ang divorce papers.

Paalam, Moises. Mag-ingat ka.

Pag-ibig, Helena Pearl.”

Nang matapos niya ang huling linya, hindi niya alam kung paano huminga. Para bang kasama ng liham ay ang isang bahagi ng sarili niyang puso na tuluyan na niyang pinakawalan.