Chapter 3

Maaga pa lang, alas singko ng umaga, gising na si Helena Pearl. Halata sa mukha niya ang puyat, may madilim na bilog sa ilalim ng kanyang mga mata habang nag-iimpake siya ng mga gamit. Pabalik-balik siya sa aparador, hindi alam kung ano ang dapat dalhin.

Binili siya ni Moises ng ilang damit. Kahit walang pagmamahalan sa kasal nila, naiisip pa rin niya na may mga pagkakataong inalala siya nito.

“Mas mabuti nang huwag kong dalhin ang mga bagay na galing kay Moises,” bulong niya. Kinuha lang niya ang mga damit na nabili gamit ang pera ng kanyang ama.

Pagkatapos, tinawagan niya ang driver ng kanyang ama. Doon lang niya muling kinuha ang mga papeles ng diborsyo. Binasa niya ito ng minsan. Pagkatapos, binasa niya ulit. Pinilit niyang namnamin ang bawat salita.

“You’re getting a divorce, Helena,” mahina niyang sabi sa sarili. “Huwag ka nang umiyak. Umiyak ka na lang mamaya… kapag nasa bahay ka na.”

Muling napatingin siya sa halagang nakasulat. Sampung milyong dolyar, kapalit ng kanyang pirma. Tumigil siya sandali. Kumuha ng ballpen at ginuhitan iyon, pagkatapos ay nilagdaan ang bawat pahina ng may matatag na kamay.

Sa huling bahagi, nakita niyang katabi mismo ng kanyang pirma ang kay Moises. Parang may matalim na kutsilyong tumusok sa kanyang dibdib. Sandali niyang inisip kung paano at kailan ito nilagdaan ni Moises.

Nanginginig ang kamay niya habang ibinabalik ang mga papel sa mesa. Dahan-dahan niyang tinanggal ang kanyang singsing sa kasal. Tumulo ang mga luha niya pero pinilit niyang pigilan ang iba. Naupo siya sa gilid ng kama at hinayaan ang katahimikan na bumalot sa kanya.

Biglang nag-vibrate ang cellphone niya. Inakala niyang driver ng kanyang ama ang tumatawag.

Pero hindi.

Muli na namang lumabas ang anonymous na numero na ilang araw nang nagpapadala sa kanya ng mga larawan nina Moises at Molly. Pero ngayon, may pangalan na.

“Hindi ako kalaban mo, Helena. Ako ang taong makakapagpabagsak kay Moises… at hawak ko ang ebidensyang kailangan mo.”

Kasunod noon, isang larawan ang dumating. Si Moises at si Molly, magkahawak-kamay. Pero may kasamang detalye sa litrato na mas nakakatakot, mas mabigat, at kayang baguhin ang lahat ng alam niya.

Nanlaki ang mga mata ni Helena Pearl. Bumilis ang tibok ng puso niya. Sa screen ay isang larawan ni Moises, nakaupo sa isang dining table na hindi niya nakilala. Magulo ang buhok, parang kagigising lang mula sa kama. Lukot at kulubot ang kanyang kamiseta, kapareho ng suot niya sa trabaho.

Kasunod, isang text message:

“Kahit anong gawin mo, babalikan niya ako. Hindi ka niya minahal kahit kailan. Sumuko ka na.”

Namutla ang mukha ni Helena. Si Molly Lively iyon. All along, siya pala ang nasa likod ng lahat.

Bumuka ang bibig ni Helena pero walang lumabas na salita. Sa isang matalim na paghinga, bumagsak siya pabalik sa mga kumot. Isang mapait na tawa ang kumawala. Tapos isa pa. Hanggang sa hindi na niya mapigilan—malakas na pagtawa na may kasamang luha.

Sampung minuto siyang nag-iyak at nagtatawa. Sa huli, napabuntong-hininga siya. Kumikirot pa rin ang dibdib niya, pero mabilis ang mga daliri niya sa pag-type.

[Kaya ikaw pala ang lahat, Molly. Hindi ko akalain. Well, makukuha mo siya. Tanggap ko ang pagkatalo ko.]

Tinitigan niya muna ang mga salita bago pinindot ang send. Hindi na mahalaga. Pumirma na siya sa mga papel. Tinanggap na niya na hindi siya minahal ni Moises.

Ngunit sa ilalim ng lahat ng iyon, may bahagi pa rin sa puso niya na gustong malaman ang totoo.

Kinuha niya ang screenshot ng mensahe ni Molly at ipinadala mismo kay Moises. Pagkatapos ay nag-type:

[Sumasang-ayon ako sa diborsyo. Maaari mong ibigay kay Molly ang sampung milyong dolyar. Hindi ko kailangan ng pera. Ako si Helena Pearl Larson, anak ng kilalang cardiac surgeon na si Doctor William Larson. Salamat sa lahat. Pasensya na. Sorry sa lahat.]

Sinundan niya ito ng isa pang maikling tala para siguraduhin na walang hindi pagkakaunawaan:

[By the way, tinawid ko ang alimony at pumirma sa tabi. Gaya ng sinabi ko sa text ko, hindi ko kailangan ng pera. At… ikinalulungkot ko ang larawang ipinadala ko sa iyo. Naisip ko lang na dapat mong malaman.]

At pagkatapos pinikit niya ang kanyang mga mata, huminga nang malalim, at tuluyang binitawan si Moises.

Nag-ikot ng baso si Keith, hindi makapaniwala. “Moises, hindi ka ba masaya sa kanya? Helena always looked like she cared about you.”

Mabilis na umiling si Moises, parang naiinis. “She cared? O baka cared about what comes with me. Status. Name. My father pushed me, and she didn’t say no. Do you call that love?”

Umiling si Sean. “But bro, everyone thought you two were solid. You looked happy.”

Bahagyang natawa si Moises pero walang saya. “Appearances. That’s what marriage is about, right? Appearances and deals. Hindi niya ako pinili. Pinayagan niya lang.”

Tumahimik sila sandali, at doon napansin ni Keith na medyo nangingitim ang mga mata ni Moises. Halatang ilang gabi na siyang walang maayos na tulog.

“Moises,” maingat na sabi ni Keith, “kung talagang ayaw mo na, at kung hindi ka masaya… fine. Pero sana sigurado ka. Kasi once na mawala siya, baka hindi na bumalik.”

Pinikit ni Moises ang mga mata, parang iniisip niya ang mga salitang iyon, pero umiling siya ulit. “She was never mine to begin with.”

Nagpalitan ng tingin sina Sean at Wendell. Parehong hindi na kumibo. Tahimik na tinungga ni Moises ang panibagong baso ng alak, para bang gusto niyang lunurin lahat ng iniisip niya.

"Ilang beses," pag-amin ni Moises, matalim ang boses. "Isang hapunan lang, para mapasaya ang tatay ko." Napailing siya at napabuntong-hininga. "Nagtitiis ako. Pero ngayong mahina na siya at ako na ang may hawak ng kumpanya, puwede na akong gumawa ng sarili kong desisyon."

Uminom siya muli bago tuluyang binitiwan ang mga salitang matagal na niyang kinikimkim. "Pagod na ako sa selos niya. Sa pagiging insecure niya. Sobra na."

Tahimik ang buong mesa. Kita sa mukha ng mga kaibigan ang pagkabigla. Si Keith lang ang nagsalita sa wakas. "Tungkol ba ito kay Molly Lively?"

Bahagyang nanigas ang panga ni Moises.

"Hindi ko lang sigurado, pare," patuloy ni Keith, maingat ang tono. "Pero halos palagi kayong magkasama nitong mga araw. At… tinatago mo iyon kay Helena. Siyempre magseselos siya."

"Sino man ang kaibigan ko, wala na iyon sa kanya," malamig na sagot ni Moises. Binuhusan niya ulit ng alak ang baso at ininom sa isang lagok. "Kaninong panig ba kayo?"

Naging mabigat ang hangin. Walang gustong sumagot. Hanggang sa tuluyan itong binali ni Sean.

“Kaya… magkaibigan lang ba kayo ni Molly, o plano mo na siyang gawing kasintahan pagkatapos ng diborsyo?”

Napahiga si Moises sa sandalan, nag-isip ng matagal. Noon pa man, iyon na ang plano niya bago siya naipit sa kasal. Pero ngayon, hindi na siya ganoon kasigurado. Kahit papaano, may nararamdaman siyang pananagutan kay Molly—kahit hindi niya matukoy kung pagmamahal nga ba iyon.

“Bakit hindi?” sagot niya sa huli, malamig at matigas. "Dinala ko na si Molly sa Rose Hills dalawang taon na ang nakalipas. Nasa isip ko na noon pa man."

Nagkatinginan ang mga kaibigan niya. Nakangisi si Keith, sinabayan ni Sean, at napakagat-labi si Wendell na para bang may hindi masabi. Ang mga ekspresyon nila ay lalong nagdagdag sa inis at bigat na kanina pa nararamdaman ni Moises.

“Ano ba ang nangyayari sa inyong lahat?” sigaw ni Moises, galit ang tingin habang nililingon ang paligid ng mesa.

“Wala, Moises. It’s just…” sumulyap si Sean kina Wendell at Keith. Nang makitang pareho ang iniisip ng dalawa, nagpatuloy siya, “Hindi ka namin maintindihan.”

Tumango si Keith. Matagal na niyang kilala si Helena Pearl at Moises mula pagkabata. Noon, halos hindi mapaghiwalay ang dalawa, at lahat ng tao—pamilya, kaibigan—siguradong sila ang magkakatuluyan. Pero nag-iba ang lahat nang isang araw ay dumating si Moises kasama si Molly Lively.

“Anong ibig mong sabihin na hindi mo ako naiintindihan?” malamig ngunit matalim ang tanong ni Moises.

“Simple lang,” maingat na sagot ni Keith. “Oo, baka may kaunting pagkakapareho sila, pero hindi sila pareho sa kabuuan. Hindi lang sa itsura. Background ni Helena, ugali niya, karakter niya…” Umiling siya. “Ganito na lang, Moises, ipapakita ko.”

Itinaas ni Keith nang mataas ang kaliwang kamay. “Ito si Helena Pearl.”

Ibinaba niya ang kanang kamay, halos nakadikit sa lamesa. “At ito si Molly Lively.”

“Iyan ang agwat nila. Kahit sinong matinong lalaki, pipiliin si Helena kaysa kay Molly. Kaya hindi namin maintindihan kung bakit mo—”

“—pipiliin si Molly kaysa sa asawa mo,” dugtong ni Keith, may halong panunuya ang tono.

“Kung gano’n, bakit hindi mo na lang siya pakasalan?!” biglang putol ni Moises, tumaas ang boses.

Nagbagsakan ang mga bote ng alak nang itulak niya iyon mula sa mesa. Kumalat ang likido sa sahig at umalingasaw ang amoy ng alak. Mariing itinulak ni Moises ang upuan, inayos ang kanyang amerikana, at tila handa nang lumabas.

Pero bago pa siya makagalaw, dumulas ang malamig na boses ni Keith.

“Sigurado ka ba diyan, Moises? Dahil kung talagang hindi ka interesado kay Helena… I’d be more than happy to pursue her.”

Parang may sumabog na kulog sa isip ni Moises. Nanigas ang katawan niya. Hindi siya makapaniwala na si Keith—ang kilalang babaero, ang lalaking palipat-lipat ng babae na parang nagpapalit lang ng damit—ay mangangahas banggitin iyon.

Kumulo ang dugo niya. Sa isip niya, hindi deserve ni Keith ang babaeng tulad ni Helena Pearl.

“’Wag na ’wag mong isipin ’yan,” madiing sabi ni Moises, nanlilisik ang mga mata.