Chapter 4

Sa loob ng halos isang oras, walang patutunguhan na nagmaneho si Moises sa paligid ng bayan. Paulit-ulit na bumabalik sa isip niya ang usapan tungkol sa diborsyo. Salamat sa mga tinaguriang kaibigan niya, nagsimula siyang magduda sa sarili.

Pasado hatinggabi na. Hindi pa rin niya alam kung saan pupunta. Sa hotel ba? Sa opisina? O baka… kay Molly. Siya lang ang naisip niyang makakaintindi sa kanya.

Diretso siyang pumunta sa apartment nito. Pagdating niya, ilang ulit niyang pinindot ang doorbell bago bumukas ang pinto. Nagpakita si Molly, halatang nagulat. Nanlaki ang mga mata niya nang makita si Moises sa may liwanag ng hallway.

"Moises… you're here," mahina niyang bulong.

"Kailangan ko ng kausap," sabi ni Moises, mabigat ang boses. "Sana huwag kang magalit."

Tumabi si Molly at pinapasok siya. Dinala niya ito sa sala. "Ano ba’ng nangyayari sa’yo?" tanong niya, banayad ang tono.

Pero biglang nag-iba ang mukha ni Molly. Nagsalubong ang kanyang kilay. Mahina niyang sabi, "Nag-away ba kayo ni Helena Pearl? I'm… I'm sorry. Hindi ko rin inakala na malalaman niya na nakabalik na ako. Nagulat ako nang bigla siyang kumatok dito noong Martes."

Tumulo ang luha sa gilid ng mata niya. "Dapat hindi na lang ako bumalik. Ako lang ang naging dahilan ng gulo sa pagitan niyo."

"I’ve asked for a divorce," malamig na putol ni Moises.

Napatingin si Molly, halos hindi makapaniwala. "Ano… ano’ng sabi mo?"

"Sinabi ko kay Helena Pearl na gusto ko nang lumaya," mahinang sagot niya, nakatitig sa kawalan. "Ngayon na wala na ang tatay ko sa kumpanya, hindi na niya ako mapipilit sa kasal na ito."

Natigilan si Molly. "Sigurado ka ba? Kaya mo ba ‘yan?"

Napahawak si Moises sa ulo niya, parang bibigay. "Kailangan kong gawin. Hindi ito ang buhay na gusto ko."

Dahan-dahang lumapit si Molly at hinawakan ang balikat niya. "Alam ko ang pakiramdam, Moises. Ang hirap kapag wala kang kontrol sa buhay mo. Naramdaman ko rin ‘yan noon… noong pinigilan ako ng tatay mo na magkaroon ng lugar dito sa Rose Hills." Napabuntong-hininga siya. "Pareho tayong nakulong sa isang mundo na hindi natin pinili."

Para kay Moises, parang isang malaking kasalanan ang nagawa niya kay Molly. Dinala niya ito sa Rose Hills na walang malinaw na direksyon, at sa huli, siya mismo ang nakulong sa isang kasal na hindi niya pinili.

“Moises,” mahinang wika ni Molly, nakatingin siya diretso sa mga mata nito. “Hindi mo kasalanan lahat. Alam kong hindi mo rin gusto ang nangyari.”

“Pero ikaw ang nasaktan,” sagot niya, mabigat ang tono. “Dinala kita rito, tapos iniwan kitang nag-iisa habang ako’y nakatali sa buhay na ayaw ko.”

Umiling si Molly. “Hindi ako nagalit. Siguro… oo, nasaktan ako noon. Pero natuto akong tanggapin. Ang mahalaga ngayon, malaya ka na. Kung talagang ayaw mo na, wala nang pipigil sa’yo.”

Napatitig si Moises sa kanya, parang humahanap ng sagot. “At kung pipiliin kong bumalik sa iyo, tatanggapin mo pa rin ba ako?”

Sandaling natahimik si Molly. Humugot siya ng malalim na hininga bago tumugon. “Moises… hindi ako sigurado. Noon, oo, inisip kong kaya kong hintayin ka. Pero ngayon, mas komplikado na ang lahat. May mga sugat na hindi basta-basta naghihilom.”

Parang tinusok ang dibdib ni Moises sa sinabi niya. Naisip niya si Helena Pearl, ang mga gabi na pinilit niyang huwag isipin ang mga mata nito na puno ng lungkot. At ngayon, heto si Molly—ang babaeng minsang naging kanlungan niya—na nagsasabing baka huli na ang lahat para sa kanila.

“Hindi ko alam kung saan ako lulugar,” bulong ni Moises, halos pabulong. “Kung ano ba talaga ang gusto ko.”

Lumapit si Molly, hinawakan ang kamay niya. “Moises, hindi mo kailangang magmadali. Pero sana, bago ka gumawa ng desisyon, siguraduhin mong hindi ka tatakbo palayo lang sa sakit. Piliin mo kasi iyon ang gusto mo, hindi dahil gusto mong takasan ang isa pa.”

Sa mga salitang iyon, napatigil siya. Parang gumuho ang lahat ng iniisip niyang sagot.

Kinaumagahan, nakatayo si Molly sa kusina, nagluluto ng itlog habang sumisingaw ang amoy ng kape. Pero ang nasa isip niya ay hindi ang almusal—kundi ang naka-lock na pintuan kagabi. Pinili ni Moises na mag-isa kaysa kasama siya.

“Ayos lang,” bulong niya sa sarili. “Kung itutulak niya ako, ipapakita ko kay Helena kung ano ang mawawala sa kanya.”

Nilapag niya ang mug sa harap ni Moises. Habang umiinom ito, mabilis niyang kinuha ang phone at kinunan siya ng litrato. Click.

Hindi iyon ang una. Sa mga nakaraang buwan, padahan-dahan siyang nagpapadala kay Helena Pearl ng mga maliliit na litrato—mga pahiwatig na sapat para magtanim ng duda, pero hindi sapat para maging ebidensya.

Alam ni Molly ang kahinaan ni Helena. Noon pa man, naiinggit na ito, natatakot na palitan. At iyon mismo ang ginagamit niya laban dito.

Ngayon, hindi na niya itinago ang sarili sa larawan. Ipinadala niya iyon diretso kay Helena. Walang caption. Walang paliwanag.

Habang nakatingin siya kay Moises na walang kamalay-malay, ngumiti si Molly nang palihim.

“Malapit na,” bulong niya. “Katulad ng dati… magiging akin ka ulit.”

Makalipas ang ilang minuto, dumating ang tugon ni Helena Pearl. Isang beses itong binasa ni Molly, at isang mabagal, nasisiyahang ngiti ang sumilay sa kanyang mga labi. Sumuko na ang babae.

Inilarawan niya ang kanyang sarili sa kama ni Moises, ang braso nito ay nakayakap sa kanya, wala nang mga nakaw na sandali o kalahating pangako. Bumalik sa Lockwood City, naghalikan sila, ngunit wala na. Hindi pa siya binigyan ni Moises ng titulong gusto niya.

Pagkatapos ay pinakasalan niya si Helena Pearl, at ang distansya ay lumaki lamang. Ang masama pa, pinalayas siya ng kanyang ama sa lunsod, tinanggalan ng trabaho, at nagpadala ng mga tauhan para ilayo siya.

Pero ngayon?

Ngayon, lahat ng iyon ay malapit nang magbago.

Si Molly ay pinilit na lumayo nang higit sa isang taon. Paminsan-minsan, inaabot niya si Moises, ngunit ang kanilang pag-uusap ay maikli, halos pormal.

Ngayon, sa likod niya sa Rose Hills at Moises na nakaupo bilang CEO ng Floyd Ford Group of Companies, mas determinado siya kaysa dati.

Napangisi siya sa sarili. Sa lalong madaling panahon, nang wala na si Helena Pearl, maaalala ni Moises kung sino talaga ang gusto niya, at ako iyon. I didn’t sacrifice all these years para lang mawala.

"Salamat sa almusal, Molly. Dapat akong bumalik," sabi ni Moises, na inilapag ang kanyang mug. "And remember, you've got that interview at the public library. Don't worry, hindi na makikialam si Father. He's finally tired of fighting me."

“Talaga?” Lumawak ang ngiti ni Molly. "Magandang balita iyan. Mababayaran kita sa wakas sa lahat ng ginawa mo para sa akin."

"Hindi, huwag. Utang ko pa rin sa iyo ang ginawa ng aking ama," sagot ni Moises.

Napatingin siya sa hallway. "Isipin kung gagamit ako ng banyo?"

“Go ahead,” matamis na sabi ni Molly.

Habang papalayo si Moises, mabilis na kinuha ni Molly ang kanyang cellphone. Binuksan niya ang gallery, at doon nakapila ang mga larawan at recordings na matagal na niyang iniipon.

Hindi niya mapigilang ngumiti. Konti na lang, Helena Pearl. Konti na lang, Moises. Lahat ng lihim ninyo, magiging bala ko.

Pinanood niya si Moises na tingnan ang ilang mensahe bago nito ibinaba ang telepono sa mesa at lumakad palayo. Habang naghuhugas siya ng pinggan, hindi naalis ang tingin niya sa screen—at doon, biglang bumungad ang pangalan ni Helena Pearl.

Nanginginig ang kanyang mga daliri. Simula nang magpakilala siya muli, halos mamatay si Molly sa pananabik na malaman ang isusulat ni Helena.

At ayun—nakabukas pa rin ang telepono. Walang password.

Dahan-dahan niyang tinapik ang mensahe. Nang bumungad ang larawan, para siyang binuhusan ng malamig na tubig. Isang screenshot. Masyadong malinaw. Kahit anong pagtanggi, halata kung sino ang nagpadala. Kahit gumamit siya ng ibang numero, hindi matatakpan ang ebidensya.

Hindi puwedeng malaman ni Moises. Hindi ngayon.

Mabilis ang kilos niya—unang tinanggal ang larawan, pagkatapos ang buong thread, kasama na ang nakapipinsalang mensahe kung saan pumayag si Helena Pearl sa diborsyo. Wala na. Burado.

“Bitch,” singhal niya sa ilalim ng hininga. “Sa tingin mo ba uubra iyon?”

Isang malamig na tawa ang kumawala sa kanya. Ibinulalas niya ang mga salitang matagal nang namumuo sa dibdib.

“Sorry, Helena Pearl Larson. Pero hinding-hindi mo siya makukuha. Nakakaawa kang talunan.”