Chapter 5

"Sweetheart, kung hindi ka niya kayang pahalagahan, hindi siya karapat-dapat sa iyo," malumanay na sabi ni Dr. William Larson. "Ipinagmamalaki ko na sa wakas nagawa mo ang desisyong ito."

Niyakap nina William at Eleanor ang kanilang umiiyak na anak sa katahimikan ng kanilang mansyon.

"Minahal ko siya, Tatay… Inay… pero sana hindi nauwi sa ganito," bulong ni Helena Pearl.

"Ngunit kailangan mong mahalin ang sarili mo nang higit pa," dagdag ni Eleanor habang pinupunasan ang luha ng anak.

Hinawakan ni William ang baba ng anak at tinitigan siya nang mariin. "Panahon na para unahin mo ang sarili mo, Helena. Noong pinakasalan mo si Moises, isinuko mo ang mga pangarap mo. Alam kong minahal mo siya, pero may mas malaki pang buhay kaysa sa kanya. Karapat-dapat ka sa mas mabuti."

Kung dalawang taon na ang nakalipas, baka tinanggap ni William si Moises bilang manugang. Pero mula nang ikasal sila, nakita niyang unti-unting nawala ang kislap sa mata ng anak. Sa una, masaya at puno ng pag-asa si Helena Pearl. Pero lumipas ang buwan, naging tahimik na lang ang lungkot sa mga mata nito, mas madalas umiyak, pumayat, at nakalimutan ang sarili habang sinusunod lang si Moises.

Masakit para kay William na makita ang anak niyang dati ay mahal ng lahat, pero ngayo’y pakiramdam ay hindi na mahalaga at kulang sa tiwala sa sarili. Ilang beses na niyang pinakiusapan si Helena na iwan si Moises, pero palagi nitong sinasabi na babalik ang ayos ng kanilang relasyon. Ngunit ibang-iba ang nakita niya.

At ngayon, sa wakas, malaya na ang anak niya. Wala na siyang pakialam kung sino ang nagpasimula ng hiwalayan, basta’t makapagsisimula ulit si Helena.

"Halika, umalis tayo rito," mahinahong sabi ni William. "Lilipat tayo sa ibang lugar. Mag-aral ka ulit ng medisina, at tuparin mo ang pangarap mong maging surgeon, gaya ko."

Si Helena Pearl ay nakaupo sa silid-aralan ng kanyang ama, nakabukas ang maleta sa kanyang paanan. Buong umaga siyang nag-ayos ng gamit—maingat na iniisip kung ano ang dadalhin at ano ang iiwan. Bawat damit, bawat aklat, bawat larawang isinilid niya ay parang piraso ng sarili niyang buhay na muli niyang binabalik.

“Talagang mangyayari na ito, Ama,” mahina niyang sabi habang isinasara ang maleta.

Ngumiti si William at ipinatong ang kamay sa balikat niya. “Oo, anak. Isang bagong simula. Sa pagkakataong ito, tutok ka na sa mga pangarap mo. Walang makakapigil sa’yo.”

Lumabas si Eleanor mula sa pinto, may dalang tray ng tsaa. “Handa ka na, Helena. Sapat na ang sakit at hirap na dinaanan mo. Panahon na para mabuhay para sa sarili mo.”

Huminga nang malalim si Helena Pearl at ramdam ang init ng pagmamahal ng kanyang mga magulang. Sa unang pagkakataon matapos ang ilang taon, gumaan ang bigat sa kanyang dibdib.

Pero kahit papaano, hindi pa rin maiwasang sumagi sa isip niya si Moises—kung paanong naging malamig ito, kung paano nito hinayaang manatili si Molly sa buhay nila, at kung gaano siya kabilis binitawan. May kirot at galit na umangat, pero agad niyang pinigilan. Hindi na iyon tungkol sa kanya. Ito ay tungkol na sa kanya mismo.

Dahan-dahang isinara ng kanyang ama ang maleta. “Pag-alis natin, iniiwan na natin ang Rose Hills. Wala nang anino, wala nang alaala. Araw-araw, mas lalakas ka.”

Tumayo si Helena Pearl at tumango. “Oo, Ama. Nangako ako—babangon ako.”

Habang papaalis ang sasakyan sa mansyon, idinikit ni Helena Pearl ang noo sa bintana. Unti-unting nawala sa tanaw ang Rose Hills—kasama ang mga alaala ng sakit, pagkakanulo, at lungkot. Sa harap naman niya ay ang Warlington, isang lungsod na puno ng bagong pag-asa. Doon niya muling hahanapin ang sarili at ang tunay niyang landas.

Gayunpaman, sa isang bahagi ng kanyang isip, alam niya na sina Moises at Molly ay bahagi pa rin ng kanyang kuwento. Ngunit sa kauna-unahang pagkakataon, nadama niyang handa siyang harapin ang anumang susunod na mangyayari, hindi bilang asawang nakulong sa mundo ng iba, kundi bilang si Helena Pearl Larson, na determinadong bawiin ang kanyang buhay.

Samantala, si Moises ay sumandal sa kanyang upuan. "Dadalhin mo ba ang laptop mo sa ospital?" tanong niya ulit, saka niya napansin kung gaano ka-pagod ang mukha ni James nitong mga araw. Bumuntong-hininga siya at umiling.

“Magpahinga ka ng dalawang araw at samahan mo ang nanay mo,” madiin na sabi ni Moises. "Ipapasa ko kay Sherly ang trabaho mo. Matulog ka rin ng maayos."

Nagningning ang mga mata ni James. Mabilis siyang yumuko. "Maraming salamat, sir Floyd Ford. Ibibigay ko kay Sherly ang endorsements ko."

Kinawayan siya ni Moises. "Go. Alagaan mo ang nanay mo."

"Sir," nag-aalangan si James, "dahil pinahintulutan mo na akong mag-leave... baka puwede ring ikaw na ang magpahinga."

Natigilan si Moises. Ganun ba siya ka-obvious? Halos gabi-gabi, hindi siya makatulog. Lumipat ang mga mata niya sa private room sa tabi ng opisina. Oo, kaya naman niyang pumikit doon—pero hindi iyon ang tunay na problema. Ang problema ay ang pagtulog sa bahay.

Ang parehong bahay na minsang pinuno ng tawa at mga pangarap nila ni Helena Pearl.

Sumikip ang dibdib niya. Mahigit isang linggo na ang nakalipas mula nang huli silang nag-usap. Higit pa sa deadline na ibinigay niya. Pinirmahan na ba niya ang divorce papers?

Mayroon lamang isang paraan para malaman. Ibinalik niya ang tingin kay James at tumango. "Tama ka. Salamat, James."

"You're welcome, sir. Goodnight." Lumabas na si James, dala ang gaan ng loob.

Pagkasara ng pinto, isang katok ang pumunit sa katahimikan ng opisina. Mabagal, maingat. Parang dala nito ang sagot na ilang gabi nang kinatatakutan ni Moises.

"Mrs. Shaw, nagdala ako ng mga damit mula sa opisina na kailangang labhan. Pakiusap, pakiayos mo," sabi ni Moises pagpasok niya sa villa.

"Oh my, Mister Floyd Ford," tugon ni Mrs. Shaw habang kinukuha ang mga damit. "Parang hindi ka na umuuwi. Naubos mo na yata lahat ng ekstra mong damit! Kumain ka na ba? Maghahanda ako ng mabilis."

Kumunot ang noo ni Moises. "Hindi ba naghanda ng hapunan si Helena?"

Oo, binigyan niya ng divorce papers si Helena Pearl, pero kahit gaano sila nagtatalo, hindi siya nito pinapabayaan. Ang hindi pagluto ng hapunan ay kakaiba.

Nag-alinlangan si Mrs. Shaw bago nagsalita. "Sir... hindi ba talaga kayo magdi-divorce? Umalis si Madam tatlong araw matapos kayong mag-away dito sa sala."

Natigilan si Moises. "Umalis siya?"

Yumuko si Mrs. Shaw. "Pasensya na, narinig ko ang sigawan n’yo nung gabing iyon. Naiwan niya ang ilang papeles sa bedside table n’yo."

Hindi na sumagot si Moises. Dumiretso siya sa kwarto, nilampasan ang hapunan.

Tama si Mrs. Shaw. Nandoon nga sa mesa ang mga papeles—ang divorce agreement na pinirmahan ni Helena.

Napaupo siya, hawak ang papel. Hindi siya makapaniwala na pumirma si Helena nang walang kahit anong drama. Walang tawag. Walang mensahe. Kahit pamilya niya, walang nakakaalam.

Kinuha niya ang kanilang two-toned wedding ring. Tinitigan niya ito habang iniikot sa daliri, saka napansin ang isa pang papel na nakatupi sa ilalim.

Isang sulat. Addressed sa kanya.

Binuksan niya at binasa. Nakasaad doon ang alaala nila noong kabataan—mga simpleng araw na masaya sila. Habang binabasa niya, mas lalo niyang naramdaman ang bigat sa dibdib.

Sa huli ng sulat, nakasulat:

“Nilagdaan ko ang alimony at kinountersign. Tulad ng sabi ko sa text ko, hindi mo na kailangang magbigay ng pera. At... pasensya na sa larawan at mensaheng ipinadala ko. Naisip ko lang na kailangan mong malaman.”

Napakunot ang noo ni Moises.

“Mensaheng ipinadala niya? Pero… wala akong natanggap.”