Kabanata 3

Habang tulala pa ako, dumating ang ina ni Nara na si Mrs. Sullivan, nagngingitngit sa galit. "Amber, ‘yang pamangkin mo binuhusan ng juice si Nara! Kung hindi lang siya pinigilan ni Hansel, talagang makakatikim sa akin ang pamilya Sullivan dito!"

Agad na nagsalita si Hansel, "Amber, inawat ko lang si Ezra para hindi lumaki ang gulo sa pagitan ng pamilya niyo at ng Sullivan. Huwag kang mag-alala, pinigilan ko naman ang sarili ko—hindi ko naman talaga siya sasaktan."

Tinitigan ko siya nang seryoso habang kagat-labi. Halata sa mukha ni Ezra ang pamamaga at may dugo pa sa labi. Sobrang kapal naman ng mukha ni Hansel na sabihing "nagpigil" siya.

Sa ilalim ng matalim kong tingin, bahagya siyang yumuko, tila alam niyang mali ang ginawa niya. Tapos hinarap ko si Mrs. Sullivan at sarkastikong sinabi, "Mrs. Sullivan, half an hour ago lang, nasa rooftop ‘yung anak mo at gustong magpakamatay. At ako ang nagsabi kay Hansel na tulungan siya.

"So, technically, ako ang lifesaver niya. Si Ezra naman, dumating dito galing school para sa kasal ko. Pagdating niya, nalaman niyang may nagpalit ng bride. Inisip niya na inaapi ako, kaya hindi niya napigilan ang sarili at ibinuhos ‘yung inumin niya sa bagong bride—para maipagtanggol ako."

Matalim ko siyang tinitigan at itinuloy, "Kung tutuusin, dahil ako ‘tong lifesaver ni Nara, puwede na siguro nating sabihing quits na lang tayo, ‘di ba?"

Nakakunot ang noo ni Mrs. Sullivan, halatang gusto niyang makipagtalo pa, pero hindi niya kayang suwayin ang mga mata ng mga tao. Nagpasya na lang siyang tumalikod at tabihan si Nara.

Inalalayan ako ni Ezra para tumayo. Napansin ni Hansel ang mukha kong namumutla, kaya nagtanong siya nang may pag-aalala, "Amber, bakit parang ang putla mo?"

Hindi ko na lang siya pinansin at bumulong kay Ezra, "Tawag ka ng ambulansya…"

Kaagad na sinunod ni Ezra ang sinabi ko at kinuha ang phone.

Nagulat si Hansel. "Ano? Bakit kailangan ng ambulance? Sobrang lakas ba nang pagkatulak ko sayo? Hindi naman siguro ganun katindi, ‘di ba?"

"Paandar mo lang ‘yan, Amber, para mag-alala siya," singit ni Nara nang sarkastiko.

Sumimangot si Hansel. "Ganoon ba, Amber? Hindi ko gusto ‘yung ganiyang manipulative na style."

Nag-init si Ezra, gusto nang gumanti, pero pinigilan ko siya. "Ezra, tulungan mo lang akong makalabas." Hawak-hawak ko ang tiyan ko habang dahan-dahan kaming naglakad papunta sa entrance ng hotel, labis ang sakit na naramdaman ko.

Susubukan sana kaming pigilan ni Hansel, nang bigla naming marinig, "Nawalan ng malay si Ms. Sullivan!" Kaagad siyang napalingon, binuhat si Nara, at sumigaw, "Dalhin sa ospital!"

Lumingon ako para tingnan sila habang binabaybay niya ang crowd, bakas ang matinding pag-aalala sa mukha niya. Sumikip ang dibdib ko nang maalala kong kahit noong mga panahong pinakamahal niya ako, si Nara pa rin ang pipiliin niyang unahin. Kung sana noon ko pa nalaman ‘to sa dati kong buhay, baka hindi ganoon kapait ang naging katapusan ko.

"Amber, nandito naman ako," biglang sabi ni Ezra habang tinutulungan niya akong maglakad. "Huwag kang malungkot. Hindi ko hahayaan na masaktan ka ulit."

Nakangiti akong sumagot, "Hindi ako malungkot, huwag kang mag-alala."

Mukhang hindi pa rin kumbinsido si Ezra. "Hindi bale, pagtanda ko, hindi ko na hahayaang may manakit sa ‘yo kailanman!"

Sa wakas, nakarating kami sa labas ng hotel. Dahil malapit lang ang ospital, mabilis dumating ang ambulansya.

Bago pa man ako makapagsalita, biglang dumating si Mrs. Sullivan na hysterical, "Doktor, tulungan niyo ‘yung anak kong nawalan ng malay!"

May biglang tumulak sa akin nang malakas. Kung hindi lang ako inaalalayan ni Ezra, malamang bumagsak ako nang masama.

Napatingin ako nang masama—si Hansel ang bumaba kasama si Nara. Pagkakita niya sa akin, ni hindi man lang siya nagpakita ng pagsisisi, bagkus tuwirang sinabi, "Amber, maliit na tulak lang naman ‘yon, samantalang si Nara nangangailangan ng immediate medical attention dahil nawalan siya ng malay.

"Kailangan niya ‘yung ambulansya. Magpahatid ka na lang sa bahay at magpahinga, ha?"

Lalong tumindi ang kirot sa tiyan ko, kaya umiling ako. "Hindi puwede. Kailangan kong pumunta ng ospital!"

Alam kong nagkukunwari lang si Nara, at hindi ko kayang isugal ang buhay ko nang dahil sa theatrics niya.

Sumugod si Mrs. Sullivan at bigla akong sinampal. "Walang hiya ka! Sino ka para makipagkompitensya sa anak ko?"

Sumaklolo si Ezra, pero agad siyang inawat ng mga security guard. Napaluhod ako sa sobrang sakit, nanginginig ang katawan ko, at tinitingnan ko si Hansel—baka sakaling tulungan niya ako.

Iwas ang tingin ni Hansel, at sinabi niya, "Nag-aalala lang si Mrs. Sullivan para kay Nara. At saka, Amber, buhay ang pinag-uusapan dito. Hindi ka dapat nagseselos sa ganitong oras."

Inakusahan pa ako ng ibang tao na nagdadrama lang ako para magmukha akong mabuti kanina. Dahil do’n, tuluyan niyang binuhat si Nara at pumasok sa ambulansya.

Bago sila umalis, hinarap pa ako ni Hansel, "Amber, mabait ka. Alam kong maiintindihan mo ‘yung choice ko, ‘di ba?"

Ni hindi na hinintay ‘yung sagot ko, at sumakay na siya.

Habang unti-unting nawawala ‘yung ambulansya, napasigaw ako nang galit, "Hansel, walanghiya ka!"

May biglang napatingin sa binti ko at sumigaw, "Diyos ko, dinudugo siya! Ang daming dugo!"