Nalanta at Muling Namukadkad ang Pagibig

Pagkatapos ng tatlong taon naming pagamaate ni Nathan Foster, inakala kong alam ko na kung saan kami tutungo. Pero hindi siya kailanman nagpropose sa akin. At sa halip ay nagawa pa niyang malove at first sight sa aking stepsister.

Naging direkta at walang tigil ang ginawa niyang panliligaw dito na hindi nagiwan ng pagamaalawang isip sa aking isipan. Pero sa pagkakataong ito, hindi na ako nagbreakdown o naghintay pa sa mga mangyayari habang umaasa na babalik pa siya gaya noon. Napagdesisyunan ko nang makipaghiwalay.

Itinapon ko ang lahat ng regalo niya sa akin, pinagpunit punit ko rin ang wedding dress na lihim kong binili at noong kaniyang kaarawan, iniwan ko sa aking nakaraan ang Riverdale.

Nang sasakay na ako sa aking flight, nagmessage si Nathan sa akin:

“Nasaan ka na? Hinihintay ka ng lahat.”

Ngumiti ako, pero na ako nagreply sa kaniya habang binoblock ko siya sa bawat platform. Wala siyang ideya na dalawang linggo na ang nakalilipas mula noong tanggapin ko ang proposal ng aking college senior na si Eustace Cooper.

Nang lumapag ang eroplano sa bagong siyuama na aking titirhan, nakahanda na kami ni Eustace na simulan ang bagong yugto ng aming mga buhay nang magkasama—bilang magasawa.

…

“Eustace, nakapagdesisyon na ako,” Nakatayo kong sinabi sa harapan ng salamin habang nakatitig sa namumutla at vulnerable kong sarili.

Hindi kasing hirap ng inaakala ko ang paggawa ng importanteng desisyon sa buhay.

“Roxanne… matatanggap mo ba ang proposal ko?” Maririnig ang malalim na boses ni Eustice mula sa kabilang linya ng tawag.

Nakaramdam ng kaunting sakit ang aking dibdib. Umapaw ang luha sa aking mga mata habang bahagya akong tumatango sa kaniya. “Oo.”

“Alam mo ba, Roxanne na noong college ko pa hinihintay ang araw na ito?”

Sa hindi ko maipaliwanag na dahilan, nagpakita ang imaheng nasa salamin ng maliit na ngiti sa kaniyang mukha.

“Bigyan mo ako ng kalahating oras. Aayusin ko muna ang lahat dito.”

“Sige, Roxanne. Hihintayin kita.”

Nang magtapos ang aming tawag, biglang itinulak pabukas ang pinto papasok sa aking kuwarto mula sa labas.

“Roxanne,” Simula ng aking ama habang awkward na inaayos ang kaniyang lalamunan. “Hindi maganda ang pakiramdam ng kapatid mo nitong nakaraan. Mas pumapasok ang araw dito sa kuwarto mo, puwede bang dito muna matulog ang kapatid mo nang ilang araw?”

Hindi ako sumagot sa kaniya habang nakatingin ang aking mga mata sa aking stepmom at step sister na si Sophia Williams na nakatayo sa likuran ng aking ama.

Dali dali namang sumali sa usapan ang aking stepmom, “Oh, Charles, hindi mo na kailangan pang guluhin si Roxanne para rito.”

Nagmukha namang kaawa awa si Sophia habang nagamaagdag ito ng, “Okay lang, Ama. Okay lang po ako. Ayaw ko pong mainis ang kapatid ko nang dahil sa akin.”

“Ano bang problema? Anak din naman kita,” Sabi ng aking ama bago siya magpakita ng seryosong mukha sa akin. “Ikaw ang mas nakakatanda sa inyong dalawa, Roxanne. Kaya dapat lang na mas maging malawak ang pangintindi mo kay Sophia.”

Nabablangko akong tumingin sa aking ama.

Inakala ko na makakaramdam ako ng sakit sa aking puso, na iiyak ako kung paano mas magcare ang sarili kong ama sa kaniyang stepdaughter na hindi naman niya kadugo kaysa sa akin.

Pero walang kahit na isang luha ang pumatak mula sa aking mga mata.

At sa halip ay ngumiti at tumango lang ako sa kanila.

“Sige, makikipagpalit na lang ako ng kuwarto sa kaniya.”

Kalahating buwan na lang naman ang hihintayin ko bago ako tuluyang makaalis sa lugar na ito.

Kaya hindi na importante kung saang kuwarto ako matutulog.