03 - อดีตของเฟิ่งหรั่น

“แม่รู้ว่าเจ้าอยากแต่งนางเข้ามาในจวน เพื่อวางแผนโดยเร็ว แต่อุปสรรคชิ้นใหญ่ของเราคือไทเฮา คิดว่านางจะยอมง่ายๆ หรือ?” ซู่ไท่เฟยเอ่ยขึ้นมา

          ลู่อ๋องยกยิ้มดังเช่นเคย “ไม่ยอมก็ต้องยอมพะยะค่ะ หากฝ่าบาททรงเอ่ยมอบสมรสพระราชทานมา ไทเฮาจะทรงคัดค้านอันใดได้ ยิ่งเป็นคนที่รักพี่ชายอย่างลู่เฟยหลง ข้าอยากเห็นสีหน้าสิ้นหวังของเขานัก”

          ซู่ไท่เฟยยกยิ้ม นานมากแล้วที่ต้องทนเก็บกดและอยู่ภายใต้อำนาจของคนสามคนในวังหลวง หากแผนการโค่นล้มบัลลังก์ลู่ฮ่องเต้สำเร็จ พระนางก็จะอยู่เหนือคนใต้หล้า ไม่ต้องอยู่ใต้ฝ่าเท้าคอยรับคำสั่งของใครและยิ่งไม่ต้องโดนใครกดขี่ข่มเหงอีกแล้วดังเช่นที่ผ่านมา

          “รอให้งานเลี้ยงคืนนี้ผ่านไปก่อน วันหลังแม่จะหาทางกราบทูลฝ่าบาทเองเรื่องสมรสพระราชทาน ในงานคืนนี้เจ้าก็พยายามแสดงออกความรู้สึกต่อนางอย่างชัดเจนล่ะ เฟิ่งหรั่นเป็นธิดาคนโปรดของใต้เท้าเฟิ่ง หากบุตรสาวเขาได้เป็นพระชายาอ๋อง เขาก็ย่อมต้องหันมาสนับสนุนเจ้าให้ขึ้นเป็นรัชทายาท” ซู่ไท่เฟยกล่าวพลางจิบน้ำชา สายพระเนตรของพระนางยากจะคาดเดาความรู้สึกได้ เช่นเดียวกับอ๋องเก้าที่ไม่อาจคาดเดาพระทัยของ

พระมารดาตนเอง

          ตำหนักคังเฉวียน

          ตำหนักคังเฉวียนเป็นตำหนักที่อยู่ทางทิศใต้ของวังหลวง ซึ่งเป็นที่ประทับส่วนพระองค์ไทเฮาในทุกๆ รัชกาล มีศาลาริมน้ำอันร่มรื่นเป็นที่ประทับผ่อนคลายส่วนพระองค์ บริเวณเดียวกันนั้นนอกจากจะมีศาลาริมน้ำที่สวยงามแล้ว สะพานไม้ที่ถูกสร้างขึ้นอย่างประณีตงดงามนั้นก็งามวิจิตรไม่แพ้กัน ลู่เฟยหลงเดินทางมาเข้าเฝ้าพระมารดา ภาพบรรยากาศอันคุ้นเคยของตำหนักคังเฉวียน ทำให้เขาคิดถึงเยาว์วัยที่เฟิ่งหรั่นมักมาเล่นที่นี่กับน้องสาวของนางและลู่อ๋อง

          ภาพความทรงจำในวัยเยาว์ปรากฏขึ้นมา เด็กหญิงตัวน้อยวัยเจ็ดปีกำลังวิ่งเล่นกับอ๋องเก้าพระอนุชาต่างมารดาของเขา ส่วนตัวเขานั้นได้แต่มองนางวิ่งเล่นกับน้องชายต่างมารดาด้วยใบหน้าที่เคร่งขรึม เนื่องจากในยามนั้นเขาอายุได้สิบห้าขวบปีแล้ว จึงได้แต่เฝ้าดูอยู่ห่างๆ เท่านั้น นานวันเข้าความรู้สึกที่มีต่อเฟิ่งหรั่นเริ่มแปรเปลี่ยนไป เขาเฝ้ามองการเติบโตของนางทุกๆ วันก่อนจะออกไปรบทัพจับศึกที่ชายแดน ทุกครั้งหากได้เห็นสิ่งของที่นางชอบในแคว้นของศัตรู เขามักจะนำมาเก็บแทนตัวของนางเสมอ

          “อาหลงของแม่” ไทเฮาทรงสาวพระบาทเข้ามาหาบุตรชาย โดยมีกูกูใหญ่ของวังคอยช่วยประคองไว้ มิให้พระนางทรงลื่นล้ม เนื่องจากบริเวณนี้อยู่ติดกับริมน้ำ อาจเกิดอุบัติเหตุได้ตลอดเวลา

          “เสด็จแม่” ลู่เฟยหลงคำนับพระมารดาด้วยความเคารพ สายพระเนตรและพระพักตร์ที่เคร่งขรึมพลันอ่อนโยนลง เมื่อได้พบพระพักตร์ของ

พระมารดาอีกครั้งรอบหลายปี ไทเฮาแม้จะทรงตำหนิบุตรชายที่ไม่ยอมมาเข้าเฝ้าพระนางก่อนและยังทิ้งพระนางเอาไว้ในวังเกือบหลายปี แต่มาวันนี้กลับทรงหลั่งน้ำพระเนตรแห่งความดีใจออกมาอย่างไม่รู้ตัว

          “เจ้ากลับมาก็ดีแล้ว กลับมาคราวนี้ก็อยู่ที่นี่เสียเถิดนะ อย่าได้ไปไหนอีกเลย อยู่กับแม่และช่วยพี่ชายของเจ้า” ไทเฮาทรงกล่าวพระสุรเสียงอ่อนโยน พระหัตถ์เหี่ยวย่นยื่นเข้าไปสัมผัสใบหน้าหล่อคมของบุตรชายคนเล็กด้วยความห่วงใย

          ลู่เฟยหลงยิ้ม “พะยะค่ะ กระหม่อมกลับมาคราวนี้ก็ตั้งใจจะมาพำนักอยู่ที่นี่ถาวร จะไม่ให้เสด็จแม่ทรงเปล่าเปลี่ยวอีกแล้ว”

          ลู่เฟยหลงประคองพระมารดาเข้ามานั่งในศาลาริมสระ

          “เจ้ากลับมาคราวนี้ มีสิ่งใดที่นำมาด้วยหรือไม่?” ความคาดหวังของไทเฮา ทรงหมายพระทัยอยากให้บุตรชายได้เชื่อมความสัมพันธ์กับบุตรีเจ้ากรมอาญาให้แน่นแฟ้นมากขึ้น ในอนาคตหากลู่เฟยหลงต้องขึ้นครองราชย์ต่อจากลู่ฮ่องเต้ผู้เป็นโอรสองค์โต จำเป็นต้องพึ่งพาอำนาจเจ้ากรมอาญาในการสนับสนุน

          ชายหนุ่มเข้าใจความหมายของพระมารดาดีว่าทรงหมายถึงสิ่งใด ยามที่เขาประทับอยู่ต่างเมือง พระมารดามักให้คนพาบุตรีเจ้ากรมอาญา ‘อวี๋ฟางหรง’ มาเยี่ยมเยียนเขาเสมอ แต่สำหรับเขาแล้วนางก็เป็นเพียงน้องสาวคนหนึ่งเท่านั้น เขาไม่อยากคิดเกินเลยกับนางไปมากกว่านี้ ด้วยในใจของเขามีเพียงเฟิ่งหรั่นเพียงคนเดียวเท่านั้น ต่อให้รู้ว่าตนเองไม่คู่ควรกับนาง แต่เขาก็ยังมีหวังว่านางจะมีใจให้เขาและหันมามองเขา เหมือนที่นางมองลู่อ๋อง

          ลู่เฟยหลงคาดเดาได้ว่าพระมารดาอยากให้เขาตอบเช่นไร แต่กับอวี๋

ฟางหรงนั้นไม่มีทางเป็นไปได้ เขาไม่เคยรักนาง แม้จะเคยพบกันหลายครั้ง

แต่นางกลับไม่มีความรู้สึกใดให้เขาชวนคิดว่าเป็นคนที่จะเข้ามาในใจของเขาได้เลย ต่างกันกับเฟิ่งหรั่นที่แค่มองตาของนางก็ราวกับมีมนต์สะกดให้หลงใหลอย่างถอนตัวไม่ขึ้น

          “นอกจากชัยชนะ กระหม่อมก็ไม่มีสิ่งใดแล้วพะยะค่ะ” ลู่เฟยหลงตอบพระมารดาตามตรงด้วยน้ำเสียงนุ่มแต่ราบเรียบ สีพระพักตร์ของไทเฮาผู้เป็นมารดาเจื่อนลงเล็กน้อย ความหวังที่อยากให้พระโอรสเสกสมรสกับอวี๋ฟางหรงนั้นดูท่าทางจะไม่มีหวังเสียแล้ว แต่ทว่าพระนางก็ไม่ยอมแพ้เด็ดขาด

          ไทเฮาทรงถอนพระทัย

          “แม่รู้ว่าเจ้าไม่ชอบแม่นางอวี๋ แต่ตอนนี้เจ้าไม่มีสตรีใดในใจ ก็ควรให้โอกาสนางบ้าง นางเพียรทำเพื่อเจ้ามาเท่าใด แม่อยากให้เจ้าเห็นใจนางนะ”

          “เสด็จแม่ ความรักคือความเข้าใจของทั้งสองคน หากให้ลูกอยู่กับนางพระความเห็นใจ นั่นก็คือการฝืนใจและสุดท้ายนางก็คือคนที่เจ็บปวดที่สุด ขอเสด็จแม่อย่าทรงกังวลเลยพะยะค่ะ หากข้าไม่อาจแต่งงานมีชายาได้จริง ก็ยังมีเสวียนเอ๋อร์ ลูกจะพยายามอบรมหลาน เพื่อในภายภาคหน้าจะได้ปกครองแคว้นได้อย่างมีเกียรติ” ลู่เฟยหลงกล่าวอย่างแม่นมั่น เขาจะไม่ยอมแต่งงานกับสตรีที่ตนไม่ได้รักเด็ดขาด หากชาตินี้ไม่มีวาสนาต่อเฟิ่งหรั่น เขาก็ยอมครองตนอยู่เพียงคนเดียว และคอยสนับสนุนลู่เสวียนผู้เป็นหลานชายให้ปกครองบัลลังก์

          ไทเฮาทรงถอนพระทัยอีกคำรบ

          “เจ้าเอง แต่ไหนแต่ไรมาแม่ก็ไม่เคยพูดเรื่องนี้กับเจ้าสำเร็จเลยสักครั้ง...แต่เอาเถิด หากเจ้ารักชอบสตรีนางใดแม่ก็ไม่ว่า แต่ขออย่างเดียว

อย่าได้มีความเกี่ยวข้องกับสกุลของซู่ไท่เฟยก็พอแล้ว” ไทเฮาทรงกล่าวพระ สุรเสียงหน่ายๆ คงมีสักวันที่พระนางจะเกลี้ยกล่อมให้บุตรชายคนเล็กยอมรับการแต่งงานกับอวี๋ฟางหรง

          อาภรณ์ของเฟิ่งหรั่นนั้นงดงามยากจะหาสิ่งใดเปรียบ ทุกสิ่งสรรที่งดงามถูกนำมาใช้กับนางจนหมด ทั้งเครื่องประดับและปิ่นปักผม จนเฟิ่งอี้และเฟิ่งเจาหรงอดอิจฉาในความงามของเฟิ่งหรั่นไม่ได้ แม้ว่าเฟิ่งอี้จะเป็นน้องสาวร่วมสายเลือดเดียวกัน แต่แววตาของนางมองปิ่นหยกที่อ๋องเก้าประทานให้พี่สาวด้วยความเสียดาย

          “เจ้าชอบปิ่นหยกนี้หรืออี้เอ๋อร์” เฟิ่งหรั่นมองน้องสาวอย่างรู้ใจ นางคลี่ยิ้มให้อีกฝ่ายอย่างใจดี

          เฟิ่งอี้แสร้งปฏิเสธ ทั้งๆ ที่จริงแล้วนางควรเป็นเจ้าของปิ่นหยกนั้น!

          “เปล่าๆ เจ้าค่ะพี่หญิง ของสิ่งนี้ท่านอ๋องทรงประทานให้พี่หญิง ข้าจะอาจเอื้อมอยากได้ทำไมกัน” นางหลุบสายตาต่ำซ่อนประกายความไม่พอใจในแววตาเอาไว้

          เฟิ่งหรั่นคลี่ยิ้มบางๆ อีกครั้ง นางเดินตรงเข้ามาหาผู้เป็นน้องสาวก่อนจะบรรจงปักปิ่นนี้ลงบนมวยผมของอีกฝ่ายอย่างประณีต พลางมองนางและตนเองในกระจกทองเหลืองบานใหญ่ พวกนางสองพี่น้องใบหน้านั้นละม้ายคล้ายคลึงกันหลายส่วน อีกทั้งความงดงามยังไม่มีใครเป็นสองรองใคร

          “หากเจ้าชอบ คืนนี้เจ้าก็ใส่เถิด พี่มีเครื่องประดับมากมายที่ท่านแม่เตรียมเอาไว้”ว่าจบแล้วก็เดินกลับไปนั่งที่ของตนเอง พลางให้จิงเจียวหวีผมที่ถูกปล่อยครึ่งหัวลงมาอย่างอารมณ์ดี ในเมื่อน้องสาวของนางชอบปิ่นนั้น

ทั้งอีกฝ่ายยังไม่มีเครื่องประดับที่โดดเด่นเลยสักชิ้น นางในฐานะพี่สาวที่ไม่อยากเห็นน้องสาวน้อยใจจึงตัดสินใจมอบปิ่นนี้ให้สวมใส่

          ของพระราชทานจากอ๋องเก้าแล้วอย่างไร ในเมื่อตอนนี้มันเป็นของนาง นางจะทำอย่างไรก็ย่อมได้

          “ขอบคุณเจ้าค่ะพี่หญิง” เฟิ่งอี้เอ่ยด้วยความดีใจ นางหันหน้าเบาๆ สองถึงสามทีเพื่อสำรวจความเรียบร้อยบนใบหน้าของตนเอง นางหยิบชาดมาแต้มริมฝีปากเบาๆ ริมฝีปากนั้นอิ่มเอิบด้วยชาดสีแดง นางมั่นใจว่าคืนนี้นางจะต้องงดงามไม่เป็นสองจากเฟิ่งหรั่นแน่นอน

          งานเลี้ยงกำลังจะเริ่มขึ้น คนของลู่อ๋องและซู่ไท่เฟยต่างค่อยๆ เดินมาจากตำหนักหลันเป่าที่อยู่ไกลจากวังหลัง พอดีกับเซียวฮองเฮาที่เดินมาพร้อมกับนางกำนัลใหญ่ของนาง เซียวฮองเฮาในอาภรณ์สีน้ำเงินน้ำทะเลค้อมศีรษะคำนับซู่ไท่เฟย ในฐานะที่อีกฝ่ายเป็นผู้อาวุโสกว่าด้วยความเคารพ

          “ถวายพระพรซู่ไท่เฟยเพคะ” เซียวฮองเฮาค้อมศีรษะคำนับอย่างนอบน้อม พระพักตร์งามอิ่มเอิบคลี่ยิ้มบางๆ เป็นเชิงรับคำนับจากอ๋องเก้าด้วยเช่นกัน

          “ถวายพระพรพี่สะใภ้ ทรงสบายดีนะพะยะค่ะ” ลู่อ๋องฉีกยิ้มกว้างถาม พอดีกับเซียวฮองเฮาที่ยิ้มรับ

          “ข้าสบายดี เชิญพวกท่านตามสบายเถิด ขอตัวก่อน” ว่าจบแล้วเซียวฮองเฮาก็เดินจากไป พร้อมกับนางกำนัลของพระนางด้วยท่าทีหยิ่งยโส อย่างไรแล้วซู่ไท่เฟยก็ถือเป็นผู้อาวุโสของวัง อีกทั้งในวังหลังก็นับเป็นอดีตพระสนมของไท่ซ่างหวงพระองค์ก่อน จึงไม่สมควรที่จะถูกมองข้ามโดยไม่ให้

ความเคารพ

          รอยยิ้มของซู่ไท่เฟยค่อยๆ หายไป แปรเปลี่ยนเป็นสีพระพักตร์เรียบ

ตึง “แม่ยังไม่มีโอกาสเข้าเฝ้าฝ่าบาท ก็จัดงานเลี้ยงอย่างกะทันหัน เอาไว้วันหลังแม่จะหาทางกราบทูลเรื่องของเจ้ากับเฟิ่งหรั่นเอง”

          ลู่อ๋องยิ้มรับ “พะยะค่ะเสด็จแม่”

          รถม้าของอัครมหาเสนาบดีเฟิ่งเข้ามาเทียบจอดที่หน้าประตูวังหลวง ใต้เท้าเฟิ่งยื่นสาสน์เชิญร่วมงานเลี้ยงให้กับทหารหน้าประตูวัง ก่อนจะจูงมือฮูหยินเอกของตนเอง เดินนำบุตรสาวทั้งสองเข้าไปในงานรื่นเริงนี้ จู่ๆ เฟิ่งหรั่นกลับรู้สึกบางอย่าง นางจึงปลีกตัวเดินออกไป

          ความรู้สึกบางอย่างนำพานางมาที่อุทยานหลวงของตำหนักคุนหนิง เนื่องจากนางเป็นที่โปรดปรานของฮองเฮา พระนางจึงทรงอนุญาตให้หญิงสาวเข้ามาในอุทยานได้ทุกเมื่อตามที่ต้องการ ถือเป็นคนพิเศษของพระนางจริงๆ

          “อ๊ะ..!” เฟิ่งหรั่นเผลอเดินชนกับลู่เฟยหลงจนเกือบเซล้มลงไป โชคดีนักที่ฝ่ามือหนาคว้าเอวบางประคองเอาไว้ได้ทัน ฝ่ามือของนางยึดไหล่ชายหนุ่มเกาะเอาไว้แน่น หัวใจของนางพลันเต้นระรัวกับเหตุการณ์เมื่อสักครู่ที่เพิ่งเกิดขึ้น นางค่อยๆ ลืมตาทีละนิดสบตากับผู้ที่สวมกอดเอวนางเอาไว้

          “อะ...องค์รัชทายาท” นางอุทานเบาๆ ด้วยความตกใจ ก่อนจะเริ่มรู้สึกตัวว่าตนเองกำลังอยู่ในอ้อมแขนแกร่งของอีกฝ่าย และยังแนบชิดกับแผงอกของเขาอีกด้วย

          ลู่เฟยหลงถือโอกาสสูดกลิ่นหอมจากกายนาง เป็นกลิ่นหอมที่เขา

ชมชอบยิ่งนัก ไม่ต้องปรุงแต่งอันใดนางก็มีกลิ่นกายที่หอมเย้ายวนยิ่งนัก ชาย

หนุ่มเผลอสูดกลิ่นหอมรัญจวนใจ โดยไม่รู้สึกตัวว่ากำลังถูกนางมองด้วยสาย

ตาตำหนิ

          “ปล่อยหม่อมฉันก่อนเพคะ...” นางกล่าวเสียงแข็งกับเขา ชายหญิงอยู่ด้วยกันและทำเช่นนี้ย่อมไม่สมควรยิ่งนัก ลู่เฟยหลงจึงได้สติและปล่อยเอวบางด้วยความรู้สึกที่แสนเสียดาย

          “เราขอโทษ” ลู่เฟยหลงกล่าวเสียงขรึม เขาซ่อนท่าทีเหนียมอายเอาไว้ภายใต้ดวงตาคมปลาบที่เย็นชา

          เราหรือ...เขาแทนตัวว่าเรากับข้างั้นหรือ?

          “หม่อมฉันขอประทานอภัยเพคะที่เสียมารยาทต่อพระองค์”เฟิ่งหรั่นย่อกายขออภัยอย่างนอบน้อม สมกับเป็นสตรีที่ได้รับการอบรมมาอย่างดียิ่ง นางเก็บซ่อนความเขินอายเอาไว้ไม่มิด นอกจากลู่อ๋องที่เคยปักปิ่นให้นางแล้ว ก็มีลู่เฟยหลงที่ทำให้หัวใจของนางเต้นระรัวทุกครั้งที่ได้สบตากัน

          “ไม่เป็นไร เจ้า...มาร่วมงานนี้เหมือนกันหรือ?” เขาแสร้งถาม ทั้งๆ ที่ในใจนั้นรู้อยู่แล้วว่านางมีการแสดงร่ายรำนี้ในวันฉลองของเขา เขาดีใจยิ่งนัก

          เฟิ่งหรั่นก้มหน้าตอบ “เพคะ ถ้าเช่นนั้นหม่อมฉันขอตัวก่อน”

          นางมิได้เกรงกลัวเขาแต่อย่างใด แต่ก้อนเนื้อด้านซ้ายในอกของนางเต้นรัวราวกับจะระเบิดออกมา หากนางยังยืนอยู่ตรงนี้ต่อไปคงไม่เป็นผลดีต่อตัวนางเป็นแน่ สายตาทรงอานุภาพนั้นมักทำให้นางใจสั่นทุกครั้งที่ได้พบกัน เพราะเหตุใดกันนะ...

          ลู่เฟยหลงเอ่ยเสียงเรียบออกมา “ถ้าเช่นนั้นไปกับข้าเถิด ข้ากำลังจะ

ไปงานเหมือนกัน”

          เฟิ่งหรั่นปฏิเสธไม่ออก นางมองชายหนุ่มที่เดินนำหน้านางไปก่อนจะถอนหายใจเบาๆ อย่างโล่งอกแล้วเดินตามเขาไปที่งาน

          ลู่เฟยหลงกับลู่อ๋องนั้นหล่อเหลากันคนละแบบ ลู่อ๋องหล่อเหลาสุภาพทำให้นางรู้สึกประทับใจยิ่งนัก แต่ลู่เฟยหลงหล่อเหลา ดุดันสมชายชาตินักรบ อีกทั้งสายตาทรงอานุภาพที่ทำให้นางใจสั่นตลอดเวลา นางจึงรู้สึกแปลกๆ ทุกครั้งที่อยู่ใกล้กับลู่เฟยหลงมากกว่าลู่อ๋อง

          เฟิ่งหรั่นเดินตามหลังลู่เฟยหลงมาเงียบๆ นางเจอกับเซียวฮองเฮาและไทเฮา จึงค้อมคำนับตามธรรมเนียมอย่างงดงาม กิริยาความงดงามและอ่อนช้อยของเฟิ่งหรั่นเป็นที่พอพระทัยของเซียวฮองเฮานัก ยกเว้นเพียงแต่ไทเฮาที่ทรงมีอคติบางอย่างในใจกับนาง

          นับตั้งแต่ที่รู้ว่าซู่ไท่เฟยเองก็หมายตาเฟิ่งหรั่นให้เป็นชายาของอ๋องเก้า พระทัยของพระนางก็ว้าวุ่นไม่เป็นสุข หรือว่านางจะเป็นอีกหนึ่งสาเหตุที่ทำให้ลู่เฟยหลงไม่ยอมรับการแต่งงานกับอวี๋ฟางหรงเป็นแน่ แม้จะไม่ได้ชอบนางเป็นพิเศษ แต่ก็มิได้อคติกับนางจนเกินไป สกุลเฟิ่งเป็นสกุลใหญ่อันดับหนึ่งของแคว้น ย่อมเป็นธรรมดาที่มีเชื้อพระวงศ์ทั้งหลายต้องการเกี่ยวดองเป็นทองแผ่นเดียวกัน แต่อวี๋ฟางหรงนั้นก็ไม่น้อยหน้าใคร สกุลอวี๋เป็นลูกพี่ลูกน้องกับไทเฮามาเนิ่นนาน พระนางทรงหมายมั่นอยากให้สกุลอวี๋เป็นฮองเฮาองค์ต่อไป

          “ถวายพระพรเพคะไทเฮา ฮองเฮา” เฟิ่งหรั่นค้อมกายคำนับอย่างนอบน้อมด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน น้ำเสียงอันอ่อนหวานของนางนี้เองที่ทำให้พระทัยของไทเฮาผู้ได้รับฟังวาจานี้เริ่มพระทัยอ่อนยวบมาบ้าง แต่หากให้นางแต่งงานกับลู่เฟยหลงจริงๆ ตำแหน่งพระชายารองนั้นก็ไม่เลวนัก หากในอนาคตโอรสองค์เล็กขึ้นครองราชย์ต่อนางก็นับว่ามีศักดิ์เป็นหวงกุ้ยเฟย[1]หรือหากแย่ที่สุดก็อาจจะเป็นแค่หนึ่งในสี่สนมชายา[2] ของฮ่องเต้รัชกาลถัดไป คิดแล้วก็ไม่มีผลเสียเท่าใดนัก

          เซียวฮองเฮากับไทเฮาคลี่ยิ้มตอบ

          “ยินดีต้อนรับนะหรั่นหรั่น” เซียวฮองเฮาทรงเอ่ยอย่างใจดีพร้อมกับรอยยิ้มอันอบอุ่นประดับบนพระพักตร์งดงาม

          “ถวายพระพรเพคะไทเฮา ฮองเฮา” เสียงหวานใสของอวี๋ฟางหรงดังขึ้นจากด้านหลัง สตรีงดงามในอาภรณ์ที่ชมพูกลีบบัวแสนงดงามเดินย่างกรายอย่างอ่อนช้อยเข้ามาคำนับไทเฮาและฮองเฮา ความงดงามของอวี๋ฟางหรงไม่ด้อยไปกว่าเฟิ่งหรั่นเลย หากยืนอยู่ใกล้ๆ กันแล้วพวกนางคงกลายเป็นพี่น้องท้องเดียวกันเป็นแน่

          กล่าวจบแล้วก็หันมามองลู่เฟยหลงด้วยสายตาชื่นชม

          “ถวายพระพรเพคะองค์รัชทายาท” อวี๋ฟางหรงกล่าวด้วยน้ำเสียงหวานใสต่อหน้าชายหนุ่ม นางหลุบสายตาลงด้วยความเอียงอายยามต้องสบสายตาคมปลาบคู่นั้น แต่ทว่าลู่เฟยหลงกลับมิให้ความสนใจนางเลยเพียงนิด คุณหนูสกุลอวี๋รู้สึกเสียหน้าเพียงนิดที่ได้รับการปฏิบัติเช่นนี้ตอบกลับมา

          ไทเฮาทรงเอ่ยปลอบใจ

          “หลงเอ๋อร์เพิ่งเดินทางกลับมา เอาไว้วันหลังเจ้าค่อยแวะมาหาเขาที่ตำหนักบูรพาแล้วกันนะ”

          เซียวฮองเฮาทรงมองพฤติกรรมของทั้งสอง มารดาของสามีตั้งใจ

จับคู่ให้อย่างชัดเจน อีกทั้งสายตาของลู่เฟยหลงนั้นบ่งบอกชัดยิ่งว่ามิได้มีใจให้อวี๋ฟางหรงผู้นี้เลย สงสารแต่เพียงลู่เฟยหลงเท่านั้น สายตานั้นบ่งบอกความรู้สึกที่มีต่อเฟิ่งหรั่นเช่นใดย่อมปิดไม่มิด

          “หม่อมฉันขอตัวก่อนเพคะ” เฟิ่งหรั่นรู้สึกตัวราวกับเป็นส่วนเกินจึงเดินปลีกตัวออกมา ลู่เฟยหลงที่เริ่มเบื่อหน่ายจึงเดินตามนางเข้าไปในงานเลี้ยงที่จัดขึ้นเพื่อตนเอง เขาพอจะทราบจุดประสงค์คร่าวๆ ของการจัดงานครั้งนี้แล้ว พระมารดาทรงเชิญสกุลอวี๋และอวี๋ฟางหรงมาคงหมายใจอยากจับคู่ให้เขาเป็นแน่

          แต่สตรีในใจของเขามีเพียงเฟิ่งหรั่นเท่านั้น ไม่มีใครมาแทนที่นางได้ แต่วาสนาระหว่างเขากับนางจะเป็นไปได้อย่างนั้นหรือ?...

[1] หวงกุ้ยเฟย หมายถึงตำแหน่งพระมเหสีรอง มีอำนาจปกครองฝ่ายในรองจากฮองเฮา สามารถสั่งลงโทษนางสนม นางกำนัลหรือขันทีที่ทำผิดกฎได้ แต่ไม่ได้รับอำนาจถือป้ายหงส์อาญาสิทธิ์ของฮองเฮา (พระจักรพรรดินี)

[2] สี่สนมชายา คือตำแหน่งพระชายาชั้นเอกขององค์จักรพรรดิ เป็นรองจากฮองเฮา แต่มียศสูงกว่าสนมเอกชั้นผิน ได้แก่ กุ้ยเฟย (พระอัครเทวี) ซูเฟย (พระราชเทวี) เต๋อเฟย (พระอัครชายา) และเสียนเฟย (พระราชชายา)