Chapter 2

Napatingin si Ravenne sa labas para tingnan kung anong nangyayari. Bigla kasing huminto ang sasakyan nila sa gitna ng kalsada.

Binaba niya ang bintana at agad na napansin ang tatlong itim na sasakyan na nakaharang sa daan. Bumaba ang mga sakay, lahat nakaitim, at diretso silang lumapit. Doon pa lang, kumabog na agad ang dibdib ni Ravenne. Pero pilit niyang kinakalma ang sarili niya.

Biglang binuksan ng isang lalaki ang pinto sa tabi niya at marahas siyang hinila palabas.

"Who the hell are you? Anong kailangan niyo?" singhal niya sa lalaking humihila sa kanya.

Hindi siya nito pinansin sa una, pero habang patuloy siyang nilalabanan, bigla itong nagsalita, malamig ang boses at puno ng pananakot.

"Sumama ka na lang kung ayaw mong may madamay pa."

Mas lalong bumilis ang tibok ng puso ni Ravenne. Sinipa niya ang lalaki sa binti at dali-daling tumakbo pabalik sa sasakyan nila. Nanginginig ang mga kamay niya habang pilit binubuksan ang pinto, pero bago pa siya makapasok, naabutan na siya ng lalaki at marahas siyang hinila pabalik.

"Ano ba! Bitawan mo 'ko!" sigaw niya. "Sino ba kayo! Anong kailangan niyo sa akin!"

Pero hindi na siya pinakinggan. Sa gilid ng paningin niya, nakita niyang tinutukan na ng baril ang driver nila ng isa pang lalaki. Napatigil siya at nanigas sa kinatatayuan niya.

“Don't. Please, huwag niyo siyang sasaktan,” pakiusap niya, halos wala nang boses. "Sasama... ako sa inyo, huwag na kayo mang damay ng ibang tao."

Nanghina ang tuhod niya. Napatingin siya sa driver na halatang takot na takot, at doon na siya tuluyang nagpahila.

“Sir Thorne, siya ‘yung anak ni Don Gustavo. Nakita ko siya nung dumating sa Salvatore mansion.”

Thorne?

Tama ba ang narinig niya na binanggit na pangalan?

Doon niya lang napansin ‘yung lalaking lumapit mula sa gitna ng mga bodyguard.

Tumayo ang lalaki nang tuwid. With his tall frame and sharp features, he easily commanded the entire space. Suot nito ang crisp white shirt na lalong nagpa-emphasize sa lean at elegant build nito, parang effortless lang ang sophistication nito. Maputla ang balat, almost parang galing sa matinding sakit or pagod. Pero imbes na magmukhang mahina, it gave him this haunting kind of charm. May kung anong raw at delikado sa ilalim ng kalmado nitong aura.

Isang tingin pa lang, at hindi mo na ito makakalimutan.

Could this be the Thorne Alejandro?

Pero hindi iyon kapani-paniwala. Hindi nagpapakita si Thorne sa kahit kanino. Ang hula nga niya ay baka ikasal siya at si Thorne ang may belo sa ulo para itago ang mukha nito.

"Thorne... Alejandro..." bulalas niya ng pangalan nito kahit hindi siya sigurado.

Pinagmasdan ni Ravenne ang lalaki. And honestly? Hindi naman ito pangit. He was tall. Broad-shouldered. Walang kahit anong bakas ng karamdaman. Para sa isang lalaking pinapakalat na mamamatay na, he looked unsettlingly composed.

Confirmed. This man is really Thorne Alejandro.

Ilang segundo pa ay ibinaba ni Ravenne ang defensive stance niya.

"Get inside the car," wika nito sa baritonong boses at sinenyas ang gitnang sasakyan na nakaharang sa sasakyan nila.

Sumulyap muna si Ravenne sa driver niya para tingnan kung ayos lamang ito. Nang makita na wala namang ginawa ang mga body guard ni Thorne, ay saka lang siya pumasok sa loob ng sasakyan.

Sumunod naman sa kanya si Thorne at naupo sa tabi niya, bago nito isinarado ang pintuan. Kaagad na nag-drive ang driver at umalis doon.

At matapos ang isang oras ay huminto sila sa napakalaking mansyon. Nang bumaba si Thorne ay mabilis siyang sumunod hanggang sa sumakay sila ng elevator.

Hindi niya tuloy alam kung matatawag pa ba na mansyon ang lugar na iyon dahil parang hotel na.

“You’re not Raia Salvatore," wika nito nang makapasok sila sa isang kwarto.

Humigpit ang hangin. Ang presensya lang ni Thorne ay parang kumakain ng oxygen sa paligid.

Nanikip naman ang dibdib ni Ravenne. Hindi niya inasahan na ganun kabilis siya mabuking.

Pero hindi siya nagpatalo. Pinanatili niyang kalmado ang boses niya. “I’m... Ravenne Salvatore. Raia's sister."

Tiningnan siya nito mula ulo hanggang paa. Maliit lang siya. Fragile-looking. Halos hindi abot sa balikat nito.

Itinaas ni Thorne ang kilay. “A substitute bride? Matapang ka para pumalit sa kapatid mo.”

Napalunok si Ravenne. Ramdam na ramdam niya ang atensyon nito. Mula pa lang pagpasok niya sa sasakayan, Thorne had taken control. And until now, she still couldn’t read him.

Pero isang bagay ang malinaw, planado ito.

He was testing her. Maybe trying to scare her. Or prove something.

Hindi lang niya alam kung bakit.

Bigla itong lumapit. Wala ito pasabi. Thorne crossed the distance between them. ‘Yung amoy nito ay parang sandalwood, dumikit agad sa ilong ni Ravenne. It was subtle, pero tumama nang malalim. May naalala siya. Something. Or someone. Isang gabing matagal na at ang gabi na sumira sa kanya... five years ago. Parehong-pareho ang amoy.

Bago pa siya makagalaw ay niyakap siya ni Thorne sa bewang at binuhat na parang wala lang. Inilapag siya sa kama, maingat pero firm. His body hovered above hers, wala nang space sa pagitan nila.

Humigpit ang dibdib ni Ravenne. Her instincts screamed at her, pero ang katawan niya, nanigas. Akala niya matagal na siyang manhid, lalo na after five years sa mental hospital. Pero isang tingin lang ni Thorne ay basag agad lahat ng ilusyon.

This was not part of the plan.

Hindi siya pumayag na gamitin ang katawan niya dahil lang siya ang pumalit sa kapatid niya. Lalo na sa isang tulad ni Thorne. Isang lalaking kayang sirain siya kahit wala siyang ginagawa.

Itinaas ni Thorne ang baba niya gamit ang daliri. Pinilit siyang tumingin sa mga mata nito.

“Desperado na talaga ang pamilya mo. Ibinenta ka for 50 million... sa isang lalaking akala nilang mamamatay na. Ganyan ka na lang ba kababa?”

Nag-init ang panga ni Ravenne, pero hindi siya nagpatalo. Hindi nanginig ang boses niya.

“You’re not dying, Mr. Alejandro. At hindi ako dumating dito para maging biyuda mo. Who knows? Baka nga matulungan pa kita.”

Hinawakan ni Thorne ang isang hibla ng buhok niya, marahang pinaikot sa daliri niya. Hindi niya mabasa ang ekspresyon nito, pero ramdam niyang delikado. Nakaka-adik.

“Really?” mahina nitong sagot. “You think you can cure me? Or perhaps... planning to grow old with me?"

His words came out like a dare, like half threat, half invitation. And Ravenne suddenly understood. Whatever game they were playing had only just begun.