Chapter 4

Napakunot ang noo ni Chanelle, hindi makapaniwala sa nakita. Para siyang napako sa kinatatayuan niya. Sa lahat ng taon na magkasama sila ni Thorne habang lumalaki, ni minsan ay hindi pa niya ito nakitang pumayag na mahawakan ng kahit sinong babae.

Sakto namang bumukas ang pinto at napasugod si Eric, pero bigla rin itong natigilan nang makita ang kakaibang eksenang nagaganap sa loob ng kwarto.

Hingal na hingal si Thorne, parang isang taong nalulunod at pilit humihinga. Magaspang at mabilis ang bawat hinga niya. Ang higpit ng pagkakahawak niya sa kamay ni Ravenne ay parang mababali ang mga buto nito.

Napangiwi si Ravenne sa sakit, pero hindi siya umatras. Pawis na agad ang noo niya pero nanatili siyang kalmado. Kinuha niya mula sa bag ang isang manipis na silver na karayom. Nakatago sa mahabang pilikmata ang determinasyon sa mga mata niya.

“Inililigtas ko ang buhay niya," mariin niyang sabi.

Sa isang mabilis at maingat na galaw, itinutok ni Ravenne ang karayom.

Agad siyang hinawakan ni Chanelle sa pulso, halatang balisa at seryoso.

“Wait! Huwag mo siyang hawakan. Walang kahit sinong nakakahawak kay Thorne nang ganito. Nasa ospital na nga ang lola niya, tapos kung may mangyari pa sa kanya, pareho tayong mananagot!"

Hinugot ni Ravenne ang braso niya mula sa pagkakahawak ni Chanelle at tiningnan ito nang diretso.

“Kung may mangyari, ako ang mananagot. Hindi kita idadamay.”

Bago pa makapagsalita si Chanelle, idiniin na ni Ravenne ang karayom. Tamang-tama ang anggulo.

Hindi makagalaw si Chanelle. Napatulala lang siya. Hindi niya inaasahan ang tapang at kumpiyansa ni Ravenne.

Kahit si Eric, ang butler, ay mukhang hindi alam ang gagawin.

Si Thorne, na halos wala nang ulirat, ay nakaramdam ng bahagyang kirot. Parang kagat lang ng lamok. Tinignan niya ang kamay niya at napansin ang kinang ng karayom. Sa gitna ng malabong ulirat ay sumilay sa paningin niya ang mukha ni Ravenne.

Nakita ni Ravenne ang bahagyang reaksyon ni Thorne kaya agad siyang naghanda ng isa pang karayom. Itinutok ito sa isang mahalagang point sa ulo niya.

Nanlaki ang mata ni Chanelle sa takot at sumigaw. “Baliw ka na ba? Sigurado ka ba sa ginagawa mo?”

Napuno ng inis ang mata ni Ravenne. Umigting ang tono ng boses niya, malamig at matalim.

“Kung gusto mong mabuhay siya, tumahimik ka. Hindi mo pa ako nakitang magtrabaho? Ngayon mo makikita. Kung hindi mo kaya, may pinto sa likod mo. Lumabas ka.”

Napatigil si Chanelle. Natigilan siya sa tapang ng sagot pero mabilis ding nakabawi. Nagdilim ang mukha niya sa galit.

“Kaibigan ako ni Thorne. Nilalagay mo siya sa panganib. Karapatan kong pigilan ka.” Tumuro si Chanelle sa pinto, malamig ang titig. "Ikaw ang lumabas.”

Hindi siya pinansin ni Ravenne. Tahimik lang siyang kumilos at idiniin ang ikalawang karayom sa pressure point sa ulo ni Thorne. Dahan-dahang pumikit si Thorne at parang nahulog sa trance.

Sa kabilang dulo ng kwarto, namutla si Eric. Kung may mangyari kay Thorne ngayon, paano siya makakapagpaliwanag sa Lola ni Thorne?

Nainis si Chanelle at sumigaw kay Eric. “Eric, tawagin mo ang security! Paalisin mo 'yang babae!”

Tumalikod si Eric para sundin ang utos.

Pero si Ravenne, kalmado lang. Walang kaba. Patuloy niyang mino-monitor ang kondisyon ni Thorne habang unti-unti niyang inaalis ang mga karayom.

Unti-unting bumukas ang mga mata ni Thorne. May bahid pa rin ng dilim sa tingin niya pero mas malinaw na ang kanyang ulirat.

Hindi na nakapigil si Chanelle at lumapit. Umupo siya sa tabi ni Thorne, punong-puno ng pag-aalala ang boses. “Thorne, are you okay? Can you hear me?" Dahan-dahan niyang iniabot ang kamay niya.

Tiningnan lang iyon ni Thorne na parang may duming nakakapit. Bigla siyang umatras, malamig ang boses at puno ng pagtanggi.

“Don’t touch me. Lumabas ka na.”

Namula si Chanelle sa hiya. Napako sa ere ang kamay niya bago niya ito dahan-dahang ibinaba. Akala niya, matapos makita ang pagtanggap ni Thorne kay Ravenne, baka unti-unti nang nawawala ang distansya nito sa mga babae.

Nag-atubili siya bago umatras, pero hindi pa rin lumayo. Halatang nag-aalala pa rin siya.

Tahimik namang dinisinfect ni Ravenne ang mga karayom at maayos na isinilid sa lalagyan bago tumingin kay Thorne.

“Mas maayos na ba pakiramdam mo?”

Tahimik lang si Thorne habang nakatitig sa kanya. Unti-unti, naging seryoso ang tingin niya. Alam na niya na totoo ang kakayahan ng babae. Hindi siya mukhang babae na galing sa mental facility. Hindi rin siya mukhang ordinaryong babae.

“Those needles of yours... strong enough to calm beasts and heal. Can they kill, too?” When Thorne finally spoke, his voice was low, edged with quiet threat.

Tumigil si Ravenne sa ginagawa niya habang inaayos ang mga gamit. Nakuha niya agad ang ibig sabihin. Nagsisimula nang magduda si Thorne.

She wasn’t surprised. A woman showing up as a substitute bride, fighting off wolves, saving his life with precise medical techniques. Any man would be suspicious by now.

Inilagay niya ang huling karayom sa case at ngumiti ng bahagya. “Panggamot lang ang gamit nito. Hindi para pumatay.”

Hindi na sumagot si Thorne. Nakatingin lang siya sa kamay ni Ravenne.

Sa liwanag na dumadaan sa blinds, kita ang manipis at eleganteng mga daliri ni Ravenne. May pulang bakas pa sa likod ng kamay niya, doon mismo sa higpit ng pagkakahawak ni Thorne kanina. Parang naging maselan ang dating nito sa kanya.

Sa kabilang bahagi ng kwarto, napabuntong-hininga si Chanelle. Medyo kumalma ang dibdib niya. Mukhang bumalik na ulit sa ulirat si Thorne.

Ang nakakagulat, ilang karayom lang mula kay Ravenne, ay bumalik agad sa sarili si Thorne. Usually, inaabot siya ng isa hanggang tatlong oras kapag may episode siya. Minsan mas matagal pa.

Biglang bumukas ang pinto. Pumasok si Eric kasama ang dalawang bodyguards. Pero napatigil agad siya nang makita si Thorne na nakaupo, malinaw ang tingin, at nagsasalita. Para siyang natulala.

“Ms. Salvatore... posible ba talaga? Kayang gumaling ni Mr. Alejandro?”

“Enough, Eric.” Mababang boses ni Thorne pero matatag. At sa isang linya lang na iyon, natahimik agad si Eric.

Lumingon si Thorne kay Ravenne. “Ihatid si Ms. Salvatore sa guest room. Hayaan siyang magpahinga.”

“Yes, sir.”

Hindi na nagtanong si Ravenne. Tahimik lang siyang sumunod kay Eric palabas ng kwarto.

“I guess I’ll go along with it,” she thought. “No use trying to figure him out.”

Pagkaalis nila, saka lang napansin ni Thorne na naroon pa si Chanelle. Kumunot ang noo niya, at naging matalim ang boses. “Bakit nandito ka pa?”

“I came to tell you something important. Your grandmother collapsed. She’s in the hospital now.”

Sandaling nanigas ang mukha ni Thorne. “Mauna ka na. Susunod ako.”

Pagkaalis ni Chanelle ay dumiretso si Thorne sa cabinet, binuksan ito, at kinuha ang cellphone niya.

“Mr. Alejandro,” sagot sa kabilang linya.

“Any update on the woman from five years ago?”

Bumuntong-hininga si Agent Seven Asis. “Wala pa rin, sir. Yung singsing na ibinigay niyo, wala pa ring lumilitaw kahit sa black market. Honestly, it’s like she vanished into thin air. This won’t be easy.”

Thorne's eyes darkened, a flicker of something fierce passing through them.

“Keep looking,” malamig ang boses niya. “Hanapin mo siya. Kailangan ko siya makita.”