Chapter 3

May biglaang matalim na pakiramdam na gumapang sa dibdib ni Ravenne. Parang warning iyon na malinaw, madiin. May panganib na malapit, at kahit hindi pa niya makita kung ano, ramdam na ramdam ng katawan niya. Pero hindi siya nagpahalata. Tumindig siya nang diretso, inangat ang tingin at huminga nang malalim.

“I did some research about you,” panimula niya, mahinahon pero sigurado. “At nalaman kong infected ka ng isang uri ng toxin. Most likely, dala mo na siya since birth. Kung hindi agad magagamot, eventually, you’ll lose control of your body. Mapaparalyze ka. Magka-collapse ang muscles mo. At kahit ilang taon ka pang mag-training, wala na ‘yang silbi.”

Nagbago ang ihip ng hangin sa paligid nila. Biglang naging mabigat. Ang mga mata ni Thorne, mula sa pagiging walang emosyon, ay naging matalim, parang may banta. Dumikit ang titig nito sa kanya, gaya ng isang predator na napikon sa pangahas na biktima.

“You actually dared to investigate me, Ms. Salvatore?” mabagal pero mariin ang tanong nito. Halos parang bulong, pero bawat salita ay may bigat.

“Yes. Ginawa ko ‘yon. Kasi gusto kitang tulungan,” sagot ni Ravenne, hindi talaga nagpatinag.

Tumigil ng saglit si Thorne, bago bahagyang ngumiti. Pero hindi ‘yon ngiting masaya. Malamig. Mapanganib.

“And what do you expect in return for that kindness?” tanong nito, habang tila sinusukat siya ng tingin.

Diretsahan siyang tumingin sa lalaki. Hindi siya nagpaligoy.

“I’ll be honest. Kapag tinanggihan mo ako, ibabalik ako ng mga magulang ko sa mental hospital. Saving you is the only way I can save myself. Kaya oo, sa isang banda, ginagamit din kita.”

Walang takot sa boses niya. Walang pag-aalinlangan. At ‘yon ang nagpakunot sa noo ni Thorne. 

Never pa siyang nakasalubong ng babaeng ganito kaprangka. Walang drama. Walang paawa. Diretso lang.

Lumalim ang boses ni Thorne. “Do you have any idea,” ani nito, halos pabulong, “kung anong nangyari sa huling taong nangahas na kausapin ako nang ganyan?”

Bahagyang nanlamig ang batok ni Ravenne. Parang may malamig na hangin na dumampi sa batok niya. Pero hindi siya umurong. Oo, baka mali ang timing niya. Pero huli na. Nasabi na niya.

Tahimik si Thorne pero mabigat ang tingin. Then, bigla na lang, gumalaw ang kamay nito, isang mahinang haplos lang sa collarbone niya. Pero sapat na para magbigay ng kilabot. Parang sinadya para iparamdam sa kanya kung gaano kalapit ang peligro.

“How far are you willing to go?” tanong nito habang dahan-dahan na bumababa ang kamay, huminto sa may zipper ng palda niya.

Biglang natigilan si Ravenne.

Tumigil ang mundo niya sa isang segundo.

Hindi niya inaasahan ito. Was this a test? Was he letting her stay? O baka naman sinusubok lang kung hanggang saan siya lalaban?

Hindi siya gumalaw. Nakatitig lang siya kay Thorne, hindi alam kung anong dapat gawin o sabihin. Her heart was racing. Hindi lang dahil sa kaba, kundi sa intensity ng presensya nito.

“What now?” tanong ni Thorne, tumititig pa rin sa kanya. “Ikaw ba ang gagalaw, o ako pa ang kikilos para sa’yo?”

"Shit. Hindi ‘to kasama sa plano," sigaw ng utak ni Ravenne habang pinipilit manatiling composed ang expression niya.

Then a thought hit her. Kung gusto niyang magtagal sa piling ng lalaking ‘to, kailangan niyang mag-adjust. Kahit kaunti lang.

She forced herself to smile, softening her posture. Tiningnan niya si Thorne sa mata habang marahang nilingkis ang mga braso sa leeg nito.

“I couldn’t possibly trouble you,” bulong niya, may halong lambing sa boses. “Allow me.”

Hindi nagdalawang-isip si Thorne. Agad niyang hinila si Ravenne at pinalitan ang puwesto nila, pinuwesto siya sa ibabaw nito, diretso sa matipunong dibdib niya. Walang pasabi. Parang hinamon siya ng titig ni Thorne—go on, ipakita mo.

Napatigil si Ravenne. Hindi ganito ang na-imagine niyang mangyayari.

Akala niya ay lalaking tulad ni Thorne na cold, detached ay nandidiri sa physical contact. Especially mula sa babae. Kanina nga lang halos hindi siya nilingon. She was expecting a glare, maybe a sharp warning.

Pero ngayon? He was letting her touch him. Worse, hinihintay nito kung hanggang saan siya makakarating.

“What are you waiting for?” tanong ni Thorne, halatang nawawalan na ng pasensya. “Didn’t you say kaya mong gawin ito?”

Hindi agad naka-react si Ravenne. Nanginginig ng bahagya ang kamay niya habang marahang inaabot ang buttons ng polo nito. Isa. Dalawa.

Naglalaban ang kaba at determinasyon sa dibdib niya. Her breathing was shaky, and she could feel her pulse pounding in her ears.

Nang mabuksan na niya ang dalawa, lumitaw ang perfect na collarbone at ang toned na dibdib ni Thorne, flawless, firm, and intimidating.

Pero bago pa niya maipagpatuloy, may napansin siyang kakaiba. Humihinga na nang malalim si Thorne. His chest was rising too quickly, and sweat was forming on his forehead. Namumutla na rin ito, and his eyes... glassy, unfocused.

"Oh God," napabulong si Ravenne sa loob. "This isn't part of the act. This looks real."

Agad siyang bumaba mula sa ibabaw ni Thorne. Binitawan ang daring act, at napalitan iyon ng pagiging concern.

“What’s wrong?” tanong niya, boses punong-puno ng worry. “Are you having an attack?”

Napakapit si Thorne sa sentido niya, as if he was in pain. Pinipilit nitong kontrolin ang sarili, but he was clearly struggling.

Then in a strained voice, sinabi nito habang tinuturo ang pinto, “Leave. Now.”

Pero umiling si Ravenne. Hindi siya aalis. This was her chance to stay, to prove herself.

Hinawakan niya ang kamay ni Thorne, steady ang kilos niya kahit sa loob ay nagpa-panic siya.

“Breathe with me,” mahinahong sabi niya. “Focus sa boses ko. Mabagal lang. Isa-isa.”

Biglang bumukas ang pinto.

Ravenne snapped her head toward the sound.

"Who are you? Are you his nurse?"

Isang babae ang pumasok. Matangkad, classy, at mukhang galing sa ibang mundo.

"I'm Chanelle," sagot nito agad, hindi man lang siya tiningnan. "I’m Thorne's childhood friend."

Diretso itong pumasok sa kwarto, halatang nagmamadali. Pagkakita kay Thorne ay parang instinct na lumapit ito.

“Thorne? What’s going on? Anong nangyayari sa’yo?” tanong ng babae. Halata sa boses nito ang pag-aalala pero may bahid ng guilt o takot.

Ravenne couldn’t tell. She just stood there, trying to piece together who this woman really was at kung bakit parang may alam ito na siya, bilang nurse niya ngayon, ay wala.

Napalingon si Thorne kay Chanelle.

His eyes, cold and unreadable, froze the other woman in place.

Pero si Ravenne ay hindi nagdalawang-isip. Hinawakan niya ulit ang kamay ni Thorne, marahan at may tiwala. This time, alam niya kung saan dapat pindutin. May specific point sa daliri nito that helped ease his tension.

“No, don't do that!” sabat bigla ng babae at lumapit. “Don’t touch him like that! Thorne can’t stand being touched by women. Lagi siyang nagre-react nang masama!"

Pero sa mismong sandaling iyon, bago pa man matapos si Chanelle sa pagsasalita, biglang humigpit ang hawak ni Thorne sa kamay ni Ravenne.