Ang kasundo-an

Pinatuloy ako ng receptionist hanggang sa elevator, at sa bawat pagtunog ng ding ng floor number, ramdam ko ang unti-unting pagbigat ng dibdib ko. Hindi dahil kinakabahan ako sa trabaho, pero dahil nasa tuktok ng gusaling ito ang taong pinatawag ako. At alam kong sa mundo niya, wala akong laban—isang simpleng delivery guy lang ako, ngayon ay biglang naakyat sa langit ng mga taong makapangyarihan.

Sa huling ding ng elevator, bumukas ang pinto. Tahimik ang hallway, carpeted, malambot ang tunog ng hakbang ko. Hanggang sa tumigil ako sa dulo, sa pintuan na kasing kinis ng itim na salamin.

Hinila ko ang hininga ko bago ko tinulak.

At pagkapasok ko—para akong pumasok sa ibang mundo.

Luxurious ang opisina. Malapad ang glass wall, tanaw ang buong lungsod. Kumikinang ang marble floor, at ang ilaw galing sa chandelier ay naglalaro sa mga frame na nakasabit sa dingding—mga abstract art na sigurado akong isang buwan ng kita ko ang katumbas ng isa lang.

At doon, sa gitna ng malapad na espasyo, ay may isang swivel chair. Nakatagilid, nakatalikod sa akin.

Ang pintuan ay kusa pang sumara sa likod ko—click.

At para bang iyon ang hudyat. Dahil dahan-dahang umikot ang upuan.

At bumungad sa akin ang isang babae.

Celestine Isla Navarro.

Naka-dress siya—hindi basta dress, kundi yung tipong halos idikit na sa balat ang bawat kurba niya. Mapula ang labi, matalim ang mga mata, pero may ngiting mapanukso. Ang klase ng ngiti na kayang gawing laruan ang sinumang lalaki.

“Take a seat, darling,” malambing niyang sabi, sabay turo sa sofa sa harap ng desk niya.

Tahimik akong umupo, pilit pinapanatiling tuwid ang likod ko.

Pero halos hindi pa ako nakaupo nang bigla siyang tumayo mula sa swivel chair niya. Dahan-dahan siyang lumapit. Ang tunog ng high heels niya ay parang tik-tok na kumakalabog sa dibdib ko.

At bago ko pa namalayan, siya ay nasa harapan ko na—at saka walang alinlangan na umupo sa hita ko. Paakbay pa sa leeg ko, parang wala akong karapatan kumilos.

Nag-init ang balat ko. Hindi ko alam kung saan ako titingin. Amoy ko ang pabango niya—matapang, mamahalin, pero may halong lambing na parang inaakit ang ilong ko na lumapit pa.

“Paano kaya kung…” dahan-dahan niyang bulong habang marahan niyang hinihimas ang balikat ko, “we have fun for a few minutes before we proceed sa pinunta mo dito?”

Napakagat ako ng labi. Hindi dahil natutukso ako—kundi dahil pilit kong kinokontrol ang sarili ko.

Pero ang utak ko malinaw: pumunta ako rito para sa trabaho. At trabaho lang.

Hindi ako para sa kanya. Hindi rin siya makakabili ng katawan ko gaya ng pagkuha niya ng bag o alahas sa mall.

Mahigpit kong tinanggal ang tingin ko sa kanya at mariin kong sinabi, “Pumunta ako dito para sa trabaho. Hindi para sa kung saan man.”

Seryoso. Diretso. Walang halong ngiti.

Agad na nagbago ang mukha ni Celestine. Mula sa mapanuksong ngiti ay napalitan ito ng tipong malamig na ekspresyon—parang nabasag ang laruan niya.

Dahan-dahan siyang tumayo mula sa hita ko. Umikot pabalik sa desk niya na parang walang nangyari. Pero kita ko ang bahagyang pagngiti niya—yung tipong hindi siya sanay na nasusupalpal ng diretso.

Kinuha niya ang isang folder at iniabot sa akin. “Nandiyan lahat ng terms. Conditions. Naka-detalye kung ano ang gagawin mo.”

Binuklat ko ang folder. Nakasulat nga: Bodyguard. Sasamahan ko siya kahit saan, gagawin ang inuutos niya, walang excuses.

Napatingin ako sa kanya.

At doon, nakataas ang isang binti niya, nakapatong sa ibabaw ng desk. Ang dress niya bahagyang umakyat, at ang mga mata niya ay diretsong nakatingin sa akin—muli, nag-aakit, parang sinusubok ang hangganan ko.

“Bodyguard lang ang trabaho ko,” mariin kong sabi. “At yun lang.”

Nakataas pa rin ang kilay niya, parang naaaliw. “Yeah, yeah… of course.”

Saglit siyang humithit ng alak mula sa crystal glass sa gilid niya bago idugtong: “By the way… yung friend mong pandak? I gave her a job as housekeeper here in this luxury hotel. Hindi na masama, right?”

Napatigil ako.

Si Liza.

Saglit na kumirot ang dibdib ko. Gusto kong magpasalamat—pero ayaw kong bigyan siya ng satisfaction na para bang utang na loob ko ang lahat.

“Hindi mo na dapat ginawa ‘yon,” mariin kong sabi.

Nag-ikot siya ng baso sa pagitan ng daliri niya, parang bata na naglalaro. “Oh, darling… I do whatever I want. And people never say no to me.”

Napatingin siya sa akin muli, this time mas matalim. “Except you.”

At doon ko naramdaman ang totoo—hindi ito simpleng trabaho. Hindi lang ito tungkol sa pagiging bodyguard. Ito ay laro. Laro niya. At sa ayaw at sa gusto ko, hinila niya ako papasok sa mundo niya.

Pero hindi ako para maging laruan.

At kahit gaano kainit ang presensya niya, gaano ka-provocative ang bawat galaw niya, alam kong kailangan kong manatiling matatag. Dahil sa larong ito, kung sino ang unang bibigay—siya ang matatalo.