Chapter 1-Ang Montenegro Princess

Ang Montenegro Princess

Tahimik ang loob ng Montenegro residence nang gabing iyon. Maliban sa mahinang tunog ng punching bag na muling tinatamaan ng isang malakas na suntok, halos maririnig ang maingat na paghinga ni Ayesha Kate “Katey” Montenegro habang nag-iensayo. Pawis na pawis na siya, ngunit hindi niya alintana. Para sa kanya, ang bawat training ay paalala ng pangarap niyang pinipilit abutin—ang maging detective.

Hindi madali para sa isang babae. Lalo na’t siya ang nag-iisang anak na babae ng Montenegro clan, isang pamilyang puro lalaki ang pinili ang mundo ng batas. Ang tatlong kuya niya ay mga pulis at ang ama nilang si Chief Ramon Montenegro ay isang kilalang opisyal. Lahat ay parang nagdududa kung kaya ni Katey, dahil sa kanyang kasarian.

Pero iyon ang ayaw niyang patunayan: na hindi lang siya babae, kundi isang babae na kayang tumayo sa parehong laban ng mga lalaki.

“Anak.”

Napahinto siya nang marinig ang mabigat na tinig ng kanyang ama mula sa pintuan. Nakatayo ito, nakakunot ang noo habang pinagmamasdan siya.

“Sigurado ka ba rito?” tanong nito habang dahan-dahang pumasok sa training room. “Ang assignment na binigay sa’yo… hindi biro. Hindi lang basta pagsubok, buhay ng isang tao ang nakasalalay.”

Pinunasan ni Katey ang pawis sa noo gamit ang tuwalya at huminga nang malalim. “Dad, this is what I’ve been waiting for. Kung gusto kong seryosohin nila ako bilang future detective, kailangan kong ipakita na kaya ko.”

Tinitigan siya ng kanyang ama, tila may gustong sabihin ngunit pinipigilan. Sa huli, bahagyang ngumiti ito—isang ngiting may halong pag-aalala.

“Protektahan mo siya nang buong puso, anak. Kahit na… alam kong mahirap.”

Nalaglag ang kilay ni Katey. “Mahirap? Eh trabaho ko iyon.”

Umiling ang ama. “Hindi lang dahil delikado. Anak, protektahan mo ang isang taong… hindi madaling protektahan.”

Bago pa siya makapagtanong, iniabot na ng ama ang isang folder. “Mayor Calvin Fuentebella. Ikaw ang itatalaga bilang personal bodyguard niya simula bukas.”

Parang biglang may bumagsak na bato sa sikmura ni Katey. “Wait, what? Siya? Ang playboy mayor na headline palagi dahil sa mga babae? Dad, seryoso ka ba?”

“Very serious.” Tumikhim ang ama. “At mas mabuting ihanda mo na ang sarili mo. Sa lahat ng babaeng nakilala niya, baka ikaw lang ang hindi agad mahulog sa kanya.”

Napangiwi si Katey. “Oh please. Kung akala niya kaya niya akong bolahin, nagkakamali siya. Playboy pa lang, disqualified na sa listahan ko.”

Ngumisi ang Chief, parang natatawa sa pagiging sigurado ng anak. “We’ll see.”

---

Kinabukasan, maagang dumating si Katey sa City Hall. Suot niya ang itim na blazer, slacks, at simpleng shades na lalong nagbigay sa kanya ng intimidating na presence. Ramdam ng lahat ng staff na dumaraan siya na iba ang presensyang dala nito—hindi siya basta assistant o secretary, kundi isang babae na may awtoridad.

Habang naglalakad siya papunta sa opisina ng mayor, hindi niya maiwasang mapansin ang mga nakasabit na portraits ng gwapong mukha ng mayor sa mga dingding. Halos bawat frame, naka-smile na parang advertisement. Tsk. Mukhang billboard model kaysa public servant.

Huminto siya sa labas ng pintuan at kumatok.

“Come in,” isang malambing ngunit mayabang na boses ang sumagot.

Pagbukas niya ng pinto, bumungad sa kanya ang lalaking agad nagpatunay kung bakit siya tinawag na “playboy mayor.” Si Mayor Calvin Fuentebella, nakaupo sa desk na tila pagod pero perpekto pa rin ang postura. Puting polo na nakabukas ang unang dalawang butones, kurbata na nakalaylay, at buhok na parang galing sa commercial.

Nang makita siya, agad itong ngumiti. “Well, good morning, gorgeous.”

Napangiwi si Katey. Great. Ten seconds in, and here comes the corny line.

“Bodyguard,” diretsong sagot niya, sabay isinara ang pinto. “Hindi gorgeous. Hindi angel. At lalong hindi ako interesado sa opening lines mo.”

Nagulat si Calvin, pero imbes na ma-offend, lalo lang lumapad ang ngiti niya. Tumayo ito at naglakad palapit, nakatukod ang kamay sa bulsa. “You’re different. Usually, pag babae, nahuhulog agad sa charm ko. Pero ikaw…” bahagyang yumuko ito para tumapat ang mukha sa kanya. “…parang gusto mo pa akong suntukin.”

Bahagyang itinaas ni Katey ang kamao niya, halatang handa kung sakaling magpatuloy ito sa pang-aasar. “Hindi lang gusto. Kaya ko anytime.”

Sandaling natahimik si Calvin, pero sa halip na umatras, natawa lang siya. “This is going to be fun.”

---

Dumaan ang unang araw ng assignment at mabilis na napatunayan ni Katey na tama ang hinala niya—napakahirap alagaan si Calvin. Hindi dahil mahina ito, kundi dahil ayaw makinig.

“Sir, huwag muna kayong lumapit sa crowd nang walang warning,” paalala niya habang nasa isang ribbon-cutting event.

Ngumiti lang si Calvin at kumaway sa mga tao. “Relax, Katey. Public servant ako, dapat nakikipagkamay ako sa lahat.”

“Public servant ka, hindi martyr,” mariin niyang sagot.

Ngunit bago pa siya makapagsalita ulit, isang babae mula sa crowd ang sumigaw. “Mayor, we love you!” sabay abot ng rosas. Agad itong nilapitan ni Calvin, nakipagkamay, at binigyan ng pamatay na ngiti. Halos sumigaw na ng sabay-sabay ang ibang babae.

Napailing si Katey. Kung ako sa kanila, hahanap ako ng matinong lalaki, hindi ganito.

Pagbalik nila sa kotse, agad siyang tumingin kay Calvin. “One of these days, baka may sumalakay sa’yo. At hindi rosas ang dala nila.”

Huminga nang malalim si Calvin at ngumiti. “That’s why you’re here, right? My knight in shining blazer.”

Pinandilatan siya ni Katey. “Subukan mo pang tawagin akong knight at baka ikaw ang unang target ko.”

Tumawa lang si Calvin, nakatingin sa kanya na para bang aliw na aliw. She’s really different, bulong niya sa sarili.

---

Pag-uwi ni Katey nang gabing iyon, hindi niya maiwasang mapaisip. Bakit ba siya na-assign sa mayor na ito? Siguro dahil gusto ng ama niyang patunayan niya ang sarili sa pinaka-challenging na assignment. Pero sa totoo lang, mas nakakapagod pa kay Calvin kaysa sa mga baril at training.

Ngunit hindi niya rin maitatanggi: may kakaibang presensya si Calvin. Hindi lang sa pagiging gwapo o charming, kundi sa paraan ng pakikipag-usap niya sa mga tao. Sa crowd kanina, nakita niyang genuine ang ngiti nito. Hindi lang palabas.

At doon siya nabahala. Ano ba ‘to? Hindi pwedeng matouch. Hindi pwedeng maapektuhan.

Kailangan niyang ipaalala sa sarili: trabaho ito. Bodyguard siya, hindi fangirl.

---

Kinabukasan, pagpasok niya ulit sa opisina, agad siyang sinalubong ni Calvin na may hawak na dalawang tasa ng kape.

“Morning, partner.” Iniabot nito ang isa sa kanya.

Nagtaas ng kilay si Katey. “Partner?”

“Yes. You protect me, I make sure you’re awake. Partnership ‘yan.”

Napilitan siyang tanggapin ang kape. At sa unang lagok niya, napahinto siya. Wow. Masarap.

“See?” nakangising tanong ni Calvin. “I may be a playboy, but I make good coffee.”

“Good for you,” malamig niyang sagot, pero sa loob-loob niya, nainis siya sa sariling nagustuhan ang effort.

At bago pa siya makabawi, biglang pumasok ang isa sa mga staff na may dalang sobre.

“Sir, urgent message po ito. Wala pong sender.”

Kinuha ni Calvin ang sobre at binuksan. Napakunot ang noo nito bago iniabot kay Katey. “Looks like you’re right. May death threat nga.”

Binasa ni Katey ang sulat:

“You can’t charm your way out of this, Mayor. Your days are numbered.”

Humigpit ang hawak niya sa papel. Sa unang pagkakataon, hindi na nakangiti si Calvin.

At sa sandaling iyon, alam ni Katey na nagsisimula na ang totoong misyon.