chapter 5 (Paghahanap)

“Eh kasi naman… ” Pinahid ni Mace ang kanyang mga luha. “Hindi ko alam paano sasabihin kay Lola. Si Kuya baka maintindihan pa niya ako, pero si Lola…”

“`Yan! Bumukaka ka kasi kaagad without thinking the consequences of your actions,” sermon sa kanya ni Poppey. “You can write obituary about your grandmother kapag nalaman niya `to.”

“Hoy! Bunganga mo!” saway rito ni Kensi.

“Totoo naman! Siguradong aatakehin ang lola niya kapag nakita niyang malaki ang tiyan ng kanyang apo pero walang ama. Teka nga, Clark kamo ang name ng lalaki?” tanong ni Poppey.

Tumango si Mace. “Hindi ko alam ang last name. Pero may kasal yata noon sa Cebu at isa siya sa mga bisita. Bakit?”

“Siyempre hahanapin natin. Kailangang panagutan ka niya,” sagot ni Poppey.

“Ano?” Nanlaki ang mga mata niya.

“That’s right. We need to find this man,” pagsang-ayon ni Kensi kay Poppey. “Para sa baby at para na rin sa lola mo.”

“Sasakalin ko siya kapag nakita ko!” sabi ni Poppey.

“`Wag na. Hindi ko nga kilala `yon,” kinakabahang pigil ni Mace sa dalawa.

Kung puwede nga lang ay huwag na silang magkita ng lalaking iyon. Ever! Nakakahiya kasi. Lalo na nang maalala niya ang mga pinaggagawa nito sa kanya.

“Bakit? May escape plan ka na ba?” tanong ni Poppey. “Sino ang ipapakilala mong ama ng anak mo sa lola mo?”

Nanlumo si Mace. Pero sandali lang iyon dahil may idea na nag-pop sa isip niya. “Ikaw na lang kaya ang magiging daddy ng anak ko?”

“No way!” protesta agad ni Poppey.

Pinagdaop niya ang mga palad at tumingin sa kaibigan. Nagmakaawa siya rito.

“Oh, please. Utang na loob. Huwag kang mag-drama kasi sasabunutan kita kahit buntis ka pa. Hindi maniniwala ang pamilya mo na… na gano’n. Na nabuntis kita kasi pareho tayong babae.” Nailagay ni Poppey ang mga daliri nito sa sintido nito. “Huwag mo nang dagdagan ang kasalanan mo.”

Parang may tinik na humarang sa lalamunan niya dahil nahirapan siyang lumunok. Tama naman si Poppey. Kasalanan niya ang nangyari at hindi niya dapat hilahin si Poppey para gawing solution.

Napakapit siya sa kanyang legs. Hindi niya alam ang gagawin. Hindi siya makapag-isip.

“Hanapin na lang natin ang lalaki at sabihan siyang kailangan ka niyang panagutan,” mahinahon na sabi ni Kensi.

“Ayaw ko nga. Hindi niya ako kailangang panagutan. Kaya ko ang sarili ko,” pagmamatigas ni Mace.

“Kaya mo ring harangan ang sakit sa puso ng lola mo?” tanong ni Poppey.

“Tinutulungan ka na namin bago pa mas lalong lumala itong problema mo,” sabi ni Kensi. “Alam namin na importante sa `yo ang lola mo. Lola’s girl ka, eh.” Tumigil ito sa pagsasalita at hinawakan ang kamay niya. “Subukan nating hanapin ang lalaki. Baka single naman at wala pang asawa.”

Doon na kinabahan si Mace. Paano pala kapag may asawa na ang lalaking iyon. O kaya girlfriend? Paano kung nagsinungaling ito sa kanya noong tinanong niya ito?

Based sa performance nito, parang expert—no scratch that—expert nga talaga ang lalaki!

“Ipanalangin mo na lang talaga na single siya at walang pananagutan sa iba. Kasi alam mo `yon, magiging mistress ka habang-buhay,” pagpapatuloy ni Kensi.

“No way! Hindi ako mistress!” protesta kaagad ni Mace. Hindi niya matanggap. Hindi siya ganoon.

“Hindi mo sure. Pero dapat positive muna tayo. Saka na tayo mag-isip ng ibang paraan kung hindi ka talaga puwedeng panagutan ng lalaki,” sabi ni Kensi.

Tumango lang si Mace kahit sa kaibuturan ng puso niya ay hindi sang-ayon sa suhestiyon ni Kensi. Wala rin naman kasi siyang maisip na magandang solusyon.

Ilang sandali pa ay kausap na ni Poppey ang may-ari ng resort sa Cebu. Lahat ng detalye ay sinabi ni Mace kay Poppey na sinabi naman ni Poppey sa may-ari.

Isang kasal lang daw ang in-accommodate ng resort noong buwan na iyon. May naiwan rin daw na card ng program. Ibinigay ng mga ito sa kanila ang pangalan ng mga bisita.

“Walang Clark pero may Lark dito,” sabi ni Poppey. “Nasa list ng secondary sponsor.”

Nanatiling nakaupo si Mace. Napahawak siya sa kanyang binti. Hindi siya mapakali.

“Oh no! Captain siya! Seaman din like your dad?” bulalas ni Poppey na halos idiin na ang mukha sa cell phone.

“Hindi ko alam,” ani Mace.

Saka mukhang hindi naman seaman ang lalaki na nakasama niya nang gabing iyon. Wala nga itong suot na kwintas na gold o kaya silver. Napapansin niya kasi parang halos lahat ng nakikita niyang seaman ay may alahas. Iyong lalaki na nakilala niya, relo lang ang suot.

Sumimangot si Poppey. “Halata nga. One-night stand nga, eh. Ni hindi kayo nag-usap. Deretso agad sa kama.”

“Nag-usap naman kami,” dependa niya sa sarili. “He introduced himself and sinabi niya na single siya kaya sumama na ako sa kanya.”

“Naniwala ka naman agad?” nakataas ang isang kilay na tanong ni Poppey.

“Guys, guys.” Naagaw ni Kensi ang pansin nila. “Siya ba ito?” Ipinakita ni Kensi sa kanya ang isang larawan sa F******k.

Tiningnan iyon nang maigi ni Mace. The picture was posted four years ago. Sa isang military page.

“He... he looked like Clark,” aniya.

Pero ang totoo ay iyon na nga ang lalaki. Medyo younger version ang nasa litrato pero sigurado siya. Lark Adriel pala ang pangalan.

“Hindi ka sure?” tanong ni Kensi.

Napahinga nang malalim si Mace. “He was actually that man in the picture,” pag-amin niya.

“Patingin,” sabi ni Poppey.

“Hindi pala siya seaman. Nasa military siya. Sa marines!” deklara ni Kensi.

“Oh no! Marines? Militar? Ay, afraid!” tila nahihintakutang sabi ni Poppey.