CHAPTER 3 (C)

Unexpectedly, a cold figure in a charcoal gray suit was standing in front of them. It’s Rafael.

Ang mga mata nitong kasing lamig ng yelo ay sa kaniya nakatutok. Napasinghap si Alessandra. Pakiramdam niya’y para siyang tinutunaw ng mga titig na iyon.

“What a surprise to see you home, Rafael. Come, sit down with us,” utos kay Rafael ni Romualdo, ama ni Alessandra.

Ipinatong muna nito ang basket na bitbit sa center table na naroon bago prenteng umupo sa bakanteng upuan. The basket overflowed with different fruits, but her eyes were drawn to the lychees, her favorite.

Kaagad nanubig ang kaniyang bibig. Kaya naman, hindi na siya nakapaghintay. Kumuha na siya ng ilang piraso, at kaagad nilantakan ang mga ito.

“Uhm, ang tamis!” nakapikit niyang sambit, ninamnam ang lasa nito.

Lihim na napangiti si Rafael habang pinagmamasdan siya.

“So childish. How can lychees make you so happy like that? So easy to please,” nakahalukipkip nitong sabi, hindi pinapatid ang tingin sa kaniya.

Nginusuan niya lang naman ang lalaki, nagpatuloy pa rin sa pagkain. Tumikhim si Romualdo para kuhain ang atensyon ni Rafael.

“So, how’s your company? I heard you’re expanding into EV components. What’s the progress on that new product line? How’s the development coming along?” seryosong tanong nito na tungkol sa negosyo.

Ramdam niyang hindi na siya kailangan doon kaya naman binitbit na niya ang basket ng prutas, at nagpaalam.

“Magpapahangin lang po muna ako sa labas,” aniya sa ama at ina. Tumango lang naman ang kaniyang ama.

Tumayo na rin naman si Julie, ina ni Rafael. “Magluluto na ako ng para sa lunch natin. Mag-usap na muna kayong dalawa riyan. Hindi kami nakaka-relate ni Alessandra sa pinag-uusapan niyo,” natatawang paalam ng kaniyang stepmom. Sabay na silang umalis.

Dumeretso siya sa garden area ng kanilang bahay bitbit ang kaniyang pampinta. Mayroong maliit na cottage doon na yari sa anahaw at kawayan. Ipinosisyon niya ang A-Frame Easel sa gitna nito, inihanda na rin ang mga oil paint, at brushes bago umupo sa harapan ng canvas.

“This is life,” aniyang nakangiti. Sinamyo ang hangin at inilibot ang mga mata sa paligid.

Sunlight warms this garden, where beautiful Marguerite daisies and roses of different colors bloom together. Marami ring iba’t ibang uri ng orchids na namumulaklak, humahalo ang halimuyak nito sa hangin. Butterflies dance among the blossoms, adding life and color to this peaceful haven.

Sinimulan niyang gumuhit ng kapares ng mga bulaklak na nasa paligid. Hindi niya namalayan ang paglapit ng isang bulto sa kaniyang likuran.

“Look at you, still managing to get the paint on the canvas. I’m impressed you haven’t forgotten everything after all this time.” Napalingon siya sa nagsalita. It’s Rafael again, taimtim na nakatingin sa kaniyang likha na para bang hinahagod ang bawat detalye nito.

“Sorry, not sorry, but talent is permanent. Time can’t touch my talent. That’s why they call my paintings ‘Art of Perfection’-- because they are,” mayabang naman niyang tugon.

Mahina itong natawa at napailing. Tawa na tila nagpahinto ng kaniyang mundo, ang sarap sa pandinig. Matagal-tagal na rin noong huli niya ito nakitang tumawa. He hadn’t laughed like that since high school, before their parents' marriage.

“What a waste– you’re actually getting your life back on track, Ale. I’m worried I won’t see you miserable again.”

Natigilan siya nang lumapit ito para haplusin ang kaniyang ulo. Matalim magsalita si Rafael, ngunit taliwas naman ang ipinapakita ng mga kilos nito.

“Don’t be too good, alright? It’s upsetting to see you so happy. It’s honestly annoying,” kunwa’y inis na turan nito, kabaliktaran ng ipinapakita ng mga mata ni Rafael. Kumikinang ang mga iyon na tila masaya na makita siyang ibinabalik ang dating buhay.

“Get ready, because from now on, you’ll mostly see me happy and full of life. I doubt you’ll ever see me sad again. And if you do catch me crying, I’ll definitely tell you they’re tears of joy,” sagot niya.

Namulsa ito sa kaniyang harapan, hindi mapuknat ang ngiti sa mga labi. Pailing-iling pa ito habang pinapakinggan ang pagyayabang niya.

“Come on, Alessandra, stop being delusional. Hindi ako naniniwala sa salita lang. Prove it.”

“Hintayin mo lang,” hindi nagpapatalo niyang tugon.

“Gutom lang ’yan. Mom told me to tell you lunch is ready. Kumain ka na kaysa magdelusyon ka riyan,” pang-aasar nito bago tumalikod, naglakad na mauna.

“Delusyon? Hintayin mo lang, Rafi! Hindi na ako ang Alessandra na kaya mong i-bully katulad nang dati!” sigaw niya. Tumakbo siya kasunod nito para sabayan ito sa paglalakad. Pasipol-sipol at pangiti-ngiti lang naman si Rafael.

Bakas sa mukha ni Julie ang kasiyahan habang kumakain sila. Ito ang kauna-unahang pagkakataon na nagkasama-sama silang apat sa isang hapag.

“Sana ay dalasan ninyo ang pagparito na dalawa, para naman madalas namin kayong makasama. You know, palagi ring busy sa trabaho itong si Romualdo kaya madalas akong mag-isa dito sa bahay,” panimula ni Julie.

Hinawakan ni Alessandra ang kamay ng kaniyang stepmom, bahagya iyong pinisil para pagaanin ang loob nito. Nag-flash sa kaniyang alaala kung gaano ito kaalaga sa kaniya, kahit hindi siya tunay na anak. Hanggang sa isang kisap-mata, namatay ito kasama ang kaniyang ama.

“Asahan mo na narito ako every weekend, Tita Julie. Ngayon ko lang napagtanto na ang ganda ng bahay natin. Napakagandang lokasyon para sa aking pagpipinta. The garden is my favorite spot. There’s just something so peaceful about it. It’s so quiet and relaxing,” aniya. Natuwa naman ang ginang sa sinabi niya.

“How about you, Rafael?” baling ng kaniyang ama sa lalaki. Pasimpleng nag-angat ito ng tingin.

“Almost thirty and still single? When are you going to get serious about settling down?”

Napahinto sa pagkain si Rafael. Pasimpleng pinunasan ang gilid ng labi bago magsalita.

“As a man, I could marry someone anywhere, anytime, if I wanted to. However, I’ll let Alessandra get married first. Ladies first, as they say.” Ngumisi si Rafael sa kaniya, kaya naman sa kaniya natutok ang atensyon ng mag-asawa.

Pinanlakihan naman niya ng mga mata ang stepbrother, ikinibit lang naman nito ang balikat.

“Alessandra . . . ang tagal na ninyong engaged ni Fredrinn. Wala pa ba kayong balak na magpakasal? Tumatanda na ako. Baka mamatay na ’ko na hindi ko man lang nasilayan ang mga apo ko,” ani Romualdo.

“Dad!” mabilis na saway niya. Iyon ang ayaw na ayaw niyang marinig, na mamamatay ang kaniyang ama.

“Nagsasabi lang ako ng totoo. Nagkaka-edad na kayong dalawa ngunit parang wala kayong mga plano sa buhay. Hindi niyo na kailangang magtrabaho nang husto para sa kinabukasan, sapat ang naipon ko. Gusto kong makita kang ikasal sa taong mahal mo bago man lang ako mawala.”

“Okay, Dad, stop. I’ll talk to Fredrinn about it. Just stop saying na mamamatay ka. Hindi ako papayag! At ipinapangako ko, pakakasalan ko ang taong pinakamamahal ko,” aniya.

Napatango na lamang ang ginoo sa kaniya, bakas sa mukha nito ang matinding pag-aasam na gagawin niya ang ipinangako.

Ngunit, napapitlag silang tatlo nang biglang ibagsak ni Rafael ang mga kubyertos na hawak sa lamesa. Kasunod nito ay ang marahas na pagtayo. Salubong ang mga kilay ng lalaki, makikitaan ng matinding pagkairita sa mukha.

“Busog na ako,” sabi nito sabay walk-out.

Nagkatinginan silang tatlo, kapwa nagtatanong ang mga mata sa isa’t isa. Ngunit, walang makapagsabi kung ano ang ikinagalit ng lalaki.

Dahil sa pag-aalala, sinundan niya si Rafael sa silid nito pagkatapos kumain. Natagpuan niya ang lalaki na nagpapakalunod sa alak. Akmang lalagok muli ito sa bote ngunit mabilis niya iyong inagaw.

“What’s wrong with you?” Itinaas niya sa ere ang bote para hindi nito makuha, ngunit tumayo ito para kuhain iyon sa kaniya.

“Give it back, Alessandra.” Pasuray-suray itong lumapit sa kaniya, ngunit mabilis siyang humakbang paatras.

“No! Look at yourself, Rafael! Kanina naman ay okay ka pa. It’s hard to know what’s running into your mind. Can you tell us what’s upsetting you so we can understand that behavior of yours?”

Nagdilim lalo ang mukha nito. Sa halip na sagutin, hinawakan nito ang kaniyang dalawang pulsuhan at itinulak siya pasandal sa pader. Umigkas ang panga na tila nagpipigil ng galit.

“It’s like you’re blind to everything around you. Or maybe you’re just . . . heartless. Hindi ko na alam ang gagawin ko sa ’yo,” paos at pabulong na sambit ni Rafael. Ang boses nito ay mahihimigan ng paghihirap, tila kumukurot ang bawat salita nito sa kaniyang puso.

Napalunok siya nang hawakan nito ang kaniyang pisngi.

“Ale . . . ” Paunti-unti nitong inilapit ang mukha sa kaniya.