KABANATA APAT: Good Morning, Kitty

KABANATA APAT: Good Morning, Kitty

ALJUR’S POV

~ Night of the Honeymoon~

Bumaba ako sa sasakyan at inalalayan ko ang bago kong asawa sa puting bouffant dress nito. Hawak-hawak ko ang kamay niya at ang dress nito papasok sa hacienda.

Kahit na nagpakasal kami dahil sa pangako ng mga magulang namin, sineryoso ko ito at hindi pinabayaan si Karrie habang kinakasal kami kanina… kahit na… biglang nagbago ito pagkatapos.

Hindi ko alam kung anong nangyari sa kanya at nagbago isip nito pero kitang-kita ko sa mga mata niya kung gaano ito ka-determinado sa divorce.

“Thank you,” Ani Karrie. Habang naglalakad kami papunta sa pinto, napapansin kong parang wala itong emosyon ng makita ang bagong bahay na tutuluyan niya.

Anim na taong ang pagitan naming sa isa’t-isa at noong ka-edaran ko ito, nagkaroon ako ng unang bahay na nakapangalan sa’kin na mismong sikap ko nakamit. Sanay akong maraming taong humahanga sa’kin dahil sa edad na bente-dos, naging successful ako at napaka-stable na ng buhay ko. At ngayong bente-nuwebe na ako, pinipilit na ako ni Lolo mag-asawa dahil gusto niya magkaroon siya ng apo bago pa daw siya humina.

Naintidihan ko naman si Lolo dahil alam ko naman gusto lang niya na may makalaro na bata. At sanay na rin ako sa kanila nina papa. Madali lang sa’kin makapili ng asawa sa dami ng babaeng nagkakagusto sa itsura o kayamanan ko, pero ni isa wala akong mapusuan. Marami nga pero ni isa walang may gusto kung sino ako kung wala akong hinahangad nilang kagwapuhan o kayamanan.

Alam ko ‘yon matagal na, mula no’ng teenager pa ako. Kaya nangako ako kina mama at Lolo na bago ako mag thirty years old, at wala pa ring akong nagugustuhang babae, papakasalan ko ang babaeng gusto nila. Ang anak ng bestfriend ng totoong nanay ko… si Karrie.

Pero sa buong buhay ko, ngayon lang ako nakakilala ng taong hindi humanga sa meron ako, hindi man lang pinansin ang napakalaking hacienda na meron sa harap. Kahit pagdating namin sa bagong kwarto nito, parang wala lang… parang dumaan lang siya doon at dire-dretchong hinanap ang gamit niya… para bang sanay na siyang dito nakatira..

Para bang sa kanya ‘yung bahay.

Ang mas malala, ngayon lang ako nakakilala ng babaeng kakakasal lang, gusto divorce agad?

Okay lang sana kung umalis ito bago ang kasal, matatanggap ko pa dahil hindi naman talaga naming kilala ang isa’t-isa pero… right after the wedding talaga? Hindi man lang inantay ang bukas? Pwede pa ‘yon tapos idahilan niya hindi ako magaling sa kama… maiintindihan ko pa…

Kaya sa gulat, humindi agad ako. Wala sa pamilya namin ang salitang divorce…  At masisira ang pangalan naming kung pumayag agad ako. Atsaka, sino ba naming hindi magugulat sa gano’n?

Pero habang nasa reception kami, napag-isip-isip ko na masyado akong naging harsh sa desisyon ko.

Napansin kong tanging si Lolo at Papa lang ang nilalapitan ni Karrie na may halong ngiti.

Sa daang tao na bisita, mga impluwensiyang tao, ni isa, hindi nilapitan ni Karrie o kaya man ngumiti sa kanila… Para bang hindi sila nag-eexist.

Napansin ko rin na hindi niya nilapitan ang mga pamilya niya…

Hindi ko alam kung anong sitwasyon niya bago ko pa siya nakita sa altar pero hindi ko makakalimutan ang napakalaking ngiti nito sa tatay niya bago kami mag-take vows… At hindi ko rin makakalimutan kung paano ito biglang napaiyak nang halikan ko siya…

Anong sakripisyo ba ang binigay niya at bakit parang ang laki ng pagsisisi nitong ikasal sa’kin? Ang tanggapin ang pangako ng mga magulang namin?

Kaya pumayag ako a diborsyong hinihingi nito…

Pero hindi ibig sabihin no’n hindi ko susubukang ayusin ang relasyon naming at baguhin ang isip niya.

Madali lang naman magmahal… ang mahirap, ay ang mag commit…

Madaling lokohin ang emosyon… pero mahirap panindigan iyon…

Hindi ko man alam kung anong nangyari sa kanya at biglang nagbago isip nito, susubukan ko na lang ayusin ito ng hindi siya natatapakan.

Isang taon…

Sa loob ng isang taon, susuyuin ko si Karrie… Ipapakita ko sa kanya na kahit wala mang pagmamahal sa pamamagitan namin, kaya ko siyang respetuhin, intindihin, at magkaroon ito ng magandang buhay sa piling ko.

“Aljur,” Nakatulala ako sa hangin habang hawak-hawak ang tie ko nang marinig ang pagtawag niya sa pangalan ko. Pinuntahan ko siya sa dressing room at napanganga ako nang makita kong nakalugay na ang kaninang naka-updo na buhok nito.

Nakita kong medyo may konting pagka-wavy ang buhok nito o baka dahil sa pagka-ipit lang nito… I blurted out, “Mas bagay sa’yo nakalugay,”

Mula sa salamin, napahinto ang pagsusuklay nito sa buhok at nagkatitigan kami saglit, “T-thanks,” sambit ni Karrie. “Ahm… I just need some help to undress,”

Hinawi ni Karrie ang buhok niya sa likod at ipinakita niya sa’kin ang zipperdito. Siguro dahil na rin sa pagod at hindi na niya kayang abutin ‘toh. Hindi ko alam kung bakit sa bawat kilos nito, nagagandahan ako sa kanya… Dahil ba naka dress ‘toh?

Lumapit ako sa kanya at tinulungan ito… Pero bawat pagbaba ko ng zipper, bawat hindi maiiwasang paghaplos ko sa likuran niya, para bang may konting kuryente akong nararamdaman…

Hindi ko na lang pinansin iyon at nang mababa ko nang husto ang zipper, nagulat ako sa nakita ko… Ang makinis na likod nito’y may halo-halong scars… Scars na natatakpan at kasing kulay lang ng balat niya. Kung hindi ako malapit sa kanya, hindi ko mapapansin.

Unconsciously na gumalaw ang mga daliri ko at hinawakan ang mga ito… Maraming maliliit pero may isang malaki at mahaba na hugis lapis sa bandang kanang likod-balikat nito. I was gonna ask where did she get it when she spoke, “It happened in the past, I’m not gonna let anyone hurt me again.”

“So you don’t have to worry about that nor worry about anyone found out about it. I can cover it well.” Patuloy nito.

What did she mean? “Is that what you think of me?”

Karrie turned around and meet my face, “I am now a Machito,” I was stunned. It’s the same thing I told her… I was really harsh on her…

Bago pa ako makapagsalita, biglang ibinaba ni Karrie ang wedding dress niya at patuloy na bumagsak ito sa sahig. Napatanga ako nang makita ang malaking hinaharap nito at bigla akong napaiwas ng tingin.

Pero hinawakan ni Karrie ang mukha ko and she made me look at her, napalunok na lang ako nang makita ko ulit ang h***d na katawan nito. Underwear na lang natira sa damit niya at ang walang emosyong mukha nito ay tumitig sa’kin.

Napansin kong sobrang nang mainit ang mga pisngi ko at kinuha ko ang dalawang kamay na nakahawak dito, “I don’t like forcing women.”

Napakunot-noo ito, “You are not forcing me though,”

“With that expression you’re making, it feels like it. I want you to be ready not being forced whatever made you to do so…” Ibinaba ko ang mga kamay niya at kumuha ng towel sa malapit para balutin ang katawan nito, “Nagpahanda ako ng maligamgam na tubig sa banyo bago tayo umuwi, pwede kang magpunas o maligo sa bathtub para mabawasan ‘yang pagod mo.”

Hindi ko na hinintay pa ang sagot nito at tumalikod na ako… pero bigla niyang akong hinawakan sa likod at yumuko ito, “Thank you,”

Tumalikod si Karrie at pumunta ng bathroom habang iniwan akong nakatulala.

Napabuntong-huminga na lang ako at pumunta sa dressing room ko. Iisa lang kwarto at higaan naming pero magkabilaan ang mga dressing room namin dahil ayon sa pagkakaalam ko, masyadong maraming gamit ang mga babae at baka hindi ko na mahanap pa kahit isang polo ko kapag pinagsama ko pa.

Natulog kami ng gabing ‘yon ng walang ginawa kundi magpahinga. Pero nang magising ako, hindi ko inaasahan na magugulat ako sa ginawa niya.

I wasn’t asking her to be a perfect wife… Pero… Si Karrie na walang pakialam sa kayamanan, transparent na determinado sa gusto… At ngayon… She surprised me… as if she had known me for a long time…

I think she’s perfect without me asking…

And I would love to dote such person.

I smiled, “Good morning, little kitty.”

…….

SECOND LIFE, June 12, 2020

KARRIE’S POV

Hinawakan ko ang maligamgam na tubig sa bathtub at hinubad ko ang underwear ko bago sumulong dito.

Pagka-upo ko, ang walang ekspresyon sa mukha ko ay napalitan ng kalungkutan at napaiyak bigla.

Napahawak ako sa tiyan ko at tahmik na ibinuhos ang halo-halong nararamdaman ko.

Hanggang ngayon hindi pa rin ako gaanong nakaka-adjust sa nangyari sa kanina.

Going back to the past after all those things that happened to me…

And now I’m back… Hindi ko alam kung ano pang dapat kong maramdaman… Nakita ko ulit ang mga taong nagpahirap sa’kin na para bang walang nangyari… Na panaginip lang lahat ng ‘yon…

Pero sa lahat ng nangyari ngayong araw na ‘toh, ang malaking nagbago ay si Aljur…

Ang asawa kong walang pakialam sa’kin… ngayon… napahigpit ako ng hawak sa tiyan… at patuloy na bumubuhos ang mga luha ko…

“My baby…” hindi ko mapigilang humikbi at napabulong.

Sa unang buhay ko, may nangyari sa sa’min ni Aljur sa honeymoon night at nakuha niya ang pagkababae ko… At nagkabunga ito… Pero bago ko pa malaman na buntis ako… Nawala naman bigla ang sanggol…

I gritted my teeth, nagkaroon ako ng aksidente na alam kong pakana naman iyon ng biyenan ko nang malaman na nagsusuka ako sa umaga… Noon akala ko may sakit lang ako… Kaya naniwala ako sa sinabi niya kumain lang ako ng maraming seafood… Seafood contains mercury at ‘yon ang rason kung bakit…

“Sniff,”

Hindi ko alam kung gaano ako nagtagal sa banyo pero paglabas ko, nakatulog na si Aljur suot ang pajama nito.

Tumabi ako sa kanya at napatitig sa mukha nito. I don’t know what to do kapag may mangyari nga sa’min ngayon at makabuo kami… Pero kung mangyari man iyon, sisiguraduhin kong sa pagkakataong ito, sisiguraduhin kong mabubuhay ang bata sa sinapupunan ko kung sakali…

Pero okay na rin ‘toh… Ayokong magkaroon ang anak ko ng hindi buo ang pamilya… Na lumaking walang ama…

Kasi alam ko anong pakiramdam no’n…

Napapikit ako sa pagod at nang magising ako, tulog pa si Aljur. Tumingin ako sa orasan at nakitang alas cinco pa ng madaling araw. Bumangon ako at naghanda… Isa sa pinaka-importanteng araw ay ang araw na ‘toh.

Naghilamos ako at nagsuot ng robe bago bumaba. Sa limang taong nakatira dito, kabisado ko na ang buong hacienda pati ang asawa ko at naging habit ko nang gumising ng maaga kahit anong oras pa ako matulog sa gabi… kailangan eh.

Naghanda ako ng lulutuin at nagluto. Inihain ko ito pagkatapos sa lamesa. Inihanda ko maigi kung saan palaging umuupo si Aljur at naglagay ako ng utensils na binalutan ko nang tissue, ang paborito nitong kutsara’t tinidor, ayon sa gusto nito.

Pagkatapos ko mag-ayos ng makakain, naglinis ako ng kusina kung saan ako nagluto at dumiretso sa pagbalik sa kwarto. Binuksan ko ang dressing room ni Aljur. Napahinto ako saglit, “Anong araw ngayon?” I clicked my fingers and remembered, “Saturday,” I nodded.

Inayos ko ‘yung Saturday outfit nito. Pati ang Saturday work outfit in case na magwork pa rin ito gaya ng nangyari sa unang life ko. Dahil nag-iba ang mga aksyon ni Aljur mula nung bumalik ako, hindi ko alam kung ano pang pwede magbago. Kaya inihanda ko na ang dalawang pagpipilian nito.

After preparing for everything, I took a bath.

Pagkatapos kong maligo, nakita kong nakatayo si Aljur sa harap ng mga damit niyang naihanda ko.

“I don’t know what kind of taste you have, kaya I randomly pick something, I thought I could do my job as a wife like this too.” Sambit ko. “Ikaw pa rin naman bahala kung anong susuotin mo. I’m still learning so feel free mag comment.”

That was a lie. I know exactly his taste.

Lumingon ito sakin at ngumiti, “Good morning, little kitty,”

Napangiti ako sa sinabi niya dahil ganito nga ang tawag niya sa’kin, “Good morning, wolfie,”

Napakunot-noo ito. Hubby naman talaga tawag ko sa kanya dati sa first life ko… Pero mas bagay sa kanya ang wolfie.

Bago pa man makapagtanong ito, biglang may kumatok sa pinto.

Napangisi ako… nandito na sila…

_______

KircheLeaf

UNANG LIBRO

_______

~ KATAPUSAN ng KABANATA APAT ~