Share

Chapter 04

Author: aa_bcdeee
last update Huling Na-update: 2022-02-22 11:12:53

Allison's POV.

Hindi na ako makahinga nang maayos. Sinubukan kong lumangoy at tulungan ang sarili ko para makaligtas dito. Sobrang lalim ng ilog na ito, angat ako nang angat pero napapalubog din ako kaagad. Hindi ko na kaya pa, samu't saring emosyon at naiisip ko rito. Nawawalan ako ng pag-asa kung paano ko ililigtas ang sarili ko.

Nanghihina na ako. Nawawalan na 'ko ng pag-asang maiangat ang sarili ko. Sino ang sasagip sa akin? Naiiyak na ako sa sitwasyon ko. Ang bilis ng tibok ng puso ko dahil sa sobrang kaba, nawawalan na ako ng hangin. Habang iniisip ko iyon ay bigla akong nakaahon. Mayroong tao mula sa likod ko.

Hindi ko muna iyon inisip kung sino 'yon. Kumuha muna ako ng hangin at pinakalma ko ang aking sarili. Huminga ako nang dahan-dahan at hinayaan ko ang sarili ko na makahinga nang maayos. 

Nang naging maayos na ako, kaninang ang kamay ng kung sino ay nasa bewang ko ay nakapulupot na sa akin ang buo niyang braso. Sino ba 'to? Humarap na ako at nagulat ako kung sino ito. Nakangiti pa 'yong lalaki sa akin! Para siyang t*nga! Napatalon naman ako nang wala sa oras, at ano ba ang iniisip ko?! Nalunod ulit ako.

Sinubukan kong iligtas ang sarili kong muli. Ayaw kong siya ang sasagip sa akin dito. Pero hindi ako marunong lumangoy at bago pa ako makahingi ng tulong ay niligtas na ako ng lalaking 'to. Nang mailigtas niya na ako ay narinig ko ang tawa niya. Natigilan naman ako sa pagtawa niyang 'yon. Hindi ko alam kung bakit parang bumilis muli ang tibok ng puso ko? Hindi. Sa kaba lang ito. Oo, tama! Kinakabahan lang talaga ako ngayon.

Pero mas bumilis ang tibok ng puso ko nang talagang umaahon kami at bitbit-bitbit niya ako na parang bagong kasal. Nakapulupot ang kamay ko sa leeg niya at nakatingin lang ako sa mukha niya. Siya naman ay seryoso lang ang mukha pero hindi ko naman muling maiwasan na mamangha sa guwapo niyang itsura.

Mabilis akong umiwas ng tingin nang humarap ang lalaki sa 'kin. Narinig ko ang mahinang pagtawa nito habang umaahon kami. Nakita ko mula sa peripheral view ko na tumingin na siya nang diretso at doon naman ako napairap. Sabi na ngang ayaw ko na siyang makita. Pero ito, ito ang nangyayari ngayon.

Nakaahon na kami at lamig na lamig ako. Umupo na muna ako sa gilid dito at ngayon ko naramdaman ang pagod ngayon. Narinig ko ang mahinang pag-uusap ng lalaki at ng mga tao niya. Hindi ko naririnig nang maayos, parang nagbubulungan lang sila. Parang mga t*nga lang. Maya-maya lang din ay natahimik na sila at narinig ko ang yapak na papalapit sa akin.

Nakita ko sa gilid ko na naglahad itong lalaking ito ng towel. Tinitigan ko lang iyon at hindi alam ang gagawin.

"Here... so that you won't get cold." Tumingin ako sa mukha niya at binalik ko ang tingin sa towel na nilalahad niya.

"I don't need it," sambit ko at saka niyakap na lamang ang aking sarili. Sumimoy nang malakas ang hangin at napayakap pa ako sa sarili ko nang mas mahigpit dahil sa lamig. Ngayon na ako nagsisisi na bakit ba hindi ko tinanggap ang towel na inaalok sa akin no'ng lalaki.

Nagulat na lang ako nang nilagay ng lalaki ang towel na binibigay niya sa aking likod. Humarap ako sa kanya at nakita ko ang pang-aasar niyang mukha. Umirap na lang ako at hindi na pa ako nag-inarte. Ang lamig, kaya hinigpitan ko na ang paghahawak sa towel na nakalagay sa aking likod.

Naramdaman ko pa ang pagtabi sa akin ng lalaki sa gilid, pero medyo malayo naman siya sa akin. Pero ang kapal ng mukha niyang tumabi pa sa akin? May agwat naman kaya hindi ko na lang siya pinansin. Pinabayaan ko na lang at saka tumingin sa kalangitan at nakita ko na ang kulay kahel na ito, lumulubog na ang araw. Napabuntonghininga pa 'ko at dinama ang hangin na tumatama sa aking mukha.

"How are you feeling?" he asked, starting a conversation. But I don't have the energy to talk to him. I just look up at how the sun would set. It was so beautiful. I love that kind of situation, you are setting after a long and tiring day. 

I like how it represents the need to rest as well. However, most people do not have the right to rest because they must do something in order to have a successful future. How I wished we had the right to rest, that you wouldn't be concerned about what may happen next, that you wouldn't be overthinking what you're going to do next.

"Are you okay? Why are you crying earlier? Did something... or someone hurt you?" I was taken aback. I suddenly remembered the traumas, heartaches, and that certain day. In a snap, memories were starting to flashback, and my tears were starting to flow. I did my best to stop it because I'm with someone whom I barely even know. But I just can't stop myself from crying. 

Tinakpan ko ang aking mukha dahil sa hiya at alam kong nakikita at naririnig na ako ng lalaki. Pero wala na akong pakialam. Ang sakit, eh. Hindi ko matanggap, hindi ako maka-move on. Ang hirap-hirap. Narinig ko ang pag-usod nito, pero hinayaan ko na lang siya. Nilabas ko nang nilabas ang nararamdaman ko sa pamamagitan ng pag-iyak. Ang bigat-bigat sa loob ko.

"Let it all go. I'll be just here, no judgment as well..." He tapped my back, giving comfort, and I just let it all go just like what he said. Iniyak ko lang iniyak habang inaalala ko ang mga panahon na masasaya pa kami, iyong panahon na wala pang ganoong problema, at kung paano rin ito nasira. Hindi ko matanggap, ang sakit-sakit, sobra.

Nasa harapan ko lang siya habang umiiyak ako pero ako naman ay patuloy ko lang pinupunasan ang mukha ko kaya hindi niya pa rin ganoon nakikita ang aking lagay. Patuloy niya ring hinahagod ang likod ko upang kumalma, inangat ko ang aking mata at napatitig lang ako sa mukha niya.

Ngayon ko nakita nang malapitan at nang maayos na makita siya, tinitigan ko lang siya at nakatitig lang din siya sa akin. Hanggang sa ako na ang unang sumuko at hindi ko makayanan ang tensyon na namamagitan sa amin. Tumingin ako sa kalangitan para hindi na pa mahulog ang luha ko, pero sadyang tuluy-tuloy pa rin ang pag-agos nito.

"Ang sakit," mahina kong sambit. Hindi ko alam kung bakit ko sinabi ang bagay na 'yon pero gusto ko lang naman ilabas ang nararamdaman ko. Naramdaman ko ang paglapit niya sa akin, pinapahiwatig na makikinig lang siya, at nakakataba naman ng puso 'yon. Pinunasan kong muli ang luha ko at saka huminga nang malalim upang subukang mapakalma ang sarili't makapagsalita rin nang maayos.

"Hindi ko alam kung bakit napunta pa sa ganitong sitwasyon. Hindi ko alam kung bakit dito pa talaga aabot ito. Ano bang ginawa ko? May kulang ba sa akin? Marami bang wala sa akin na mayroon ang iba? Galit na galit ako, eh. Pero hindi ko alam kung bakit umiiyak lang ako ngayon." I stopped myself from speaking because I wasn't able to catch my breaths.

Sumisinuk-sinok na ako, sinubukan ko munang pakalmahin ang sarili ko at nagulat na lang ako nang may iabot ang lalaking ito ng isang bottle ng tubig. Tinanggap ko naman iyon kaagad.

"Drink this... gently, okay?" Tumango na lang ako sa sinabi niya, at kahit na natigilan pa ako kung paano niya maamong sinabi 'yon ay ininom ko na rin ang tubig na binigay niya sa akin. Marami pa akong sinabi sa kanya at talagang nakinig lang siya sa akin, kitang-kita ko sa mga mata niya na walang halong panghuhugas ang mga iyon.

"You're so strong, I admired you a lot for being so brave. Not everybody can do that, some can't handle that kind of pain. That can handle trauma, some are still stuck because of the past that they are still living and haunted by," he seriously said, he's like saying all those words by experiences.

"So others cannot really move forward if they are still living in the past. But you? You're so brave by the fact of letting all the emotions you're feeling, you're able to speak it all out," he continued. I am now starting to think of why is he so deep about this? Around traumas, heartaches, and such. I wonder, why?

"Why? Why other people can't speak it out?" I asked, hoping he can also open up to me.

"I don't know? I guess it feels invalid and should not be?"

"Uhm... are you ok—"

"None of those matter, but you were saying earlier... you want vengeance?"

I let out of sigh. "If only I can..." I said, accepting already a defeat. Tumingin naman ako sa kanya at nang makita ko ang mukha niya parang napapalaban siya sa isang mind game na talagang pinag-iisipan niya nang mabuti ang susunod niyang hakbang. 

"You know what?"

I hummed. "Hindi ko pa alam." Tumawa naman siya sa sinabi ko at ako naman ay napatanong kung ano ang nakakatawa pero umiling lang siya. Weirdo!

"I could help you."

"Talaga?! How?" 

"Marry me."

Huh?! Ano raw? Tama ba ang pagkakarinig ko? Papakasalan ko siya? Sino ba siya? Hindi niya ba alam na sobrang sagrado ang kasal? Sobrang lalim ng ibig sabihin no'n. Sabay siya ganoon lang? 

"Sino ka ba?! Ang kapal ng mukha mong sabihin 'yan, makapagsalita ka akala mo kung sinong tao." Umirap pa ako sa kanya at nakita ko ang mukha niya na hindi makapaniwala at saka siya tumawa. "Bakit?! Anong nakakatawa?" mataray kong tanong. Umiling-iling lang siya at saka nagsabi na wala lang.

"You want revenge, right? Let's have a contracted marriage," maikli at simple niyang sambit. At bago pa ako makapagsalita ay pinatigil niya muna akong pagsalitain at saka siya na muna ngayon ang nagsalita. In-explain niya lahat, kung paano ang mangyayari, 'yong magiging proseso, at marami pang iba.

"I also need you. Kulit kasi ng magulang ko, but, what do you say? It's a win-win situation here." 

Napaisip naman ako nang malalim sa offer na binibigay niya. Sagrado sa akin ang kasal, itutuloy ko ba ito? Bahala na! Kaya naman ang annulment ito. Hindi ko alam bakit buo ang tiwala ko sa lalaking ito, basta ayon ang sinasabi ng isip at puso ko. 

Magtiwala ako.

Muli siyang nag-explain kung ano pa ang magiging benefits nito at marami rin naman akong binatong mga tanong. Lahat naman ng iyon ay nasagot niya nang maayos, kaya sa likod ng isipan ko... sige na. 

"And that's how our contracted marriage would be. By the way... what's your name?" he asked, curiously. I just rolled my eyes to it, ano bang pakialam niya? Tumawa pa siya dahil sa inasta ko, hindi 'man lang siya napikon sa akin? Talagang natawa pa siya, ah.

"I'm Allison," maikling sabi ko, pagpapakilala ko sa aking sarili.

"Allison?"

Umirap na muna ako dahil kailangan pa talaga buong name? Umubo pa muna ako nang mahina para maiayos ang boses ko.

"Allison Kye Gomez," I answered firmly, "how about you? Name?" I asked too, just for the sake of saying I'm interested in knowing him as well. He laughed a bit.

"Louis Sorreño. Nice meeting you." Ngumisi pa siya at na-weirdo-han naman ako sa kanya. Binigyan ko pa siya ng nakakadiring tingin at natawa naman kaagad siya.

"Not so nice meeting you." Tumawa naman siya nang malakas sa sinabi kong iyon, umiiling-iling pa. Ginilid ko ang mukha ko upang makatawa't ngumiti. This man, really!

Weird. 

----------------------------------------------------------------------------------------------------------

:>

Patuloy na basahin ang aklat na ito nang libre
I-scan ang code upang i-download ang App

Pinakabagong kabanata

  • Reddish Tulips   Special Chapter 4

    "Look, Daddy! I have a perfect score!" bungad kaagad sa akin ni Philo pagkadating na pagkadating ko sa school nila para sunduin na sila. Hawak-hawak niya pa ang notebook niya para maipakita niya sa akin ang score niya at nakita ko nga roon ang perpekto niyang marka. "Wow! Well done, Philo!" Ngumiti naman siya nang matimis at si Allistair naman ay nahihiya niyang nilahad sa akin ang notebook niya at puro numbers 'yon kaya hindi na ako magdadalawang-isip na Math subject 'yon at perfect niya dahil paborito niya itong subject. Ginulo ko ang buhok ni Allistair at saka ko siya pinuri sa perfect score niya rin. "Ang galing ng mga anak ko ngayon, ah. We need to celebrate these small wins!" "Yay!" masayang sigaw ni Philo at si Allistair naman ay nakangiti lang. Sabay-sabay na kaming pumunta sa kotse ko at saka muna kami dumaan sa isang paborito nilang kainan after ng classes nila. Isa itong kilalang kainan dito dahil sa pang-snacks ang mga ito 'tulad ng mga donuts, drinks na mga milktea or

  • Reddish Tulips   Special Chapter 3

    Louis' POV "Daddy, Daddy, Daddy! Wake up! Please! Wake up, wake up!" sigaw ng matinis na boses at kahit inaantok pa ako ay pinilit ko namang imulat ang aking mata at nakita ko ang mala-angel na mukha ng anak kong babae. Napangiti naman ako dahil do'n, nakikita ko kasi si Allison sa kanya kaya tuwang-tuwa ako sa kanya. "Daddy, please! Stand up now, I'm getting mad already!" Natawa naman ako sa aking isipan ko dahil sa sinabi niya, para talagang makita kung magagalit talaga siya kaya nagtulug-tulugan pa muna ako para asarin siya. "Daddy, no!" Minulat ko ang aking mata at nakita kong namula na ang mata niya, malapit nang tumulo ang luha niya. Mabilis ko naman siyang niyakap at saka hiniga ko siya sa akin at saka mahigpit ko siyang niyakap, hindi ko na maramdaman sa aking tabi si Allison siguro ay hinahanda na si Allistair sa unang araw ngayon sa eskwelahan nila na ngayong dalawa. Nakapang-alis na nga ang anak kong babae, baka magusot ko ang damit niya kaya nagrereklamo na siya. "Dadd

  • Reddish Tulips   Special Chapter 2

    "Allistair Kyzen Gomez Sorreño." Natuwa naman ako nang tawagin ko ang pangalan ng aking anak, nasa kamay ko na siya at ang liit-liit niya. Kakaibang tuwa ang aking naramdaman. Ang tuwang walang katumbas na tanging iisang tao lang ang makakapagbigay nito sa akin. Hinaplos ko nang dahan-dahan ang mukha ng anak ko habang natutulog ito. Dahan-dahan ko pa hinalikan ang pisngi nito at saka nilapit ko ang pisngi ko sa kanya. Pumikit ako at dinamnam ang pagkakataon at saka minulat ang aking mga mata at nakita ko na si Louis ito, nakangiti nang matamis at saka niya ako hinalikan sa noo. "Thank you for this, love." Nantubig ang mata ko dahil sa kakaibang saya na naging hatid nito sa amin 'to ni Louis para sa aming dalawa. Ang tagal ko na ring inaasam ang ganitong klaseng pangyayari sa aking buhay at si Louis ang kasama ko. Tinignan ko ulit ang anak naming dalawa at nakita ko kung paano sumilay ang ngiti niya. Lumigaya naman ang puso ko dahil lang sa simpleng gano'n. Lumipas ang ilang araw a

  • Reddish Tulips   Special Chapter 1

    Allison's POV. "Love, pretty please?" pagpipilit ko pa sa kanya dahil hindi niya pa rin siya pumapayag sa gusto ko. Gustung-gusto ko na kasing gawin sa akib ni Louis ang isang bagay na kahit ito na lang kasi wala eh... bored ako. Gusto ko lang talaga gawi ni Louis ang bagay na hinihiling ko sa kanya. "Are you even serious?" Tumango naman ako sa kanya kaagad at saka nag-pretty eyes pa sa kanya para sundin niya na ako, hindi ko na nga alam kung maayos pa ba ang itsura ko at kung may kinang pa ba 'yong ganda ko, wala na akong pakialam. Bumuntonghininga naman siya at saka niya kinuha ang kamay ko at saka niya lang naman hinilot ang mga ito, pero... ang sinabi ko sa kanya na hanggang gabi niya gagawin 'yon. Natawa naman ako sa pinapagawa ko sa kanya. Talagang lahat ng gusto ko ay susundin niya, kahit ano pa 'yan. Well, siguro kaya niya ginagawa because I'm happy to announce that I'm already 9 months pregnant! Ang bilis talaga ng mga araw na nagdaan parang kahapon lang ay sinasabi lang

  • Reddish Tulips   Epilogue (4th Part of 4)

    "Allison!" tawag ko at saka naman nagtuluy-tuloy ang pagdaan ng mga tao, nakita ko na tumingin pabalik si Allison at hindi akong magkakamali na siya 'yon. Sabi ng tauhan ko na nasa airport ang mahal ko at papaalis na ito. Ayaw kong iwanan niyang ganito lang kami, ang halos tatlong taon namin o dalawang taon na magkasama kami ay matatapos lang din nang ganu'n-gano'n lang, hindi ako papayag. Nangako rin isyang kakauspain niya ako, na magkakaayos kami at papakinggan niya na ako. Kung ano ba talaga ang tunay na nangyari, nalaman ko na lang din sa mga katulong na kinuha na raw lahat ni Allison ang mga gamit niya. Ngayon ay ito pala ang rason, may kinailangan lang akong asikasuhin sa kumpanya at ito na pala kaagad ang malalaman ko... iiwan niya na ako. Pero huli na ang lahat, wala na siya. Tuluyan na siyang nawala hanggang sa tinitigan ko na lang kung paano lumipad ang eroplanong sinasakyan niya at tuluyang na nga siyang nawala sa kamay ko. Gusto kong sumigaw, gusto kong magwala, gusto kon

  • Reddish Tulips   Epilogue (3rd Part of 4)

    "Okay then, if that makes you feel okay. I'll do it, anything for you. Just name it, my love," sabi ko at kung ano ang gusto ng mahal ko ay gagawin ko. Nakakainis kasi 'yong nurse na 'yon kaya pinatanggal ko, i know that I acted so immatured pero hindi ko kasi mapigilan at 'yong mga tinginan no'ng lalaking 'yon. Kaya talagang galit na galit ako sa hospital at tinakot ko na kayang-kaya kong pabagsakin 'yon para lang matanggal nila 'yong nurse. Pero nalaman ng mahal ko, at sinabi niya na ngayon ang dapat kong gawin at mas alam niya. Kaya makikinig din ako sa kanya, wala, eh... under ako. Pagkatapos no'n ay balik na ulit kami sa kailangan naming gawin. Habang nagscro-scroll ako online at nakita ko na may mga alagang hayop ang iba't ibang celebrities at kahit papaano ay nakakuha ako ng idea na kumuha na rin ako ng isa, matagal ko na ring pangarap na mag-alaga ng mga hayop at nakakaginhawa siya kapag pag-uwi mo sa bahay na makikita sila na kasama ang Mommy nila, si Allison. Natawa naman

Higit pang Kabanata
Galugarin at basahin ang magagandang nobela
Libreng basahin ang magagandang nobela sa GoodNovel app. I-download ang mga librong gusto mo at basahin kahit saan at anumang oras.
Libreng basahin ang mga aklat sa app
I-scan ang code para mabasa sa App
DMCA.com Protection Status