บทที่ 2 ชายหนุ่มตระกูลเฮมเวิร์ท NC++

โรซาลินตื่นขึ้นมาตอนสายของอีกวัน ความปวดเมื่อยแล่นทั่วร่างกว่าเขาจะยอมหยุดก็เกือบสว่าง เธอยกท่อนแขนกำยำที่ก่ายพาดเอวคอดออกอย่างเบามือแล้วค่อยๆลุกออกจากเตียงเดินเข้าห้องน้ำ

ช่วงล่างยังระบมไม่หายเธอกัดฟันรีบจัดการธุระส่วนตัวให้เสร็จโดยเร็วก่อนจะออกมาเปลี่ยนเสื้อผ้าที่เธอเอาใส่กระเป๋ามาด้วยเพื่อสะดวกที่จะออกไปทำงานต่อเลย เพราะแซฟเฟอร์ไม่อนุญาตให้ผู้หญิงคนไหนทิ้งเสื้อผ้าหรือข้าวของแม้กระทั่งยางรัดผมไว้ในห้องเขาอย่างเด็ดขาด และเธอเองคิดว่าก็ดีเช่นกัน

คล้อยหลังโรซาลินออกไป ดวงตาคมกริบลืมขึ้นมองตามแผ่นหลังบาง มือหนาหยิบโทรศัพท์ยกหูสั่งลูกน้องจัดการโอนเงินทันที ก่อนจะลุกขึ้นเดินเข้าห้องน้ำ

ณ ตึกเฮมเวิร์ทสำนักงานใหญ่ชั้นที่ 90 ซึ่งเป็นห้องทำงาน ร่างสูงเดินเข้ามาด้านใน 'จอห์น' ผู้จัดการสูงวัยคนเก่าแก่รีบปรี่เข้ามา

"คุณชายมาแล้วเหรอครับ นายท่านมารอสักพักแล้วล่ะ"

"พ่อมาทำไม?" คิ้วหนาขมวดเป็นปมก่อนจะเดินเข้าลิฟท์ส่วนตัวขึ้นมายังชั้นที่เก้าสิบ

วิลเลียม สตีเฟน เฮมเวิร์ท ชายวัยหกสิบห้าปียืนมองวิวเบื้องล่างผ่านจะกระจกใส เขาวางมือจากธุรกิจทั้งหมดและส่งต่อให้ลูกชายทั้งสามคน

เสียงเปิดประตูเบาๆ วิลเลียมหันไปมองพร้อมกับถอนหายใจ เขาโบกมือไล่ผู้ติดตามทั้งหมดให้ออกไปนอกห้องก่อนจะเดินมาหย่อนกายนั่งที่โซฟาตัวใหญ่

"มาแต่เช้า มีธุระอะไรกับผมหรือครับ" แซฟเฟอร์เอ่ยถามพร้อมกับเดินไปนั่งตรงข้ามด้วยท่าทางสง่าผ่าเผยเช่นเคย หากเดาไม่ผิดบิดาเขาคงมาพูดเรื่องงานหมั้นเป็นแน่

"อาทิตย์หน้างานวันเกิดฉัน แขกเหรื่อมากันเยอะแยะ ตระกูลโจแฮนสันเองก็จะมาร่วมด้วยรวมทั้งหนูเบลล่า ฉันหวังว่าแกจะไม่ควงผู้หญิงที่ไหนออกหน้าออกตาทำฉันขายหน้าหรอกนะ" สตีเฟ่นเอ่ยขึ้น เขาไม่ต้องการให้ลูกชายเอาผู้หญิงไม่รู้จักหัวนอนปลายตีนเข้ามาข้องเกี่ยวกับคนในตระกูล

แม้ที่ผ่านมาบรรดาลูกชายทั้งสามจะมีข่าวกับบรรดาหญิงสาวมากหน้าหลายตาไม่หยุดหย่อนเลยก็ตาม

"เหอะ! ที่แท้พ่อก็ห่วงเรื่องนี้เอง" เขาแค่นเสียงในลำคอก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง

"ไอ้ลูกคนนี้!" ท่าทางเย็นชาของแซฟเฟอร์นั้นยังคงทำให้ผู้เป็นบิดาหงุดหงิดอยู่เสมอ

"ครับ" เขาเอ่ยสั้นๆ พร้อมกับล้วงมือลงกระเป๋ากางเกงมองบิดาด้วยสายตาอ่านยากก่อนจะเปิดประตูออกจากห้องไป โจนาร์ดลูกน้องมือขวาเดินเข้ามาประกบตามหลังทันที

ห้องทำงานกว้างขวางหรูหรา ตกแต่งด้วยข้าวของราคาแพงสมฐานะ เอกสารต่างๆวางไว้รอเขาตรวจและลงนามอยู่บนโต๊ะ

กริ๊ง~~เสียงอินเตอร์โฟนดังขึ้น มือหนาเอื้อมไปกดปุ่มโดยสายตายังจับจ้องตัวเลขในเอกสาร

"ท่านคะ มีเอกสารสำคัญส่งมาถึงท่านค่ะ" เสียงเลขาหน้าห้องเอ่ยมาตามสาย

"เข้ามา" เขาเอ่ยบอกก่อนจะกดวางสาย

แกร๊ก...

"นี่ค่ะท่าน"

"อืม ขอบใจ" เขาเอ่ยเสียงเรียบก่อนจะแกะซองเอกสารเอาออกมาดู

"รับกาแฟเลยไหมคะท่าน" เจนนิเฟอร์ เลขาซึ่งเป็นลูกสาวของเป็นญาติห่างๆ ทางมารดาเขาและฝากฝังเอาไว้ให้ทำงานด้วยก่อนเสียชีวิต

ใบหน้าหล่อเหลาเงยขึ้นก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อย คล้อยหลังเลขาออกไปดวงตาคมกริบไล่มองเอกสารการประมูลบ่อน้ำมันอย่างละเอียดก่อนจะเก็บลงใต้โต๊ะ

วันนี้ทั้งวันที่เขามัวแต่ทำงานจนเวลาผ่านไปเกือบจะเลิกงาน สมาร์ทโฟนรุ่นล่าสุดก็สั่นครืดคราด เขาเหลือบมองก่อนจะพบว่าเป็นแอนนา นางแบบสาวชื่อดังหนึ่งในบรรดาผู้หญิงที่เป็นคู่นอนโทรมา

"ครับ แอนนา"

'เย็นนี้เรามีนัดกันนะคะแซฟ' เสียงหวานเอ่ยมาจากปลายสาย

"อ่างั้นหรือ ผมลืมไปเลย" เขามัวแต่วุ่นวายกับงานประมูลครั้งใหญ่ที่จะมีขึ้นในสัปดาห์หน้า

"หืม ..แอนไม่สำคัญถึงขนาดลืมกันเลยเหรอคะเนี่ย" เสียงกระเง้ากระงอดของหญิงสาว

"หึ อย่าเพิ่งงอนสิครับเบบี๋ งั้นผมจะชดเชยให้ดีไหม" คำพูดหอมหวานที่แฝงนัยยะซึ่งเขามักจะใช้กับผู้หญิงทุกคนที่มีสัมพันธ์ด้วย แต่กลับทำเอาปลายสายตื่นเต้นจนแทบจะรอไม่ไหว

"คิก~ งั้นเจอกันนะคะ"

"ครับ" เขากดวางสายไปก่อนจะลุกออกจากห้องทำงาน

รถสปอร์ตคันหรูแล่นมาจอดที่ร้านอาหารริมทะเลสาบ ร่างสูงเดินเข้ามาเรียกความสนใจจากสายตาผู้คนในร้านให้หันไปมองเป็นตาเดียวกันด้วยความหล่อและสูงโดดเด่นราวกับนายแบบ

"ทางนี้ค่ะแซฟ" แอนนาโบกมือเรียก เธอลุกขึ้นโผเข้ากอดเขาแน่นพร้อมกับจูบประทับแก้มสากด้วยความสนิทสนม

มื้ออาหารสุดหรูตามแบบฉบับอิตาเลี่ยนถูกนำมาเสิร์ฟจนเต็มโต๊ะ แซฟเฟอร์ตักทานเพียงเล็กน้อย ในมือควงแก้วแชมเปญราคาแพงระยิบ

"ช่วงนี้คุณหายไปเลยนะคะ ไม่คิดถึงกันบ้างรึไง เอ้ะ! อย่าบอกนะว่าคุณติดใจผู้หญิงคนไหนมากกว่าแอนงั้นเหรอคะ!" แอนนาทำเสียงกระเง้ากระงอด

"หึ ผมแค่วุ่นวายกับงานน่ะ วันนี้คุณสวยมากเลยนะ" เขาเอ่ยพร้อมกับหลุบตามองริมฝีปากอวบอิ่มเคลือบลิปสติกสีสดสุดเย้ายวน ดวงตาคมกริบประกายวาบ เผยรอยยิ้มร้ายกาจที่ทำให้หญิงสาวคนแล้วคนเล่าต่างหลงเสน่ห์ของเขาจนโงหัวไม่ขึ้น...