LOGINNakikinig ako nang may tuwa.Pero si Vicento ay medyo masyadong elegante pa rin.Nakakrus ang mga braso ko habang dagdag-sakit ako sa kanila.“Tita, grabe ka talaga! Inagaw mo na ang asawa ng mama ko, gusto mo pang agawin ang manugang niya! Likas na ba talaga sa’yo ang magnakaw at mang-agaw?”“Hindi ako—kahit wala kaming marriage certificate ng papa mo, mahal ko talaga siya,” sabi ni Susan, nakatingin kay Edmund na may luha-luha pa, kunwari’y kawawa.Siguro noong bata-bata siya, may kaunting kagandahan.Pero dahil sa sobrang pagpapaayos, nanigas na ang buong mukha niya—parang kakaibang maskara.“Papa, hindi ka ba giniginaw araw-araw pag tinitingnan mo ang mukhang parang paper doll sa lamay? Umiiyak ba siya o tumatawa?”Nailang si Edmund.Alam niya ngayon—kung maililigtas si Sofia o hindi, nasa salita ko.“Ria, huwag ka nang magpaka-bata. Alam kong nagkulang ako sa inyo ng mama mo sa mga nakaraang taon, kaya naghahabol ako ngayon. Si Sofia ay anak ko. Hindi ko kayang panooring makulong
Pagkarinig ko sa mga sinabi ni Susan, natawa lang ako. Ngayong gabi, siya pa mismo ang nag-udyok kay Sofia na agawin ang atensyon sa piging, para mapahiya ako at lalo pang mapasama ang loob ni Edmund sa akin, para masira ang reputasyon ko sa buong Santa Catalina.Hindi pa nga nagtatagal, sinubukan pa niyang agawin ang asawa ko, huwag nang banggitin ang tungkol kay Marvin noon.Ang lahat ng hirap na tiniis ni Mama Diana at ni Ria Canlas sa nakaraang dalawampung taon, para saan?Ang mag-ina na ito, na nakadepende sa pagnanakaw, pang-aagaw, at pag-arte—saan siya kumukuha ng kapal ng mukha para isipin na tutulungan ko siya?Nagpanggap akong naguguluhan. “Tita, ano po ba? Huwag mong sabihing talagang pumatay si Sofia?”Kaya pala gustong-gusto noon ni Nica ang pag-arte.Hindi mo malalaman hanggang sa subukan mo.At Diyos ko, ang sarap sa pakiramdam!Gamit ang pagpapanggap na inosente, tinapakan ko ang sugat ni Susan.“Kahit na medyo tanga ka po, medyo mayabang, medyo makapal ang pagmumukha,
Magulo nang kaunti ang kuwelyo ng kanyang damit dahil sa kakulitan ko, at bahagyang nakalantad ang kanyang collarbone.Lalo na nang tumayo siya nang mataas at elegante sa harap ko, doon ko nakita kung gaano kahaba ang mga binti niya—wala naman pala talagang diperensiya ang mga ito.Bagama’t alam kong may dahilan siya sa ginagawa niya, medyo nainis pa rin ako. Ang ingat-ingat ko pa naman noon, takot na masaktan ko ang pride niya kaya hindi ko siya hinahawakan o tinatanong tungkol dito. Tapos nakakalakad pala siya.Kahit sa dilim, itaas na bahagi lang ng katawan niya ang nahawakan ko.“Vicento, ang laki mong sinungaling!”Inabot niya ang binti ko at iniangkla iyon sa baywang niya, saka siya yumuko para idikit ang katawan niya sa akin.“Ria, patawad. May dahilan ako kung bakit ko ginawa ito. Hindi ko intensyong lokohin ka,” pagpapaliwanag niya. "Pangalawang beses ko na itong pinakita sa iyo, pero lasing ka noong una. Kaya marahil ay hindi mo maalala."Napaisip ako kung kailan ang unang
Nakaupo pa rin ako sa kandungan ni Vicento, nakayakap sa leeg niya. Ang shawl ko, na kalahati nang nahulog, ay nasa paanan na namin. Sa ganito kalapit na distansya, dama ko ang pagbabago sa katawan niya, at lalo akong kinabahan.Naalala ko pa ang nangyari noong gabing iyon— hawak pa lang niya, halos hindi ko na makontrol ang sarili ko. Hindi ko tuloy maisip kung ano kaya ang mararamdaman ko kung tuluyan na talagang mangyari ang bagay na iyon.“Medyo handa naman pero hindi pa ganoon, natatakot pa ako,” bulong ko.Hinaplos niya ang pisngi ko, banayad at puno ng lambing. “Baby, hindi mo ba ako kamumuhian dahil sa mga paa ko?”Noong pinili kong pakasalan siya, bukod sa paghihiganti, naisip kong mas mabuti nang may kapansanan siya para hindi niya ako gagalawin. Sino ba namang mag-aakalang hahantong kami rito? Na malalaman niyang ako talaga si Ria De Leon at malalaman ko ring matagal niya na pala akong lihim na minamahal, na siya pala talaga ang nagligtas sa akin noon. Para bang ang tadhana
Matapos masangkutan ng sunod-sunod na dagok, mas tahimik na ngayon ang pamilya De Leon kaysa dati. Si Mama Sandy lang ang naging masigla nang lumapit si Officer Ramirez.Si Edmund na wala ring kaalam-alam sa nangyari, ay napakunot-noo. “Sigurado ba kayo? Hindi ba kayo nagkakamali? Wala namang anumang ugnayan ang anak ko kay Stephen De Leon.”Maging si Mama Sandy ay nagduda rin. “Tama iyon, hindi ba’t sinabi ninyong aksidente lang? Bakit biglang naging murder?”“Saka na namin malalaman ang resulta kapag nakipagtulungan si Miss Sofia Canlas sa imbestigasyon. Sige na, Miss Sofia Canlas, sumama na po kayo sa amin.”Napatitig si Edmund kay Sofia na halatang takot na ngayon.“Papa, wala akong kasalanan! Hindi ako pumatay ng tao! Hindi ko nga kilala si Stephen De Leon!”Diretsong dinala siya ni Officer Ramirez.Hindi siguro inakala ni Sofia na pagkatapos niyang magpasikat at bago pa man niya malasap ang tagumpay, mangyayari ito. Ang handaan ni Edmund ay tuluyang naging katatawanan, medyo nak
Nabasa ni Edmund ang iniisip niya. Ayaw niyang mapahiya ang anak, kaya tinapunan niya ng tingin si Sofia. “Ano na namang kaguluhan ’yan? Umuwi ka na.”Naramdaman ni Sofia ang inis. Dati kasi, ako ang sinasabihan ni Edmund nang gano’n, hindi siya.Mas lalo siyang nainis. “Ibig bang sabihin, hindi marunong tumugtog ng violin ang panganay na Miss Canlas natin? Nakakatawa naman.”Ngumiti ako nang bahagya. “Oo, hindi ako gaanong magaling sa violin.”Narito ngayon si Nica, at siguradong binabantayan niya ang bawat kilos ko.Noong huli, lumampas ako sa dati kong kakayahan dahil binago ko ang estilo ko. Pero sa violin, mahirap baguhin ang ilang lumang habits.Hindi ko ilalantad ang sarili ko sa harap niya, pero hindi ko rin palalampasin si Sofia—itong tipaklong sa taglagas na todo ang talon sa harap ko.Ngumiti siya nang mayabang. “Papa, ang bait naman ng sister ko. Hindi niya kailangang matuto ng kahit ano. Papaganda-paganda lang at mag-aasawa. Ako, ang dami kong kailangang aralin pero hindi







