Novels by Alshin07

Magulo nang kaunti ang kuwelyo ng kanyang damit dahil sa kakulitan ko, at bahagyang nakalantad ang kanyang collarbone.Lalo na nang tumayo siya nang mataas at elegante sa harap ko, doon ko nakita kung gaano kahaba ang mga binti niya—wala naman pala talagang diperensiya ang mga ito.Bagama’t alam kong may dahilan siya sa ginagawa niya, medyo nainis pa rin ako. Ang ingat-ingat ko pa naman noon, takot na masaktan ko ang pride niya kaya hindi ko siya hinahawakan o tinatanong tungkol dito. Tapos nakakalakad pala siya.Kahit sa dilim, itaas na bahagi lang ng katawan niya ang nahawakan ko.“Vicento, ang laki mong sinungaling!”Inabot niya ang binti ko at iniangkla iyon sa baywang niya, saka siya yumuko para idikit ang katawan niya sa akin.“Ria, patawad. May dahilan ako kung bakit ko ginawa ito. Hindi ko intensyong lokohin ka,” pagpapaliwanag niya. "Pangalawang beses ko na itong pinakita sa iyo, pero lasing ka noong una. Kaya marahil ay hindi mo maalala."Napaisip ako kung kailan ang unang

Nakaupo pa rin ako sa kandungan ni Vicento, nakayakap sa leeg niya. Ang shawl ko, na kalahati nang nahulog, ay nasa paanan na namin. Sa ganito kalapit na distansya, dama ko ang pagbabago sa katawan niya, at lalo akong kinabahan.Naalala ko pa ang nangyari noong gabing iyon— hawak pa lang niya, halos hindi ko na makontrol ang sarili ko. Hindi ko tuloy maisip kung ano kaya ang mararamdaman ko kung tuluyan na talagang mangyari ang bagay na iyon.“Medyo handa naman pero hindi pa ganoon, natatakot pa ako,” bulong ko.Hinaplos niya ang pisngi ko, banayad at puno ng lambing. “Baby, hindi mo ba ako kamumuhian dahil sa mga paa ko?”Noong pinili kong pakasalan siya, bukod sa paghihiganti, naisip kong mas mabuti nang may kapansanan siya para hindi niya ako gagalawin. Sino ba namang mag-aakalang hahantong kami rito? Na malalaman niyang ako talaga si Ria De Leon at malalaman ko ring matagal niya na pala akong lihim na minamahal, na siya pala talaga ang nagligtas sa akin noon. Para bang ang tadhana

Matapos masangkutan ng sunod-sunod na dagok, mas tahimik na ngayon ang pamilya De Leon kaysa dati. Si Mama Sandy lang ang naging masigla nang lumapit si Officer Ramirez.Si Edmund na wala ring kaalam-alam sa nangyari, ay napakunot-noo. “Sigurado ba kayo? Hindi ba kayo nagkakamali? Wala namang anumang ugnayan ang anak ko kay Stephen De Leon.”Maging si Mama Sandy ay nagduda rin. “Tama iyon, hindi ba’t sinabi ninyong aksidente lang? Bakit biglang naging murder?”“Saka na namin malalaman ang resulta kapag nakipagtulungan si Miss Sofia Canlas sa imbestigasyon. Sige na, Miss Sofia Canlas, sumama na po kayo sa amin.”Napatitig si Edmund kay Sofia na halatang takot na ngayon.“Papa, wala akong kasalanan! Hindi ako pumatay ng tao! Hindi ko nga kilala si Stephen De Leon!”Diretsong dinala siya ni Officer Ramirez.Hindi siguro inakala ni Sofia na pagkatapos niyang magpasikat at bago pa man niya malasap ang tagumpay, mangyayari ito. Ang handaan ni Edmund ay tuluyang naging katatawanan, medyo nak

Nabasa ni Edmund ang iniisip niya. Ayaw niyang mapahiya ang anak, kaya tinapunan niya ng tingin si Sofia. “Ano na namang kaguluhan ’yan? Umuwi ka na.”Naramdaman ni Sofia ang inis. Dati kasi, ako ang sinasabihan ni Edmund nang gano’n, hindi siya.Mas lalo siyang nainis. “Ibig bang sabihin, hindi marunong tumugtog ng violin ang panganay na Miss Canlas natin? Nakakatawa naman.”Ngumiti ako nang bahagya. “Oo, hindi ako gaanong magaling sa violin.”Narito ngayon si Nica, at siguradong binabantayan niya ang bawat kilos ko.Noong huli, lumampas ako sa dati kong kakayahan dahil binago ko ang estilo ko. Pero sa violin, mahirap baguhin ang ilang lumang habits.Hindi ko ilalantad ang sarili ko sa harap niya, pero hindi ko rin palalampasin si Sofia—itong tipaklong sa taglagas na todo ang talon sa harap ko.Ngumiti siya nang mayabang. “Papa, ang bait naman ng sister ko. Hindi niya kailangang matuto ng kahit ano. Papaganda-paganda lang at mag-aasawa. Ako, ang dami kong kailangang aralin pero hindi

Tinignan ko siya nang masama. “Anong pakialam mo kung tatawagin ko siyang ganoon? Huwag mong kalimutan kung sino ka at saan ang lugar mo.”Nakaramdam si Denver ng pait. Bago pa siya makapagsalita, ibinaba ko ang boses ko at sinabi sa paraang kaming dalawa lang ang nakaririnig, “Huwag mong kalimutan, ikaw ang may kagagawan ng lahat ng ’to.”Kahit ano pa ang nararamdaman niya—galit man o pagsisisi—hindi na talaga kami posibleng maging magkasama.Nag-alinlangan si Denver, marahil naaalala ang mga nagawa niya sa akin noon. Dumilim ang kanyang mga mata.Bumulong pa ako, “Huwag mo akong titigan nang ganyan. Gusto mo bang mamatay akong muli?”Nagising ang konsensya niya sa salitang ‘mamatay’.Hindi na siya naglakas-loob na manatili malapit sa akin. Kinuha niya ang baso ng alak at umalis, at kahit likuran niya ay mukhang kawawa.Pero kagagawan niya iyon.Pagkaalis niya, tumingin sa akin si Vicento.Sa tabi niya, para akong batang walang problema sa mundo.Umikot ako sa harap niya, hawak ang l

Hindi nag-atubili ang mga mata ng mama ko. “Ria, ayokong biguin ulit ang Tito Michael mo. Minsan na akong naging malambot noon. Tinanggap ko ang kapalaran ko bilang asawa ni Edmund, pinili kong isilang ka, at mabuhay na parang isang buong pamilya. Akala ko, lilipas ang panahon at mawawala ang pagmamahal ko kay Michael, na matututunan kong mahalin ang ama mo. Pero dumating ang balitang buntis si Susan. Ria… binigyan ko ng pagkakataon si Edmund sa kabila ng lahat ng iyon.”Napapikit siya at bahagyang nanginginig ang kaniyang marurupok na pilik-mata. “Simula noong araw na ‘yon, namatay na ang puso ko. Sa pagkakataong ito, gusto kong bigyan ang sarili ko ng pagkakataon. Gusto kong mabuhay para sa sarili ko.”“Sige, Mama. Kahit ano ang desisyon mo, susuportahan kita. Nag-hire na si Vicento ng abogado para mangalap ng ebidensya. Maghintay lang tayo nang kaunti; hindi pa tamang panahon para mag-file ng divorce.”“Sige.”Pinakalma ko si Mama at napabuntong-hininga ako. Nang hapon na ‘yon, dum

Akala ko malamig lang ang Moscow. Hindi pala. Dahil kasing lupit ito ng buhay ko. Ang lamig niya ay parang nanunuksong pumasok sa buto ko. Parang binubura pati ang mga alaala mong gusto mong itago.Ang sabi ni Ego, ito raw ang second stop ng honeymoon— planado lahat ni Roxy Rios bago siya nawala. Pero habang tinitingnan ko ang itinerary na hawak ni Abigaile, parang hindi honeymoon ang pupuntahan ko.Parang hunting ground.“Welcome to Moscow,” sabi ni Marcus habang binubuksan ang pinto ng black Benz.Humugot ako ng malalim na hinga. Puting usok ang lumabas sa bibig ko. Kung nasa ibang pagkakataon lang ay matutuwa ako nito. Pero parang bawal na rin yata akong ngumiti.“Hindi ko akalaing makikita ko ito sa personal,” sabi ko na parang mismo sa sarili ko sinasabi. “The Red Square, parang painting lang.”Tumingin si Ego sa akin. Suot ang itim niyang coat, scarf na nakapalibot sa leeg niya, at ang karaniwang expression niyang parang ayaw niyang umamin na tao siya. “It’s not a painting,” sab

Hindi na naalis sa isip ko ang ngiting iyon. Ang ngiti ng babaeng nakasuot ng belo. Iyong ngiti na para bang akin.Bakit ganoon?Bakit sa dinami-rami ng tao sa Taj Mahal kanina ay may babaeng mag-aaksaya ng oras para titigan ako at sabay ngumiti ng ganoon? Na parang kilala niya kung sino talaga ako?Pagbalik namin sa sasakyan ay tahimik lang si Ego.Pero ang kamay niya, halos puputok na ang ugat sa higpit ng kapit niya sa manibela.Walang nagsasalita.Walang tinginan.Walang paliwanag.Ni hindi siya lumingon sa akin kahit isang beses.“Ego...”Wala siyang sagot.“Ego, sino ang mga iyon? Sila ba talaga ang mga Skeleton?”“Hindi mo na kailangang malaman.” Diretso pa rin ang tingin niya sa kalsada. Parang baka kapag nagsalita pa siya ay sasabog ang buong mundo.“Hindi mo na kailangang malaman,” ginaya ko siya sa tonong nang-aasar. “Puro na lang iyan ang sinasabi mo. Kailan mo ba ako kakausapin nang matino?”Bigla siyang tumingin. Ang mga mata niya ay matalim na parang kutsilyong tumama s

Pangalawang beses ko na iyong muntik mamatay.Una ay sa kasal namin. Ngayon ay dito naman sa India.Sa loob lang ng ilang araw nakilala ko si Diego Buencarlos, nasanay na akong tumakbo, magtago, at magpanggap na kalmado kahit gusto ko nang sumigaw.Pero ngayong nakaligtas kami sa pagsabog sa Buencarlos Grand Hotel, ramdam ko pa rin ang lagkit ng usok sa balat ko.Ramdam ko pa rin iyong amoy ng gunpowder at iyong boses niya sa tenga ko, 'Behind me, Roxy.'Ilang oras kaming nagbyahe palabas ng Agra gamit ang black SUV na minamaneho ni Marcus.Tahimik si Ego sa buong biyahe. Habang ako naman ay nakasandal sa bintana at nakatingin sa dilim ng kalsada.“Walang makakaalam ng nangyari,” sabi niya sa wakas. “I ordered Jander to clean everything up. No press, no witnesses, no trace.”“Ganoon lang?” tanong ko. “Walang magtatanong kung bakit may sumabog sa hotel?”Tumitig siya sa akin, malamig pero matatag. “Hindi pwede magkaroon ng ingay. The Skeletons feed on attention.”“Paano kung bumalik si

Mainit ang gabi sa India. Mabango ang hangin, puno ng insenso at mga bulaklak galing sa mga altar sa labas. Pero sa loob ng Buencarlos Grand Hotel suite— puro lamig at katahimikan.Tahimik siya.Tahimik rin ako.At sa pagitan naming dalawa ay may mga salitang hindi pwedeng sabihin, dahil baka mas masakit pa kaysa sa bala.Napakakumplikado rin niyang tao. Bukod sa ang hirap niyang basahin ay para bang may nakapalibot sa kanyang itim na awra. Nakakatakot pala talaga ang mga mafia.At ako?Ako si Roxy Bustamante. Ang kapalit. Ang anino.Ang babaeng tinuruan ng buhay kung paano magbenta ng katawan para lang mabuhay.“Tumigil ka sa kakatingin,” malamig niyang sabi habang iniinom ang alak sa hawak niyang wine glass sa balcony.“Tinitingnan mo ako para magbasa ng reaksyon? Hindi mo ‘yan makukuha, Bustamante.”Napataas ang kilay ko. Bustamante talaga?Ahh, hindi niya ako matawag-tawag na Roxy na dahil pangalan din pala iyon ng kambal ko. Tsk.Napayuko ako. “Hindi ko naman sinusubukang magbasa

Isang mahinang tapik ang gumising sa akin. Nakanganga pa ako at pakiramdam ko ay natuyuan ako ng laway kaya kaagad kong pinunasan ang gilid ng aking labi."Hindi ganyan ang kilos ng isang Roxanne Rios," walang kabuhay-buhay na saad ni Ego saka tumayo.Napaayos tuloy ako ng upo at kunwari ay nakatingin sa labas ng bintana. Bigla tuloy ako nahiya at lihim na namura ang sarili. Ilang oras ba akong nakatulog tapos nakanganga pa talaga.Saka ko lang napansin na naka-landing na pala ang eroplano. Ganoon na siguro ako katagal nakatulog. Pero sa pagkakaalam ko ay mahigit isang oras lang naman ang papuntang India. Lalo pa at naka-private airplane naman kami at wala ng lay over sa kung saang bansa."She's a woman of modesty," dagdag pa ni Ego.Ano raw? Modesty? Baka modes? Iyong with wings?Nauna na siyang bumaba ng eroplano habang bitbit ang isang maliit na bag— iyong bang nasa game show na Deal or No Deal. Ano ngang tawag doon?"Kami na po ang magdadala ng gamit ninyo, Miss Roxanne," sabi pa

Hawak ko na ang bagong kontrata na ginawa ni Jander habang kanina pa ako nakatingin nang masama sa kanya. "Bakit ganyan ka makatingin?" taas-kilay na tanong niya. "Pirmahan mo na kung wala ka ng tanong. Malapit na kayong umalis." Nandito kami sa isang private property ng pamilya Buencarlos. Nagkalat ang mga helicopter at ilang mga private airplane sa paligid. Prente akong nakaupo sa loob ng isang eroplano. Papunta kami ngayon sa India. Oo. Sa India. Para mag-mekus-mekus. Ang ibig kong sabihin ay para sa honeymoon namin. Ayon sa gusto ni Roxanne Rios ay may walong lugar siyang gustong puntahan. Iyon ang honeymoon na gusto niya— ang mag-travel sa iba't ibang lugar. At bilang parte ng pagpapanggap ay kailangan naming sundin ang honeymoon na gusto ni Roxanne Rios. Paanong hindi? Bago pa man siya nawala ay pinanglandakan niya na kung ano-anong lugar ang pupuntahan nila ni Ego sa honeymoon nila. Pinost niya pa iyon sa kanyang social media accounts. Dahil parehas sila ni Ego na mga p

"A-Aleisha..." Pinipigilan ni Raphael ang galit sa kanyang dibdib, at bago pa niya matapos ang sanang sasabihin ay tumunog ang kanyang cellphone. Si Lolo Raul niya ang tumawag. "Nasaan kayo? Hindi ba't sinabi mong babalik kayo para maghapunan?" "Lolo, andito na kami." Pagkababa ng telepono ay nak

Umupo si Raphael sa gilid ng kama, tinititigan ang kanyang mga pilikmata na bahagyang nanginginig na parang balahibo— pinipigilan ang sarili na matawa. Nagkunwari itong hindi alam na gising na siya. "Aleisha, gising na." "Hmmm..." Nagkunwaring nagising si Aleisha, dahan-dahang dumilat, ngunit hin

Nagkatinginan sina Joaquin at ang dalawa pa, sabay tumango sa isa't isa at agad lumapit upang pigilan si Raphael. "Sir! Mapapatay mo na siya!" Ang lalaking dating puno ng dignidad ay balot na ngayon ng dugo— isang nakakatindig-balahibong tanawin. "Oo nga, Sir! Hindi siya karapat-dapat na pagtuuna

Ang paa ni Raphael ay umangat at walang sabi-sabing sinipa nang malakas sa tiyan si Mr. Sandoval. "Ahh!" Tumilapon si Mr. Sandoval na para bang bolang pinagulong hanggang sa sumalpok sa sulok ng dingding. Napahiyaw siya sa sakit at halos hindi na makahinga. "T-Tama n-na..." pagmamakaawa ni Mr. Sa

"Hmmm... ang bango mo naman, mahal kong Aleisha," sabi ni Mr. Sandoval habang ibinababa ang kanyang ulo at sumandal sa leeg ni Aleisha— palalim na palalim ang kanyang paghinga. Halata na lubos na nasiyahan ang matandang lalaki habang tinitingnan si Aleisha na parang isang natatangingng kayamanan. H

Naikuyom ni Raphael ang mga palad. Talaga bang hindi mapili si Aleisha? Ganoong klaseng babae ba siya? Ang Romulo Sandoval na iyon ay kasing edad lang ng tatay niya! Habang lalo siyang nagagalit ay lalong nagiging kalmado ang hitsura niya. Pagak siyang napatawa at mahinahong nagsalita. "Magmaneho k