Novels by Alshin07

Hinaplos ni Vicento ang pisngi ko, may bahid ng awa sa kanyang mga mata, at banayad ang boses na parang tubig. “Ria, sigurado ka ba talaga?”Hinawakan ko ang dibdib ko. “Kung ang puso ko ay parang tasa, hindi ko alam kung gaano na ito kapuno… pero sigurado ako sa isang bagay—may laman ito.”“Noong nakaraang buhay ko, bulag ako at walang puso. Pero habang naging kaluluwa ako, doon ko talaga nakita kung sino ang tunay na mabuti sa akin. Alam kong gusto mong…”Noong una, hindi ko malinaw na nakita ang puso niya, kaya ako naging alangan. Pero nang nakumpirma ko ang mga nararamdaman niya—at ang sarili kong pagdepende at pagmamahal sa kanya—naging kampante akong ipagkatiwala ang sarili ko sa lalaking ito.Ang buhay ay parang libro, binubuksan nang pahina-pahina. Dalawampu lang ako; marami pa akong dekadang babasahin kasama siya.Sa halip na sayangin ang oras sa pag-aalinlangan at gusot ng emosyon, bakit hindi na lang gumawa ng bagay na magpapasaya sa aming dalawa?Hinimas ko ang kanyang ten

Nakaupo ako sa kotse, umiinom ng matamis na fruit tea.Dati, lagi akong abalang-abala sa pagtatrabaho na parang alipin, at napipilitang uminom ng mapait at nakakasukang iced Americano para manatiling gising.Ang maganda sa muling pagkabuhay ay nabigyan ako ng pagkakataong maranasan ulit ang magaan at walang problemang buhay ng isang dalagang walang iniintindi.Pagkatapos nilang dalawa umiyak, sumakay kami sa kotse. Nakita ni Sofia ang ngiti ko at napasinghal. “Bakit ka nasa kotse? Malas ka talaga sa buhay ko.”Wala siyang kaalam-alam sa mangyayari sa kanya.Pero maganda ang mood ko kaya hindi ko siya pinatulan.Dumating ang kotse sa bahay ng pamilya Victorillo. Naguluhan siya. “Ma, bakit tayo nandito sa bahay ng mga Victorillo? Gusto ko nang umuwi para maligo.”Hindi maipinta ang mukha ni Susan; hindi niya masabing pinaalis sila.“Nasaan nga pala si papa? Bakit hindi niya ako sinundo?”Nakapameywang ako. “Akala mo ba para kang bagong koronang top scholar na umuuwi sakay ng kabayo? Nak

Nahilo ako sa mga halik niya kaya hindi na ako makapag-isip nang maayos; incoherent na "sige" lang ang naisagot ko.Gabing iyon, mahimbing akong nakayakap sa kanya. Kumpara sa dati kong pag-iwas, pakiramdam ko unti-unti nang nababasag ang hindi ko maipaliwanag na pader sa puso ko.Unti-unti kong tinanggap si Vicento mula sa kaibuturan ko.Sa simula pa lang, kasunduan lang ang kasal namin, at akala ko ginagamit lang namin ang isa’t isa.Gusto niyang makakuha ng koneksiyon sa pamilya Canlas, at gusto kong gamitin siya para makapasok sa pamilyang Victorillo.Pero nagbago ang lahat. Ang tunay niyang gusto ay ang puso ko.Ang puso kong winasak ni Denver—puso kong akala ko'y hindi na muling maniniwala sa pag-ibig—unti-unting nagkaroon muli ng pag-asa dahil sa maingat niyang pag-aalaga.Hindi ko na kinatatakutan ang kinabukasan; alam kong palagi siyang nariyan.Palagi niyang inaayos ang lahat nang pauna, ngunit ang malagim kong kamatayan noon ang nag-iwan sa kanya ng malalim na anino.Pagkat

Nakikinig ako nang may tuwa.Pero si Vicento ay medyo masyadong elegante pa rin.Nakakrus ang mga braso ko habang dagdag-sakit ako sa kanila.“Tita, grabe ka talaga! Inagaw mo na ang asawa ng mama ko, gusto mo pang agawin ang manugang niya! Likas na ba talaga sa’yo ang magnakaw at mang-agaw?”“Hindi ako—kahit wala kaming marriage certificate ng papa mo, mahal ko talaga siya,” sabi ni Susan, nakatingin kay Edmund na may luha-luha pa, kunwari’y kawawa.Siguro noong bata-bata siya, may kaunting kagandahan.Pero dahil sa sobrang pagpapaayos, nanigas na ang buong mukha niya—parang kakaibang maskara.“Papa, hindi ka ba giniginaw araw-araw pag tinitingnan mo ang mukhang parang paper doll sa lamay? Umiiyak ba siya o tumatawa?”Nailang si Edmund.Alam niya ngayon—kung maililigtas si Sofia o hindi, nasa salita ko.“Ria, huwag ka nang magpaka-bata. Alam kong nagkulang ako sa inyo ng mama mo sa mga nakaraang taon, kaya naghahabol ako ngayon. Si Sofia ay anak ko. Hindi ko kayang panooring makulong

Pagkarinig ko sa mga sinabi ni Susan, natawa lang ako. Ngayong gabi, siya pa mismo ang nag-udyok kay Sofia na agawin ang atensyon sa piging, para mapahiya ako at lalo pang mapasama ang loob ni Edmund sa akin, para masira ang reputasyon ko sa buong Santa Catalina.Hindi pa nga nagtatagal, sinubukan pa niyang agawin ang asawa ko, huwag nang banggitin ang tungkol kay Marvin noon.Ang lahat ng hirap na tiniis ni Mama Diana at ni Ria Canlas sa nakaraang dalawampung taon, para saan?Ang mag-ina na ito, na nakadepende sa pagnanakaw, pang-aagaw, at pag-arte—saan siya kumukuha ng kapal ng mukha para isipin na tutulungan ko siya?Nagpanggap akong naguguluhan. “Tita, ano po ba? Huwag mong sabihing talagang pumatay si Sofia?”Kaya pala gustong-gusto noon ni Nica ang pag-arte.Hindi mo malalaman hanggang sa subukan mo.At Diyos ko, ang sarap sa pakiramdam!Gamit ang pagpapanggap na inosente, tinapakan ko ang sugat ni Susan.“Kahit na medyo tanga ka po, medyo mayabang, medyo makapal ang pagmumukha,

Magulo nang kaunti ang kuwelyo ng kanyang damit dahil sa kakulitan ko, at bahagyang nakalantad ang kanyang collarbone.Lalo na nang tumayo siya nang mataas at elegante sa harap ko, doon ko nakita kung gaano kahaba ang mga binti niya—wala naman pala talagang diperensiya ang mga ito.Bagama’t alam kong may dahilan siya sa ginagawa niya, medyo nainis pa rin ako. Ang ingat-ingat ko pa naman noon, takot na masaktan ko ang pride niya kaya hindi ko siya hinahawakan o tinatanong tungkol dito. Tapos nakakalakad pala siya.Kahit sa dilim, itaas na bahagi lang ng katawan niya ang nahawakan ko.“Vicento, ang laki mong sinungaling!”Inabot niya ang binti ko at iniangkla iyon sa baywang niya, saka siya yumuko para idikit ang katawan niya sa akin.“Ria, patawad. May dahilan ako kung bakit ko ginawa ito. Hindi ko intensyong lokohin ka,” pagpapaliwanag niya. "Pangalawang beses ko na itong pinakita sa iyo, pero lasing ka noong una. Kaya marahil ay hindi mo maalala."Napaisip ako kung kailan ang unang

"A-Aleisha..." Pinipigilan ni Raphael ang galit sa kanyang dibdib, at bago pa niya matapos ang sanang sasabihin ay tumunog ang kanyang cellphone. Si Lolo Raul niya ang tumawag. "Nasaan kayo? Hindi ba't sinabi mong babalik kayo para maghapunan?" "Lolo, andito na kami." Pagkababa ng telepono ay nak

Umupo si Raphael sa gilid ng kama, tinititigan ang kanyang mga pilikmata na bahagyang nanginginig na parang balahibo— pinipigilan ang sarili na matawa. Nagkunwari itong hindi alam na gising na siya. "Aleisha, gising na." "Hmmm..." Nagkunwaring nagising si Aleisha, dahan-dahang dumilat, ngunit hin

Nagkatinginan sina Joaquin at ang dalawa pa, sabay tumango sa isa't isa at agad lumapit upang pigilan si Raphael. "Sir! Mapapatay mo na siya!" Ang lalaking dating puno ng dignidad ay balot na ngayon ng dugo— isang nakakatindig-balahibong tanawin. "Oo nga, Sir! Hindi siya karapat-dapat na pagtuuna

Ang paa ni Raphael ay umangat at walang sabi-sabing sinipa nang malakas sa tiyan si Mr. Sandoval. "Ahh!" Tumilapon si Mr. Sandoval na para bang bolang pinagulong hanggang sa sumalpok sa sulok ng dingding. Napahiyaw siya sa sakit at halos hindi na makahinga. "T-Tama n-na..." pagmamakaawa ni Mr. Sa

"Hmmm... ang bango mo naman, mahal kong Aleisha," sabi ni Mr. Sandoval habang ibinababa ang kanyang ulo at sumandal sa leeg ni Aleisha— palalim na palalim ang kanyang paghinga. Halata na lubos na nasiyahan ang matandang lalaki habang tinitingnan si Aleisha na parang isang natatangingng kayamanan. H

Naikuyom ni Raphael ang mga palad. Talaga bang hindi mapili si Aleisha? Ganoong klaseng babae ba siya? Ang Romulo Sandoval na iyon ay kasing edad lang ng tatay niya! Habang lalo siyang nagagalit ay lalong nagiging kalmado ang hitsura niya. Pagak siyang napatawa at mahinahong nagsalita. "Magmaneho k

Akala ko malamig lang ang Moscow. Hindi pala. Dahil kasing lupit ito ng buhay ko. Ang lamig niya ay parang nanunuksong pumasok sa buto ko. Parang binubura pati ang mga alaala mong gusto mong itago.Ang sabi ni Ego, ito raw ang second stop ng honeymoon— planado lahat ni Roxy Rios bago siya nawala. Pero habang tinitingnan ko ang itinerary na hawak ni Abigaile, parang hindi honeymoon ang pupuntahan ko.Parang hunting ground.“Welcome to Moscow,” sabi ni Marcus habang binubuksan ang pinto ng black Benz.Humugot ako ng malalim na hinga. Puting usok ang lumabas sa bibig ko. Kung nasa ibang pagkakataon lang ay matutuwa ako nito. Pero parang bawal na rin yata akong ngumiti.“Hindi ko akalaing makikita ko ito sa personal,” sabi ko na parang mismo sa sarili ko sinasabi. “The Red Square, parang painting lang.”Tumingin si Ego sa akin. Suot ang itim niyang coat, scarf na nakapalibot sa leeg niya, at ang karaniwang expression niyang parang ayaw niyang umamin na tao siya. “It’s not a painting,” sab

Hindi na naalis sa isip ko ang ngiting iyon. Ang ngiti ng babaeng nakasuot ng belo. Iyong ngiti na para bang akin.Bakit ganoon?Bakit sa dinami-rami ng tao sa Taj Mahal kanina ay may babaeng mag-aaksaya ng oras para titigan ako at sabay ngumiti ng ganoon? Na parang kilala niya kung sino talaga ako?Pagbalik namin sa sasakyan ay tahimik lang si Ego.Pero ang kamay niya, halos puputok na ang ugat sa higpit ng kapit niya sa manibela.Walang nagsasalita.Walang tinginan.Walang paliwanag.Ni hindi siya lumingon sa akin kahit isang beses.“Ego...”Wala siyang sagot.“Ego, sino ang mga iyon? Sila ba talaga ang mga Skeleton?”“Hindi mo na kailangang malaman.” Diretso pa rin ang tingin niya sa kalsada. Parang baka kapag nagsalita pa siya ay sasabog ang buong mundo.“Hindi mo na kailangang malaman,” ginaya ko siya sa tonong nang-aasar. “Puro na lang iyan ang sinasabi mo. Kailan mo ba ako kakausapin nang matino?”Bigla siyang tumingin. Ang mga mata niya ay matalim na parang kutsilyong tumama s

Pangalawang beses ko na iyong muntik mamatay.Una ay sa kasal namin. Ngayon ay dito naman sa India.Sa loob lang ng ilang araw nakilala ko si Diego Buencarlos, nasanay na akong tumakbo, magtago, at magpanggap na kalmado kahit gusto ko nang sumigaw.Pero ngayong nakaligtas kami sa pagsabog sa Buencarlos Grand Hotel, ramdam ko pa rin ang lagkit ng usok sa balat ko.Ramdam ko pa rin iyong amoy ng gunpowder at iyong boses niya sa tenga ko, 'Behind me, Roxy.'Ilang oras kaming nagbyahe palabas ng Agra gamit ang black SUV na minamaneho ni Marcus.Tahimik si Ego sa buong biyahe. Habang ako naman ay nakasandal sa bintana at nakatingin sa dilim ng kalsada.“Walang makakaalam ng nangyari,” sabi niya sa wakas. “I ordered Jander to clean everything up. No press, no witnesses, no trace.”“Ganoon lang?” tanong ko. “Walang magtatanong kung bakit may sumabog sa hotel?”Tumitig siya sa akin, malamig pero matatag. “Hindi pwede magkaroon ng ingay. The Skeletons feed on attention.”“Paano kung bumalik si

Mainit ang gabi sa India. Mabango ang hangin, puno ng insenso at mga bulaklak galing sa mga altar sa labas. Pero sa loob ng Buencarlos Grand Hotel suite— puro lamig at katahimikan.Tahimik siya.Tahimik rin ako.At sa pagitan naming dalawa ay may mga salitang hindi pwedeng sabihin, dahil baka mas masakit pa kaysa sa bala.Napakakumplikado rin niyang tao. Bukod sa ang hirap niyang basahin ay para bang may nakapalibot sa kanyang itim na awra. Nakakatakot pala talaga ang mga mafia.At ako?Ako si Roxy Bustamante. Ang kapalit. Ang anino.Ang babaeng tinuruan ng buhay kung paano magbenta ng katawan para lang mabuhay.“Tumigil ka sa kakatingin,” malamig niyang sabi habang iniinom ang alak sa hawak niyang wine glass sa balcony.“Tinitingnan mo ako para magbasa ng reaksyon? Hindi mo ‘yan makukuha, Bustamante.”Napataas ang kilay ko. Bustamante talaga?Ahh, hindi niya ako matawag-tawag na Roxy na dahil pangalan din pala iyon ng kambal ko. Tsk.Napayuko ako. “Hindi ko naman sinusubukang magbasa

Isang mahinang tapik ang gumising sa akin. Nakanganga pa ako at pakiramdam ko ay natuyuan ako ng laway kaya kaagad kong pinunasan ang gilid ng aking labi."Hindi ganyan ang kilos ng isang Roxanne Rios," walang kabuhay-buhay na saad ni Ego saka tumayo.Napaayos tuloy ako ng upo at kunwari ay nakatingin sa labas ng bintana. Bigla tuloy ako nahiya at lihim na namura ang sarili. Ilang oras ba akong nakatulog tapos nakanganga pa talaga.Saka ko lang napansin na naka-landing na pala ang eroplano. Ganoon na siguro ako katagal nakatulog. Pero sa pagkakaalam ko ay mahigit isang oras lang naman ang papuntang India. Lalo pa at naka-private airplane naman kami at wala ng lay over sa kung saang bansa."She's a woman of modesty," dagdag pa ni Ego.Ano raw? Modesty? Baka modes? Iyong with wings?Nauna na siyang bumaba ng eroplano habang bitbit ang isang maliit na bag— iyong bang nasa game show na Deal or No Deal. Ano ngang tawag doon?"Kami na po ang magdadala ng gamit ninyo, Miss Roxanne," sabi pa

Hawak ko na ang bagong kontrata na ginawa ni Jander habang kanina pa ako nakatingin nang masama sa kanya. "Bakit ganyan ka makatingin?" taas-kilay na tanong niya. "Pirmahan mo na kung wala ka ng tanong. Malapit na kayong umalis." Nandito kami sa isang private property ng pamilya Buencarlos. Nagkalat ang mga helicopter at ilang mga private airplane sa paligid. Prente akong nakaupo sa loob ng isang eroplano. Papunta kami ngayon sa India. Oo. Sa India. Para mag-mekus-mekus. Ang ibig kong sabihin ay para sa honeymoon namin. Ayon sa gusto ni Roxanne Rios ay may walong lugar siyang gustong puntahan. Iyon ang honeymoon na gusto niya— ang mag-travel sa iba't ibang lugar. At bilang parte ng pagpapanggap ay kailangan naming sundin ang honeymoon na gusto ni Roxanne Rios. Paanong hindi? Bago pa man siya nawala ay pinanglandakan niya na kung ano-anong lugar ang pupuntahan nila ni Ego sa honeymoon nila. Pinost niya pa iyon sa kanyang social media accounts. Dahil parehas sila ni Ego na mga p