Mahimbing siguro ang tulog ko kanina kaya hindi inakala ni Vicento na bigla akong magigising.Nang magmulat ako ay napansin kong ang maputla niyang mukha ay parang nagulat din. Halatang hindi niya inaasahan na mahuhuli ko siya. "Narinig kong nagsasalita ka habang tulog. Akala ko binabangungot ka na kaya nilapitan kita."Halos hindi natural ang kanyang tono nang magsalita siya. Sa dami ng nangyari nitong nakaraang mga araw ay hindi na nakapagtataka kung pati sa panaginip ay hinahabol pa rin ako ng aking mga alaala. Pakiramdam ko ay hindi ako makaalis sa panaginip na iyon— isang bangungot na paulit-ulit na bumabalik.Napangiti ako nang bahagya at pilit na hindi ipinapahalata ang kaba sa dibdib ko. "G-Ganoon ba. A-Ano bang sinabi ko?"Pumintig ang takot sa loob ko. Baka may nasabi ako na hindi dapat."Parang takot na takot ka. Paulit-ulit mong sinasabing 'huwag mo akong patayin' o kung ano pa man." Lumapit pa siya sa akin may bandang gilid ng kama ko.Napahigpit ang hawak ko sa kumot. Mu
Bukod kay Nica ay kailangan ding makwestyon si Denver. Ang estatwa ay natagpuan sa bagong bahay niya at hindi niya maipaliwanag kung paano iyon napunta roon.Natapos ang libing ko na may dalawang taong dinala sa presinto para sa imbestigasyon. Sa wakas ay makakahinga rin ako nang maluwag... sa ngayon.Nang lumingon ako ay nakita ko si Vicento na may hawak na itim na velvet roses. Hindi ko alam kung kailan pa niya iyon dala-dala.Malaki na ang payong ni Jason pero hindi pa rin nito napigilan ang ulan na humahampas mula sa iba't ibang direksyon. Basang-basa na ang mga pulang talulot ng rosas na nangingitim na. Ewan ko ba pero kahit hindi naman kami ganoon kalapit ni Vicento, pakiramdam ko siya ang pinakanasaktan sa lahat ng nandito.Kahit wala siyang luha ay ramdam ko ang bigat ng lungkot na bumabalot sa kanya.Naupo siyang mag-isa sa gitna ng malamig na hangin pero parang hindi niya iyon nararamdaman. Ang madilim niyang mga mata ay nakatitig lang sa litrato sa aking lapida.Hindi siya
Hindi sinagot ni Vicento ang tanong ko sa halip ay tinanong niya rin ako. "Ano sa tingin mo?""Sa mga karaniwang kaso ng pagpatay, tatlo lang naman ang dahilan. Una, ito ay planado at sinadya, kaya malabong gawa ito ng isang baliw na walang dahilan. Pangalawa, maaaring para sa pera o pakinabang pero narinig ko na matapos mamatay si Miss De Leon ay natagpuan ang mamahaling wedding dress niya, kaya hindi rin pera ang dahilan. Ang natitira na lang ay tungkol sa damdamin at interes. Kaninong interes kaya ang naapakan ni Miss De Leon? Kaninong damdamin ang naagrabyado niya?"Huminto ako doon. Kung magsasalita pa ako ay baka makahalata na siya. Naalala ko ang huling clue na sinabi sa akin ni Julia bago siya namatay. Kailangan kong sundan ang clue na iyon para makuha ang sagot.Natahimik nang matagal si Vicento.Pagkatapos ng lamay na ito at panalangin ay ililibing na raw ako. Nakakatawa. Kaninong katawan ang ililibing nila? Ah, baka ililibing na sa limot ang mga alaala tungkol sa akin.---
Kumuha ako ng tatlong piraso ng bulaklak at dahan-dahang lumapit sa altar. Ang babaeng nasa larawan ay ako noon pero pakiramdam ko ay sobrang layo na ng mundong ginagalawan ko ngayon. Higit sa lahat, hindi na parehas ang mga mata namin dahil ngayon ay puno na ng galit at tanging paghihiganti na lang ang nangingibabaw sa akin.Yumuko ako ipinatong sa harap ng portrait ang tatlong piraso ng bulaklak. Walang kabaong dahil wala namang katawan— nadurog na ang katawan ko nang ihalo iyon sa estatwa. Napakasahol ng may gawa. Sisiguraduhin kong mananagot ang lumapastangan sa katawan ko!Napansin kong biglang napatingin sa akin si Denver."R-Ria ko…" mahina niyang usal pero sapat na para marinig ko. Nakakaawa.Nakita ko ang takot at pagkalito sa kanyang mga mata. Maputla ang mukha niya habang nakaluhod sa malamig na sahig na parang nawalan na ng dignidad. Kulang pa iyan kung tutuusin.Bahagya akong yumuko lumingon at lihim siyang sinipat ng tingin. Nanlaki ang mga mata niya marahil ay nakita ni
Dati ay sobrang masunurin ako sa kanya. Pero mula nang mamatay ako ay nawala na rin ang respeto ko.Napansin ko rin si Mama Diana sa gitna ng mga tao. Kahit nakasuot siya ng itim na coat ay hindi pa rin niya kayang itago ang pagiging banayad at mabait na tao.Bumaling ako kay Vicento at bumulong. "Pupunta lang ako kay Mama."Tumango lang siya na medyo wala yata sa sarili niya. "S-Sige."Marahan akong lumapit kay Mama Diana at hinawakan ang braso niya. "Mama, anong tinitingnan mo?"Lumingon siya sa akin. Namumula ang kanyang mga mata at halatang galing sa pag-iyak."Napansin ko si Mrs. De Leon. Ang sakit makita siyang umiiyak nang ganoon. Isa rin akong ina at ramdam ko ang sakit na nararamdaman niya.""Ang bait mo talaga, Mama."Lumapit ako kay Mrs. De Leon na wala pa ring tigil sa pag-iyak. Inabot ko ang panyo ko sa kanya. "Mrs. De Leon, nakikiramay po ako."Kinuha niya ang panyo at tiningnan ako nang punong-puno ng luha ang kanyang mga mata. Nang makita niya nang buo ang mukha ko ay
Nang marinig ni Vicento ang salitang libing at panalangin ay bumakas ang pag-aalala sa kanyang mukha. Ilang saglit siyang nanatiling tahimik at para bang ginamit ang lahat ng kanyang lakas para lang sabihing pupunta siya. Hindi ko alam kung bakit pero pakiramdam ko ay parang babagsak siya anumang sandali. Wala pa kaya siyang tulog?Humawak siya sa armrest ng kanyang wheelchair at sa unang pagkakataon ay nakita ko ang isang lalaking dati ay puno ng dignidad at parang isang pader na hindi basta-basta natitibag, pero ngayon ay mukhang walang magawa.Tumalikod siya sa akin at nagsalita. "Pwede ka na ring mag-ayos.""Sige."Mabilis akong lumapit upang tulungan siyang bumalik sa kanyang wheelchair pero itinaas niya ang kamay bilang pagtutol. "No need."Naunawaan kong maaaring dahil ito sa kanyang pagiging lalaki at hindi ko na ipinilit pa."Mag-ingat ka," sabi ko sa kanya. "Ipapalinis ko na rin mamaya ang kwarto.""Salamat."Ang lungkot niya. Siguro ayaw niyang maistorbo kaya nagpasya ak