Chapter 3.1: Dagat ng Kalbaryo

PILIT NA TINATANGGI ng utak ni Roscoe na maniwala na magagawa iyon ng asawa sa kanya. Hinanap niya ito sa lahat ng lugar kung saan maaaring biglang lumitaw o matagpuan niya si Everly. Sa back garden, study room, projection room...hindi lang si Everly ang wala kahit saan, pati ang mga gamit niya ay wala na rin ang bakas sa mga lugar na iyon. Malinis din ang bookshelf sa study room sa mga medical books na madalas basahin ni Everly at doon niya iniimbak. Si Roscoe ay bihirang pumunta dito, ngayon lang iyon upang hanapin ang kanyang asawa. Kung wala ang presensya ni Everly, ang villa ay tila walang sinuman ang naninirahan doon. Bumaba si Roscoe sa unang palapag nang may mabibigat na mga hakbang at napansin niyang walang laman ang espasyo sa likod ng sofa. Nang makita niya ang nasirang malaking frame ng picture nila na itinapon sa basurahan, tumigil ang kanyang hininga. Gawa ba ito asawa niya?

Matapos siyang pakasalan ni Everly, palagi siya nitong kinukulit na sumama sa kanya sa pamimili. Busy siya sa trabaho at hindi niya iyon nagugustuhan, kaya paulit-ulit siyang tumanggi na sa huli ay humahantong sa malalang away. Ngunit iba ang araw na iyon dahil ito ang kaarawan ni Everly. Pumunta siya sa kumpanya para hanapin siya at upang ayain na naman dahil kaarawan niya. Nagbabakasakali na pagbibigyan siya ng kanyang asawa. Ang araw na iyon din nila kinuha ang picture na iyon na kalaunan ay pina-print ni Everly.

“Roscoe, pwede mo ba akong bigyan ng kaunting oras kahit ngayong araw lang? Sige na. Birthday ko naman. Kung busy ka talaga, ayos na din sa akin ang kahit na kalahating oras lang. Hmm? Please?”

Naawa si Roscoe dito kaya pumayag siyang i-spend ang birthday niya kasama siya. Naisip ni Roscoe na hilingin niya sa kanya na bumili ng mga mamahaling regalo kahit na kaya naman nitong bumili ng kahit na ano gamit ang kanyang salapi, kumain kasama niya, o gumawa sila ng ilang hindi makakalimutang mga kahilingan. Who knew she just asked him to go shopping with her? Walang sinuman, kahit na siya.

“Roscoe, pwede ko bang hawakan ang kamay mo?”

Alam ni Everly na abala si Roscoe, kaya hindi niya ito hinayaang mapagod. Pumunta sila sa rooftop ng shopping mall at piniling magpa-picture kasama niya habang nanonood ng matingkad na sunset. Naisip ni Roscoe na pang-isip bata lang ito at gamit ang gilid ng mata ay panaka-naka ang sulyap niya sa ibang saya na mayroon ang asawa. Hindi mamahaling bagay ang nais nito, kundi karampot na orsa sa kanya. Ilang beses niyang sinasagot ang ilang tawag mula kay Lizzy habang nasa proseso sila ng pagkuha ng mga larawan ng papalubog na araw. Walang ibang naging reklamo doon si Everly. Muli niyang pinagbigyan ito na kumuha sila ng larawan na magkasama. Pagkauwi, isinabit niya agad ang picture frame sa sala at buong oras ay umarte siyang napakasaya sa umano ay regalong iyon. Simula noon, hindi na siya ni Everly muling kinulit na sumama sa kanya sa pamimili, ni hindi na niya ito ipinagdiwang ang kaarawan na kasama siya.

Dadamputin na sana si Roscoe iyon para kunin ito nang hindi sinasadyang mapansin ng peripheral vision niya ang divorce agreement sa center table. Tumaas bigla ang isang kilay niya ngunit may kaagapay iyong biglaang kaba. Sa signature page, nakita niya ang kanilang mga pangalan. Gumalaw ang adams apple ni Roscoe nang lumunok ng laway, puno ng pagtataka na ang mga mata niya.

“Everly actually agreed to our divorce?”

Nakagat na ni Roscoe ang kanyang labi. Hindi pa rin makapaniwala sa kanyang nakikitang iyon ngayon. Nawala ang atensyon niya doon nang mag-vibrate ang kanyang cellphone. Nagkukumahog niya itong tiningnan sa pag-aakalang si Everly ang nag-message. Nalaman niyang mensahe iyon ng kanyang pamilya patungkol sa kaarawan ng kanyang Lola.

Roscoe, ang 70th birthday dinner ng iyong Lola ay halos nakahanda na. Proud na proud ang matanda sa kanyang edad na umabot pa doon kaya naman magaganap ang isang engrandeng party sa pagkakataong ito. Ang lahat ng mga imbitasyon ay naipadala na rin. Partikular na sinabi ng Lola mo na ikaw at si Everly ay dapat dumalo sa party, kung hindi, ikaw ang magdadala ng mga consequence na ibibigay niya sa gagawin mong pagsuway! See you raw sa paboritong apo ng Lola.

Problemado na agad doon si Roscoe. Ang hapunan sa kaarawan na iyon ng kanyang Lola ay nakisabay pa. Paano niya dadalhin doon ang asawa kung hiwalay na sila? Hindi na rin ito papayag kahit makiusap siya.

“Anak ng teteng! Bakit nakisabay pa sila?!”

Sa pusod ng Legazpi, na nasasakupan ng Albay matatagpuan ang pamoso at sikat na Golloso family mansion. Larawan ng masayang pamilya ang hapag nila ng mga sandaling iyon nang magpasyang umuwi na si Everly sa kanila. Itinaas ni Don Juanito Golloso, na nakasuot ng paborito niyang suit, ang baso sa kanyang kamay upang mag-propose ng isang masayang toast upang may ipagdiwang lang doon. Taliwas doon ang inaasahan ni Everly dahil sa huling pag-uusap nila ng ama. Mukhang, masaya pa nga sila ngayon.

“Congratulations, Everly apo. Hanga ako at binabati kita dahil nagawa mo ng makawala sa dagat ng kalbaryo sa piling ng iyong asawa! Mabuti naman at nagising ka na sa pagkakatulog.” saad ni Don Juan.

“Tama ang Lolo, Everly. Maligayang pagbabalik, anak.” palakpak na suporta ng kanyang amang si Titus na malapad pa rin ang ngiti upang ipakitang proud siya dito. “Ngayong nakauwi ka na, pwede mo ng pamahalaan ang ating kumpanya. Pagbigyan mo naman ang Daddy, Everly. Gusto kong maagang mag-retiro. Ipagkakatiwala ko na sa’yo ang lahat ng assets ng ating pamilya na may bilyon-bilyong halaga.”

“Hindi pwede, Titus. Kailangang ituloy ni Everly ang pagpunta sa ospital kasama ang Lola.” giit ng kanyang Lola, si Donya Antonia na seryoso na roon ang mukha nakatingin sa kanyang ama. “Nakakahinayang na sayangin mo ang iyong pagiging mahusay sa medikal na kasanayan. Tutulungan kitang mabuti, apo.”

Natawa lang si Everly na hindi na alam kung sino ang unang kakausapin sa mga ino-offer sa kanya.

“Bakit hindi ka na lang mag-aral ng design with Mom, Everly?” mungkahi ng kanyang inang hinawakan pa siya sa magkabila niyang pisngi upang lambingin siya at ito ang piliin niya sa mga nag-aalok sa kanya.

Tanging ngiti lang ang naging tugon ni Everly sa suhestiyon ng kanyang ina, ama at Lola Toning. Dinampot na niya ang kubyertos at iginala ang kumikislap na mga mata sa mga pagkaing nakahain sa lamaesa. Hindi naman siya nagugutuman sa villa nila ng dating asawa, pero iba ang pakiramdam niya ng sandaling iyon. Marahil ay dahil ang lahat ng iyon ay halos favorite niya o masaya siya dahil kasama niya ang mga taong alam niyang nagmamahal sa kanya ng totoo. Nang iangat ang kanyang paningin sa pamilya, hindi niya mapigilang makaramdam ng guilt at lungkot nang dahil sa minsang pagiging suwail niyang anak sa kanila.