ตอนที่ 7

ถึงจะสับสนวุ่นวายใจ แต่ใบข้าวก็ไม่ลืม ว่าตัวเองในวัยยี่สิบเอ็ดปีนั้น ลำบากตรากตรำขนาดไหน เธอไม่ต้องจ่ายค่าเทอมก็จริง เพราะได้ทุนค่าเล่าเรียนแบบเต็มจำนวน แต่ค่าใช้จ่ายส่วนตัวนี่สิที่เธอต้องหา แล้วงานที่หาเงินได้เยอะที่สุดสำหรับเธอ เธอยกให้งานกลางคืนเป็นนัมเบอร์วัน

“วันนี้ข้าวขึ้นไปร้องเพลงแทนปอนะ”

ผู้จัดการบอกใบข้าวให้ขึ้นไปร้องเพลงแทนคนที่ขอลาหยุด เธอพยักหน้ารับทันที ได้ขึ้นไปร้องเพลงคือดีที่สุดแล้วสำหรับงานที่นี่ ได้เงินดีแถมยังไม่เปลืองตัวเหมือนงานเสริฟอีกต่างหาก เธออยากทำประจำอยู่ที่ตำแหน่งงานนี้แหละ แต่น่าเสียดายที่ผับแห่งนี้มีนักร้องประจำอยู่แล้ว และอีกเหตุผลที่เธอประจำอยู่ตำแหน่งงานนี้ไม่ได้ก็คือ มันยากต่อการหลีกเลี่ยงเวลาที่เขตครามมาที่นี่ไงล่ะ

ใบข้าวเปลี่ยนไปสวมชุดเกาะอกสีทองปักเลื่อม เป็นชุดที่เธอซื้อมาสำรองไว้ใส่เวลาขึ้นไปร้องเพลง ชุดเดรสสั้นแบบรัดรูปอวดท่อนขาเรียวยาว ไม่ได้ทำให้คนใส่รู้สึกวูบหวิวที่ต้นขา ตอนก้าวขาขึ้นไปยืนบนเวทีท่ามกลางสายตาหลายร้อยคู่ เธอยังคงนิ่งสงบ และร้องเพลงได้แบบไม่สะดุดหรือลืมเนื้อร้องเลย

จนกระทั่งคนกลุ่มหนึ่งได้ก้าวเข้ามาในบริเวณห้องโถงของชั้นหนึ่ง เป็นกลุ่มของเขตครามที่เธอไม่ได้รับรายงานจากผู้จัดการว่าเขาจะมา การมาของพวกเขาสร้างความยินดีให้กับคนอื่น เหล่าลูกหลานคนรวยที่มีคนอยากคบค้าสมาคมด้วยมากที่สุดในย่านนี้ แต่สำหรับใบข้าวการมาของพวกเขามันก่อปัญหา เธอตะลึงจนลืมเนื้อร้องไปหมด เมื่อเพลงนั้นจบลงพร้อมเสียงโห่ของคนดู เธอก็ถูกผู้จัดการตำหนิ และให้คนอื่นขึ้นเวทีไปทำหน้าที่แทนเธอ

ใบข้าวไม่มีอารมณ์อยากจะทำงานต่อ เธอไม่มีเวลามากพอจะเปลี่ยนกลับไปใส่ชุดเดิม เดินออกมาจากห้องพักพนักงานทั้งอย่างนั้น เดินผ่านผู้คนไปด้วยท่าทางซังกะตาย ความสนิทสนมของเขตครามกับพราวฟ้า ช่างมีผลต่อหัวใจเธอซะจริง

“เธอจะไปไหน?”

เขตครามถามคนที่เดินเหม่อจนมองไม่เห็นตัวเอง ใบข้าวได้ยินแต่ไม่อยากหยุดเดิน เธออยากกลับ ถ้าขืนเผชิญหน้ากันอีก เธออาจจะเหวี่ยงวีนไปเรื่อย ซึ่งนั่น มันไม่สมกับเป็นเธอเลย

เธอเคยแสดงออกว่าหึงหวงเขตครามที่ไหน ตอนที่แต่งงานกันแล้ว ก็จำได้ว่าไม่เคยทำ

หมับ!

“ใบข้าว … เธอไม่สบายหรือไง?”

เขตครามคว้าข้อมือขาวนวลไว้แน่น ดึงรั้งไม่ให้คนตัวเล็กกว่าก้าวเดิน เอื้อมมือไปหวังจะแตะหน้าผากวัดไข้ แต่มือของเขาถูกปัดออกไป ไม่ได้แรงมาก และเขาไม่มีความคิดว่าจะโกรธเพราะการกระทำของเธอ

“บอกว่าอย่ามายุ่งกับฉันไง ไปอยู่กับคนของนายซะสิ ป่านนี้ยัยพราวฟ้านั่น นั่งไม่ติดที่แล้วมั้ง”

“เธอบอกว่าอยากเปลี่ยนอนาคต” มุมปากหยักสวยยกขึ้นเล็กน้อย เป็นรอยยิ้มที่ใบข้าวไม่มีวันได้เห็น เพราะเธอเอาแต่เดินก้มหน้า

“แล้วไง!”

“ที่เธอพูดมา มันเหมือนเธอกำลังหึงฉันอยู่เลย”

“หึง? ฉันจะหึงนายทำไม … ตอนนี้ เราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย”

ใบข้าวเงยหน้ามองเสี้ยวหน้าด้านข้าง ที่มันอ่อนโยนขึ้นมาก มากจนคำว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกัน แผ่วเบาจนกลายเป็นเสียงกระซิบ

“แต่ฉันหึงเธอนะ” ประโยคของเขตครามเองก็แผ่วเบา และมันถูกพัดให้จางหายไปโดยสายลมยามค่ำคืน

“นายพูดอะไรนะ?”

ใบข้าวไม่ได้ยิน เธอถาม แต่ไม่ได้รับคำตอบจากเขา และเขาไม่คิดที่จะหยุดเดิน ไม่ยอมปล่อยมือของเธอด้วย เมื่อเขาพาเธอเดินมาจนถึงรถหรูสีดำวาว เขาก็ยังไม่ยอมปล่อยมือเธอให้เป็นอิสระ

“ลาออกซะใบข้าว”

“หมายความว่ายังไง?” ความอ่อนหวานเมื่อครู่ค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นความสับสน และความไม่สบายใจ

“ลาออกจากงานนี้ซะ” เขตครามย้ำด้วยสีหน้าจริงจัง ความเผด็จการนั้นส่งผลให้ใบข้าวฉุนขาด

“ถ้าฉันบอกว่าไม่ล่ะ! อย่ามาบงการชีวิตฉันนะ!”

ใบข้าวสะบัดข้อมือจนหลุด เธอเกือบจะเคลิ้มไปแล้ว จนกระทั่งเขาสั่งให้เธอลาออก เขาไม่รู้หรือไม่ได้ใส่ใจ ว่าเงินจากการทำงานที่นี่ คือเงินที่ใช้หล่อเลี้ยงชีวิตของเธอ

“อย่าดื้อ!”

“ดื้อเหรอ? เหอะ! นายเป็นพ่อฉันหรือไง ก็ไม่ อย่ามายุ่งกับชีวิตของฉัน ต่อจากนี้ก็ด้วย!”

พูดเสร็จใบข้าวก็รีบเดินหนี ทิ้งคนหวังดีไว้ข้างหลัง เขตครามไม่คิดจะเดินตามไป ร่างสูงใหญ่หมุนตัวไปหารถ ระบายความโกรธด้วยการยกเท้าเตะเข้ากับล้อยางดำเงา เมื่ออารมณ์ขุ่นมัวเบาบางลงบ้างแล้ว ก็เดินเข้าไปในอาคารที่ตัวเองเป็นเจ้าของ สั่งผู้จัดการว่าห้ามให้ใบข้าวเข้ามาทำงานอีก

ใบข้าวกลับมาถึงหอพักด้วยความรู้สึกโกรธและเสียใจ เธอเสียเวลาอยู่กับมันพักใหญ่ เมื่อเริ่มคิดได้เธอก็เปลี่ยนไปนั่งรวบรวมข้อมูล ซึ่งข้อมูลเหล่านั้นเป็นข้อมูลที่จะใช้ในการประชุมสภานักเรียนวันพรุ่งนี้ เมื่อมั่นใจว่าข้อมูลที่ตัวเองมี สามารถเตะเหล่าพวกพ้องรวมทั้งเขตครามออกไปจากห้องซ้อมได้ จิตใจของใบข้าวก็รู้สึกสงบลง

วันต่อมา

ร่างสมส่วนในชุดนักศึกษาขนาดพอดีตัวก้าวเดินอย่างเร่งรีบ ไปยังอาคารอำนวยการของมหาวิทยาลัย กอดเอกสารปึกใหญ่ไว้ในอ้อมแขน ในกระเป๋าสะพายมีหลักฐานชิ้นสำคัญ สีหน้ามาดมั่นซุกซ่อนความหวาดหวั่นไว้ มันไม่ง่ายเลย และนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอเล่นงานเขตครามกับพวกพ้อง

แม้จะเพิ่งได้นั่งตำแหน่งประธานนักศึกษาตอนอยู่ปีสี่ แต่เธอทำงานอยู่ในสภานักศึกษามาตั้งแต่อยู่ปีหนึ่งแล้ว ระยะเวลาเกือบสี่ปีของการทำงาน เขตครามกับพวกพ้องของเขา คือกลุ่มคนที่สร้างปัญหาให้มหาวิทยาลัยมากที่สุด ถ้ามันมีแค่การสร้างปัญหาจะดีกว่านี้ แต่พวกเขาทำคุณประโยชน์ให้มหาวิทยาลัยด้วยนี่สิ ความชั่วกับความดี ก็เลยถูกเอามาหักล้างกัน

“พี่ข้าวหอบเอกสารอะไรมาเยอะแยะคะ?”

ปิ่นมุก นักศึกษาชั้นปีที่สาม คณะบริหาร หนึ่งในสมาชิกของสภานักศึกษา เอ่ยถามใบข้าวด้วยรอยยิ้ม ใบหน้าจิ้มลิ้มไม่ยอมคลายความสงสัย ใบข้าวจึงยื่นเอกสารแผ่นบนให้เธออ่าน มันคือข้อความร้องเรียนจากนักศึกษาคณะของเธอและคณะอื่นๆ ที่ได้รับความเดือดร้อนจากชมรมดนตรี

“พี่จะเอาเรื่องนี้เข้าที่ประชุม”

ใบข้าวรับเอกสารของตัวเองกลับมาจากรุ่นน้องต่างคณะ เธอเก็บบุหรี่ไฟฟ้าเอาไว้เป็นไพ่ใบสุดท้าย ถึงแม้อยากจะใช้มันในทันทีก็เถอะ พราวฟ้ามีพรรคพวกอยู่ในสภานักศึกษาไม่น้อยเลย การเล่นงานผู้หญิงคนนั้นแบบโต้งๆ เป็นอะไรที่ค่อนข้างสิ้นคิด