Risk Friend : 03 (1/3)

ฉันยืนสำรวจตัวเองที่สวมเสื้อนักศึกษาเข้ารูปกับกระโปรงทรงเอสั้นเหนือเข่าผ่านกระจกบานใหญ่ในห้องน้ำใต้ตึกบริหารอยู่นานนับนาที ถึงจะเป็นคนมีความมั่นใจแค่ไหน ก็ยังแอบประหม่า อะไรที่ได้ชื่อว่าครั้งแรกย่อมตื่นเต้นเสมอนั่นแหละ

มันดูแปลกตายังไงก็ไม่รู้เนอะ…แต่เอาเถอะ!

“แกสวยมากแล้วเว้ย” ฉันยกสองนิ้วหัวแม่มือให้ตัวเองพร้อมรอยยิ้มต้อนรับชีวิตในรั่วมหา'ลัยอย่างเป็นทางการ จากนั้นก็สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนควานหาไอโฟนมาพิมพ์ข้อความส่งให้เพื่อนรักที่อยู่ห่างออกไปหลายสิบกิโล

JJ : กูคิดถึงมึง (08:35) 

JJ : กูเหงา (08:35) 

JJ : เหมือนจะเป็นซึมเศร้าเลย กูขาดมึงไม่ด้ายยยย (08:36) 

Tammy : อย่าเยอะ (08:38) 

JJ : ใช่เส้สสสส ใจคนยากนักหยั่งถึง เพียงข้ามคืนก็เปลี่ยนเป็นอื่น (08:38) 

Tammy : โอ้ยยยย อีเตี้ย!!! (08:39) 

Tammy : กูบล็อกมึงได้นะ เอาจริง (08:39) 

Tammy : ไปหาเล่นกับไอ้ดำ ไอ้ด่างหน้า ม. ก่อนไป๊ (08:40) 

ไล่เพื่อนไปเล่นกับหมา…?

ฮึก น้ำตาจะไหล ไม่ได้กำลังใจเพิ่ม แถมยังหงอยหนักกว่าเดิมอีก นั่นเลยเป็นสาเหตุให้ฉันรัวสติกเกอร์พี่หมีเศร้าหลายตัวปิดท้าย ขณะก้าวเดินออกมาจากห้องน้ำ 

ตอนนี้เหมือนฉันอยู่ท่ามกลางหมู่มวลหงส์ที่พร้อมใจกันโบยบินเพื่อจะไปอยู่สูง ๆ ราวกับอยากหนีอะไรสักอย่างข้างล่าง ซึ่งคาดว่าจะเป็นการไม่ถูกยอมรับ 

เซเนเซนท์ จัดเป็นมหาวิทยาลัยเอกชนอันดับต้นของจังหวัด เอ๊ะ! หรือว่าของภาคไปแล้วนะ เออ...นั่นแหละ นอกจากการเรียนการสอนที่เป็นเลิศแล้ว มันขึ้นชื่อเรื่องความหรูหราโอ่อ่า และจากที่ฉันได้เข้ามาสัมผัสจริงจังก็เถียงไม่ออก ทุกตารางนิ้วถูกตกแต่งด้วยวัสดุเกรดพรีเมียมสมกับเป็นมอของพวกลูกท่านหลานเธอจริง ๆ

มิน่าล่ะ… รุ่นพี่ที่รู้จักหลาย ๆ คนถึงพูดเรื่องความเหลื่อมล้ำและสังคมเสื่อม ๆ ในมอแห่งนี้อยู่บ่อย ๆ อารมณ์แบบใครมีเงินมีอำนาจมากก็จะได้ขึ้นไปอยู่บนสุดของห่วงโซ่อาหาร เหยื่อตัวเล็กตัวน้อยที่คล้อยตามก็รอดไป ส่วนพวกที่แอนตี้ก็อาจจะอยู่ยากหน่อย มันเป็นอะไรที่โคตรแย่ แต่ก็แก้ไขไม่ได้ เหมือนเป็นวัฒนธรรมตกทอดจากรุ่นสู่รุ่น ส่วนหนึ่งพวกเขาคงได้รับการปลูกฝังมาแบบนั้น หรือบางทีก็ขึ้นอยู่กับนิสัยส่วนบุคคล

ไม่รู้สิ! เราไม่สามารถไปตัดสินใครได้

โชคดีที่ป๊ามักจะสอนฉันตลอดว่าให้รู้จักให้ค่าความเป็นคนอย่างเท่าเทียม อย่าทำตัวเป็นผู้ล่า และก็ไม่ควรยอมเป็นเหยื่อ ต้องดูว่าใครโยนอะไรมา เราก็ตอบกลับเขาไปแบบนั้น 

ไม่ได้บอกให้ก้าวร้าว แค่อยู่ให้เป็นและรู้จักเรียกร้องสิทธิ์ของตัวเอง

ฉันชอบประโยคนี้ของป๊าที่สุด...

“ฮัลโหลลล!!!”

“แม่!! แหก!!” หมดกัน! คำพูดดี ๆ ของป๊ากระเจิดกระเจิงไปไหนต่อไหนแล้ว “ไอ้บ้าเอ๊ย! กูตกใจหมด”

พอตั้งสติได้ฉันก็หันไปแว้ดใส่ พายุ ไอ้เด็กศิลป์จอมทะเล้นที่ชอบย่องเข้ามาเงียบ ๆ ให้ตกใจเล่นอยู่เรื่อย

“ฮ่าๆๆ หน้าเหวอสัส” คนขี้แกล้งส่งเสียงหัวเราะสะใจ ในตอนที่เอี้ยวหลบกำปั้นของฉันได้แบบฉิวเฉียด ก่อนจะขยับไปหย่อนก้นลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม โดยมี ไฟ หนุ่มแว่นสุดเนิร์ด แห่งนิติศาสตร์ กับ สายลม พ่อคนติสท์แตกประจำสถาปัตย์ ตามมาสมทบด้วย

จากนั้นบรรยากาศแสนสงบเงียบกลางแคนทีนใต้ตึกบริหารที่รวมทั้งสาวจริงและสาวสองไว้กว่าเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์ก็แปรเปลี่ยนเป็นครึกครื้นขึ้นทันตา เมื่อเหล่าเฟรชชี่สุดฮอตมานั่งเรียงหน้าสลอน

...เรากลายเป็นจุดสนใจไปโดยปริยาย

ไฟกับลมก็จะนิ่ง ๆ หน่อย ตามสไตล์ แต่มันจะมีอยู่ตัวหนึ่ง ตัวที่ขยันเรียกสาวฉิบหาย เล่นหูเล่นตามั่วซั่ว เสียบหมดไม่สนลูกใคร เหมือนเกิดมาเพื่อเป็นนักล่าเซ็กซ์แล้วก็แหลกสลายตายห่าไป

“พอไม่มีไอ้แตม ก็หงอยเป็นหมาเลยนะ” ประโยคแซวแบบขำ ๆ ของหนุ่มนิติ ทำให้ฉันละจากพายุแล้วไปถลึงตาใส่มันแทน

“อยากโดนหมากัดไหมล่ะ” 

เพิ่งถูกไล่มาหมาด ๆ ยังจะซ้ำเติมอีก

“ระวังน้ำลายฟูมปากนะมึง แม่งฉีดยารึยังก็ไม่รู้”

ไม่ใช่แค่สายตาที่ตวัดค้อน กำปั้นก็เหวี่ยงออกไปโดยอัตโนมัติ

ปลั๊ก!

“ก็รอไปฉีดพร้อมมึงนั่นแหละ!”

“จิ๊! ไอ้ห่านี่แม่ง...ตัวเล็กนิดเดียว มือตีนหนักฉิบหาย” พายุยู่หน้าลูบต้นแขนตัวเองป้อย ๆ 

“อีกสักทีไหม”

ในสายตาสาวๆ พวกมันอาจเป็นเทพบุตรสุดหล่อ แต่สำหรับฉันที่หอบหมอนหอบผ้าห่มไปนอนกลางวันด้วยกันตั้งแต่อนุบาล รู้ไส้ รู้พุง รู้ไปยันสันดอน สันดาน แค่เห็นเงาหางก็ระบุตัวตนได้แล้ว

ขอยืนยัน นั่งยัน นอนยันไว้ชัดๆ ตรงนี้เลยว่าเนี่ยแหละ...ซาตาน ของแท้

“แล้วไอ้แฝดล่ะ” เอ่ยถามทั้งยังหันซ้ายหันขวามองหา เพราะปกติเวลารวมตัวแบบนี้จะขาดหัวโจกไม่ได้เลย 

“ก่อนมาเห็นอยู่กับไอ้หมอกที่รถ” 

คำตอบของไฟครอบคลุมจนฉันไม่ต้องถามหาอีกคนให้เสียฟอร์ม และมันเกือบจะดีอยู่แล้วถ้าไม่ติดว่าพายุสอดปากเข้ามา

“ป่านนี้ไปหาหลีหญิงแล้วมั้ง”

รู้เลยว่าหน้าตัวเองตึงกว่าเดิม ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องหงุดหงิดจนเผลอกระแทกเสียงใส่ผู้ชายสามคนตรงหน้าอย่างลืมตัว “เฮอะ! ผู้ชายนี่เหมือนกันหมดจริง ๆ” 

“อ้าว อย่าเหมารวมสิครับเพื่อน” 

ความจริงคำพูดนี่ควรออกมาจากปากไฟหรือไม่ก็ลมมากกว่านะ

“มึงอะ ตัวดีเลยครับเพื่อน” 

...