Chapter 7 - Honeymoon in Hell

Mainit ang gabi sa India. Mabango ang hangin, puno ng insenso at mga bulaklak galing sa mga altar sa labas. Pero sa loob ng Buencarlos Grand Hotel suite— puro lamig at katahimikan.

Tahimik siya.

Tahimik rin ako.

At sa pagitan naming dalawa ay may mga salitang hindi pwedeng sabihin, dahil baka mas masakit pa kaysa sa bala.

Napakakumplikado rin niyang tao. Bukod sa ang hirap niyang basahin ay para bang may nakapalibot sa kanyang itim na awra. Nakakatakot pala talaga ang mga mafia.

At ako?

Ako si Roxy Bustamante. Ang kapalit. Ang anino.

Ang babaeng tinuruan ng buhay kung paano magbenta ng katawan para lang mabuhay.

“Tumigil ka sa kakatingin,” malamig niyang sabi habang iniinom ang alak sa hawak niyang wine glass sa balcony.

“Tinitingnan mo ako para magbasa ng reaksyon? Hindi mo ‘yan makukuha, Bustamante.”

Napataas ang kilay ko. Bustamante talaga?

Ahh, hindi niya ako matawag-tawag na Roxy na dahil pangalan din pala iyon ng kambal ko. Tsk.

Napayuko ako. “Hindi ko naman sinusubukang magbasa. Sinusubukan ko lang maintindihan kung bakit mo ako pinili.”

Tumingin siya sa akin— malamig iyon, parang bawat titig niya may kasamang panghuhusga.

“Dahil nga magkamukha kayo,” maikli niyang sagot. “Pero wag mong gagamitin iyan bilang dahilan para gustuhin kita.”

Para akong tinapunan ng malamig na tubig. Kahit alam ko ang totoo at paulit-ulit niyang pinaparamdam sa akin ang limitasyon ko, pero ang sakit pa rin pakinggan.

“Hindi mo kailangang ipaalala,” sabi ko at pilit na pinatatag ang boses. “Alam kong hindi ako siya. Hindi rin ako tulad niya.”

“Exactly,” tumaas ang kilay niya at bahagyang lumapit. “Ang problema, kapag nakita ka ng mga tao— iisa lang ang makikita nila. Kaya habang nandito tayo, wala kang karapatang magkamali.”

Nilapit niya iyong mukha niya sa akin— sapat para maramdaman ko iyong amoy ng alak sa hininga niya.

“At tandaan mo, Bustamante. Hindi lahat ng pekeng asawa, nabubuhay nang matagal.”

Tahimik akong umatras. Nilunok ko iyong kirot at iyong kahihiyan. Alam kong para sa kanya ay isa lang akong babae galing sa kalye na sinuwerte lang na kamukha ng asawa niya.

At siguro nga ay tama siya.

Ang kwento ko ay hindi fairytale. Lumaki ako sa squatters area. Walang ama. Inang may sakit. Dalawang kapatid na umaasa.

Hanggang sa dumating iyong panahon na wala na akong choice— kung hindi ibenta ang natitirang mayroon ako.

Ang katawan ko.

Ang dignidad ko.

At ngayon, pati ang pangalan ko ay binenta ko rin.

Lumayo siya sa akin nang may kumatok sa pinto.

“Ma’am,” si Abigaile iyon at pumasok na may dalang tray. “Dinner’s ready.”

“Thank you,” sabi ko sa tonong mahina.

Pero bago pa siya makalabas ay nagsalita si Ego. “Tell Marco to double the guards outside. Skeleton’s presence confirmed.”

“Yes, sir.”

Pagkaalis ni Abigaile ay sinimulan ko nang kumain. Bawat subo ay pilit. Pero sa bawat subo ko ay parang may kasamang bato sa lalamunan ko.

“Hindi mo kailangang magpanggap sa harapan ko,” bigla niya sabi.

Napatingin ako sa kanya. “H-Ha?”

“Tigilan mo iyang pag-aarte mo na parang isang matinong babae,” malamig niyang sabi. “Alam ko kung saan kita kinuha, Bustamante. Hindi mo kailangang itago kung sino ka.”

Nabitawan ko iyong tinidor.

Nanginginig ang mga kamay ko.

Gusto kong sumagot, pero wala akong boses.

“Pinili kita dahil sa kamukha mo ang tunay kong asawa. Pero wag mong isipin na mabubura ng kontrata mo ang nakaraan mo. Sa paningin ko ay marumi ka pa rin.”

Ang sakit.

Ang bawat salita niya parang sugat na binubuksan paulit-ulit.

Pero hindi ako pwedeng pumatol. Hindi ko afford ang galit niya sa mga oras na ito. Kaya ko lang naman siyang sagutin kapag may tao sa paligid. Pero iba ang awra niya ngayong gabi, iba kapag kami lang dalawa.

“Alam ko naman iyon,” bulong ko. “Kaya nga binayaran mo ako, hindi ba?”

Napatingin siya sa akin nang saglit lang parang nagulat sa tapang ng sagot ko.

“Hindi lahat ng tao nababayaran,” sabi niya.

“Hindi lahat ng tao may choice,” ganti kong sagot sa mahinahong tono. “Ako kasi, wala.”

Tahimik ulit.

Tanging simoy ng hangin lang ang maririnig.

Hanggang sa boses niya ulit ang .

“Bukas ay pupunta tayo sa Taj Mahal. Plano iyon ng asawa ko. She said it was her dream.”

Ngumiti ako ng mapait. “Ang romantic naman. Paano ako magpapanggap na siya kung ni hindi ko alam kung paano magmahal?”

Tumingin siya sa akin nang hindi man lang ngumingiti. Pero may kung anong lungkot sa mga mata niya.

“Hindi mo kailangang magmahal,” sabi niya. “Kailangan mo lang mabuhay.”

Biglang bumukas ang pinto at niluwan niyon si Marco na hinihingal .“Sir! We’ve detected movement sa perimeter. Skeleton trackers, less than a kilometer away.”

Kaaggad na tumayo si Ego at kinuha ang baril. “Evacuate the lobby. Secure the exits. Stay with Abigaile.”

Hinila niya ako papunta sa likod ng kama.

“E-Ego, anong nangyayari?”

“Sigurado akong ikaw ang pakay nila. Hindi ba at sinabi namin sa iyo na lilitaw sila dahil harapan naming hinagis ang pain sa kanila,” sagot niya. “Tama nga kami, sila ang may hawak sa asawa ko. Aalamin nila kung sino ang totoo sa inyong dalawa at papatayin kung sino ang impostor.”

Nanlamig ako. “Eh paano kung malaman nilang—”

“Then you die,” putol niya sa sanang sasabihin ko. “And they’ll cut your body into pieces.”

Animal ba siya? Kailangan talagang takutin ako!

Nanginginig n iyong kamay ko. Pero hindi ko alam kung mas malakas iyong takot ko o iyong bilis ng tibok ng puso ko nang maramdaman kong hinawakan niya ang braso ko, mahigpit pero protektado.

“Stay behind me,” sabi niya pa. “Whatever happens, huwag kang lalabas mula sa likod ko.”

Biglang may sumabog.

Yumanig ang buong gusali. Bumagsak ang chandelier sa loob ng hotel room namin at kasabay niyon ang makapal na buga ng usok galing sa hallway.

May mga sigawan, may mga putok ng baril.

“Sir! They breached the east wing!” sigaw ni Marco mula sa labas.

Hinila ako ni Ego palapit sa kanya at tinakpan niya ako gamit ang katawan niya habang tumatalsik ang mga salamin. Ramdam ko ang init ng hininga niya sa mukha ko at ang bigat ng braso niyang parang pader na nakayakap sa akin.

“Welcome to your honeymoon, Mrs. Buencarlos,” bulong niya sa tenga ko, malamig man ang tono niya pero buo. “Let’s see if a prostitute can play queen of hell.”

At bago pa ako makasagot ay may mga tumamang putok ng mga baril sa pinto.

Sumabog ang kahoy na pinot at tumambad ang mga lalaking may maskarang may simbolo ng kalansay.

Skeleton.

Sila na ba iyan?

Naramdaman ko ang kaba at takot. Naaamoy ko ang baho ng mga pulbura galing sa mga baril.

At bago tuluyang bumagsak ang usok sa paligid ay nakita ko kung paano ngumisi si Ego. Hindi ngisi na tintakpan lamang ang takot— kung hindi ng lalaking sanay sa impyerno.

“Behind me, Roxy,” sabi niya sabay kasa ng baril niya. “Let’s start your first lesson as my wife."