Lumipas ang isang linggo mula nang maging mas maayos ang lahat. Ngunit sa panahong iyon, ilang beses nang napansin ni Claudine ang kakaibang nararamdaman niya—madalas na pagkahilo, biglaang pagsusuka sa umaga, at paminsan-minsa’y panghihina. “Hunter,” reklamo niya minsan habang nakahiga sa sofa, hawak ang tiyan, “para akong laging pagod. Parang… iba talaga.” Agad lumapit si Hunter, halatang nag-aalala. “Dapat nagpatingin ka na. Hindi na normal ’yan. Ayoko na nauubos ang lakas mo, Claudine.” Napabuntong-hininga si Claudine. “Sige na nga, magpa-check up tayo bukas.” At kinabukasan nga, magkahawak-kamay silang nagtungo sa ospital. Hindi mapakali si Hunter habang hinihintay ang resulta. Halos paulit-ulit siyang tumayo at umupo sa waiting area. “Relax ka lang,” natatawang sabi ni Claudine, bagama’t halatang kinakabahan din. Mayamaya, lumabas ang doktor na may dalang resulta. Ngumiti ito sa kanila at mahinahong nagsalita. “Congratulations, Mr. and Mrs. Montenegro! Positive a
“A-Anong ginagawa mo rito?!” madiin ang boses ni Hunter, puno ng galit at pagkabigla. “Claudine, bakit nandito na naman siya? Ginugulo ka ba niya? Bawal ka ma-stress! Kailangan mong magpahinga!" “Hunter, please… kalma ka muna.” Lumapit si Claudine para pigilan siya. Kita sa mga mata niya ang tensyon at ang kaba na baka kung ano ang gawin ni Hunter. “Ako ang may gusto. Ako ang nagdesisyong dito muna siya. At hindi siya nanggugulo." Hindi makapaniwala si Hunter. Napahawak siya sa sintido at mariing tumitig kay Claudine. “Ikaw ang may gusto? Claudine, siya na naman ang magdadala ng gulo! Hindi ba’t ilang beses ka ng sinaktan at ginulo ng babaeng ’yan?” Namula ang mukha ni Stella sa kahihiyan. Pinilit niyang magsalita kahit nanginginig. “Hunter… pasensya na. Hindi ko intensyon na manggulo pa. . Ayaw ko rin sanang nandito pero… ako na mismo ang nagpumilit kay Claudine na tulungan ako.” Napairap si Hunter. “Tulungan? Kailan ka pa naging karapat-dapat sa tulong, Stella? Ilang beses m
Halos pasanin ni Claudine si Stella nang makauwi sila sa bahay. Mahina at lutang ang katawan ng dalaga, pero pinilit niyang huwag bumigay. Nang maisara na niya ang pinto, agad niya itong inalalayan papunta sa sofa.“Diyos ko, tingnan mo ang itsura mo…” bulong niya habang hinahaplos ang sugat sa pisngi ni Stella. “Kailangan natin linisin ‘to. Maghihintay ka lang saglit.”Tahimik si Stella, parang wala sa sarili. Namumula ang mga mata sa kakaiyak at nanginginig ang mga kamay. Para siyang batang nawala sa direksiyon.Nagmadaling kumuha si Claudine ng first aid kit, tubig, at malinis na bimpo. Umupo siya sa tabi ni Stella at dahan-dahang nilinis ang sugat. Ilang beses napatili ang dalaga sa hapdi, ngunit hindi siya nagreklamo.“Pasensya ka na…” mahina niyang sabi, punô ng pag-aalala. “Kung kaya ko lang ilipat lahat ng sakit na ‘to sa akin, gagawin ko.”Natigilan si Stella. Tumingin siya kay Claudine, halatang may gustong sabihin.“Claudine…” garalgal ang boses niya. “May… may kailangan ak
Dalawang araw matapos ang lahat ng nangyari sa ospital, nakauwi na si Claudine. Nakaayos ang maliit na bahay, malinis at maaliwalas, may mga bulaklak pa sa mesa na bigay ni Hunter. Ang bawat galaw niya ay maingat pa rin—mahina, pero unti-unti nang bumabalik ang sigla. Nasa sofa siya nakahiga, nakabalot sa kumot, habang abala si Hunter sa kusina. Ilang sandali lang, dumating si River dala-dala ang mga prutas at vitamins. “Clau!” bungad ni River, diretso sa kanya, parang walang ibang tao. “Eto oh, paborito mong apples. Nakakatulong ‘yan para mabilis kang gumaling.” Bago pa makasagot si Claudine, nagsalita si Hunter mula sa kusina, malamig ang tono. “May prutas na rito.” Napalingon si River at ngumiti ng pilit. “Oo nga, pero iba pa rin ‘to. Freshly picked. Hindi tulad ng mga nabibili lang sa supermarket.” Pinilig ni Claudine ang ulo, halos mapatawa sa tensyon na bumabalot. “Huwag nga kayong magbangayan. Parang mga bata.” Lumapit si Hunter, dala ang tray ng mainit na sabaw. Marahan
Tahimik ang opisina sa ospital kung saan nagpasya si Hunter na makipagkita kay Stella. Hindi niya ito hinayaang pumasok muli sa silid ni Claudine—ayaw niyang madungisan ang katahimikan ng babae. Kaya’t ngayon, silang dalawa lang ang magkausap sa isang pribadong kwarto.Nakaharap si Hunter sa mesa, nakasandal, malamig ang mga mata habang pinaglalaruan ang isang ballpen sa kamay. Si Stella naman ay nakatayo, halatang kinakabahan, pero pinipilit magpakita ng tapang.“Magkano ang kailangan mo?” malamig na tanong ni Hunter, walang pasakalye.Napakagat-labi si Stella bago sumagot. “Malaki, Hunter. Utang ng pamilya ko… halos tatlong milyon. Kung hindi mabayaran, kami ang babayaran nila ng buhay.”Mariing pinikit ni Hunter ang mga mata, halatang pigil ang inis. “Tatlong milyon para lang mailigtas ka sa kapalpakan ng tatay mo?”Napayuko si Stella, nanginginig ang boses. “Hindi ko ginusto ito… pero wala akong choice. Kailangan ko ng tulong mo.”“Kung hindi dahil kay Claudine,” mariin ang bawat
Malamig ang hangin ng gabi ngunit higit na mas malamig ang katahimikan sa loob ng ospital. Sa pasilyo, nakaupo si Hunter, nakayuko, at mariing nakapikit. Nakasapo ang dalawang palad sa mukha niya habang paulit-ulit na bumabalik sa isip ang eksenang muntik nang mawala sa kanya si Claudine.Ang bawat segundo ng pagkahulog nito, ang dugo sa balikat, ang mahina nitong ungol—lahat iyon ay parang mga karayom na paulit-ulit na tumutusok sa dibdib niya.“Claudine…” bulong niya, nanginginig ang boses. “Huwag mo akong iiwan. Hindi ko kakayanin.”Lumapit ang isang nars, hawak ang clipboard. “Sir, stable na po ang pasyente. Pero kailangan pa niyang manatili sa obserbasyon. Marami siyang nawalang dugo at kailangan ng operasyon para sa sugat sa balikat.”Agad siyang tumayo, halos manginig ang tuhod. “Maaari ko ba siyang makita?”“Sandali lang po, aayusin pa namin ang kwarto. Hintayin n’yo na lang dito.”Tumango si Hunter, ngunit hindi pa rin mapawi ang bigat sa dibdib. At doon, tila eksaktong sinad